Γέν.κη:12-15
Και είδεν ενύπνιον, και ιδού, κλίμαξ
εστηριγμένη εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν· και ιδού,
οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ' αυτής. Και ιδού, ο Κύριος
ίστατο επάνωθεν αυτής και είπεν, Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός του Αβραάμ του πατρός
σου, και ο Θεός του Ισαάκ· την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει
αυτήν και εις το σπέρμα σου. και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης,
και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν και προς ανατολήν και προς βορράν και προς
νότον· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της
γής· και ιδού, εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν
υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην· διότι δεν θέλω σε
εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε.
Να, πώς ο Θεός της Βαιθήλ αποκαλύπτει στον
Ιακώβ τα σχέδιά Του γι’ αυτόν και τους απογόνους του. Αυτό είναι πραγματικά
χάρις και δόξα. Μόνο όταν ο αμαρτωλός καταλάβει ότι είναι χαμένος, είναι σε
θέση να του αποκαλύψει ο Θεός το δρόμο για τον ουρανό. Χωρίς τη χάρη του Θεού,
ο Ιακώβ δεν έχει θέση στην παρουσία του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του. Όμως, ο
Θεός εδώ αποκαλύπτει τον εαυτό Του σαν Μεσίτη που προμηθεύει μόνο χάρη.
Ο
Γιάχβε ίστατο επάνωθεν αυτής: Ο «Γιάχβε Ελοχίμ» του Αβραάμ και του Ισαάκ,
φανερώνεται τώρα στον Ιακώβ για να του δείξει ότι η διαθήκη Του περιλαμβάνει
έργο μεσιτείας. Είναι η ουσία ολόκληρης της Αγίας Γραφής, ο τρόπος που ο Θεός
συνέδεσε τον ουρανό με τη γη. Και ο μόνος τρόπος, η μόνη οδός, το μόνο μέσο δια
του οποίου έχουμε την είσοδο προς τον Πατέρα, είναι ο Ιησούς Χριστός.
Ο Θεός μιλάει στον Ιακώβ και ανανεώνει την
υπόσχεση που είχε δώσει στον Αβραάμ και τον Ισαάκ σχετικά με τη γη.
Η σκάλα είναι το μέσον που γεφύρωσε το χάσμα
ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Μια θαυμαστή εικόνα του Ιησού Χριστού, του
Λυτρωτή, (Ιωαν.ιδ:6) που με το θάνατό Του, γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο
Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο που θα Τον επικαλεστεί για να λάβει δωρεάν τη σωτηρία (Ιωαν.α:52).
Αυτή η σκάλα που ήταν στηριγμένη στη γη,
φέρνει στη σκέψη μας τη φανέρωση της χάρης του Θεού, στο πρόσωπο του Ιησού
Χριστού. Στη γη είναι που διαδραματίστηκε το θαυμαστό έργο που αποτελεί τη βάση,
το στερεό και αιώνιο θεμέλιο όλων των βουλών του Θεού για τον Ισραήλ, για την
εκκλησία και για όλο τον κόσμο. Όμως η κορυφή αυτής της σκάλας έφθανε στον
ουρανό. Αυτή είναι το μέσο επικοινωνίας μεταξύ ουρανού και γης (Α’Τιμ.β:5).
Όμορφη και θαυμαστή εικόνα Εκείνου δια του οποίου ο Θεός κατέβηκε στα βάθη της
ανθρώπινης αθλιότητας και δια του οποίου επίσης ύψωσε τον άνθρωπο και τον τοποθέτησε
στην παρουσία Του αιώνια σύμφωνα με τη θεία δικαιοσύνη.
Βλέπουμε τους αγγέλους ν’ ανεβοκατεβαίνουν σ’
αυτή τη σκάλα, που σημαίνει ότι πρέπει να παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στο θέμα
της σωτηρίας και της επικοινωνίας μας με το Θεό, περισσότερο απ’ ότι εμείς
γνωρίζουμε. Οι άγγελοι μπορούν να εργαστούν για λογαριασμό μας, γιατί ο Χριστός
γεφύρωσε το χάσμα κι επέτρεψε στη δύναμη του Θεού να ενεργήσει για μας.
Ο Θεός δίνει στον Ιακώβ μια εξάπτυχη
ασφάλεια:
·
ΕΓΩ
είμαι ο Κύριος
·
ΕΓΩ
θέλω δώσει εις σε την γην
·
ΕΓΩ
θέλω σε διαφυλάττει
·
ΕΓΩ
θέλω σε επαναφέρει
·
ΕΓΩ
δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε.
·
ΕΓΩ
είμαι μετά σου (Εμμανουήλ).
Όλα προέρχονται απ’ τον Ίδιο το Θεό, χωρίς
κανένα απολύτως όρο. Όταν ενεργεί η χάρις, δεν έχουν θέση τα «εάν» και τα
«αλλά». Σίγουρα δυσκολευόμαστε να εκτιμήσουμε την ευτυχία να βρισκόμαστε σε μια
τέτοια θέση που να μην έχουμε τίποτε άλλο στο οποίο να μπορούμε να στηριχτούμε
παρά μόνο τον Ίδιο το Θεό. Ακόμα, είναι δύσκολο να εμπιστευθούμε ότι κάθε
αληθινή ευλογία και πραγματική χαρά στηρίζεται για μας στα υπέρτατα δικαιώματα
του Θεού και στην πιστότητα του δικού Του χαρακτήρα.
Γέν.κη:16-17
Και εξεγερθείς ο Ιακώβ εκ του ύπνου αυτού,
είπε, Βέβαια ο Κύριος είναι εν τω τόπω τούτω, και εγώ δεν ήξευρον. Και εφοβήθη
και είπε, Πόσον φοβερός είναι ο τόπος ούτος· δεν είναι τούτο, ειμή οίκος Θεού,
και αύτη η πύλη του ουρανού.
Ο Θεός φανέρωσε στον Ιακώβ την άπειρη χάρη
Του, αλλά ο Ιακώβ μόλις ξύπνησε, βλέπουμε ότι φανερώνει τον πραγματικό του
χαρακτήρα, δείχνοντας πόσο λίγο γνώριζε στην πράξη το Θεό.
Και
εφοβήθη και είπε....δεν είναι τούτο ειμή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του
ουρανού. Όπως
ο Θεός φανέρωσε τον Εαυτό Του στον Ιακώβ στον τόπο που αργότερα ονόμασε «Οίκο Θεού», το ίδιο ο Κύριος φανερώνει
τον εαυτό Του σ’ εμάς στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι το αληθινό
κατοικητήριο του Θεού και η θύρα για τον ουρανό (Β’Κορ.ε:19 Κολ.β:9 Ιωαν.α:1,14 ιδ:9
ι:1,9 ιδ:6.
Ο Ιακώβ δεν ήταν ευχαριστημένος στην παρουσία
του Θεού, γιατί μόνο όταν η καρδιά είναι τελείως συντετριμμένη και ο άνθρωπος
ελευθερωμένος από τον εαυτό του μπορεί να είναι ευχαριστημένος με το Θεό. Ο
Θεός ευαρεστείται σε μια συντετριμμένη καρδιά και μια τέτοια καρδιά είναι
ευτυχισμένη κοντά στο Θεό. Όμως η καρδιά του Ιακώβ δεν ήταν ακόμα σ’ αυτή την
κατάσταση, δεν είχε μάθει να αναπαύεται σαν ένα μικρό παιδί, στην τέλεια αγάπη
Εκείνου που είπε: «Ηγάπησα τον Ιακώβ»
(Μαλαχ.α:2 Ρωμ.θ:13).
«Η
τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβο» (Α’Ιωαν.δ:18) και όποιος δεν γνωρίζει αυτή
την αγάπη είναι φυσικό να έχει στενοχώρια και ταραχή.
Ο οίκος του Θεού δεν φοβίζει την ψυχή που
γνωρίζει την αγάπη του Θεού όπως αυτή φανερώθηκε στην τέλεια θυσία του Χριστού.
Αυτή η ψυχή μάλλον μπορεί να λέει όπως ο Δαβίδ Ψαλμ.κς:8 & πδ:1.
Όταν η καρδιά είναι στηριγμένη στη γνώση του
Θεού, αγαπά τον οίκο του Θεού, οποιαδήποτε κι αν είναι η μορφή του. Είτε είναι
Βαιθήλ, είτε ναός στην Ιερουσαλήμ, είτε η Εκκλησία που σχηματίζεται τώρα απ’ όλους
τους αληθινούς πιστούς που «συνοικοδομούνται
εις κατοικητήριον του Θεού δια του Πνεύματος» (Εφεσ.β:22).
Γέν.κη:18
Και σηκωθείς ο Ιακώβ ενωρίς το πρωΐ, έλαβε
τον λίθον τον οποίον είχε θέσει προσκεφάλαιον αυτού, και έστησεν αυτόν διά
στήλην και έχυσεν έλαιον επί την κορυφήν αυτής.
Ο Ιακώβ παίρνει την πέτρα που είχε για
μαξιλάρι, τη στήνει σαν μνημείο της εμπειρίας του εκεί και χύνει λάδι πάνω της.
Ο Ιησούς, ο πραγματικός θεμέλιος και ακρογωνιαίος λίθος (Εφεσ.β:20), χρίστηκε
με έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ των μετόχων Του (Εβρ.α:8,9).
Γέν.κη:19
Και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου,
Βαιθήλ· το δε όνομα της πόλεως εκείνης ήτο πρότερον Λούζ.
Λούζ, σημαίνει αμυγδαλιά,
αλλά και αποστρέφομαι, απομακρύνομαι από κάτι, αναχωρώ, επιστρέφω. Πρέπει ν’
αποστραφούμε τον κόσμο, να επιστρέψουμε στο Θεό και να εισέλθουμε στη Βαιθήλ,
τον οίκο του Θεού.
Γέν.κη:20
Και ευχήθη ο Ιακώβ ευχήν, λέγων, Αν ο Θεός
ήναι μετ' εμού και με διαφυλάξη εν τη οδώ ταύτη εις την οποίαν υπάγω, και μοι
δώση άρτον να φάγω και ένδυμα να ενδυθώ,
αν ο
Θεός είναι μετ’ εμού... Ο Ιακώβ λέει αυτά τα λόγια, τη στιγμή που λίγο πριν ο
Θεός τον είχε διαβεβαιώσει ότι θα ήταν μαζί του, θα τον διαφύλαττε από κάθε τι
και θα τον επαναφέρει στη γη του. Παρ’ όλα αυτά, η φτωχή καρδιά του Ιακώβ δεν
μπορεί να υψωθεί πιο πάνω από ένα «αν», ή να σκεφτεί σχετικά με την αγαθότητα
του Θεού, ψηλότερα απ’ το τί θα φάει και το τί θα φορέσει.
Με μια λέξη, ο Ιακώβ δεν είχε τελειώσει με
τον εαυτό του, και κατά συνέπεια δεν είχε ακόμα αρχίσει με το Θεό.
Γέν.κη:22
και ο λίθος ούτος, τον οποίον έστησα διά
στήλην, θέλει είσθαι οίκος Θεού· και εκ πάντων όσα μοι δώσης, το δέκατον θέλω
προσφέρει εις σε.
Ο Ιακώβ υπόσχεται ν’ αποδεκατίσει αυτά με τα
οποία ο Θεός θα τον ευλογήσει. Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρεται ο
αποδεκατισμός, πολύ πριν δοθεί ο Μωσαϊκός νόμος. Ματθ.κγ:23 Α’Κορ.ις:2
Μαλ.γ:8-11 Εβρ.ζ:8
