Ο άσωτος γιος, όταν βρέθηκε σε ανάγκη, όταν ήρθε
η έλλειψη, γύρισε στον πατέρα του (Λουκ.ιε).
- Η Χαναναία ήρθε στο Χριστό εξαιτίας της αρρώστιας της κόρης της (Ματθ.ιε:21).
- Η τρικυμία έφερε τους μαθητές πιο κοντά στον Ιησού (Ματθ.η:26).
- Η αιμορραγία έφερε αυτή τη γυναίκα στο Χριστό (Λουκ.η:43).
- Η φτώχεια και η τύφλωση έφεραν τον Βαρτίμαιο (Μάρκ.ι:46).
- Ο θάνατος έκανε τον Ιάειρο να προσκυνήσει τον Ιησού (Ματθ.θ:23).
Η ανάγκη που βλέπεις εχθρό σου, μπορεί να είναι το χέρι που
σε οδηγεί στο Θεό!
Ελθών δε εις εαυτόν
(Λουκ.ιε:17).
Πολλοί δυστυχώς δοκιμάζουν να έρθουν στον Θεό, χωρίς πρώτα
να έρθουν στον εαυτό τους, να αναγνωρίσουν την αμαρτία τους.
- Ο ληστής πρώτα αναγνώρισε ότι δίκαια βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση, αυτό του άξιζε για τα όσα είχε κάνει, και μετά ζήτησε Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου (Λουκ.κγ:41,42).
- Ο τελώνης χτύπησε τα στήθη του πριν πάρει τη δικαίωση από τον Θεό (Λουκ.ιη:13).
- Ο εκατόνταρχος αναγνώρισε ότι δεν είναι άξιος πριν δεχτεί το θαύμα (Ματθ.η:8).
θέλω υπάγει προς
τον πατέρα μου
Αν σταματήσεις στον εαυτό σου, δεν έκανες τίποτα.
- Ο Πέτρος έπεσε στη θάλασσα για να πλησιάσει τον Ιησού (Ιωάν.κα:7).
- Ο Βαρτίμαιος απέρριψε το ιμάτιό του (Μάρκ.ι:50).
- Ο Λευί εγκατέλειψε το τελώνιο (Λουκ.ε:28).
- Ο Παύλος θεώρησε τα πάντα σκύβαλα (Φιλιπ.γ:8).
Λευιτ.ιγ:1-11
Λέπρα = Αμαρτία.
Απ’ όλες τις υπηρεσίες, που σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή,
είχε να εκτελέσει ο ιερέας, καμιά δεν απαιτούσε περισσότερη προσοχή, υπομονή
και προσήλωση στις οδηγίες του Θεού όσο αυτή σχετικά με τη λέπρα.
Ο ιερέας έπρεπε να είναι άγρυπνος για δύο πράγματα, την
καθαρότητα της συναγωγής αλλά και τη χάρη με την οποία θα μπορούσε να δεχτεί
οποιοδήποτε αποκομμένο μέλος, εκτός αν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος.
Η αγιότητα του Θεού δεν επέτρεπε σ’ αυτόν που έπρεπε να
είναι αποκομμένος να παραμένει μέσα στη συναγωγή. Απ’ την άλλη μεριά, η χάρις
του Θεού δεν ήθελε να παραμένει έξω απ’ τη συναγωγή αυτός που η θέση του ήταν
μέσα σ’ αυτή.
Γι’ αυτό ο ιερέας είχε ανάγκη από μεγάλη αγρύπνια, ηρεμία,
σοφία, υπομονή, τρυφερότητα και μεγάλη πείρα. Μερικά πράγματα μπορεί να
φαινόταν ασήμαντα ενώ στην πραγματικότητα ήταν πολύ σοβαρά και άλλα μπορεί να
μοιάζανε με λέπρα ενώ δεν ήταν. Χρειαζόταν λοιπόν μεγάλη προσοχή και ψυχραιμία.
Μια βεβιασμένη κρίση, ένα βιαστικό συμπέρασμα, μπορούσε να έχει σοβαρές
συνέπειες στη συναγωγή ή σε κάποιο μέλος της.
Σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να κρίνει ή ν’ αποφασίσει
βιαστικά ή να σχηματίσει γνώμη από λόγια τρίτων. Η προσωπική εξέταση, η
ιερατική διάκριση, η ήρεμη σκέψη, η αυστηρή προσήλωση στο γραπτό λόγο,
χρειαζόταν στον ιερέα, αν ήθελε να έχει σωστή κρίση σε κάθε περίπτωση. Δεν
έπρεπε σε καμία περίπτωση να παρασύρεται από δικές του σκέψεις, από τα
συναισθήματά του ή από τη σοφία του.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ των προσωπικών αδυναμιών, των
σφαλμάτων, των ατελειών της συμπεριφοράς και της δραστηριότητας της αμαρτίας
στα μέλη της εκκλησίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει ν’ αγρυπνούμε για τις
αδυναμίες μας γιατί αν δεν προσέχουμε κι αν δεν τις κρίνουμε, μπορεί να γίνουν
πηγή μεγαλύτερου κακού (ιγ:14-28).
Δεν πρέπει να είμαστε καθόλου επιεικείς για τις προσωπικές μας αδυναμίες, αν
και πρέπει να είμαστε επιεικείς για τις αδυναμίες των άλλων. Υπάρχουν πάρα
πολλά πράγματα που δεν είναι αμαρτωλά και όμως μπορούν να γίνουν αιτία αμαρτίας
αν δεν προσέχουμε.
Κάποιοι αστεϊσμοί, ένα ζωηρό πνεύμα, ο θυμός, μπορούν να
γίνουν πηγή και κέντρο μόλυνσης. Καθένας μας έχει κάτι απ’ το οποίο πρέπει να
προφυλαχτεί, κάτι για το οποίο πρέπει συνέχεια να αγρυπνεί σαν τον φρουρό στη
σκοπιά του.
Επειδή σαν αρρώστια η λέπρα ήταν ανίατη με ανθρώπινες
προσπάθειες, είναι η καλύτερη εικόνα της αμαρτίας.
Μια τόσο φρικτή, ταπεινωτική ασθένεια, χρησιμοποιείται για
να απεικονίσει την αμαρτία σ’ ένα μέλος ή σε όλη την εκκλησία.
Ο Θεός του Ισραήλ μπορούσε να υποφέρει τις αδυναμίες, τις
κηλίδες και τα σφάλματα, αλλά απ’ τη στιγμή που κάποια περίπτωση ξεπερνούσε τα
όρια και γινόταν μόλυσμα, άσχετα με το μέρος του σώματος που βρισκόταν (κεφάλι,
κοιλιά, πόδι, χέρι), αυτή δεν μπορούσε να είναι ανεκτή στην άγια συναγωγή:
του λεπρού, εις τον
οποίον είναι η πληγή, τα ιμάτια αυτού θέλουσι σχισθή και η κεφαλή αυτού θέλει
είσθαι ασκεπής, και το επάνω χείλος αυτού θέλει καλύψει και θέλει φωνάζει,
Ακάθαρτος, ακάθαρτος. Πάσας τας ημέρας καθ' ας η πληγή θέλει είσθαι εν αυτώ,
θέλει είσθαι ακάθαρτος· είναι ακάθαρτος· μόνος θέλει κατοικεί· έξω του
στρατοπέδου θέλει είσθαι η κατοικία αυτού. Λευ.ιγ:45,46.
Ο αποκομμένος λεπρός δεν ήταν ο καταδικασμένος, ο ένοχος.
Ήταν αυτός που στο σώμα του ενεργούσε η λέπρα (η αμαρτία).
Ερχόμαστε τώρα σ’ ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της
λέπρας, σ’ ένα σημείο που μπορεί να φανεί τελείως παράξενο σ’ όλους, εκτός απ’
αυτούς που καταλαβαίνουν πώς ενεργεί ο Θεός προς τους αμαρτωλούς:
εάν εξηπλώθη πολύ η
λέπρα επί του δέρματος και η λέπρα εσκέπασεν όλον το δέρμα του έχοντος την
πληγήν από κεφαλής αυτού και έως ποδών αυτού, όπου και αν θεωρήση ο ιερεύς,
τότε θέλει θεωρήσει ο ιερεύς, και ιδού, εάν η λέπρα εσκέπασεν όλην την σάρκαν
αυτού, θέλει κρίνει καθαρόν τον έχοντα την πληγήν· είναι καθαρός. Λευ.ιγ:12-13.
Απ’ τη στιγμή που ένας αμαρτωλός σταθεί σωστά μπροστά στο
Θεό, ολόκληρο το θέμα της αμαρτίας είναι τακτοποιημένο. Μόλις ο πραγματικός του
χαρακτήρας αναγνωριστεί και εξωτερικευτεί πλήρως, δεν υπάρχει πια δυσκολία.
Αν και οι οφθαλμοί του
είναι καθαρώτεροι παρά ώστε να βλέπη τα πονηρά, και δεν δύναται να επιβλέπη εις
την ανομίαν· Αββ.α:13. απ’ τη
στιγμή που ένας αμαρτωλός παίρνει τη σωστή θέση μπροστά στο Θεό, σαν τελείως
χαμένος, ένοχος, μολυσμένος, ολόκληρο το ζήτημα είναι αμέσως, τελείως, κατά
θαυμαστό ουράνιο τρόπο, λυμένο. Η χάρη του Θεού έχει να κάνει με τους
αμαρτωλούς κι όταν εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου σαν ένα τέτοιο, τον αναγνωρίζω
σαν ένα απ’ αυτούς που ήρθε να σώσει ο Χριστός.
Α’ Πέτρ.γ:18 Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας
αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς
μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος·
Αφού λοιπόν ο Χριστός πέθανε για μένα, έχω το ευλογημένο προνόμιο να μπορώ ν’
απολαύσω τους καρπούς της θυσίας Του. Αυτό είναι φανερό, όσο μπορούσε να γίνει
και δεν απαιτεί καμιά δική μου προσπάθεια. Δεν μου ζητιέται να είμαι τίποτε
άλλο παρά αυτό που είμαι. Δεν χρειάζεται να αισθανθώ, να έχω κάποια πείρα ή να
καταλάβω κάτι.
Πώς το ξέρω αυτό; Μου το λέει η Γραφή, αυτή η ευλογημένη,
ασφαλής και αιώνια πηγή της γνώσης.
Πολλοί λένε: πιστεύω ότι ο Χριστός πέθανε για τους
αμαρτωλούς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες μου!
Αυτή η θέση υψώνει το ΕΓΩ, όχι το Χριστό.
Πουθενά μέσα στη Γραφή δεν λέει ότι σωθήκαμε «δια της
κατανοήσεως» ή «δια της πείρας».
Το ευαγγέλιο εφαρμόζεται σε όσους αναγνωρίζουν τους εαυτούς
τους χαμένους.
Πως το ξέρω; Αισθανόμενος; ΟΧΙ!
ο Χριστός απέθανε διά
τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς (Α’ Κορ.ιε:3).
Πως μπορώ να ελευθερωθώ από τις αμφιβολίες μου;
Πιστεύοντας στην θεία εξουσία των Γραφών.
Σήμερα, πολλοί θέλουν να ικανοποιούν τις αισθήσεις τους.
Ρωμ.ε:20 Και όπου επερίσσευσεν η αμαρτία,
υπερεπερίσσευσεν η χάρις,
Ο λεπρός ήταν μακριά από κάθε ανθρώπινη βοήθεια. Το μόνο που
μπορούσε να κάνει ήταν να μολύνει κι άλλους. Πως, να καθαριστεί μόνος του;
Ο ιερέας έπρεπε να πάει, όχι ο λεπρός. Στο πρόσωπο του
ιερέα, ο Ιησούς ήρθε για να βρει τον αμαρτωλό.
Ο Θεός για να δημιουργήσει τα σύμπαντα μόνο μίλησε, για τη
σωτηρία του αμαρτωλού όμως, έπρεπε να δώσει το Γιο Του (Α’ Ιωάν.δ:9-10).
Λευιτ.ιδ:4-6 τότε θέλει προστάξει ο ιερεύς να λάβωσι διά
τον καθαριζόμενον δύο πτηνά ζώντα καθαρά και ξύλον κέδρινον και κόκκινον και
ύσσωπον. Και θέλει προστάξει ο ιερεύς να σφάξωσι το εν πτηνόν εις αγγείον
πήλινον επάνω ύδατος ζώντος·
Το χύσιμο του αίματος ήταν απολύτως απαραίτητο για να
αφαιρεθεί η λέπρα. Χρειαζόταν ο θάνατος ενός άμωμου θύματος. «Χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις»
(Εβρ.θ: 22).
Ας θυμόμαστε τούτο. Η αμαρτία είναι κάτι τρομερό στην κρίση
του Θεού.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είχαμε ένα τελειότερο τύπο της ανάστασης
του Χριστού, από εκείνο που μας δείχνει «το ζωντανό πουλί που απολύεται στην
πεδιάδα». Δεν απολύθηκε, παρά μόνο μετά τον θάνατο του συντρόφου του - διότι τα
δύο πτηνά εικονίζουν ένα μόνο Χριστό, σε δύο στιγμές του ευλογημένου έργου Του,
δηλαδή στο θάνατο και την ανάστασή Του.
«Ο ιερέας θέλει
ραντίσει», και «θέλει κρίνει αυτόν
καθαρόν».
Δεν έπρεπε ο λεπρός να φανταστεί τον εαυτό του καθαρό!
Υπάρχει ένας πολυτιμότατος δεσμός μεταξύ των τριών πραγμάτων
του εδ.7, το αίμα ραντίζεται, ο λεπρός διακηρύττεται καθαρός, και το πτηνό
απολύεται ζωντανό. Δεν αναφέρεται ούτε μία λέξη για το τι ο λεπρός όφειλε να
κάνει, να πει, να σκεφθεί ή να αισθανθεί. Ήταν αρκετό ότι ήταν ένας λεπρός -
ένας λεπρός του οποίου η κατάσταση είχε καθαρά εκδηλωθεί, εξολοκλήρου κριθεί,
του οποίου η λέπρα είχε εξαπλωθεί από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Γι’ αυτόν, αυτό
ήταν αρκετό - όλο το υπόλοιπο ήταν υπόθεση του Θεού.
