Προσβάλουμε τον Άγιο Θεό
εκμεταλλευόμενοι την εξουσία που μας έδωσε για ίδιο όφελος.
Θα
μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρη η Π.Δ. δικαιώνει τα λόγια του Σολομώντα: «Διότι
ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν πάν έργον καί πάν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν»
(Εκκλ.ιβ:14).
Δεν
είναι ευχάριστο να σκεφτόμαστε το Θεό σαν Κριτή. Το μυαλό μας πιο εύκολα Τον
φαντάζεται σαν ένα ήσυχο παππού που παραβλέπει τις κακές πράξεις μας μ’ ένα
στεναγμό συγκατάνευσης. Όμως, ο Θεός είναι δίκαιος. Η δικαιοσύνη Του απαιτεί
την εξαγγελία και την εκτέλεση της κρίσης από τον ίδιο κατά της αμαρτίας. Όταν
καταπατούνται οι νόμοι Του, απαιτείται ποινή και αναγκαστική κρίση.
Ο
Θεός είναι ο τελικός και αμετακίνητος κριτής, όχι μόνο χρονικά, αλλά και όσο αφορά
στην απόφαση του αιώνιου προορισμού κάθε ψυχής.
Η
κρίση του Θεού κατά της αμαρτίας, έλαβε χώρα με το θάνατο του Χριστού πάνω στο
σταυρό του Γολγοθά. Ο θάνατός Του, ήταν το αποτέλεσμα της θείας κρίσης που
ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Θεού. Όταν κοιτάξουμε στο σταυρό, μπορούμε να
δούμε πως βλέπει ο Θεός την αμαρτία.
Α. Η αμαρτία
ξεσκεπάζεται.
Όταν
σταυρώθηκε ο Χριστός, αποκαλύφθηκε η κακία των καρδιών αυτών που είχαν
συνωμοτήσει για το θάνατό Του. Φάνηκε ότι ο άνθρωπος είχε αρνηθεί ολοκληρωτικά
το Θεό. Μόνο κακοήθεις άνθρωποι θα μπορούσαν να σταυρώσουν κάποιον που έζησε
μια ζωή γεμάτη αγάπη, όπως αυτή του Ιησού Χριστού.
Οι
Ρωμαίοι στρατιώτες που βρισκόταν κάτω από το σταυρό, παρακολουθούσαν αδιάφοροι
το πάθος του Κυρίου. Οι Εβραίοι αξιωματούχοι που συνέλαβαν την ιδέα της
σκευωρίας, Του εκσφενδόνιζαν κοροϊδευτικά λόγια που είπε, προκαλώντας Τον να
κατέβει από το σταυρό για να ανεγείρει το ναό που έλεγε.
Ακόμα
κι ένας από τους ληστές, φανέρωσε το εγωιστικό του ενδιαφέρον στο πλήρες, όταν
ζήτησε από τον Ιησού ν’ αποδείξει ότι ήταν Αυτός που έλεγε, ελευθερώνοντάς τους
από το σταυρό. Ζητούσε σωτηρία από τους πόνους αντί να ζητήσει σωτηρία από την
αμαρτία.
Β. Η ποινή της
κρίσης.
Η
συγχώρεση των αμαρτιών που έχει διαπράξει ο άνθρωπος, ισχύει μόνο στο αίμα που
χύθηκε από τον Ιησού στο σταυρό. Ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για μας πάνω στο
σταυρό. Δίκαια ο Θεός έχει θεσπίσει σαν μισθό της αμαρτίας το θάνατο, αλλά ο
Ιησούς πεθαίνοντας στη θέση μας, ανέλαβε την ευθύνη των αμαρτιών μας πληρώνοντας
την ποινή. Κρίθηκε Αυτός για μας.
«Επειδή καί ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τάς
αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ τών αδίκων, διά νά φέρη ημάς πρός τόν Θεόν, θανατωθείς
μέν κατά τήν σάρκα, ζωοποιηθείς δέ διά τού πνεύματος» (Α’ Πέτρ.γ:18).
Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
ΜΑΣ
Μια
κρίση που συχνά παραμελείται, είναι η αυτοκριτική του πιστού. Μια άλλη κρίση
που η εκκλησία έχει αποτύχει να εκπληρώσει ακριβώς, είναι η κρίση που πρέπει να
κάνει στα μέλη που αμαρτάνουν. Και οι δύο αυτές κρίσεις είναι επιτακτικές, αν θέλουμε
να εκφύγουμε τη μελλοντική κρίση του Θεού.
Α. Αυτοκριτική.
Ο
Παύλος μας λέει τον τρόπο που μπορούμε ν’ αποφύγουμε την ερχόμενη οργή του
Θεού, κρίνοντας τώρα τη ζωή μας:
«Διότι εάν διεκρίνομεν έαυτούς, δέν
ηθέλομεν κρίνεσθαι» (Α’ Κορ.ια:31).
Οι
Χριστιανοί έχουμε το προνόμιο της πνευματικής αυτοκριτικής που μας βοηθά να
ξέρουμε πως πρέπει να ζούμε. Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για τις αμαρτίες των
άλλων και να τους κρίνουμε, αλλά ο Θεός θέλει να εξετάζει ο καθένας την προσωπική
του ζωή.
Θα
πρέπει συχνά να στεκόμαστε μπροστά σ’ ένα καθρέπτη και να αναρωτιόμαστε κατά
πόσο το άτομο που βλέπουμε διοικείται από τον Ιησού Χριστό ή τον εαυτό του.
Μέσα
μας υπάρχουν δύο φύσεις. Ο παλαιός (σαρκικός) άνθρωπος, εμείς, και η νέα φύση, η ζωή του Θεού που πήραμε
καθώς σωθήκαμε.
Θα
πρέπει να σκεφτόμαστε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να φέρνουμε κάθε τι που ανήκει
στον παλαιό, σαρκικό άνθρωπο μπροστά στο δικαστήριο για να καταδικαστεί. Το
Πνεύμα του Θεού μέσα μας θα κάθεται στην έδρα του δικαστή και θα συμμαρτυρεί
στις σωστές αποφάσεις που θα παίρνουμε.
Είμαστε
από τη φύση μας αμαρτωλοί. Το διαλέξαμε οι ίδιοι να είμαστε αμαρτωλοί. Όταν
αμαρτάνουμε, δεν πρέπει να δικαιολογούμε την αμαρτία μας σαν αδυναμία του
χαρακτήρα μας. Δεν πρέπει να παρακάμπτουμε την ευθύνη μας λέγοντας: «Εγώ αυτός
είμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα».
Μπορούμε να κάνουμε κάτι. Μπορούμε να κρίνουμε τις αμαρτίες μας σαν
πράξεις ανυπακοής προς το Θεό και να μετανοήσουμε.
Αναπτύσσοντας
την ποιότητα της αυτοκριτικής μας, δεν θα γίνουμε απλά πιο ευαίσθητοι με τις
αμαρτίες που έχουμε κάνει, αλλά θα απέχουμε απ’ αυτές, αναλογιζόμενοι την
ενδεχόμενη ζημιά.
Λέγεται,
ότι ένας άνθρωπος καθόταν κάποτε σε μια αναπηρική καρέκλα στο πεζοδρόμιο μιας
μικρής πόλης. Κάθε μέρα βρισκόταν στο ίδιο σημείο, χαιρετώντας τους
περαστικούς. Με μια φιλική διάθεση απευθυνόταν στους ξένους, λέγοντας: «Ξένε,
είσαι καλός στα μαθηματικά»; Άσχετα με τι του απαντούσαν, αυτός συνέχιζε: «Πρόσεξε
αυτή την εξίσωση: απ’ τη μια μεριά έχουμε 15 λεπτά ικανοποίησης με μια κακόφημη
κοπέλα κι απ’ την άλλη 22 χρόνια αρρώστιας, καθηλωμένος πάνω σε μια αναπηρική
καρέκλα. Πες μου τώρα, είναι αυτά τα δύο ίσα; Άξιζε τον κόπο;»
Όταν
κρίνουμε τους εαυτούς μας, μαθαίνουμε ότι η αμαρτία στοιχίζει ακριβά, δεν αξίζει
να την πληρώσουμε τόσο πολύ.
