Ρωμ.ια:11 Λέγω λοιπόν, Μήπως έπταισαν διά να πέσωσι;
Μη γένοιτο· αλλά διά της πτώσεως αυτών έγεινεν η σωτηρία εις τα έθνη, διά να
κινήση αυτούς εις ζηλοτυπίαν.
Το εδάφιο 11 ανοίγει την ενότητα με μια ερώτηση παρόμοια συντακτικά
με εκείνη του εδ.1, και δίνει την ίδια εμφατική αρνητική απάντηση. Η απόρριψη
του Ισραήλ από το Θεό δεν είναι οριστική. Οι Ισραηλίτες έχουν σκοντάψει, αλλά αυτό
δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να αποκατασταθούν, η δύσκολη θέση τους δεν είναι
ανίατη. Έχουν πέσει προσωρινά, όχι μόνιμα.
Στην πραγματικότητα, η αποτυχία του Ισραήλ έχει θέσει σε
κίνηση μια σειρά γεγονότων που θα οδηγήσουν στην απόλυτη αποκατάστασή τους.
Μέσα από την πτώση του Ισραήλ, ήρθε σωτηρία στους εθνικούς και αυτό θα κάνει τους
Εβραίους να ζηλέψουν, ώστε να επιθυμήσουν και πάλι τις ευλογίες του Θεού. (Αυτό
θα εκπληρώσει το Δευτ.λβ:21, που το χρησιμοποιεί η Ρωμ.ι:19.)
Ρωμ.ια:12 Και εάν η πτώσις αυτών ήναι πλούτος του
κόσμου και ελάττωσις αυτών πλούτος των εθνών, πόσω μάλλον το πλήρωμα αυτών;
Αν η πτώση του Ισραήλ έφερε τα πλούτη της χάρης του Θεού
στους εθνικούς, πόσο περισσότερο η επαναφορά του Ισραήλ θα φέρει ευλογίες στον
κόσμο! Το «πλήρωμα» του Ισραήλ είναι η μεταστροφή ενός μεγάλου αριθμού Εβραίων.
Είναι παράλληλο με το «πλήρωμα των εθνών" (ια:25).
Ο Θεός είναι Αυτός που θα επιφέρει την αποκατάσταση των
Εβραίων, γιατί θα ευεργετήσει τον καθένα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το εδάφιο δεν
εξηγεί πώς θα γίνει, αλλά μια μελέτη των εσχατολογικών δείχνει ότι αμέσως μόλις
οι Εβραίοι στραφούν στο Θεό και αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν Μεσσία τους, ο
Χριστός θα εγκαθιδρύσει τη Χιλιετή Βασιλεία Του στη γη. (Δες Ζαχ.ιβ-ιδ με Αποκ.ιθ-κ).
Οι εθνικοί δεν έχουν κανένα λόγο να χαίρονται πολύ για την πτώση των Εβραίων,
αλλά μάλλον έχουν ένα κίνητρο να ζητάνε τη σωτηρία των Εβραίων. Αν και η
εβραϊκή πτώση έφερε μεγάλες ευλογίες σ’ αυτούς, έχουν ακόμη περισσότερα να
κερδίσουν από μια εβραϊκή αποκατάσταση.
Δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η σωτηρία των Εθνικών ήταν
ένα τυχαίο διάλειμμα στο θεϊκό σχέδιο ή ότι ο Θεός δεν θα συμπεριλάμβανε τους Εθνικούς
στην εκκλησία Του αν οι Εβραίοι είχαν δεχθεί το Μεσσία αρχικά. Πολλά εδάφια της
Παλαιάς Διαθήκης, συμπεριλαμβανομένων πολλών που αναφέρει η επιστολή προς
Ρωμαίους, δείχνουν ότι ο Θεός σε όλη την Παλαιά Διαθήκη προτίθεται να
συμπεριλάβει τους εθνικούς (Ησαΐας μθ:6, νδ:5, Ιωήλ β:28, Ρωμαίους θ:25-26, ι:11-13,19-20,
ιε:9-12).
Αν οι Εβραίοι στο σύνολό τους είχαν δεχτεί το Μεσσία, ο Θεός θα
παρείχε μια ευκαιρία για τους Εθνικούς να σωθούν. Σκοπός Του είναι να ενώσει
τους Εβραίους και τους εθνικούς στην εκκλησία Του (Ρωμ.α:16, ιε:7-9, Εφες.β:11-16,
γ:3-7.) Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η εβραϊκή απόρριψη του Μεσσία έγινε η
λεωφόρος για τη σωτηρία των Εθνικών.
Για
παράδειγμα, ο Παύλος στη διακονία του, στρεφόταν στους Εθνικούς όταν από πόλη σε
πόλη οι Εβραίοι απέρριπταν το μήνυμά του. Οι Εθνικοί πιστοί ήρθαν στην πρώτη
γραμμή τόσο σε πλήθος όσο και σε επιρροή, παίρνοντας στο σχέδιο του Θεού τη
θέση που είχαν ανέκαθεν οι Εβραίοι.
Η απιστία του Ισραήλ και η συνακόλουθη πτώση, στη συνέχεια,
δεν ήταν στο θέλημα του Θεού. Στην πρόνοιά Του, ωστόσο, ο Θεός μετέτρεψε αυτή την
καταστροφή σε ευλογία για τους εθνικούς. Ακόμη κι αυτή η καταστροφή, περιέχει
σπόρους από την τελική νίκη. Πρόκειται για μια δραματική μαρτυρία για την
παντοδυναμία, παντογνωσία, και την κυριαρχία του Θεού.
Ρωμ.ια:13 Διότι προς εσάς τα έθνη λέγω, Εφ' όσον μεν
είμαι εγώ απόστολος των εθνών, την διακονίαν μου δοξάζω,
Αναφέρεται ειδικότερα στους εθνικούς, που αποτελούσαν την
πλειοψηφία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Ο Παύλος είχε κληθεί από το Θεό να είναι απόστολος
στους εθνικούς (α:1,5, ιε:15-16), και έκανε το καλύτερο που μπορούσε για τη
διακονία του. Είπε, «την διακονίαν μου
δοξάζω» (αλλά δεν εξύψωσε τον εαυτό του).
Τα εδάφια 13-25, αναφέρονται κατά μέρος και στους εθνικούς. Ο
Παύλος δεν ασχολείται μόνο με τα Εβραϊκά προβλήματα και ενστάσεις σ’ αυτό το
απόσπασμα. Έγραψε και υπέρ των Εθνικών, εξασκώντας το καθήκον του σαν απόστολος
των εθνών, για να δείξει πώς η σωτηρία τους θα βοηθούσε τους Εβραίους και πώς η
Εβραϊκή μεταστροφή θα ευλογούσε τους εθνικούς.
