Ρωμ.ια:14 ίσως κινήσω εις ζηλοτυπίαν αυτούς, οίτινες
είναι σαρξ μου και σώσω τινάς εξ αυτών.
Υπηρετώντας τους εθνικούς, ο Παύλος έλπιζε να σώσει πολλούς
από τους ομοεθνείς του Εβραίους. Όσο πιο πολύ τόνιζε τη διακονία του στους
εθνικούς, οδηγώντας τους στις ευλογίες του Θεού, τόσο περισσότερο θα διέγειρε τους
Εβραίους να ζηλέψουν, κι έτσι να ενθαρρύνει κάποιους από αυτούς να επιδιώξουν
την ευλογία της σωτηρίας της Καινής Διαθήκης. Επαναλαμβάνεται η ιδέα του εδ.11.
Ρωμ.ια:15 Διότι εάν η αποβολή αυτών ήναι φιλίωσις του
κόσμου, τι θέλει είσθαι η πρόσληψις αυτών ειμή ζωή εκ νεκρών;
Επαναλαμβάνει τη σκέψη του εδ.12. Εάν η απόρριψη του Ισραήλ από
το Θεό έχει οδηγήσει τον κόσμο να συνδιαλλαγεί με Αυτόν, πόσο μάλλον η ενδεχόμενη αποδοχή του Θεού από αυτούς θα
ευλογούσε τον κόσμο! Στην πραγματικότητα, αυτό θα σημαίνει ζωή εκ νεκρών. Ίσως αναφέρεται συγκεκριμένα στην ανάσταση των
νεκρών μετά την αποδοχή του Χριστού από τους Εβραίους, ιδιαίτερα εάν κάποιος
πιστεύει στην Αρπαγή μετά τη Μεγάλη Θλίψη.
Ρωμ.ια:16 Και εάν η ζύμη ήναι αγία, είναι και το
φύραμα· και εάν η ρίζα ήναι αγία, είναι και οι κλάδοι.
Θα υπάρξει μια εθνική αποκατάσταση του Ισραήλ με βάση την
αρχική άγια σχέση τους με το Θεό. Το εδάφιο χρησιμοποιεί δύο εικόνες για να επισημάνει
το θέμα.
Πρώτο, όταν ένα μέρος από το αλεύρι ή το ψωμί είναι
αφιερωμένο στον Θεό σαν πρωτογέννημα, στη συνέχεια, ολόκληρη η φραντζόλα είναι
αφιερωμένη (Αριθ.ιε:17-21).
Δεύτερο, εάν οι ρίζες ενός δέντρου είναι άγιες, τότε είναι
και τα κλαδιά, γιατί ολόκληρο το δέντρο έλκει τη ζωή και τρέφεται από τις
ρίζες. Οι πρώτοι καρποί και οι ρίζες αντιπροσωπεύουν τους πατριάρχες, τους
αρχικούς Ισραηλίτες που πίστευαν στο Θεό. Η φραντζόλα και οι κλάδοι
αντιπροσωπεύουν το σύγχρονο έθνος του Ισραήλ στο σχέδιο του Θεού.
Ρωμ.ια:17 Αλλ' εάν τινές των κλάδων απεκόπησαν, συ δε
αγριελαία ούσα ενεκεντρίσθης μεταξύ αυτών και έγεινες συγκοινωνός της ρίζης και
της παχύτητος της ελαίας,
Στα εδάφια 17-24 χρησιμοποιεί τη μεταφορά της ελιάς, για να
προειδοποιήσει τους εθνικούς. Ακόμη και στη συζήτηση για την Εβραϊκή κατάσταση,
ο Παύλος, κάτω από την έμπνευση του Πνεύματος, ήταν έτοιμος σε κάθε ευκαιρία,
να εκπληρώσει την αποστολική κλήση του στους εθνικούς.
Στη μεταφορά, η ρίζα είναι το αρχικό Ισραήλ, οι κλάδοι είναι
οι σημερινοί Ισραηλίτες, παχύτητα (τροφή) είναι οι θείες ευλογίες του Ισραήλ και
η αγριελιά (που δεν καρποφορεί) είναι τα Έθνη. Ο Θεός απέκοψε μερικούς (τους
περισσότερους) σημερινούς Ισραηλίτες, ξεχωρίζοντάς τους από τις ευλογίες που
τους υποστήριζαν. Μπόλιασε τους εθνικούς, που δεν είχαν καμία πνευματική
κληρονομιά ή πνευματικούς καρπούς από μόνοι τους, θέτοντας τους σε ίση βάση με
το υπόλοιπο των Εβραίων. Με αυτόν τον τρόπο τους επέτρεψε να απολαμβάνουν τις
ίδιες υποσχέσεις και ευλογίες που είχαν δοθεί αρχικά τους Εβραίους Πατριάρχες.
Ρωμ.ια:18 μη κατακαυχάσαι εναντίον των κλάδων· εάν δε
κατακαυχάσαι, συ δεν βαστάζεις την ρίζαν, αλλ' η ρίζα σε.
Όμως, οι εθνικοί στην εκκλησία, δεν πρέπει να επαίρονται για
τη θέση τους στο σχέδιο του Θεού, ή να αισθάνονται ανώτεροι των Εβραίων. Αν
μπαίνουν στον πειρασμό να το κάνουν, θα πρέπει να θυμούνται ότι οι ρίζες κρατάνε
τους κλάδους και όχι το αντίστροφο. Στέκονται μόνο λόγω των Εβραίων Πατριαρχών
της πίστης. Η σωτηρία ήρθε στους εθνικούς μέσω των Εβραίων.
