«Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε
να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία,
διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί,
διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους»
(Ιωάν.η:44)
Δεν γνωρίζουμε
ποιο ακριβώς ψέμα είχε υπόψη Του ο Χριστός όταν είπε τα λόγια της επικεφαλίδας.
Άραγε αναφερόταν στο ψέμα με το οποίο παραπλάνησε και παρέσυρε άλλους αγγέλους
για να τον ακολουθήσουν στην ανταρσία του; Άραγε αναφερόταν στο ψέμα που ο
ίδιος γέννησε μέσα στη σκέψη του – ότι θα μπορούσε τάχα να αντισταθεί και να
νικήσει τον Θεό – που τον οδήγησε στην ανταρσία του και έγινε Σατανάς; (Σατανάς
= αντίδικος, αντίπαλος, εχθρός, εναντιούμενος, ανθιστάμενος). Για όλα αυτά και
εν γένει για την ταυτότητα του Διαβόλου η Αγία Γραφή δεν δίνει αρκετές
πληροφορίες.
Μη έχοντας, λοιπόν, περισσότερες πληροφορίες,
σίγουρα μπορούμε να θεωρήσουμε ως πρώτο ψέμα εκείνο το οποίο
υπάρχει καταγραμμένο στη Βίβλο, δηλαδή αυτό που είπε ο Όφις στην Εύα, και
διατηρήθηκε ως εμάς με τα εξής λόγια: «Είπεν ο όφις προς την γυναίκα,
Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ'
αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες
το καλόν και το κακόν» (Γέν.γ:4-5). Τουλάχιστον αυτό ήταν το
πρώτο ψέμα που είπε ο Διάβολος σε ανθρώπους.
Αν διαθέσουμε
τώρα λίγο χρόνο για να προσέξουμε τα λόγια αυτά του φιδιού, αυτό το πρώτο ψέμα
που χρησιμοποίησε ο Διάβολος για να παραπλανήσει τους ανθρώπους, εύκολα θα
διαπιστώσουμε ότι σ’ αυτά περιέχεται (α) το πρώτο φιλοσοφικό ψέμα
(β) το πρώτο θρησκευτικό ψέμα και (γ) το πρώτο κοινωνικό
ψέμα. Ας δούμε το καθένα ξεχωριστά:
(α) Το πρώτο φιλοσοφικό
ψέμα
Η πρώτη διάσταση του σατανικού ψέματος ήταν φιλοσοφική. «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει» τους είπε και με τον τρόπο αυτό “απαντούσε” στο βασικό λογικό ερώτημα περί του θανάτου, διότι ο άνθρωπος πάντα αναρωτιέται “Τι συμβαίνει μετά το θάνατό μου;”
Παρ’ όλο που οι Πρωτόπλαστοι δεν είχαν δει κανέναν
άνθρωπο να πεθαίνει όσον καιρό ήταν στον Παράδεισο, σίγουρα είχαν δει το
φαινόμενο της φθοράς να εξελίσσεται γύρω τους στα φυτά και τα ζώα. Τα φύλλα
όπως και τα ωραία λουλούδια, έπεφταν από τα δέντρα και γρήγορα σάπιζαν. Τα
έντομα χωρίς αμφιβολία πέθαιναν κατά χιλιάδες γύρω τους, τελειώνοντας τη
σύντομη, συχνά ολιγοήμερη, ζωή τους. Αλλά και τα μεγαλύτερα ζώα πέθαιναν – αν
όχι σαν τροφή άλλων ζώων, επειδή από τη Γεν.α:29-30 φαίνεται ότι τα ζώα που
ήταν στον Παράδεισο μάλλον έτρωγαν χόρτα, όπως και ο άνθρωπος –, ωστόσο
μπορούσαν να συμβαίνουν ατυχήματα π.χ. εξαιτίας πτώσεων, καταπάτησης ενός μικρότερου
ζώου από άλλο μεγαλύτερο κ.ο.κ.
Μα πάνω απ’ όλα υπήρχε ο λόγος του ίδιου του Θεού,
που τους είχε προειδοποιήσει ότι: «Από του ξύλου της γνώσεως του καλού και του
κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού· διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις
εξάπαντος αποθάνει» (Γέν.β:16-17). Τι αξία θα είχε αυτή η
προειδοποίηση του Θεού αν οι Πρωτόπλαστοι δεν είχαν γνώση τι είναι ο θάνατος,
ώστε να θέλουν να τον αποφύγουν; Αν είχαν άγνοια, αυτή η προειδοποίηση θα ήταν
άνευ αντικειμένου.
Κάλλιστα, λοιπόν, μπορούσε να εγερθεί στο νου του
πανέξυπνου Αδάμ και της Εύας το φιλοσοφικό ερώτημα, με τι μορφή ερωτήσεων όπως:
–Τι γίνονται άραγε αυτά τα ζώα που πεθαίνουν; – Είναι δυνατόν να πεθάνουμε
κι εμείς; – Τι σημασία έχει ο λόγος του Θεού, πως αν αμαρτήσω θα πεθάνω;
Σε όλες αυτές τις απορίες των Πρωτοπλάστων, ήρθε
δήθεν να “απαντήσει” ο Διάβολος με το ψέμα του, «Δεν θέλετε βεβαίως
αποθάνει», με το οποίο αμφισβήτησε την προειδοποίηση του Θεού και
διευκόλυνε το δρόμο τους προς την αμαρτία.
Δυστυχώς και σήμερα αποπλανά τους ανθρώπους με
παρόμοιο τρόπο ο φθονερός αυτός εχθρός, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή
τους από τα σοβαρά προβλήματα της ζωής, με ψεύτικες υποσχέσεις και ψεύτικες “απαντήσεις”,
ώστε να τους ακούμε να λένε: – Το τέλος μας είναι ο τάφος. – Δεν υπάρχει
τίποτα μετά το θάνατο. – Κανένας δεν πρόκειται να με κρίνει για τις πράξεις
μου. – Όλα εδώ τελειώνουν. Και έτσι να αδιαφορούν για τη μελλοντική τους
αιώνια προοπτική.
(β) Το πρώτο θρησκευτικό ψέμα
Ταυτόχρονα το ψέμα του Όφη περιείχε και μια θρησκευτική διάσταση, που αφορούσε τη φύση των ανθρώπων και τη σχέση τους με τον Θεό: «Εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί», τους είπε.
Με άλλα λόγια “εξήγησε” ότι η φύση του Θεού που είναι ανώτερη από εκείνη των ανθρώπων, θα μπορούσε να γίνει και δική τους αν μόνο έτρωγαν από τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου. Το μόνο εμπόδιο για την “ανέλιξή” τους ήταν ο Θεός και ο μόνος τρόπος για να την “κερδίσουν” ήταν η παράβαση της θείας εντολής, την οποία προφανώς ο Θεός την έδωσε με μοναδικό σκοπό να εμποδίσει την πρόοδό τους. Προέκυψαν έτσι διλήμματα κατά πόσον ο Θεός είναι καλός, αν είναι μοναδικός, αν μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ακόμη ένας “θεός” κ.ο.κ.
Με τον τρόπο αυτό τέθηκε σε αμφισβήτηση η μέχρι
τότε “θρησκεία” των Πρωτοπλάστων. Δίνοντας προσοχή στα λόγια του Σατανά,
άρχισαν να βλέπουν τον Θεό όχι σαν αγαθό Δημιουργό αλλά σαν κακό ανταγωνιστή,
που ήθελε να εμποδίσει την προκοπή τους. Αυτή η αίσθηση για το θείο, πέρασε σε
όλες τις θρησκείες ανθρώπινης κατασκευής, όπου οι διάφοροι “θεοί”
παρουσιάζονται κακοί, ελαττωματικοί, πονηροί, εκδικητικοί… Αν ο Θεός της
Δημιουργίας ήταν κακός, τι θα έπρεπε να περιμένουν οι άνθρωποι από τους θεούς
της δικής τους φαντασίας;
Μέχρι σήμερα, κάθε φυσική καταστροφή χαρακτηρίζεται
ως θεομηνία (=θεός+μήνις [οργή]). Οι θεοί παίρνουν τους νεκρούς, οι θεοί
φέρνουν τις αρρώστιες, οι θεοί ζηλεύουν τη χαρά μας... (Όταν οι άνθρωποι
χαίρονται και γελούν, κάποιος πάντα σταματάει, κάνει τον σταυρό του και λέει: –Σε
καλό να μας βγει!.. επειδή μέσα τους αισθάνονται ότι παραβίασαν κάποιο
άγραφο νόμο που απαγορεύει στον άνθρωπο την χαρά...
Το χειρότερο είναι όταν παρόμοια συμβαίνουν και
λέγονται μεταξύ χριστιανών που έχουν τη Βίβλο, οι οποίοι, δυστυχώς, δεν έχουν
καταλάβει σωστά το χαρακτήρα του Θεού, και ζουν τη ζωή τους όχι με άγιο φόβο
αλλά κάτω από τον τρόμο της άγνοιας, έχοντας μέσα τους την κακή εικόνα περί
Θεού που έχουν και οι άλλοι άνθρωποι.
(γ) Το πρώτο κοινωνικό ψέμα.
Το σύνθετο ψέμα του Διαβόλου είχε και μία τρίτη πτυχή, που ήταν κοινωνική. Είπε: «θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν».
Η ανθρώπινη κοινωνία για να λειτουργεί ομαλά χρειάζεται κάθε φορά να γνωρίζει ποιο είναι το καλό – ώστε να το επιδιώκει – και ποιο είναι το κακό – ώστε να το αποφεύγει –, είτε σαν σύνολο είτε καθένα μέλος της χωριστά. Αλλά έχετε προσέξει, ότι αυτός που έδωσε στο δέντρο του πειρασμού την ονομασία «της γνώσης του καλού και του κακού», δεν ήταν ο Θεός αλλά ο Σατανάς; Πουθενά ο Θεός δεν είπε ότι αν φάνε από αυτό το δέντρο θα γνωρίσουν το καλό και το κακό, όμως αυτή ήταν μία ακόμη πτυχή του ψέματος του Σατανά.
Στο σημείο αυτό ο Διάβολος είπε ξανά στους πρωτόπλαστους
ψέματα, επειδή εκείνο που αποδείχθηκε στις χιλιετίες της ανθρώπινης ζωής στον
κόσμο, ήταν πως οι άνθρωποι αντί να γίνουν ικανοί να διακρίνουν το καλό από το
κακό, στην ουσία έγιναν ανίκανοι για τούτο, δεν μπορούν να διαλέγουν σωστά και
συνήθως καταλήγουν να πράττουν το κακό. Ο Παύλος εξηγεί: «Δεν πράττω το αγαθόν, το
οποίον θέλω· αλλά το κακόν, το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω [...] ευρίσκω
λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ
το κακόν» (Ρωμ.ζ:21).
Γνωρίζει βέβαια σε ένα βαθμό ο άνθρωπος εν
προκειμένω κάποια στοιχειώδη πράγματα, όπως π.χ. ότι ο πόλεμος είναι κακός, ότι
η κακομεταχείριση του συνανθρώπου είναι κακή, ότι οι καταχρήσεις βλάπτουν την
υγεία, ότι η ζήλια και η απιστία δημιουργούν προβλήματα στην οικογένεια, ότι η
κλοπή προκαλεί ζημιά όχι μόνο στο θύμα αλλά και στον κλέφτη, όμως και πολέμους
κάνουν, και κακομεταχειρίζονται συνανθρώπους, και καταχρήσεις κάνουν, και
ζηλεύουν και απιστούν, και κλέβουν με μύριους τρόπους…
Το πρώτο εκείνο
ψέμα ο Διάβολος δεν το είπε στους ανθρώπους χωρίς λόγο. Ο Χριστός εξήγησε ότι «Εκείνος
ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία»
(Ιωάν.η:44). Σ’ αυτό σκόπευε κι αυτό πέτυχε, να φέρει στους ανθρώπους τον
θάνατο. Όμως ο καλός Θεός είχε άλλα σχέδια για τα πλάσματά Του που τόσο
αγαπούσε. Έτσι, ενώ ο Σατανάς έκανε το παν για να σκοτώσει τον άνθρωπο, έδωσε
στον Θεό την ευκαιρία να δείξει και να αποδείξει την μεγαλειότητά Του, νικώντας
τον θάνατο μέσω της θυσίας του μονογενούς Υιού Του και Κυρίου μας Ιησού
Χριστού.
Ο Χριστός αποκάλυψε για το έργο Του πως: «Τούτο
είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις
αυτόν να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα»
(Ιωάν.ς:40).
Εκεί που ο Σατανάς έφερε θάνατο, ο Χριστός έφερε
ανάσταση και ζωή. Όπως το έγραψε ο Παύλος, «κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως
την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου» (Β’ Τιμ.α:10). Ο
Διάβολος έφερε το ψέμα και το χαμό. Ο Χριστός έφερε την αλήθεια και τη ζωή – Ο
ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ!
