Αυτό που λένε οι Χαρισματικοί είναι ότι όταν έρθει το Πνεύμα πάνω σου, σε ταρακουνάει τόσο δυνατά που δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Σήμερα αυτό έχει γίνει ο κοινός παρονομαστής των «φανερώσεων του Πνεύματος» και μάλιστα είναι το ζητούμενο σαν απόδειξη του χρίσματος.
Άνθρωποι σαν τον Benny Hinn και μια σειρά από άλλους, το εκμεταλλεύονται (ποικιλοτρόπως!) και είναι το σήμα κατατεθέν των συνεδρίων τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει ασυνήθιστα πράγματα, αλλά πριν εγκρίνουμε μια πρακτική αν είναι σωστή ή όχι, πρέπει να δούμε τι λέει ο λόγος του Θεού πάνω στο θέμα.
Τι βρίσκουμε λοιπόν; Εμείς δεν βλέπουμε καμία τέτοια πρακτική μέσα στην Αγία Γραφή ούτε καν να υπονοείται! Όταν το Πνεύμα φανερώθηκε στη βάπτιση του Ιησού, ο Κύριος βγήκε από το νερό, δεν κατέρρευσε ώστε να βυθιστεί στο νερό!
Ο Κύριος Ιησούς είχε εξουσία να θεραπεύσει ακόμα και τις χειρότερες ασθένειες, όμως κανείς απ’ όσους άγγιξε ο Ιησούς δεν έπεσε ποτέ κάτω σαν νεκρός. Ούτε βλέπουμε τους αποστόλους ν’ αγγίζουν ανθρώπους και να τους κάνουν να πέφτουν κάτω. Δεν βλέπουμε πουθενά να ζητάνε από άλλους μαθητές να σταθούν πίσω από εκείνους που επρόκειτο να «επιθέσουν χείρας», για να τους πιάσουν ώστε να μη χτυπήσουν πέφτοντας πίσω «από τη δύναμη του πνεύματος»!
Στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε ανθρώπους να παρατάσσονται σε μια γραμμή περιμένοντας το «χρίσμα να περάσει από πάνω τους». Μπορείτε να φανταστείτε κάποιο από τους αποστόλους να τρέχει ανάμεσα στους ανθρώπους και να τους χτυπά ή και να τους σπρώχνει ελαφριά στο μέτωπο, μέχρι να πέσουν κάτω;
Δεν νομίζω να έβαζαν απαλή μουσική ή να επαναλάμβαναν επί ώρες ένα ρεφρέν κάποιου ύμνου για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε να έρθει το χρίσμα. Κανείς δεν φώναζε επαναλαμβανόμενες φράσεις όπως, «Φωτιά»! ή «Έλα!» ή «Δύναμις Πνεύματος Αγίου» ή «Περισσότερα, Κύριε!» Λοιπόν, από που προέρχονται όλα αυτά;
Όσοι υποστηρίζουν αυτή την πρακτική πρέπει να εξετάσουν τι πραγματικά αποδίδουν στο Άγιο Πνεύμα. Δεν υπάρχει βιβλικό προηγούμενο σαν αυτό που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει σε διάφορες «εκκλησίες».
Ο Ιησούς είναι ο βαπτίζων, Αυτός χρίει με το Άγιο Πνεύμα. Η δύναμη προέρχεται αποκλειστικά από το Χριστό, τι λοιπόν παίρνουν αυτά τα άτομα μέσω αυτής της εμπειρίας; Μήπως αυτές οι επιδείξεις δύναμης έχουν σκοπό την πειστική απόδειξη της παρουσίας του Θεού;
Ιωάν.ι:41-42 «Και πολλοί ήλθον προς αυτόν και έλεγον ότι ο Ιωάννης μεν ουδέν θαύμα έκαμε, πάντα όμως όσα είπεν ο Ιωάννης περί τούτου, ήσαν αληθινά. Και εκεί επίστευσαν πολλοί εις αυτόν».
Ο Ιωάννης έπεισε τους ανθρώπους χωρίς καμία επίδειξη θαυμάτων. Ήταν η αλήθεια που τους έκανε να πιστέψουν και να ακολουθήσουν. Είναι η γνώση της αλήθειας (ο λόγος), που κρατά τους ανθρώπους στην πίστη και όχι οι επιδείξεις δύναμης. Δεν χρειάζεται να πέσεις κάτω, αλλά μπορείς να αφήσεις το λόγο του Θεού να σε «κόψει» (Ιωάν.ς:63, Εβρ.δ:12).
Κάποιοι, προσπαθούν με το πιεστικό κήρυγμα να σου προσφέρουν εμπειρίες. Κάποιοι άλλοι αγωνίζονται να κηρύξουν το λόγο του Θεού που είναι αντικειμενικός και διδάσκει ή καταδικάζει δια του Αγίου Πνεύματος. Ο πρώτος τρόπος είναι υποκειμενικός, εξαρτάσαι από ένα άτομο που πρέπει να σε αγγίξει ή να εξασκήσει βία πάνω σου. Το κήρυγμα του λόγου είναι ο βιβλικός τρόπος, ο άλλος δεν είναι.
Το Β΄Χρον.ε περιγράφει τη δόξα του Θεού που γέμισε το νεοκτισθέντα Ναό «και δεν ηδύναντο οι ιερείς να σταθώσι διά να λειτουργήσωσιν, εξ αιτίας της νεφέλης· διότι η δόξα του Κυρίου ενέπλησε τον οίκον του Θεού» (εδ.14). Αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια απλή εκδήλωση της Εκκλησίας σήμερα, όπως πολλοί έχουν προσπαθήσει να κάνουν. Αυτή ήταν μια γιορτή, επειδή ο ναός ολοκληρώθηκε, η κιβωτός τοποθετήθηκε στη θέση της και ο Σολομώντας, οι ιερείς, οι ψαλτωδοί και οι Λευίτες ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί. Η δόξα του Θεού φανερώθηκε σαν σύννεφο μέσα στο ναό, ενώ ο λαός εξακολουθούσε να στέκεται έξω. Στο Β’ Χρον.ζ:2 και Α’ Βας.η:11 οι ιερείς δεν μπορούσαν να εισέλθουν στο ναό και να εκτελέσουν τα ιερατικά τους καθήκοντα, γιατί ο ναός γέμισε με τη δόξα του Κυρίου.
Ο Δανιήλ (ι:9-11) βλέπει σε όραση ένα ισχυρό άγγελο και είπε, «Ήκουσα όμως την φωνήν των λόγων αυτού· και ενώ ήκουον την φωνήν των λόγων αυτού, εγώ ήμην βεβυθισμένος εις βαθύν ύπνον επί πρόσωπόν μου και το πρόσωπόν μου επί την γην. Και ιδού, χειρ με ήγγισε και με ήγειρεν επί τα γόνατά μου και τας παλάμας των χειρών μου. Και είπε προς εμέ, Δανιήλ, ανήρ σφόδρα αγαπητέ, εννόησον τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς σε, και στήθι ορθός· διότι προς σε απεστάλην τώρα. Και ότε ελάλησε προς εμέ τον λόγον τούτον, εσηκώθην έντρομος. Και είπε προς εμέ, Μη φοβού, Δανιήλ· διότι από της πρώτης ημέρας, καθ' ην έδωκας την καρδίαν σου εις το να εννοής και κακουχήσαι ενώπιον του Θεού σου, εισηκούσθησαν οι λόγοι σου και εγώ ήλθον εις τους λόγους σου. Πλην ο άρχων της βασιλείας της Περσίας ανθίστατο εις εμέ εικοσιμίαν ημέραν· αλλ' ιδού, ο Μιχαήλ, εις των πρώτων αρχόντων, ήλθε διά να μοι βοηθήση· και εγώ έμεινα εκεί πλησίον των βασιλέων της Περσίας. Και ήλθον να σε κάμω να καταλάβης τι θέλει συμβή εις τον λαόν σου εν ταις εσχάταις ημέραις· διότι η όρασις είναι έτι διά πολλάς ημέρας». Ο Δανιήλ έπεσε κατά πρόσωπο, έπεσε προς τα εμπρός. Αυτό δεν ήταν χωρίς σκοπό. Ο Δανιήλ σαν προφήτης, παίρνει μια αποκάλυψη που μετά θα γίνει γεγραμμένος λόγος του Θεού.
Δεδομένου ότι στην Παλαιά Διαθήκη όσοι «εκτυπούντο» με αυτό τον τρόπο δεν ήταν αναγεννημένοι, δεν κατοικούσε μόνιμα το Άγιο Πνεύμα μέσα τους, αυτή η εμπειρία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φυσιολογική για την Εκκλησία σήμερα. Όταν ο Ιωάννης είδε τον Ιησού ένδοξο στον ουρανό (Αποκ.α:17) λέει ότι, «έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και επέθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ' εμέ; λέγων μοι· Μη φοβού· εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος». Ο Ιωάννης φοβήθηκε, δεν αναγνώρισε τον Ιησού, έτσι όπως τον ήξερε στη γη.
Τι θα πούμε για τον Σαούλ στο δρόμο προς τη Δαμασκό στις Πράξ.θ; Αυτοί που προωθούν «τα πεσίματα εν Πνεύματι» αναφέρουν τη συνάντηση του Σαούλ με τον Κύριο στο δρόμο προς τη Δαμασκό (Πράξ.θ:3-4) σαν βιβλική υποστήριξη. Ο Σαούλ σαν άπιστος προχωράει στο δρόμο του για την επόμενη επιχείρηση εξόντωσης. Πέφτει στο έδαφος από ένα φως (της δόξας του Θεού) και έχει μια αποκάλυψη του Ιησού. Όταν έπεσε ο Σαούλ, κανείς δεν τον άγγιξε και κανείς δεν ήταν εκεί για να τον πιάσει. Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει πουθενά πως έπεσε, αλλά φαίνεται να έπεσε χωρίς εξωτερική «βοήθεια». Δεν έριξε ο Ιησούς τον Παύλο στο έδαφος, αντίθετα του είπε «Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν». Θυμηθείτε, ο Σαούλ δεν είναι σωσμένος αυτή τη χρονική στιγμή, έτσι αυτό δεν είναι δικαιολογία για να θεωρηθεί σαν μοντέλο για τους πιστούς σήμερα. Ο Κύριος ήθελε να μιλήσει στον Παύλο. Στο Πράξ.κς:14 ο Παύλος, υπενθυμίζοντας την περίπτωση, λέει ότι όλοι όσοι ήταν μαζί του έπεσαν κάτω και είδαν το φως, αλλά μόνο αυτός άκουσε τη φωνή (Πράξ.κβ:9). Έχουμε εδώ μια ακραία περίπτωση που σκοπό είχε να τραβήξει την προσοχή του Παύλου, καθώς πορευόταν για να σκοτώσει χριστιανούς. Οι άλλοι που ήταν με τον Παύλο και έπεσαν, ήταν άπιστοι και παρέμειναν άπιστοι. Ως εκ τούτου, αυτό το περιστατικό που σχετίζεται με πτώση στο έδαφος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει την ιδέα ότι είναι πνευματική ευλογία, όπως συνηθίζουν να λένε σήμερα.
Όσοι βρίσκονται σε επανάσταση προς το Θεό, φαίνεται να πέφτουν προς τα πίσω στην Αγία Γραφή. Αυτό ακριβώς μπορεί να είναι ένα σημάδι σήμερα, όχι ευλογίας, αλλά ένδειξης ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν υποταχθεί στο λόγο Του. Γι 'αυτό είναι σημάδι κρίσης. Η ιδέα ότι ο Θεός κάνει ένα «νέο πράγμα» είναι χωρίς βιβλικό προηγούμενο. Η προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν και να υπερασπιστούν αυτή την πρακτική στηρίζεται κυρίως σε κείμενα από την Παλαιά Διαθήκη που τα βγάζουν έξω από το πλαίσιο και το νόημά τους. Προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουν τα λίγα περιστατικά στις Πράξεις δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν σαν φυσιολογικά αυτά τα φαινόμενα για την εκκλησία (τους πιστούς) σήμερα.
Η δύναμη υποτίθεται ότι πρέπει να σηκώνει τους ανθρώπους πάνω κι όχι να τους ρίχνει κάτω. Στην Ωραία πύλη ο Πέτρος είπε στον τυφλό, «Αργύριον και χρυσίον εγώ δεν έχω· αλλ' ό,τι έχω, τούτο σοι δίδω· εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου σηκώθητι και περιπάτει». Οι περισσότερες απ’ αυτές τις «χρισμένους μηχανές δύναμης» δεν μπορούν να πουν το ίδιο γιατί έχουν και αργύριον και χρυσίον και μάλιστα πολύ! Η δύναμη του Θεού σηκώνει τους ανθρώπους όρθιους. Εκείνοι που έπεφταν στο έδαφος και κουνιόνταν με σπασμωδικές κινήσεις δεν διακατεχόταν από το Άγιο Πνεύμα, αλλά ήταν συχνά δαιμονισμένοι και είχαν ανάγκη λύτρωσης. Δεν αντιδρούσαν έτσι επειδή η δύναμη του Θεού είχε έρθει πάνω τους, αλλά μάλλον είχαν ανάγκη τη δύναμη του Θεού για να σταματήσει αυτό.
Πολλοί ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να πάνε να συναντήσουν τον «χρισμένο άνθρωπο του Θεού» που διανέμει αυτή την «ευλογία»! Ποιος είναι ο σκοπός του να πέσει κάποιος στο πάτωμα, να τον σηκώσουν και όλη η διαδικασία να επαναλαμβάνεται για αρκετές φορές; Μια φορά δεν είναι αρκετή για να πάρει το χρίσμα. Σε ποιον στρέφεται η προσοχή όλη αυτή την ώρα; Η προσοχή δεν πρέπει να δίδεται στο σκεύος, αλλά στον Κύριο που χρησιμοποιεί το σκεύος. Μια φορά δεν είναι αρκετή; Ή μήπως είναι για το θεαθήναι; Η εικόνα των ανθρώπων που πολλές φορές πέφτουν μαζικά και σηκώνονται δήθεν σαν αποσβολωμένοι, είναι εικόνα που δοξάζει το Θεό;
Αυτές οι ομοιότητες με πολεμικές τέχνες, με τη δύναμη του Τσι, με τα αγγίγματα των γκουρού, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Είναι δυνατόν με την προσφώνηση συγκεκριμένων λέξεων, με το κυμάτισμα των χεριών, με το δείξιμο με τα δάχτυλα, να ελευθερώνεται το χρίσμα και να κάνει τους ανθρώπους να πέφτουν;
Όταν βλέπουμε τηλε-ευαγγελιστές να φυσάνε σε ανθρώπους και αυτοί να πέφτουν κάτω, αναρωτιόμαστε γιατί όταν ο Χριστός φύσηξε στους μαθητές Του αυτοί δεν έπεσαν; Κανένας άνθρωπος απ’ όσους άγγιξε ο Ιησούς δεν έπεσε κάτω, μήπως Του έλλειπε κάτι; Αν ήταν ένδειξη δύναμης Αγίου Πνεύματος ή χρίσματος δεν θα έπρεπε να είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στη ζωή του Ιησού και αργότερα των αποστόλων και να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ή τρεις καταγραφές;
Ο Θεός δεν έχει αναθέσει αυτό το είδος δύναμης σε κανένα άνθρωπο σήμερα. Το Πνεύμα ονομάζεται παράκλητος, βοηθός είναι ο Ιησούς που δεν μας άφησε ορφανούς αλλά ήρθε για να μας βοηθήσει. Λίγο πριν αναληφθεί ο Ιησούς, είπε: «Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό ουδέ γνωρίζει αυτό· σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ' υμών και εν υμίν θέλει είσθαι. Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς· έρχομαι προς εσάς».
Ο ρόλος Του θα ήταν να αντικαταστήσει τη φυσική παρουσία του Ιησού που μέχρι τότε ήταν μαζί τους, με την πνευματική κατοίκηση μέσα σε όλους τους πιστούς δίνοντάς τους την ικανότητα μιας καινούριας σχέσης με το Θεό. Ουσιαστικά θα επέστρεφε ο Ιησούς σαν Πνεύμα Άγιο και γι’ αυτό τους βεβαιώνει: Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς· έρχομαι προς εσάς.
Το ερώτημα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι, ο Ιησούς ενεργούσε έτσι όπως σήμερα κάποιοι ενεργούν; Στην επί του όρους ομιλία γυρνούσε ανάμεσα στις παρέες και τους άγγιζε για να πέφτουν κάτω; ΟΧΙ. Τους δίδασκε. Αν όχι, τότε γιατί πρέπει το Πνεύμα σήμερα να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, αφού το Πνεύμα είναι ο Ιησούς;
Είναι το Πνεύμα του Ιησού ή κάτι άλλο που ενεργεί; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που «μοιράζουν» την δύναμη αυτή που ρίχνει τους άλλους κάτω, κι αυτοί συνεχίζουν να στέκονται μέσα σ’ όλα αυτά; Στο Β’ Χρον.ε:14 που επικαλούνται, όταν η δόξα του Θεού γέμισε το ναό, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Αυτοί πως συνεχίζουν να στέκονται όρθιοι και οι άλλοι πέφτουν; Γιατί όταν αγγίζουν αυτούς που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία να πιάνουν αυτούς που πέφτουν, αυτοί δεν πέφτουν; Τελικά ποιος έχει τον έλεγχο σ’ αυτές τις καταστάσεις, όταν τα φαινόμενα συμβαίνουν με τον κυματισμό του χεριού ή με την εκφώνηση συγκεκριμένων λέξεων;
Ο καρπός του Πνεύματος είναι διαχειριστικός. Η ερώτηση που όλοι αυτοί που λένε ότι είναι «ανοικτοί σε νέες εμπειρίες» θα πρέπει να αναρωτηθούν είναι ... ο Θεός θα μου προσφέρει μια εμπειρία που θα απαιτήσει να θυσιάσω κάποιο χαρακτηριστικό του Πνεύματος; Θα μπορούσε να με κάνει να ενεργήσω με τρόπο αντίθετο προς τη φύση Του και μ’ αυτό που ο Ίδιος προσπαθεί να μορφώσει μέσα μου;
Στην Εφες.ε:18-19 μας λέει, «πληρούσθε διά του Πνεύματος, λαλούντες μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών εις τον Κύριον». Αυτή είναι μια εντολή που έχει την έννοια της συνέχειας, πρέπει να είμαστε συνεχώς γεμάτοι με το Πνεύμα. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, σωματική εμπειρία που πρέπει να εκδηλώνεται όλη την ώρα; Όχι! Ο Παύλος λέει ότι πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, σημαίνει αυτοέλεγχο, χαρά, και τραγούδι. Το αντίθετο της πραγματικής, βιβλικής πλήρωσης με το Άγιο Πνεύμα είναι το να είναι κάποιος εκτός ελέγχου, πεσμένος στο έδαφος.
Ο ορισμός της Βίβλου, με απλά λόγια, σημαίνει για εμάς να παραχωρηθούμε και να είμαστε υπό τον έλεγχο του Πνεύματος. Το αντίθετο είναι να είναι κανείς εκτός ελέγχου, όπως μια πάνινη κούκλα στο έδαφος, σαν μεθυσμένος και ανίκανος να κάνει οτιδήποτε. Ο Παύλος λέει ότι η έννοια του να είναι κανείς πλήρης Πνεύματος Αγίου σημαίνει ικανότητα συμπεριφοράς με συγκεκριμένο τρόπο: «λαλούντες μεταξύ μας με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία ημών εις τον Κύριον». Σημαίνει παραχώρηση της ζωής μας στον Κύριο, δίδοντάς Του τον έλεγχο. Ο Θεός μας θέλει ενεργητικούς, να κάνουμε τα έργα τα δικά Του που τα έχει ετοιμάσει για μας, όχι ανίκανους, μουδιασμένους σ’ ένα πάτωμα σαν χαζούς.
Η πλήρωση με το Πνεύμα δεν παράγει τα ίδια αποτελέσματα με τα αλκοολούχα ποτά, είναι ακριβώς το αντίθετο. Αν ήταν έτσι, τότε αυτοί που τους αρέσει αυτό, θα έρχονται στην εκκλησία για να «φτιάχνονται». Πολλοί λένε ότι αυτό είναι η χαρά του Κυρίου, αλλά η χαρά του Κυρίου είναι η δύναμή μας δεν είναι αδυναμία, δεν μας κάνει ανίκανους να σηκωθούμε από το έδαφος.
Πολλά είναι τα κίνητρα που προετοιμάζουν κάποιος γι’ αυτή την υποτιθέμενη πνευματική εμπειρία. Πρώτον, υπάρχει η προσδοκία να συμβεί αυτό, η αυθυποβολή να πέσει κάτω. Δέχονται την εμπειρία επειδή είναι ήδη προδιατεθειμένοι στην ιδέα ότι κάποιος πέφτει, όταν το Πνεύμα έρχεται πάνω του, και έχουν ήδη αποδεχθεί ότι αυτή η εμπειρία είναι από το Θεό. Είναι διανοητικά ανοιχτοί ότι αυτό είναι από το Θεό. Συνεπώς, όταν κάποιος τους ακουμπήσει και τους δείξει το δρόμο, αυτοί συμμορφώνονται. Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να εξετάσουμε είναι η πίεση εναρμόνισης με ό,τι συμβαίνει ή αναμένεται να γίνει στη συγκέντρωση.
Όταν κάποιος βρίσκεται εκεί, όλοι περιμένουν να πέσει κάτω. Έτσι, ντρέπεται να μην το κάνει, όταν όλοι οι άλλοι πέφτουν, ή μπορεί να νομίζει ότι δεν είναι πνευματικός αν δεν πέσει, και οι άλλοι μπορεί να πιστεύουν ότι κάτι λάθος συμβαίνει μ’ αυτόν. Το να πέσεις κάτω τη σωστή στιγμή είναι κάτι που μαθαίνεται. Πολλοί άνθρωποι παραδέχτηκαν αργότερα ότι έπεσαν για να μην απογοητεύσουν τον ομιλητή. Άλλοι μπορεί να πέφτουν με την ελπίδα ότι θα έχουν μια εμπειρία που δεν είχαν ποτέ πριν. Ακόμα άλλοι λένε ότι νικήθηκαν από μια δύναμη.
Πρέπει να εξετάσουμε την πιθανότητα όλα αυτά να είναι ενέργειες δαιμονικών δυνάμεων, οπότε τα πράγματα είναι απερίγραπτα επικίνδυνα για τους συμμετέχοντες. Πολλοί που έχουν σπουδάσει αποκρυφισμό σε ψεύτικες θρησκείες λένε ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Αυτή η δύναμη βρίσκεται στον Ινδουισμό, η σύζυγος του Σίβα είναι η καταστροφέας Κάλι, γνωστή και σαν Σάκτι, η δύναμη. Όταν ένας «πιστός» δέχεται το άγγιγμα από τον γκουρού στο μέτωπο, μπορεί να πέσει στο έδαφος, ν’ αρχίσει να γελάει, να τραντάζεται και να αισθάνεται ότι είναι χτυπημένος σε μια Νιρβάνα, και βιώνει κάποιο εκστατικό «φωτισμό». Υπάρχουν πολλές παγανιστικές θρησκευτικές πρακτικές, όπως το «χτυπηματάκι Σάκτι» από ινδουιστές γκουρού, που όταν τις προσέξει κανείς, μοιάζουν πάρα πολύ μ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα μέσα στις εκκλησίες. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί τα εφάρμοσαν πρώτοι και μετά ακολούθησαν οι χαρισματικοί.
Το δραματικό και λυπηρό της υπόθεσης είναι, όταν αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν από μεμονωμένα άτομα μέσα σε εκκλησία που βασικά δεν τα πιστεύει, αλλά ο ποιμένας δεν επεμβαίνει να διορθώσει το λάθος είτε επειδή «πουλάει» στους υπόλοιπους, είτε επειδή φοβάται, είτε επειδή δεν είναι σίγουρος αν είναι σωστό ή λάθος κι έτσι αφήνει τις ψυχές να τυραννιούνται, να βασανίζονται και να σπαράζουν. Κι έτσι, το φαινόμενο αυξάνει παρακολουθώντας ο ένας τον άλλο και μη βλέποντας κάποια αντίδραση.
Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο είναι να τα δοκιμάσεις. Μέσα στον Ιησού κατοικούσε όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά. Είχε το Πνεύμα χωρίς μέτρο, όμως όταν προσευχήθηκε για ανθρώπους ποτέ κανείς δεν έπεσε κάτω, αλλά ούτε ο ίδιος – λόγω του χρίσματος – όπως λένε (Κολ.β:9 & Ιωάν.γ:34).
Ιωάν.γ:8 «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος..». Κανείς δεν ξέρει από που έρχεται ή πού πηγαίνει το Πνεύμα, καθώς παρομοιάζεται με τον άνεμο. Όμως, αυτοί που διατείνονται ότι μοιράζουν το χρίσμα, φαίνεται σαν να έχουν την ικανότητα να λένε στο Πνεύμα που να πάει και να ξέρουν ποιος θα είναι ο επόμενος που θα επισκεφθεί και τι θα κάνει μαζί του. Σκέψου λίγο! Που βρίσκουμε αυτές τις εμπειρίες; Σίγουρα οι απόστολοι δεν τις είχαν! Τι λειτουργεί; Ποια είναι η πηγή; Θυμηθείτε το Πνεύμα είναι ο ίδιος Θεός που υποτίθεται ότι πληροί όλο το χώρο. Όταν - στην Παλαιά Διαθήκη - η παρουσία του Θεού ερχόταν, όλοι έπεφταν κάτω, αλλά σήμερα οι χορηγοί αυτής της δύναμης στέκονται σταθερά στα πόδια τους ενώ όλοι οι άλλοι πέφτουν. Μόνο αυτοί είναι ανοσοποιημένοι σ’ αυτή την επιρροή;
Η Αγία Γραφή μας λέει να δοκιμάζουμε τα πνεύματα Α΄Ιωάν.δ:1 «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα εν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον»
«Διότι πας ο μετέχων γάλακτος είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος· των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες διά την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν» (Εβρ.ε:13-14). Οι αδύνατοι και οι σαρκικοί χριστιανοί αποφεύγουν να το κάνουν αυτό είτε από αφέλεια ή επειδή νιώθουν ανασφάλειες και αποφεύγουν να γνωρίσουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο για όλους όσους δεν φρουρούν τις ψυχές τους. Πέφτουν σε καταστροφικές και αντιβιβλικές πρακτικές που βλάπτουν το χριστιανικό τους βάδισμα και την ομολογία τους.
Οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί στην παλαιότερη πλάνη. Στην επιθυμία τους για μια ευλογία, έχουν εγκαταλείψει την αλήθεια αναζητώντας υπερφυσικές εμπειρίες, χωρίς ποτέ να δοκιμάσουν την πηγή για Βιβλική απόδειξη. Φαίνεται πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή οι πιστοί να μπαίνουν σε μια σειρά την ώρα της συνάθροισης και κάποιος χρισμένος να περνάει από μπροστά τους, να τους αγγίζει και αυτοί να πέφτουν στο πάτωμα;
Πραγματικά, τα λόγια του προφήτη Ωσηέ ισχύουν και για μας σήμερα, όπως και τότε, «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως· επειδή συ απέρριψας την γνώσιν και εγώ απέρριψα σε από του να ιερατεύης εις εμέ· επειδή ελησμόνησας τον νόμον του Θεού σου, και εγώ θέλω λησμονήσει τα τέκνα σου» (Ωσηέ δ:6).
Όταν η εμπειρία αντικαθιστά τη Βιβλική γνώση, έχουμε εγκαταλείψει τα πρότυπα του Θεού. Η γνώση μπορεί να είναι επώδυνη όταν μας διορθώνει, αλλά το να ακολουθούμε το ψεύδος, που από τη φύση του είναι ευκολοκατάπιοτο και ενεργεί σαν καταπραϋντικό σε όσους αρνούνται την αλήθεια, μπορεί να μας κοστίσει πολύ περισσότερο.
