Ρωμ.ια:19 Θέλεις ειπεί λοιπόν· Απεκόπησαν οι κλάδοι,
διά να εγκεντρισθώ εγώ.
Οι Εθνικοί πιστοί μπορεί να σκέφτονται ότι αντικατέστησαν τους
σύγχρονους Εβραίους στο σχέδιο του Θεού.
Ρωμ.ια:20 Καλώς· διά την απιστίαν απεκόπησαν, συ δε
διά της πίστεως ίστασαι· μη υψηλοφρόνει, αλλά φοβού·
Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια. Όμως, οι Εβραίοι δεν αντικαταστάθηκαν
μόνο για να επωφεληθούν οι Εθνικοί. διά
την απιστίαν απεκόπησαν. Αυτό πρέπει να υπενθυμίζει σε όλους μας ότι
στεκόμαστε μόνο διά πίστεως – και πρέπει να διατηρούμε συνεχώς αυτή την πίστη
προς υπακοή στο Θεό.
Δεν υπάρχει χώρος για αλαζονεία ή έπαρση, αλλά πρέπει να
έχουμε φόβο. Ευσεβής «φόβος» δεν σημαίνει αμφιβολία, αλλά είναι μια αίσθηση
σεβασμού και δέους. Αυτό σημαίνει να φοβάστε μήπως χάσουμε τη θέση μας στο Θεό,
κι έτσι να είμαστε άγρυπνοι και άτολμοι να αμαρτήσουμε.
Ρωμ.ια:21 διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς
κλάδους, πρόσεχε μήπως δεν φεισθή μηδέ σε.
Ο φόβος μας έχει βάση στο γεγονός ότι: ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους, αυτούς που εκλέχτηκαν
αρχικά, έτσι σίγουρα δεν θα λυπηθεί κι εμάς αν είμαστε ανυπάκουοι, όπως αυτοί.
Ρωμ.ια:22 Ιδέ λοιπόν την χρηστότητα και την
αυστηρότητα του Θεού, επί μεν τους πεσόντας την αυστηρότητα, επί σε δε την
χρηστότητα, εάν επιμείνης εις την χρηστότητα· διότι άλλως και συ θέλεις αποκοπή.
Ο Θεός είναι και καλός και αυστηρός. Σ’ αυτούς που έπεσαν
από απιστία επέφερε την αυστηρή δικαιοσύνη Του, αλλά εμείς που πιστεύουμε
έχουμε γευτεί την καλοσύνη, τη χρηστότητά Του. Όσο συνεχίζουμε στην καλοσύνη Του
χωρίς να την παίρνουμε ελαφρά τη καρδία, θα συνεχίσουμε να την απολαμβάνουμε,
αλλά αν όχι, θα αποκοπούμε κι εμείς.
Αυτή η δήλωση σαφώς αντικρούει το δόγμα της άνευ όρων αιώνιας
ασφαλείας ή όπως λέγεται, «Μια φορά σωσμένος, πάντα σωσμένος».
Βεβαίως μπορούμε
να έχουμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια στη σωτηρία μας (Ρωμ.η:31-39), αλλά μόνο αν
έχουμε πίστη και θείο φόβο (εδ.20) και συνεχίζουμε μ’ αυτή την πίστη (εδ.22).
Πρέπει να έχουμε συνεχόμενη, επίμονη πίστη, και αυτή δεν
έρχεται αυτόματα. «Ο δε δίκαιος θέλει
ζήσει εκ πίστεως» (Ρωμ.α:17). «Καθώς
λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε» (Κολ.β:6).
Αν δεν συνεχίσουμε να βαδίζουμε διά πίστεως που σημαίνει υπάκουα, τότε οι
συνέπειες είναι ξεκάθαρες: θα αποκοπούμε από τη χάρη του Θεού και θα χάσουμε τη
σωτηρία μας, όπως συνέβη με τους άπιστους Εβραίους των ημερών του Παύλου.
Ρωμ.ια:23 Και εκείνοι δε, εάν δεν επιμείνωσιν εις την
απιστίαν, θέλουσιν εγκεντρισθή· διότι δυνατός είναι ο Θεός πάλιν να εγκεντρίση
αυτούς.
Επιπλέον, ο Θεός είναι σε θέση να επαναφέρει τον Ισραήλ στην
αρχική του θέση, εάν στραφούν με πίστη σ’ Αυτόν. Η Εθνική έπαρση κατά των Εβραίων
αποκλείεται, στη συνέχεια, για δύο λόγους: (1) τα έθνη μπορούν να πέσουν από
απιστία, ακριβώς όπως έκαναν οι Εβραίοι. (2) οι Εβραίοι μπορούν να μεταστραφούν
μέσω της πίστης, όπως οι εθνικοί.
Ρωμ.ια:24 Επειδή εάν συ απεκόπης από της φυσικής
αγριελαίας και παρά φύσιν ενεκεντρίσθης εις καλλιελαίαν, πόσω μάλλον ούτοι οι
φυσικοί θέλουσιν εγκεντρισθή εις την ιδίαν αυτών ελαίαν.
Τελικά, αν ο Θεός σώσει αυτούς που δεν ήταν αρχικά ο εκλεκτός
λαό Του, ούτε Τον λάτρευαν, πόσο μάλλον θα σώσει αυτούς που ήταν και είχαν
σχέση μαζί Του! Αν ήταν πρόθυμος να μπολιάσει κλάδους αγριελιάς (Εθνικοί),
είναι σίγουρα πρόθυμος να μπολιάσει τους φυσικούς κλάδους (Εβραίοι) στην
καλλιελαία.
Τα άγρια κλαδιά μπολιάστηκαν «παρά φύση». Αυτό μπορεί απλά να
σημαίνει ότι το αυτομπόλιασμα δεν απαντάται στη φύση. Δεν περιμένει κανείς
κλαδιά από ένα δέντρο να εμφανιστούν σε ένα άλλο δέντρο, ούτε θα περίμενε
κανείς τους εθνικούς να κληρονομήσουν τις ευλογίες που ήταν για τους Εβραίους.
Η φράση μπορεί να έχει μια βαθύτερη σημασία, δεδομένου ότι συνήθως
μπολιάζουμε κάτι ανώτερο σε κάτι κατώτερης ποιότητας. Με την προσθήκη μοσχεύματος
υψηλότερης ποιότητας, όλοι οι χυμοί του αρχικού δέντρου χρησιμοποιούνται για να
παραχθούν καρποί ανώτερης ποιότητας. Στη μεταφορά αυτής της περικοπής, ωστόσο,
κάτι κατώτερο μπολιάστηκε σε κάτι ανώτερο. Τα κλαδιά της αγριελιάς που δεν παρήγαγαν
καθόλου καρπούς, δεν υπήρχε λόγος ή πλεονέκτημα εμβολιασμού σε ένα άλλο δέντρο.
Οι εθνικοί δεν είχαν τίποτα να προσθέσουν στην εβραϊκή κληρονομιά ή στο σχέδιο
του Θεού, έτσι, ακόμα και παρά φύση, ο Θεός τους μπόλιασε για δικό τους όφελος.
