Υπάρχει μια πολύ
ωραία αντιπαραβολή του Θεού με τον άνθρωπο, σχετικά με το Πνεύμα του Ενός και
το πνεύμα του άλλου στην Α' Κορ.β:10-11 όπου λέει: «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά διά του Πνεύματος αυτού· επειδή το
Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού. Διότι τις των ανθρώπων γινώσκει τα
του ανθρώπου, ειμή το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτω και τα του Θεού
ουδείς γινώσκει ειμή το Πνεύμα του Θεού».
Εδώ βλέπουμε
καθαρά τη σχέση του πνεύματος του ανθρώπου, με το Πνεύμα του Θεού. Όπως στον άνθρωπο
αποτελεί μέρος του εαυτού του και δεν είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, «Ούτω» και στο Θεό, το Πνεύμα Του δεν
αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά είναι στοιχείο του Εαυτού Του.
Άρα, ο λόγος του
Θεού δεν είναι ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά στοιχείο του εαυτού Του, είναι ο
ίδιος ο Θεός.
Γι’ αυτό λέει ο
Ιωάννης «και θεός ην ο λόγος», δηλ. ο
λόγος για τον οποίο μας μιλάει, δεν είναι άλλο πρόσωπο, αλλά ο Ένας Θεός, που ο
Ιωάννης γνωρίζει και λατρεύει, ο Θεός των πατέρων, ο Γιάχβε.
Αν δεχτούμε ότι ο
υποτιθέμενος «θεός Υιός» (το δεύτερο πρόσωπο) είναι ο Λόγος του πρώτου
προσώπου, τότε το πρώτο πρόσωπο μένει χωρίς Λόγο! Όμως ο Πατέρας διακηρύττει
ότι ο ίδιος έκανε τα πάντα, Μόνος Του, με το δικό Του Λόγο (βλ.Ψαλμ.λγ:6-9, Ιώβ
κς:13, Β’ Πέτρ.γ:5-7, Γέν.α:3, Εβρ.ια:3).
Από την άλλη
πλευρά, δεν βλέπουμε το δεύτερο πρόσωπο να έχει δικό Του Λόγο, αλλά μόνο του
Πατέρα. Ό,τι του λέει ο Πατέρας, ό,τι βλέπει τον Πατέρα, αυτά να λέει και να κάνει.
Που είναι λοιπόν η ισότητα μεταξύ «των θείων προσώπων»; Που είναι ο Λόγος του
τρίτου προσώπου, που όπως λένε σαν ξεχωριστό πρόσωπο από τον Πατέρα και τον
Υιό, είναι «συνάναρχο» «παντοδύναμο» «παντογνώστης»;
Ιωάν.ις:13 Όταν
δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την
αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ' όσα αν ακούση θέλει λαλήσει,
και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα.
Που είναι η
ισότητα, γιατί βλέπουμε πάντοτε να γίνεται το θέλημα του Πατέρα και τα άλλα δύο
πρόσωπα πάντοτε να υποτάσσονται σε αυτό.
Αν ο Λόγος για
τον οποίο μιλάει ο Ιωάννης είναι και των τριών προσώπων, (θα μπορούσε να
ισχυριστεί κανείς) τότε γιατί ο Χριστός μας λέει ότι λαλεί τα ρήματα του
Πατέρα, ότι φανέρωσε το θέλημα του Πατέρα, το όνομα του Πατέρα, τη δόξα του
Πατέρα, την αγάπη του Πατέρα και όχι την αγάπη της τριάδας, το θέλημα της
τριάδας, το όνομα της τριάδας κ.τ.λ.;;;
Γιατί να
ενσαρκωθεί το δεύτερο πρόσωπο και όχι το τρίτο;
Γιατί όχι το πρώτο, αντί να
στέλνει πάντοτε το δεύτερο;
Γιατί να μη
βλέπουμε έστω και μια φορά - εφ' όσον πρόκειται περί ισότητας - το δεύτερο
πρόσωπο να στέλνει το πρώτο πρόσωπο; Το ίδιο και για το τρίτο, πάντοτε
αποστέλλεται και κανένα δεν αποστέλλει;
Όλα αυτά (έννοιες
ξένες προς το λόγο του θεού) δεν φανερώνουν ότι ο Πατέρας είναι «επί πάντων»
και μετά είναι ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο; Δεν μας αναγκάζουν υποσυνείδητα να
βλέπουμε σε τρία όντα, τρείς θεούς, τον ένα κατώτερο από τον άλλο; Όλα αυτά
είναι φιλοσοφίες των βραχμάνων και του Νεοπλατωνισμού, που πολλοί δεν θέλουν
ακόμα να απαρνηθούν.
