ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟ
Όταν ο Θεός με την πιστότητα της αγάπης Του
μας παρουσιάζει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, το κάνει για να
μεγαλύνει τον πλούτο της χάρης Του και να μας διδάξει. Δεν έχει σκοπό να
διαιωνίσει την ενθύμηση της αμαρτίας που στην πραγματικότητα έχει πεταχτεί στην
πιο βαθιά θάλασσα για πάντα. Ο μολυσμός, τα πταίσματα και τα λάθη του Αβραάμ,
του Ισαάκ και του Ιακώβ, έχουν τελείως πλυθεί κι εξαλειφθεί, και όλοι αυτοί
πήραν τη θέση τους ανάμεσα στα «πνεύματα
των τετελειωμένων δικαίων» (Εβρ.ιβ:23). Η ιστορία τους όμως μένει στις
σελίδες της Βίβλου για να φανερώνει τη χάρη του Θεού και να χρησιμεύσει σαν
παράδειγμα στο λαό του Θεού σ’ όλους τους αιώνες. Ακόμα θέλει να μας κάνει να
καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν είχε να κάνει με τέλειους ανθρώπους στους αιώνες που
πέρασαν, αλλά με ανθρώπους ομοιοπαθείς μ’ εμάς (Ιακ.ε:17).
Οι βιογραφίες που είναι γραμμένες από το Άγιο
Πνεύμα, αποτελούν μια εκπληκτική αντίθεση μ’ εκείνες που γράφουν οι
περισσότεροι άνθρωποι, που διηγούνται ιστορίες ανθρώπων που δεν είναι σαν εμάς,
αλλά είναι απαλλαγμένοι από σφάλματα και αδυναμίες. Οι βιογράφοι αυτού του
είδους είναι μάλλον επιβλαβείς παρά ωφέλιμοι, περισσότερο ικανοί ν’
αποθαρρύνουν παρά να οικοδομήσουν τους αναγνώστες τους. Μάλλον γράφουν πώς
έπρεπε να είναι ο άνθρωπος, παρά πώς είναι στην πραγματικότητα.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο διαβάζουμε πώς ο Ιακώβ
πήρε την ευλογία με λάθος τρόπο. Πολλές φορές οι άνθρωποι αισθάνονται
δικαιωμένοι, έστω κι αν ενεργούν με λάθος τρόπους. Όμως ο σκοπός δεν αγιάζει τα
μέσα, το λάθος είναι πάντα λάθος κι υπάρχει ένα κόστος που πρέπει να πληρωθεί.
Στην ιστορία που θα διαβάσουμε, κάθε μέλος
αυτής της οικογένειας είναι λάθος.
Γέν.κζ:1-5
Και αφού εγήρασεν ο Ισαάκ, και οι οφθαλμοί
αυτού ημβλύνθησαν, ώστε δεν έβλεπεν, εκάλεσεν Ησαύ τον υιόν αυτού τον
μεγαλήτερον, και είπε προς αυτόν, Υιέ μου. Ο δε είπε προς αυτόν, Ιδού, εγώ. Και
εκείνος είπεν, Ιδού, τώρα, εγώ εγήρασα· δεν γνωρίζω την ημέραν του θανάτου μου·
λάβε λοιπόν, παρακαλώ, τα όπλα σου, την φαρέτραν σου και το τόξον σου, και
έξελθε εις την πεδιάδα και κυνήγησόν μοι κυνήγιον· και κάμε μοι εδέσματα καθώς
αγαπώ, και φέρε μοι να φάγω, διά να σε ευλογήση η ψυχή μου πριν αποθάνω. Η δε
Ρεβέκκα ήκουσεν ενώ ελάλει ο Ισαάκ προς Ησαύ τον υιόν αυτού. Και υπήγεν ο Ησαύ
εις την πεδιάδα διά να κυνηγήση κυνήγιον και να φέρη αυτό.
Εδώ βρίσκουμε το γέρο πατριάρχη Ισαάκ στο
κατώφλι της αιωνιότητας. Δεν ξέρουμε πόσο χρονών ήταν, ξέρουμε όμως ότι πέθανε
στα 180 του (Γεν.λε:28).
Απ’ τα λόγια του φαίνεται να καταλαβαίνει ότι
η γη κι ότι ανήκει στο φυσικό άνθρωπο γρήγορα θα εξαφανιζόταν από μπροστά του,
ωστόσο υπολογίζεται ότι έζησε άλλα 40 χρόνια κι αυτό που τον απασχολούσε τώρα
ήταν ένα νόστιμο φαγητό. Εξαιτίας της προσωποληψίας προς τον Ησαύ, είναι
έτοιμος να ενεργήσει αντίθετα με το θέλημα του Θεού, ευλογώντας το μεγαλύτερο
γιο του αντί το μικρότερο (Γεν.κε:23). Ίσως αυτό που τον έκανε να ενεργήσει
έτσι ήταν η επιθυμία του να φάγει -θα του άρεσε πολύ-απ’ το κυνήγι που έφερνε ο
Ησαύ. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, η φύση της οποίας «οι οφθαλμοί ημβλύνθησαν» και δεν βλέπει. Ενώ ο Ησαύ πούλησε τα
πρωτοτόκια για ένα πιάτο φακή, βλέπουμε τον Ισαάκ να είναι έτοιμος να δώσει
ευλογία για ένα κομμάτι κυνήγι.
Όμως το θέλημα του Θεού θα γίνει έτσι όπως
Αυτός το σχεδίασε. Η πίστη το ξέρει αυτό και μ’ αυτή τη γνώση μπορεί να
περιμένει τον καιρό που έχει προσδιορίσει ο Θεός. Αντίθετα, η φύση του
ανθρώπου, ανίκανη να περιμένει, περιορίζεται στο να προσπαθεί να φθάσει στο
σκοπό της με δικά της επινοήματα.
Γέν.κζ:6-10
Και η Ρεβέκκα ελάλησε προς Ιακώβ τον υιόν
αυτής, λέγουσα, Ιδού, εγώ ήκουσα τον πατέρα σου λαλούντα προς Ησαύ τον αδελφόν
και λέγοντα, Φέρε μοι κυνήγιον και κάμε μοι εδέσματα, διά να φάγω, και να σε
ευλογήσω ενώπιον του Κυρίου πριν αποθάνω. Τώρα λοιπόν, υιέ μου, άκουσον την
φωνήν μου εις όσα εγώ σοι παραγγέλλω· ύπαγε τώρα εις το ποίμνιον, και λάβε μοι
εκείθεν δύο καλά ερίφια εξ αιγών· διά να κάμω αυτά εδέσματα διά τον πατέρα σου,
καθώς αγαπά· και θέλεις φέρει αυτά προς τον πατέρα σου να φάγη, διά σε ευλογήση
πριν αποθάνη.
Η ιστορία του Ιακώβ μας φανερώνει δύο μεγάλες
αλήθειες. Απ’ τη μια μεριά το σχέδιο του Θεού κατά χάρη, κι απ’ την άλλη την
ανθρώπινη φύση, να καταστρώνει σχέδια, για να πετύχει εκείνο που χωρίς αυτά η
βουλή του Θεού θα το τελείωνε με ασφάλεια.
Τίποτα δεν μας λείπει πιο πολύ, όσο η χάρη
της υπομονετικής προσδοκίας και της τέλειας εξάρτησης απ’ το Θεό. Η ανθρώπινη
φύση ενεργεί πάντοτε με διάφορους τρόπους έτσι ώστε να εμποδίζει τη φανέρωση
της χάρης και της δύναμης του Θεού. Ο Θεός για να εκπληρώσει τα σχέδιά Του δεν
έχει ανάγκη τεχνασμάτων σαν αυτό της Ρεβέκκας ή της Σάρρας. Ας μη νομίσει ποτέ
κανείς ότι αυτό που έκανε η Ρεβέκκα, να ξεγελάσει τον άντρα της, ή ο Ιακώβ να
ξεγελάσει τον πατέρα του, ότι ήταν σωστό. Εξαπάτησαν ένα τυφλό άνθρωπο και θα
δούμε ότι αυτό είχε συνέπειες και για τη Ρεβέκκα και για τον Ιακώβ (Ρωμ.γ:8).
Αν εξετάσουμε τη ζωή του Ιακώβ απ’ τη στιγμή
που με δόλο πήρε την ευλογία απ’ τον πατέρα του, θα δούμε ότι είχε πολύ λίγες
ευτυχισμένες μέρες σ’ αυτό τον κόσμο.
Ο αδελφός του καταστρώνει σχέδιο να τον
σκοτώσει κι έτσι αναγκάζεται να φύγει απ’ το σπίτι του πατέρα του.
Ο θείος του Λάβαν τον εξαπάτησε, όπως ο ίδιος
είχε εξαπατήσει τον πατέρα του, και του φέρθηκε σκληρά. Μετά από 21 χρόνια
υπηρεσίας αναγκάζεται να φύγει κρυφά από το θείο του με κίνδυνο να τον βρει και
να τον σκοτώσει ο εξοργισμένος αδερφός του.
Πριν προλάβει να ελευθερωθεί απ’ τους φόβους
του, ο γιος του Ρουβήν τον γέμισε πικρία με την πορνεία που διέπραξε με τη
Βαλλά την παλλακή του (λε:22).
Μετά είχε ν’ αντιμετωπίσει το κακόβουλο
σχέδιο και τη σκληρότητα του Συμεών και του Λευί προς τους κατοίκους της Συχέμ
και τη θλίψη να χάσει την αγαπημένη του γυναίκα.
Μετά, τα ίδια τα παιδιά του του λένε ψέματα
και κάνουν ότι πενθούν για το δήθεν θάνατο του Ιωσήφ και τέλος, για να φτάσει
στο αποκορύφωμα των αθλιοτήτων, η πείνα τον αναγκάζει να κατέβει στην Αίγυπτο,
όπου πεθαίνει σε ξένη γη.
Αυτός ήταν ο Ιακώβ! Αλλά αυτή είναι μόνο η
μία πλευρά της ζωής του. Υπάρχει και μια άλλη και γι’ αυτή, ας είναι ευλογημένο
το όνομα του Κυρίου! Ο Θεός είχε διαλέξει τον Ιακώβ κι ήθελε να έχει σχέση μαζί
του. Όπως θα δούμε, σε κάθε ένα από τα συμβάντα στη ζωή του πατριάρχη, αυτός
μεν θέριζε τον καρπό των δικών του δολοπλοκιών και απατηλών μέσων, ο Θεός όμως
έβγαζε καλό από το κακό κι έκανε να περισσεύει η χάρη Του πάνω απ’ την αμαρτία
και την αφροσύνη του δούλου του.
Η Ρεβέκκα θα μπορούσε να υπενθυμίσει στον
Ισαάκ τα λόγια του Θεού (κε:23) και να περιμένει με πίστη την εκπλήρωσή τους. Ο
Θεός την τελευταία στιγμή μπορεί ν’ ανατρέψει τα πάντα, το έκανε ανάμεσα στο
Μανασσή και τον Εφραίμ, τα δυο παιδιά του Ιωσήφ.
Δεν υπάρχει πιο ευλογημένη θέση, απ’ το να
ζει κανείς με απλότητα μικρού παιδιού σε τέλεια εξάρτηση απ’ το Θεό,
περιμένοντας τον καιρό που Αυτός έχει ορίσει. Είναι αλήθεια, ότι αυτή η θέση
έχει δοκιμασίες, αλλά εδώ διδάσκονται τα πιο βαθιά μαθήματα και αποκτιέται η
πιο γλυκιά πείρα. Όσο πιο ισχυρός είναι ο πειρασμός ν’ απαλλαγείς απ’ την
κυβέρνηση του Θεού, τόσο αφθονότεροι είναι η ευλογία αν ξέρουμε να παραμένουμε
σ’ αυτή τη θέση. Είναι όμορφο να εξαρτάται κανείς από Εκείνον που η χαρά Του
είναι να ευλογεί! Μόνο όσοι έχουν αυτή την εμπειρία μπορούν να την εκτιμήσουν,
κι ο μόνος που την ήξερε τέλεια ήταν ο Κύριος Ιησούς (Ψαλμ.ις:1 & κβ:10)
Η Ρεβέκκα εργάζεται με δόλο εναντίον του
άντρα της. Ξέρει ότι πρέπει να ενεργήσει γρήγορα. Έτσι, επηρεάζει τον Ιακώβ να
συμμετέχει στην απάτη.
