Πρόσεχε τα δικά σου
αμαρτήματα και όχι των αδελφών σου. Κρατήσου όχι από τον εαυτό σου, αλλά από τη
χάρη του Θεού.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να εμπιστευόμαστε πολύ τον εαυτό μας. Πάντοτε μας
χρειάζεται η χάρη του Θεού, χωρίς την όποια δεν μπορούμε συνετά να ρυθμίσουμε
τις τρίξεις μας.
Μικρό είναι μέσα
μας το φως κι αυτό
πολλές φορές
το σβήνουμε
με την αμέλεια μας.
Δεν θέλουμε να δούμε πόσο μεγάλη είναι η τύφλωση του νου
μας.
Κάνουμε το κακό και επιδεινώνουμε ακόμη περισσότερο τη θέση
μας προσπαθώντας να το δικαιολογήσουμε.
Μας κυριεύει
το πάθος
κι εμείς
μέσα στην
τύφλωσή μας νομίζουμε πως έχουμε ζήλο ευγενικό.
Τους συνανθρώπους μας πρόθυμα τους κατηγορούμε και για τα
μικρά ακόμη ελαττώματά τους ενώ στον εαυτό μας παραβλέπουμε και τα μεγαλύτερα.
Με πολύ ευαισθησία σκεπτόμαστε τι μας έκαναν οι άλλοι, ό,τι
όμως κάναμε εμείς σ’ αυτούς, το παραβλέπουμε. Εκείνος που γνωρίζει και κρίνει
τον εαυτό του ορθά, ποτέ δεν θα είναι αυστηρός προς τους άλλους.
Ο συνετός άνθρωπος που φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής
του περισσότερο από κάθε άλλο, εύκολα σιωπά για τους άλλους.
Απερίσπαστος από
κοσμικούς περισπασμούς φρόντιζε με αμείωτο ζήλο τη ζωή του πνεύματος.
Ποτέ δεν θα απολαύσεις την γλυκύτητα της εσωτερικής ζωής, αν
δεν αποφασίσεις ν’ απαλλαγής από τη φροντίδα των εξωτερικών πραγμάτων και να
στρέψεις όλη σου την προσοχή στον εαυτό σου και στον Θεό.
Τι θα κερδίσεις αν διατρέξεις ολόκληρο τον κόσμο και
παραμελήσεις τον εαυτόν σου;
Αν θέλεις να είσαι ειρηνικός και ενωμένος με τον Θεό, δεν
πρέπει ούτε στιγμή να παραμελείς την πνευματική σου ζωή.
Εντούτοις λίγο θα ωφεληθείς, ίσως δε και να ζημιωθείς πολύ,
αν κρατάς τον εαυτό σου ελεύθερο από τις πρόσκαιρες μόνο φροντίδες.
Κάθε ευχαρίστηση και παρηγοριά που σου προσφέρουν τα
πρόσκαιρα και φθαρτά πράγματα του κόσμου τούτου, να την θεωρείς μάταιη.
H ψυχή εκείνη που αγαπά τον Θεό, ό,τι είναι κατώτερο του
Θεού το θεωρεί μηδαμινό.
Μόνο ο Θεός, ο αιώνιος και άπειρος, ο τα πάντα πληρών, είναι
η χαρά και η παρηγοριά της.
