H λατρεία πρέπει να ενεργείται
σύμφωνα με την Αγία Γραφή.
Έχει σημασία
για τον Θεό πώς ο λαός Του Τον λατρεύει. Ο τρόπος έχει να κάνει. Αν θες, ρώτα
τον Ναδάβ και τον Αβιούδ. Δεν καλούμαστε να λατρέψουμε τον Θεό με τρόπους που
φαίνονται σωστοί σ’ εμάς. Η Αγία Γραφή ποτέ δεν μας καλεί να κάνουμε αυτό που
«αισθανόμαστε σωστό» στην παρουσία του Θεού. Μάλλον, ο λόγος του Θεού καθιστά
αρκετά σαφές, τα στοιχεία από τα οποία πρέπει να αποτελείται η λατρεία μας.
Είναι το κήρυγμα του λόγου, η υμνωδία, η ανάγνωση της Γραφής, η προσευχή, το
δέκατο και οι προσφορές, ομολογίες, βάπτισμα και δείπνο του Κυρίου.
Στις μέρες μας
που πολλοί «Χριστιανοί» λειτουργούν σαν πνευματικοί επιχειρηματίες, είναι
σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν αποφασίζουμε εμείς πώς θα πλησιάσουμε τον Θεό (ή
«θα ενωθούμε», ή «θα έχουμε εμπειρίες», ή «θα Τον συναντήσουμε», ή όποια άλλη
λέξη είναι sick).
O στόχος της αυθεντικής λατρείας είναι η
δόξα του Θεού και όχι η ευχαρίστηση των ανθρώπων, πράγμα που σημαίνει ότι η μορφή της λατρείας θα πρέπει να
συμμορφώνεται με τη βούληση του Θεού και όχι με τις ιδιοτροπίες της πεσμένης
ανθρωπότητας.
Η λατρεία μπορεί να συνοδεύεται από πάθος, αλλά
δεν καθοδηγείται από αυτό.
Αναρωτιέμαι τι
σημαίνουν λόγια όπως, «είχαμε πολύ ωραία λατρεία». Δεν προσπαθώ να είμαι
ιδιότροπος, αλλά μπορούμε να ξέρουμε τι πιστεύουμε για κάτι, από τα λόγια που
λέμε γι’ αυτό. Μου φαίνεται ότι ο τρόπος που αξιολογούμε τη λατρεία, συχνά έχει
να κάνει λιγότερο με την τήρηση της δεδηλωμένης βούλησης του Θεού και
περισσότερο με το βάθος του πάθους (συναισθήματα) που αισθανθήκαμε. Σίγουρα η
λατρεία μας προς τον Θεό θα πρέπει να έχει πάθος. Αλλά πρέπει πάντα να
θυμόμαστε ότι τα συναισθήματα εύκολα ξεγελάνε και είναι ευαίσθητα στην
χειραγώγηση και την παραπλάνηση.
Η λατρεία δεν πρέπει να διέπεται από διάφορες
ανησυχίες.
Υπάρχει η
άποψη ότι αν κάτι δουλεύει, τότε είναι καλό. Αν μεγαλώνει η εκκλησία μας, αν
προσελκύονται καινούριες ψυχές, αν δημιουργούνται τα σωστά συναισθήματα τότε η
λατρεία είναι καλή. Αλλά η λατρεία της Εκκλησίας δεν πρέπει ποτέ να διέπεται
από τέτοιες ανησυχίες, όπως η αύξηση της εκκλησίας, οι προτιμήσεις των απίστων,
η προσέλκυση προτιμώμενης κατηγορίας ανθρώπων, ή η υποκειμενική εμπειρία μας.
Η λατρεία είναι για τον Θεό.
Ενώ είμαστε
γενικά προσεκτικοί να μην το λέμε έτσι, φαίνεται να υπάρχει μια τάση να
θεωρούμε την λατρεία σαν κάτι που είναι για μας. Να μην παρανοούμε. Υπάρχει
μεγάλη ευλογία στην λατρεία του Θεού. Όμως, ο Θεός δεν απαιτεί τη λατρεία μας
σαν να χρειάζεται κάτι από εμάς (Πράξ.ιζ:22-25). Μάλλον, ο Θεός μας καλεί να
Τον λατρεύουμε, λόγω της ουσιαστικής αξίας Του. Ο Θεός απαίτησε την
απελευθέρωση του λαού Του από την Αίγυπτο για να μπορέσουν να Τον λατρεύσουν
(Έξοδ.ε:1). Οι Ψαλμοί καλούν επανειλημμένα τους ανθρώπους του Θεού να
προσκυνήσουν τον Κύριο εξαιτίας του ποιος είναι και τι έχει κάνει. Λατρεύουμε
τον Θεό, γιατί είναι πάντα σωστό το πλάσμα να λατρεύει τον δημιουργό.
Η λατρεία δεν είναι το μέσο διευκόλυνσης
μυστικιστικών συναντήσεων με τον Θεό.
Είναι γεγονός,
ότι πολλοί Χριστιανοί θεωρούν ότι η μουσική και η λατρεία διαδραματίζουν έναν
μεσολαβητικό ρόλο στη σχέση μας με τον Θεό. Μάλιστα, χρησιμοποιούν την μουσική
σαν μέσο υποβολής των ακουόντων με την επί ώρα επαναλαμβανόμενη μελωδία. Αλλά η
λατρεία δεν μας φέρνει ούτε διευκολύνει μια συνάντησή μας με τον Θεό. Σίγουρα,
λατρεύουμε καθώς στεκόμαστε στην παρουσία του Θεού. Ο Ιησούς, με το θάνατο και
την ανάστασή Του, άνοιξε το δρόμο προς τον Θεό. Μπορεί να υπάρχουν διάφορες
απόψεις πάνω στο θέμα αυτό, αλλά εγώ δεν βλέπω τίποτα στην Αγία Γραφή που να
μας λέει ότι η μουσική μας φέρνει στον Θεό. Ο Ιησούς, ο μεγάλος αρχιερέας μας
μας έφερε κοντά στο Θεό και δεν χρειάζεται περαιτέρω βοήθεια.
Η λατρεία και η υπακοή είναι αδιαχώριστες.
Η Βίβλος δεν
χωρίζει τα πρόσωπα από τις πράξεις τους. Ούτε χωρίζει τη λατρεία από την
υπακοή. Η κύρια απόδειξη του τι έχουμε στην καρδιά, δεν είναι τα λόγια μας ή τα
συναισθήματα, αλλά οι πράξεις μας. Στην παραβολή του αμπελιού και του
αμπελουργού (Λουκ.ιγ:6-9) ο Ιησούς διδάσκει ότι τα κλαδιά που δεν παράγουν
καρπό πετιούνται στη φωτιά. Η αρχή αυτή, εδραιωμένη από τον Θεό με τη μορφή
διαθήκης ευλογίας και κατάρας (Λευιτ.κς, Δευτ.κη). Ο ηθικός νόμος του Θεού (οι
10 εντολές) μπορεί να κατανοηθεί σωστά σαν μια κλήση να ζήσεις όλη τη ζωή σου
για τη δόξα του Θεού.
