Γέν.κς:15-22
Και πάντα τα φρέατα, τα οποία έσκαψαν οι δούλοι
του πατρός αυτού επί των ημερών Αβραάμ του πατρός αυτού, ενέφραξαν ταύτα οι Φιλισταίοι
και εγέμισαν αυτά χώμα. Και είπεν ο Αβιμέλεχ προς τον Ισαάκ, Άπελθε αφ' ημών, διότι
έγεινες δυνατώτερος ημών σφόδρα. Και απήλθεν εκείθεν ο Ισαάκ και έστησε την σκηνήν
αυτού εν τη κοιλάδι των Γεράρων και κατώκησεν εκεί. Και ήνοιξε πάλιν ο Ισαάκ τα
φρέατα του ύδατος, τα οποία έσκαψαν επί των ημερών Αβραάμ του πατρός αυτού, οι δε
Φιλισταίοι ενέφραξαν αυτά μετά τον θάνατον του Αβραάμ· και ωνόμασεν αυτά κατά τα
ονόματα, με τα οποία ο πατήρ αυτού είχεν ονομάσει αυτά. Και έσκαψαν οι δούλοι του
Ισαάκ εν τη κοιλάδι και εύρηκαν εκεί φρέαρ ύδατος ζώντος. Ελογομάχησαν δε οι ποιμένες
των Γεράρων μετά των ποιμένων του Ισαάκ, λέγοντες, Ιδικόν μας είναι το ύδωρ· και
ωνόμασε το φρέαρ Εσέκ· διότι εφιλονείκησαν μετ' αυτού. Και έσκαψαν άλλο φρέαρ και
ελογομάχησαν και περί αυτού· διά τούτο ωνόμασεν αυτό Σιτνά. Και μετοικήσας εκείθεν
έσκαψεν άλλο φρέαρ, και περί τούτου δεν ελογομάχησαν· και ωνόμασεν αυτό Ρεχωβώθ,
λέγων, διότι τώρα επλάτυνεν ημάς ο Κύριος και ηύξησεν ημάς επί της γης.
Το φρέαρ συμβολίζει τα ζωντανά νερά που είναι
το Πνεύμα το Άγιο, ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στη ζωή μας!
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον καιρό του
Αβραάμ, τότε που ανοίχτηκαν τα πηγάδια για να ποτίζονται τα κοπάδια του, με την
πρώτη εκκλησία και τις ευλογίες που είχε. Οι Φιλισταίοι όμως φθόνησαν το λαό
του Θεού, τον Ιησού Χριστό, και έφραξαν αυτά τα πηγάδια, με αποτέλεσμα οι
άνθρωποι να μην βρίσκουν ζωντανά νερά. Τώρα όμως έρχεται ο Ισαάκ, ο Υιός Αρσεν,
και ξανασκάβει τα παλιά πηγάδια, επιστρέφει στις πρώτες αλήθειες, στην πρώτη
εκκλησία και στα ζωντανά νερά που ο Κύριος έδωσε.
Όλες οι αλήθειες που ο Κύριος έδωσε στην
πρώτη εκκλησία, σκεπάστηκαν απ’ το Σατανά και τους υπηρέτες του. Εμείς όμως
τώρα ξανανοίγουμε τα παλιά πηγάδια και τους δίνουμε τις ονομασίες που είχαν:
Βαπτιζόμαστε με το Άγιο Πνεύμα και μιλάμε γλώσσες όπως τότε, δεν το λέμε «άγιο
μύρο»! Αφού ακούσουμε το λόγο του Θεού και μετανοήσουμε βαπτιζόμαστε στο όνομα
του Ιησού Χριστού, δεν γνωρίζουμε τον όρο «νηπιοβάπτισμα» ούτε το όνομα καμιάς
τριάδας. Ο διάβολος έκλεισε τα παλιά πηγάδια με τα ζωντανά νερά και τους έδωσε
άλλα ονόματα. Εμείς όμως, το ένα μετά το άλλο θα τ’ ανοίξουμε και θα τους
δώσουμε τα πραγματικά τους ονόματα. Σκάβανε συνέχεια πηγάδια, γιατί ήταν ανάγκη
να έχουν νερό μέσα στην έρημο.
Γέν.κς:23-25
Και εκείθεν ανέβη εις Βηρ-σαβεέ. Και εφάνη εις
αυτόν ο Κύριος την νύκτα εκείνην, και είπεν, Εγώ είμαι ο Θεός Αβραάμ του πατρός
σου· μη φοβού, διότι εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε ευλογήσει και θέλω πληθύνει
το σπέρμα σου, διά Αβραάμ τον δούλον μου. Και ωκοδόμησεν εκεί θυσιαστήριον και επεκαλέσθη
το όνομα του Κυρίου· και έστησεν εκεί την σκηνήν αυτού· έσκαψαν δε εκεί οι δούλοι
του Ισαάκ φρέαρ.
Τελικά ο Ισαάκ απομακρύνεται απ’ τους
Φιλισταίους κι ανεβαίνει στην Βήρ-σαβεέ. Τότε, όχι μόνο η ευλογία του Κυρίου,
αλλά ο ίδιος ο Κύριος ήταν μαζί του. Κι αυτό, επειδή ο Ισαάκ έφυγε αφήνοντας
πίσω τους Φιλισταίους με τα μίση τους καυγάδες και τις διαφωνίες για να πάει
στη Βήρ-σαβεέ. Εκεί, ο Κύριος μπορούσε να του φανερωθεί, κάτι που δεν μπορούσε
να γίνει στα Γέραρα, αν και τον είχε ευλογήσει πλούσια όσο έμεινε σ’ εκείνο τον
τόπο.
Για να απολαμβάνει κανείς την παρουσία του
Θεού, πρέπει να είναι εκεί που ο Θεός είναι. Όμως ποτέ δεν θα βρούμε τον Κύριο
στις φιλονικίες και διαφωνίες των ασεβών ανθρώπων. Όσο ο Ισαάκ παρέμενε ανάμεσα
στους Φιλισταίους δεν μπορούσε να έχει καμία σωτηριακή επίδραση σ’ αυτούς, αλλά
ούτε η ψυχή του αναπαυόταν. Ο μόνος τρόπος για να φανεί κανείς χρήσιμος στους
ανθρώπους αυτού του κόσμου, είναι να μείνει χωρισμένος απ’ αυτό τον κόσμο, με
τη δύναμη της κοινωνίας με το Θεό, φανερώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο σ’ αυτούς το
πρότυπο μιας «πολύ υπερεχούσης οδού».
Απ’ τη στιγμή που ο Ισαάκ έφυγε από τα Γέραρα
βλέπουμε μια πνευματική πρόοδο στη ζωή του: Ο Κύριος του φανερώθηκε, οικοδόμησε
θυσιαστήριο, επικαλέστηκε τον Κύριο, έστησε τη σκηνή του κι οι δούλοι του έσκαψαν
εκεί πηγάδι. Μόλις ο Ισαάκ έκανε το πρώτο βήμα στο σωστό δρόμο, περπατούσε από
δύναμη σε δύναμη, μπήκε μέσα στην παρουσία του Θεού και γεύθηκε τη χαρά της
αληθινής λατρείας. Έδειξε ότι ήταν ξένος και πάροικος, βρήκε ειρήνη και
ανάπαυση κι έσκαψε ένα πηγάδι για το οποίο δεν έγινε φιλονικία και οι Φιλισταίοι
δεν μπορούσαν να φράξουν, επειδή δεν ήταν εκεί.
Γέν.κς:26-29
Τότε ο Αβιμέλεχ υπήγε προς αυτόν από Γεράρων,
και Οχοζάθ ο οικείος αυτού, και Φιχόλ ο αρχιστράτηγος της δυνάμεως αυτού. Και είπε
προς αυτούς ο Ισαάκ, Διά τι ήλθετε προς εμέ, αφού σεις με εμισήσατε και με εδιώξατε
από σας; οι δε είπον, Είδομεν φανερά, ότι ο Κύριος είναι μετά σου, και είπομεν,
Ας γείνη τώρα όρκος μεταξύ ημών, μεταξύ ημών και σου, και ας κάμωμεν συνθήκην μετά
σου, ότι δεν θέλεις κάμει κακόν εις ημάς, καθώς ημείς δεν σε ηγγίσαμεν, και καθώς
επράξαμεν εις σε μόνον καλόν, και σε εξαπεστείλαμεν εν ειρήνη· τώρα συ είσαι ευλογημένος
του Κυρίου.
Αυτά τ’ αποτελέσματα, ευλογημένα για τον ίδιο
τον Ισαάκ, είχαν σωτηριακό αποτέλεσμα και σε άλλους. Για να μπορεί κανείς να
ενεργεί στην καρδιά και τη συνείδηση των ανθρώπων του κόσμου, πρέπει να ζει
τέλεια αποχωρισμένος απ’ αυτούς ενώ την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί τέλεια χάρη
προς αυτούς. Όσο ο Ισαάκ έμενε στα Γέραρα, δεν υπήρχε ανάμεσα σ’ αυτόν και
στους κατοίκους του τόπου παρά έριδες και φιλονικίες. Αυτός θλιβόταν και δεν
μπορούσε να βοηθήσει και τους άλλους. Όμως μόλις τους άφησε, άρχισαν να τον
συμπαθούν, τον ακολούθησαν και ζήτησαν να κάνουν συνθήκη μαζί του. Καλύτερα να
έχουμε καλές σχέσεις με τον Κύριο, παρά να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε
σχέσεις με τους ανθρώπους του κόσμου. Όταν το κάνουμε αυτό, τότε Εκείνος θα
δείξει τη δύναμή Του πάνω μας, στην οικογένειά μας, στην εκκλησία μας και στα
υπάρχοντά μας. Αν αφήνουμε τον Κύριο να μας υψώνει, τότε οι εθνικοί θα μας
ψάχνουν για συνθήκες ειρήνης.
Η ιστορία των παιδιών του Θεού έχει πολλά
τέτοια παραδείγματα. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι να
ξέρουμε ότι είμαστε στη θέση που μας θέλει ο Θεός κι ότι είμαστε εντάξει μαζί
Του. Αν συμβαίνει αυτό, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επιδρούμε στους ανθρώπους
σωτηριακά. Η πνευματική φτώχεια μας στερεί από πολλές ευλογίες και μας κάνει
χρεοκοπημένους στη μαρτυρία και τη διακονία μας.
Ακόμα, δεν πρέπει όταν βρισκόμαστε σε μια
θέση έξω απ’ το θέλημα του Θεού, να εξακολουθούμε να μένουμε σ’ αυτή τη θέση. Η
εντολή του Θεού είναι «σταματήστε να πράττετε το κακό» και μετά ο Θεός θα μας
πει «μάθετε να πράττετε το καλό» (Ησ.α:16-17). Είναι λάθος να νομίζουμε ότι μπορούμε
να μάθουμε να πράττουμε το καλό, πριν σταματήσουμε να πράττουμε το κακό.
Γέν.κς:30-31
Και έκαμεν εις αυτούς συμπόσιον· και έφαγον και
έπιον. Και εσηκώθησαν ενωρίς το πρωΐ, και ώμοσεν ο εις προς τον άλλον· τότε ο Ισαάκ
εξαπέστειλεν αυτούς, και απήλθον απ' αυτού εν ειρήνη.
Πάλι στο πηγάδι Βήρ-Σαβεέ (φρέαρ όρκου) όπου
ο Αβιμέλεχ είχε κάνει συνθήκη με τον Αβραάμ.
Γέν.κς:34-35
Ήτο δε ο Ησαύ ετών τεσσαράκοντα, ότε έλαβεν εις
γυναίκα Ιουδίθ, την θυγατέρα Βεηρί του Χετταίου, και Βασεμάθ, την θυγατέρα Αιλών
του Χετταίου· και αύται ήσαν πικρία ψυχής εις τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν.
Ο Ησαύ περπατώντας κατά σάρκα, ότι βλέπει και
του αρέσει το παίρνει χωρίς να νοιάζεται για τίποτα και για κανένα. Παντρεύτηκε
λοιπόν δύο Χεταίες, πράγμα που λύπησε τους γονείς του. Αργότερα πήρε και Ισμαηλίτησα
(Γεν.κη:8,9).
