Γένεση (104)

Γέν.κζ:34-38 Ότε ήκουσεν ο Ησαύ τους λόγους του πατρός αυτού, ανέκραξε κραυγήν μεγάλην και πικράν σφόδρα· και είπε προς τον πατέρα αυτού, Ευλόγησόν με, και εμέ, πάτερ μου. Ο δε είπεν, Ήλθεν ο αδελφός σου μετά δόλου, και έλαβε την ευλογίαν σου. Και είπεν ο Ησαύ, Δικαίως εκαλέσθη το όνομα αυτού Ιακώβ, διότι τώρα δευτέραν ταύτην φοράν με υπεσκέλισεν· έλαβε τα πρωτοτόκιά μου, και ιδού, τώρα έλαβε και την ευλογίαν μου. Και είπε, Δεν εφύλαξας δι' εμέ ευλογίαν; Και, απεκρίθη ο Ισαάκ, και είπε προς τον Ησαύ, Ιδού, κύριόν σου έκαμα αυτόν, και πάντας τους αδελφούς αυτού έκαμα δούλους αυτού, και εστήριξα αυτόν με σίτον και οίνον· και τι λοιπόν να κάμω εις σε, τέκνον μου; Και είπεν ο Ησαύ προς τον πατέρα αυτού, Μήπως ταύτην μόνην την ευλογίαν έχεις, πάτερ μου; ευλόγησόν με, και εμέ, πάτερ μου. και ύψωσεν ο Ησαύ την φωνήν αυτού, και έκλαυσε.

Γένεση (103)

Γέν.κζ:11-13 Και είπεν ο Ιακώβ προς Ρεβέκκαν την μητέρα αυτού, Ιδού, ο Ησαύ ο αδελφός μου είναι ανήρ δασύτριχος, εγώ δε ανήρ άτριχος· ίσως με ψηλαφήση ο πατήρ μου, και θέλω φανή εις αυτόν ως απατεών, και θέλω σύρει επ' εμαυτόν κατάραν και ουχί ευλογίαν. Είπε δε προς αυτόν η μήτηρ αυτού, Επ' εμέ η κατάρα σου, τέκνον μου· μόνον υπάκουσον εις την φωνήν μου και ύπαγε, φέρε μοι αυτά.

Εδώ φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του Ιακώβ. Αντί να ταραχτεί και να αρνηθεί ν’ αμαρτήσει (Δευτ.κζ:18), ενδιαφέρεται μόνο για το ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες. Όταν αργότερα η μητέρα του τον διασφαλίζει ότι αυτή θα πάρει την κατάρα- αν υπάρξει τέτοια-και τις συνέπειες, ο Ιακώβ είναι προθυμότατος να προχωρήσει στη συνωμοσία.

Γέν.κζ:14-26

Στις θερμές χώρες οι κατσίκες δεν έχουν πολύ τρίχα. Η Ρεβέκκα με πολύ τέχνη θα έραψε αυτά τα δέρματα από τα ερίφια προκειμένου να μιμηθεί το δέρμα του Ησαύ.

Ο Ιακώβ δεν πρέπει να γνώριζε καλά το Θεό, γιατί δεν τον βλέπουμε διατεθειμένο να Τον εμπιστευθεί για το χρόνο και την εκλογή των μέσων. Απ’ την αρχή που ήθελε την κληρονομιά και την ευλογία τον βλέπουμε να προσπαθεί με κάθε είδους τεχνάσματα και πανουργίες να τις πετύχει αντί να διαλέξει την απλή εξάρτηση απ’ το Θεό. Όλοι ξέρουμε πόσο η καρδιά αντιστέκεται σ’ αυτή την εξάρτηση και υποταγή. Για να γνωρίσει κανείς τί σημαίνει ανθρώπινη φύση, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά. Αρκεί να τη βάλει για λίγο σ’ αυτή τη θέση της εξάρτησης και γρήγορα θα δει πώς φέρεται εκεί. Επειδή δεν γνωρίζει το Θεό δεν μπορεί να Τον εμπιστευθεί κι εδώ ακριβώς είναι το μυστικό της αθλιότητας και της κατάπτωσής της. Αγνοεί τελείως τον αληθινό Θεό με αποτέλεσμα να είναι άθλια και άχρηστη. Η γνώση του Θεού είναι πηγή ζωής. Τί μπορεί να είναι ο άνθρωπος πριν αποκτήσει αυτή τη ζωή;

Γένεση (102)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟ

Όταν ο Θεός με την πιστότητα της αγάπης Του μας παρουσιάζει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, το κάνει για να μεγαλύνει τον πλούτο της χάρης Του και να μας διδάξει. Δεν έχει σκοπό να διαιωνίσει την ενθύμηση της αμαρτίας που στην πραγματικότητα έχει πεταχτεί στην πιο βαθιά θάλασσα για πάντα. Ο μολυσμός, τα πταίσματα και τα λάθη του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, έχουν τελείως πλυθεί κι εξαλειφθεί, και όλοι αυτοί πήραν τη θέση τους ανάμεσα στα «πνεύματα των τετελειωμένων δικαίων» (Εβρ.ιβ:23). Η ιστορία τους όμως μένει στις σελίδες της Βίβλου για να φανερώνει τη χάρη του Θεού και να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα στο λαό του Θεού σ’ όλους τους αιώνες. Ακόμα θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν είχε να κάνει με τέλειους ανθρώπους στους αιώνες που πέρασαν, αλλά με ανθρώπους ομοιοπαθείς μ’ εμάς (Ιακ.ε:17).

Γένεση (101)

Γέν.κς:15-22 Και πάντα τα φρέατα, τα οποία έσκαψαν οι δούλοι του πατρός αυτού επί των ημερών Αβραάμ του πατρός αυτού, ενέφραξαν ταύτα οι Φιλισταίοι και εγέμισαν αυτά χώμα. Και είπεν ο Αβιμέλεχ προς τον Ισαάκ, Άπελθε αφ' ημών, διότι έγεινες δυνατώτερος ημών σφόδρα. Και απήλθεν εκείθεν ο Ισαάκ και έστησε την σκηνήν αυτού εν τη κοιλάδι των Γεράρων και κατώκησεν εκεί. Και ήνοιξε πάλιν ο Ισαάκ τα φρέατα του ύδατος, τα οποία έσκαψαν επί των ημερών Αβραάμ του πατρός αυτού, οι δε Φιλισταίοι ενέφραξαν αυτά μετά τον θάνατον του Αβραάμ· και ωνόμασεν αυτά κατά τα ονόματα, με τα οποία ο πατήρ αυτού είχεν ονομάσει αυτά. Και έσκαψαν οι δούλοι του Ισαάκ εν τη κοιλάδι και εύρηκαν εκεί φρέαρ ύδατος ζώντος. Ελογομάχησαν δε οι ποιμένες των Γεράρων μετά των ποιμένων του Ισαάκ, λέγοντες, Ιδικόν μας είναι το ύδωρ· και ωνόμασε το φρέαρ Εσέκ· διότι εφιλονείκησαν μετ' αυτού. Και έσκαψαν άλλο φρέαρ και ελογομάχησαν και περί αυτού· διά τούτο ωνόμασεν αυτό Σιτνά. Και μετοικήσας εκείθεν έσκαψεν άλλο φρέαρ, και περί τούτου δεν ελογομάχησαν· και ωνόμασεν αυτό Ρεχωβώθ, λέγων, διότι τώρα επλάτυνεν ημάς ο Κύριος και ηύξησεν ημάς επί της γης.

Το φρέαρ συμβολίζει τα ζωντανά νερά που είναι το Πνεύμα το Άγιο, ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στη ζωή μας!

Γένεση (100)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΚΤΟ

Γέν.κς:1-5 Έγεινε δε πείνα εν τη γη, εκτός της προτέρας πείνης, της γενομένης επί των ημερών του Αβραάμ. Και υπήγεν ο Ισαάκ προς τον Αβιμέλεχ, βασιλέα των Φιλισταίων, εις Γέραρα. Εφάνη δε εις αυτόν ο Κύριος και είπε, Μη καταβής εις Αίγυπτον· κατοίκησον εν τη γη την οποίαν θέλω σοι ειπεί· παροίκει εν τη γη ταύτη, και εγώ θέλω είσθαι μετά σου, και θέλω σε ευλογήσει διότι εις σε και εις το σπέρμα σου θέλω δώσει πάντας τους τόπους τούτους· και θέλω εκπληρώσει τον όρκον, τον οποίον ώμοσα προς Αβραάμ τον πατέρα σου· και θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και θέλω δώσει εις το σπέρμα σου πάντας τους τόπους τούτους, και θέλουσιν ευλογηθή εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γής· επειδή ο Αβραάμ υπήκουσεν εις την φωνήν μου, και εφύλαξε τα προστάγματά μου, τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου και τους νόμους μου.

Το πρώτο εδάφιο αυτού του κεφαλαίου είναι σχετικό με το Γεν.ιβ:10. Οι δοκιμασίες που περνάνε τα παιδιά του Θεού εδώ στη γη, είναι σχεδόν όλες της ίδιας φύσης κι έχουν σκοπό να φανερώσουν πόσο η καρδιά αναπαύεται στο Θεό. Κάθε γενιά πρέπει να δοκιμαστεί, να εκλέξει, να διδαχτεί και να μάθει. Ο Θεός ενδιαφέρεται για τον Αβραάμ αλλά και για τον Ισαάκ και γι’ αυτό επιτρέπει αυτή την πείνα.

Είναι κάτι το δύσκολο, που σπάνια φτάνει κανείς, το να περπατά με το Θεό σε μια τόσο στενή κοινωνία ώστε η ψυχή να είναι τελείως ανεξάρτητη από πρόσωπα και πράγματα.

Γένεση (099)

Γέν.κε:24-26 Και ότε επληρώθησαν αι ημέραι αυτής διά να γεννήση, ιδού, ήσαν δίδυμα εν τη κοιλία αυτής. Εξήλθε δε ο πρώτος ερυθρός και όλος ως δέρμα δασύτριχος· και εκάλεσαν το όνομα αυτού, Ησαύ. Και έπειτα εξήλθεν ο αδελφός αυτού· και η χειρ αυτού εκράτει την πτέρναν του Ησαύ· διά τούτο ωνομάσθη Ιακώβ· ο δε Ισαάκ ήτο ετών εξήκοντα, ότε εγέννησεν αυτούς.

Ησαύ σημαίνει τριχωτός, δασύτριχος, σκληρός. Γεννήθηκε μ’ ένα κόκκινο χνούδι σ’ όλο του το σώμα που αργότερα έγινε σκληρό σαν τις τρίχες της κατσίκας (Γεν.κζ:16). Ονομάζεται και Εδώμ (κόκκινος) επειδή πούλησε τα πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο “κόκκινου” (Γεν.κε:30 & λς:8). Απ’ αυτό το όνομα ονομάστηκαν και οι απόγονοί του Εδωμίτες που κατοίκησαν νότια της Νεκρής Θάλασσας.

Γένεση (098)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ

Αυτό το κεφάλαιο ανοίγει με το δεύτερο γάμο του Αβραάμ, γεγονός που δεν είναι χωρίς σημασία αν το δούμε σε σχέση με το προηγούμενο κεφάλαιο. Τα προφητικά βιβλία της Καινής Διαθήκης μας διδάσκουν ότι το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ θα εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο μετά που η εκλεκτή νύμφη του Χριστού θα ετοιμαστεί και θα αρπαχτεί. Έτσι, μετά το γάμο του Ισαάκ, το Άγιο Πνεύμα μας μιλάει για την ιστορία των κατά σάρκα απογόνων του Αβραάμ σε σχέση μ’ ένα καινούριο γάμο που έκανε.

Γέν.κε:1-4 Έλαβε δε ο Αβραάμ και άλλην γυναίκα, ονομαζομένην Χεττούραν. Και αύτη εγέννησεν εις αυτόν τον Ζεμβράν και τον Ιοξάν και τον Μαδάν και τον Μαδιάμ και τον Ιεσβώκ και τον Σουά. και ο Ιοξάν εγέννησε τον Σεβά και τον Δαιδάν· οι δε υιοί του Δαιδάν ήσαν Ασσουρείμ και Λετουσιείμ και Λαωμείμ. Οι υιοί δε του Μαδιάμ ήσαν Γεφά και Εφέρ και Ανώχ και Αβειδά και Ελδαγά· πάντες ούτοι υιοί της Χεττούρας.

Βλέπουμε πώς ο Θεός ζωοποίησε τον Αβραάμ έτσι ώστε αν και τόσο γέρος να συνεχίζει να κάνει παιδιά. Ήταν 137 χρονών όταν πέθανε η Σάρρα.

Γένεση (097)

Γέν.κδ:34-49

Ο υπηρέτης του Αβραάμ φέρνει μια καθαρή και σαφή μαρτυρία, αποκαλύπτοντας τον πατέρα και τον γιο. Μιλά για τον άπειρο πλούτο του πατέρα κι ότι αυτός έδωσε όλα τ’ αγαθά του στο γιο εξαιτίας του ότι είναι μονογενής και το αντικείμενο της αγάπης του πατέρα. Μ’ αυτή τη μαρτυρία ο υπηρέτης ζητά να κερδίσει τη νύμφη για το γιο. Ο Ελιέζερ προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της Ρεβέκκας μιλώντας για τον Ισαάκ. Ο Ιησούς-ο νυμφίος- είναι το μόνο πρόσωπο που πρέπει να στρέφουμε τις ψυχές που μιλάμε.

Μιλά στη Ρεβέκκα για ένα μακρινό πρόσωπο, και της αποκαλύπτει την ευτυχία που θα έχει αν γίνει ένα μ’ αυτό το πρόσωπο που είναι τόσο αγαπητό και τόσο ευνοημένο. Ότι ανήκει στον Ισαάκ, θα ανήκε και στη Ρεβέκκα απ’ τη στιγμή που θα γινόταν ένα μ’ αυτόν. Το ίδιο ισχύει για τον Χριστό: όταν μιλάμε για τον Κύριο, μιλάμε για τη δόξα Του, για την ωραιότητά Του, για την πληρότητα και τη χάρη Του, για τον ανεξιχνίαστο πλούτο Του, για την αξία του προσώπου Του και την τελειότητα του έργου του. Αυτή είναι πάντοτε η μαρτυρία του Πνεύματος. Και είναι μια λυδία λίθος για να δοκιμάζουμε κάθε είδος διδασκαλίας και κηρύγματος. Αν λοιπόν κάποιος υπηρετεί το ευαγγέλιο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα έχει πάντοτε στη διακονία του, περισσότερο τον Κύριο από κάθε τι άλλο. Οι συλλογισμοί της ανθρώπινης λογικής δεν έχουν να κάνουν εδώ, εκτός αν κάποιος θέλει να φανερώνει τον εαυτό του.

Γένεση (096)

Γέν.κδ:10-11 Και έλαβεν ο δούλος δέκα καμήλους εκ των καμήλων του κυρίου αυτού και ανεχώρησε, φέρων μεθ' εαυτού από πάντων των αγαθών του κυρίου αυτού· και σηκωθείς, υπήγεν εις την Μεσοποταμίαν, εις την πόλιν του Ναχώρ. Και εγονάτισε τας καμήλους έξω της πόλεως παρά το φρέαρ του ύδατος, προς το εσπέρας, ότε εξέρχονται αι γυναίκες διά να αντλήσωσιν ύδωρ.

Ο υπηρέτης πηγαίνει σε άγνωστα μέρη με τα δώρα του Πατέρα για να τα προσφέρει στη νύμφη που δεν την γνωρίζει!  Όμως θα τη συναντήσει γιατί ο άγγελος του Κυρίου προπορεύεται (εδ.7).

Σήμερα, ο Θεός μας έχει δώσει τα δώρα Του, είμαστε οικονόμοι Του, και όποιον συναντάμε μπροστά μας που να έχει την καρδιά της νύμφης κι ανταποκρίνεται στην πρόσκληση, του δίνουμε τα δώρα που έχουμε: σωτηρία, αιώνια ζωή, βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα, χαρίσματα του Πνεύματος, χαρά, ειρήνη, αγάπη...

Η Μεσοποταμία συμβολίζει τον κόσμο και η πόλη του Ναχώρ είναι η Χαράν που σημαίνει καμένο, ξερό. Η Ρεβέκκα ήταν εγγονή του Ναχώρ, του αδελφού του Αβραάμ. Ο πατέρας της Βαθουήλ είναι πρώτος ξάδερφος του Ισαάκ. Γεν.κζ:43 αυτά τα λόγια τα λέει η Ρεβέκκα στον Ιακώβ. Ο Λάβαν ήταν εγγονός του Ναχώρ που κατοικούσε στη Χαράν. Η νύμφη δηλαδή, προέρχεται από μια ξερή γη! 

Γένεση (095)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Αυτό το κεφάλαιο της Γένεσης περιέχει μια απ’ τις πιο όμορφες ιστορίες της Βίβλου. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτού του κεφαλαίου και των δύο προηγούμενων είναι αξιοπρόσεχτη. Στο κεφ.κβ ο γιος προσφέρθηκε πάνω στο θυσιαστήριο. Στο κεφ.κγ η Σάρρα πέθανε. Στο κεφ.κδ ο υπηρέτης διατάσσεται να βρει γυναίκα για εκείνον τον οποίο ο Αβραάμ «έλαβε οπίσω παραβολικώς» απ’ τους νεκρούς. Η αλληλουχία αυτών των γεγονότων συμπίπτει κατά θαυμαστό τρόπο με τη σειρά των γεγονότων που σχετίζονται με την κλήση της εκκλησίας.

Πρώτα ο θάνατος του Ιησού, μετά η απόρριψη του κατά σάρκα Ισραήλ και μετά η κλήση της εκκλησίας στην ένδοξη θέση της νύμφης του Αρνίου.

Έπρεπε ο θάνατος του Χριστού να είναι ένα τετελεσμένο γεγονός πριν κληθεί η εκκλησία. Ακόμα έπρεπε να καταργηθεί «ο μεσότοιχος του φραγμού» πριν σχηματιστεί ο «είς νέος άνθρωπος». Είναι σημαντικό να καταλάβουμε όλα αυτά για να γνωρίσουμε ποια είναι η θέση της εκκλησίας στα σχέδια του Θεού.

Γένεση (094)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ

Αυτό το μικρό κεφάλαιο περιέχει ωφέλιμες διδασκαλίες για την ψυχή μας. Το Άγιο Πνεύμα μας περιγράφει μια ωραία εικόνα του τρόπου που ο πιστός πρέπει να φέρεται πάντοτε προς τους έξω. Αν είναι αλήθεια ότι η πίστη μας κάνει ανεξάρτητους απ’ τους ανθρώπους του κόσμου, δεν είναι λιγότερο αλήθεια ότι αυτή μας διδάσκει να περπατάμε πάντοτε με τίμιο τρόπο προς τους έξω. Α’ Θεσ.δ:12  Β’ Κορ.η:21  Ρωμ.ιγ:8.

Η Σάρρα πεθαίνει 127 χρονών και ο Αβραάμ μας φανερώνεται τώρα διαφορετικά, σαν ο άνθρωπος που πενθεί. Και οι πιστοί καλούνται να περάσουν πένθος, όχι όμως όπως οι άλλοι. Το γεγονός της ανάστασης παρηγορεί και μεταδίδει ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα στον πόνο (Α’ Θεσ.δ:13-14). Η απολύτρωση της ψυχής εξασφαλίζει και την απολύτρωση του σώματος. Έχουμε την πρώτη και περιμένουμε τη δεύτερη (Ρωμ.η:23).

Γένεση (093)

Γέν.κβ:4 Την δε τρίτην ημέραν υψώσας ο Αβραάμ τους οφθαλμούς αυτού, είδε τον τόπον μακρόθεν.

την τρίτη ημέρα: Ο Αβραάμ ουσιαστικά θυσίασε τον Ισαάκ την πρώτη μέρα και την τρίτη τον πήρε πίσω ζωντανό. Αυτές οι τρεις μέρες ήταν μέρες θλίψης για τον Αβραάμ. Τύπος της ανάστασης του Ιησού την τρίτη μέρα.

Ο Αβραάμ είδε τον τόπο από μακριά, όπως ο Θεός είδε τη θυσία από καταβολής κόσμου.

Γέν.κβ:5 Και είπεν ο Αβραάμ προς τους δούλους αυτού, Σεις καθίσατε αυτού μετά της όνου· εγώ δε και το παιδάριον θέλομεν υπάγει έως εκεί· και αφού προσκυνήσωμεν, θέλομεν επιστρέψει προς εσάς.

Στην Εβρ.ια:17-19 διαβάζουμε ότι ο Αβραάμ σκέφτηκε “ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη”. Αυτή η πίστη έβαλε στο στόμα του τα λόγια “εγώ δε και το παιδάριον θέλομεν υπάγει έως εκεί και αφού προσκυνήσωμεν θέλομεν επιστρέψει πρός εσάς”. Αυτή η πίστη είναι αξιοσημείωτη γιατί δεν είχε συμβεί ανάσταση μέχρι εκείνη τη στιγμή!

Γένεση (092)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Γέν.κβ:1 Μετά δε τα πράγματα ταύτα ο Θεός εδοκίμασε τον Αβραάμ, και είπε προς αυτόν, Αβραάμ· ο δε είπεν, Ιδού, εγώ.

Το να έρχεται ο Κύριος των δυνάμεων, ο ΓΙΑΧΒΕ ΣΑΒΑΩΘ και να σε φωνάζει με το μικρό σου όνομά, σημαίνει ότι θέλει να έχει μια προσωπική σχέση μαζί σου.

εδοκίμασε: όχι για να αμαρτήσει, αλλά δοκίμασε την αγάπη του (Ιάκ.α:12-15).

Γέν.κβ:2 Και είπε, Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά, και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί.

Γένεση (091)

Γέν.κα:9,10 Και είδεν η Σάρρα τον υιόν της Άγαρ της Αιγυπτίας, τον οποίον εγέννησεν εις τον Αβραάμ, περιγελώντα τον Ισαάκ. Και είπε προς τον Αβραάμ, Δίωξον την δούλην ταύτην και τον υιόν αυτής· διότι δεν θέλει κληρονομήσει ο υιός της δούλης ταύτης μετά του υιού μου, του Ισαάκ.

Τα προβλήματα της πολυγαμίας κάνουν τη Σάρρα να επαναστατήσει. Ζηλοτυπίες και καβγάδες για το πιο παιδί έχει την προτεραιότητα.

Γέν.κα:11-12 Εφάνη δε σκληρόν σφόδρα το πράγμα εις τους οφθαλμούς του Αβραάμ περί του υιού αυτού. Και είπεν ο Θεός προς τον Αβραάμ, Ας μη φανή σκληρόν εις τους οφθαλμούς σου περί του παιδίου και περί της δούλης σου· κατά πάντα όσα είπη προς σε η Σάρρα, άκουε τους λόγους αυτής· διότι εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα·

Γένεση (090)

KEΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ

Γέν.κα:1 Και επεσκέφθη ο Κύριος την Σάρραν, ως είπε· και έκαμεν ο Κύριος εις την Σάρραν, ως ελάλησε.

Εδώ έχουμε την εκπλήρωση της επαγγελίας, τον ευλογημένο καρπό της προσδοκίας! Κανείς δεν περίμενε ποτέ μάταια όταν έλπιζε στο Θεό. Ο Θεός πάντα όταν κάνει διαθήκη κρατάει το Λόγο Του. Όποιος με πίστη κρατάει την υπόσχεση του Θεού, είναι κάτοχος μιας σταθερής πραγματικότητας που θα απολαύσει.

Όταν πια ο Αβραάμ είχε μπροστά του εκπληρωμένη την υπόσχεση του Θεού, μπορούσε να καταλάβει τη ματαιότητα των δικών του προσπαθειών για να πετύχει την εκπλήρωση.  Ο Ισμαήλ ήταν τελείως άχρηστος σε ό,τι αφορά την υπόσχεση του Θεού.  Ήταν μόνο αντικείμενο στοργής για τα φυσικά αισθήματα της καρδιάς του Αβραάμ.

Γένεση (089)

Γέν.κ:8-13 Σηκωθείς δε ο Αβιμέλεχ ενωρίς το πρωΐ, εκάλεσε πάντας τους δούλους αυτού, και ελάλησε πάντας τους λόγους τούτους εις επήκοον αυτών· και εφοβήθησαν οι άνθρωποι σφόδρα. Και εκάλεσεν ο Αβιμέλεχ τον Αβραάμ και είπε προς αυτόν, Τι έπραξας εις ημάς; και τι αμάρτημα έπραξα εις σε, ώστε επέφερες επ' εμέ και επί το βασίλειόν μου, αμαρτίαν μεγάλην; έπραξας εις εμέ πράγμα, το οποίον δεν έπρεπε να πραχθή. Και είπεν ο Αβιμέλεχ προς τον Αβραάμ, Τι είδες, ώστε να πράξης το πράγμα τούτο; Και είπεν ο Αβραάμ, Επειδή εγώ είπον, Βέβαια δεν είναι φόβος Θεού εν τω τόπω τούτω και θέλουσι με φονεύσει διά την γυναίκα μου· και όμως αληθώς αδελφή μου είναι, θυγάτηρ του πατρός μου, αλλ' ουχί θυγάτηρ της μητρός μου· και έγεινε γυνή μου. και ότε με έκαμεν ο Θεός να εξέλθω εκ του οίκου του πατρός μου, είπον προς αυτήν, Ταύτην την χάριν θέλεις κάμει εις εμέ· εις πάντα τόπον όπου αν υπάγωμεν, λέγε περί εμού, Ούτος είναι αδελφός μου.

Γένεση (088)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ

Αυτό το κεφάλαιο μας φανερώνει δύο ξεχωριστά πράγματα:

Την ηθική αμαύρωση που το παιδί του Θεού μερικές φορές έχει στα μάτια του κόσμου, αλλά και την ηθική αξία που είναι πάντοτε περιβλημένο στα μάτια του Θεού.

Γέν.κ:1,2 Και εκίνησεν εκείθεν ο Αβραάμ εις την γην την προς μεσημβρίαν, και κατώκησε μεταξύ Κάδης και Σούρ· και παρώκησεν εν Γεράροις. Και είπεν ο Αβραάμ περί Σάρρας της γυναικός αυτού, Αδελφή μου είναι. Έστειλε δε Αβιμέλεχ ο βασιλεύς των Γεράρων, και έλαβε την Σάρραν.

Γέραρα: Πόλη προς το Νότο, κάτω από Φιλισταίο βασιλιά.

Ο Αβραάμ δείχνει ξανά πόσο φοβάται τις περιστάσεις. Κατοικεί στα Γέραρα και φοβάται τους κατοίκους του τόπου. Επειδή κρίνει ότι ο Θεός δεν είναι μαζί τους, ξεχνά ότι ο Θεός είναι πάντοτε μαζί του. Φαίνεται ότι τον απασχολούν περισσότερο οι κάτοικοι των Γεράρων, παρά Εκείνος που είναι ισχυρότερος απ’ όλους αυτούς.

Γένεση (087)

Γέν.ιθ:18-20 Και είπεν ο Λωτ προς αυτούς, Μη, παρακαλώ, Κύριε· ιδού, ο δούλός σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, και εμεγάλυνας το έλεός σου, το οποίον έκαμες προς εμέ, φυλάττων την ζωήν μου· αλλ' εγώ δεν θέλω δυνηθή να διασωθώ εις το όρος, μήπως με προφθάση το κακόν και αποθάνω· ιδού, παρακαλώ, η πόλις αύτη είναι πλησίον ώστε να καταφύγω εκεί, και είναι μικρά· εκεί, παρακαλώ, να διασωθώ· δεν είναι μικρά; και θέλει ζήσει η ψυχή μου.

Στο εδάφιο 18 η λέξη “Κύριε” δεν είναι “Αδών” αλλά Αδωνάϊ (πληθυντικός). Κι επειδή συντάσσεται με αντωνυμία πληθυντικού αριθμού (αυτούς), πρέπει να ερμηνευτεί “Κύριοι” και όχι “Κύριε”.

Οι άγγελοι όχι μόνο χρειάστηκε να τον πιάσουν απ’ το χέρι και να τον πιέσουν να φύγει, αλλά ακόμα όταν ένας απ’ αυτούς τον παροτρύνει να σώσει τη ζωή του - το μόνο πράγμα που μπορούσε να σώσει απ’ την καταστροφή - και να καταφύγει στο όρος, ο Λωτ απάντησε: Μή παρακαλώ Κύριοι....

Γένεση (086)

Γέν.ιθ:6-9 Εξήλθε δε ο Λωτ προς αυτούς εις το πρόθυρον, και έκλεισε την θύραν οπίσω αυτού, και είπε, Μη, αδελφοί μου, μη πράξητε τοιούτον κακόν· ιδού, έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα· να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω· και κάμετε εις αυτάς, όπως φανή εις εσάς αρεστόν· μόνον εις τους άνδρας τούτους μη πράξητε μηδέν, επειδή διά τούτο εισήλθον υπό την σκιάν της στέγης μου. Οι δε είπον, Φύγε απ' εκεί. Και είπον, ούτος ήλθε διά να παροικήση· θέλει να γείνη και κριτής; τώρα θέλομεν καποποιήσει σε μάλλον παρά εκείνους. Και εβίαζον τον άνθρωπον τον Λωτ καθ' υπερβολήν, και επλησίασαν διά να συντρίψωσι την θύραν·

Ενώ οι άντρες των Σοδόμων έχουν περικυκλώσει το σπίτι του Λωτ και προσπαθούν να το παραβιάσουν, αυτός μάταια προσπαθεί να τους κατευνάσει με μια πολύ ταπεινωτική πρόταση. Αυτός που ανακατεύεται με τον κόσμο με την πρόθεση να προοδεύσει μέσα σ’ αυτόν, πρέπει να υποστεί τις δυσάρεστες συνέπειες της απόφασής του.

Γένεση (085)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ

Ο Κύριος μέσα στη χάρη Του, χρησιμοποιεί δύο μεθόδους για να αποτρέψει την καρδιά του ανθρώπου από τα πράγματα του κόσμου: Πρώτα αποκαλύπτει την αξία και το αναλλοίωτο “των άνω” και μετά φανερώνει τη ματαιότητα και τη φθαρτή φύση “των κάτω” (Κολ.γ:1,2). Το τέλος του Εβρ.ιβ μας δίνει ένα θαυμαστό παράδειγμα καθεμιάς απ’ αυτές τις δύο μεθόδους. Αφού αποκαθιστά την αλήθεια ότι έχουμε προσέλθει  στο όρος Σιών, σ’ όλες τις χαρές και τα προνόμια που συνδέονται μ’ αυτό, μετά λέει: “Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα.....διά να μήνωσι τα μη σαλευόμενα”.

Είναι λοιπόν καλύτερα να ελκύεται κανείς από τις χαρές του ουρανού, παρά να ωθείται προς τα άνω μέσα από θλίψεις της γης. Ο πιστός δεν πρέπει να περιμένει να τον εγκαταλείψει ο κόσμος για να εγκαταλείψει κι αυτός τον κόσμο, αλλά να αφήσει τα γήινα με τη δύναμη της κοινωνίας που έχει με τα άνω.

Ας δούμε τα γεγονότα που παρακολουθούμε, κάτω απ’ αυτό το φώς.