ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η κρίση είναι αναπόσπαστο μέρος της Βιβλικής διδασκαλίας. Όλοι οι άνθρωποι θα κληθούν για να κριθούν, να δώσουν δηλαδή λογαριασμό των πράξεών τους όσο έζησαν πάνω στη γη.

Β’ Τιμ.δ:8	Α’ Πέτρ.δ:17-19
Ζαχ.ιδ:1-9	Εβρ.θ:23-28
Αποκ.κ:11-15	Ρωμ.β:14-16
Ψαλμ.ν:1-23	Β’ Κορ.ε:9-15

Εκκλ.ιβ:14

Πράξ.ιζ:30-31

Α’ Κορ.ια:31-32

Η κρίση είναι αναπόσπαστο μέρος της Βιβλικής διδασκαλίας. Την πρώτη φορά που αναφέρεται η λέξη κρίση στη Γραφή, αποδίδεται στο Θεό. Ο Αβραάμ ρώτησε: «ο κρίνων πάσαν τήν γήν δέν θέλει κάμει κρίσιν»; (Γέν.ιη:25).

Ο Θεός είναι Κριτής πάνω σ’ όλη τη γη. Είναι Αυτός που καθορίζει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και μπορεί να κρίνει τη ζωή μας.

Κρίση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η πράξη κατά την οποία ο κριτής αποφασίζει για αμφισβητούμενο πράγμα, θεσπίζει ποινή ή διατάσει την τιμωρία. Όλοι θα απολογηθούμε μπροστά στο Θεό για τον τρόπο που ζούμε. 

Ό,τι κάνουμε, λέμε ή σκεφτόμαστε είναι αντικείμενο της κρίσης Του.

Είναι απόλυτα σίγουρο ότι όλοι θα κριθούμε μια μέρα. Μπορεί άνθρωποι να πεθαίνουν καθημερινά, αλλά ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Μετά το θάνατο, ακολουθεί κρίση «Καί καθώς είναι αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι, μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).

Η κρίση του Θεού είναι αναπόφευκτη. Κανένας άνθρωπος που έζησε πάνω στη γη δεν μπορεί να ακυρώσει αυτό το ραντεβού με την κρίση του Θεού, όπως δεν μπορεί να αποφύγει το θάνατο.

Στην κρίση του Θεού, κάθε ασυγχώρητη αμαρτία θα είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο. Κατανοώντας αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε για τη μέρα που ο Θεός θα κρίνει τα κρυπτά των ανθρώπων «εν τή ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τά κρυπτά τών ανθρώπων διά τού  Ιησού Χριστού κατά τό ευαγγέλιόν μου» (Ρωμ.β:16). 

«Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν πάν έργον καί πάν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν» (Εκκλ.ιβ:14).

Αυτή η κρίση θα αποδοθεί από τον Ιησού Χριστό:  

«διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει νά κρίνη τήν οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τόν οποίον διώρισε, καί έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ.ιζ:31).

Το σημείο αναφοράς που θα χρησιμοποιήσει ο Ιησούς για να κρίνει την οικουμένη, θα είναι ο λόγος Του. Το τι έχουν κάνει οι άνθρωποι με το λόγο Του, θα καθορίσει τις ποινές που θα επιβληθούν. 

Η ερώτηση που θα πρέπει να απαντήσουν οι άνθρωποι δεν θα είναι: «Τι πιστεύεις σχετικά με τον Ιησού;», αλλά «Τι έκανες με τον Ιησού;». Το τι έκανες μαζί Του στη ζωή, θα κρίνει το τι θα κάνει Αυτός μαζί σου στην κρίση. Η αποδοχή ή η απόρριψη Του θα είναι η βάση της κρίσης.

ΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Υπάρχει η τάση να δίνουμε έμφαση στο έλεος του Θεού και να παραβλέπουμε την οργή Του. Ψάλλουμε: «Πόσο καλός είναι ο Θεός….» αλλά ποτέ δεν ψάλλουμε: «Πόσο δίκαιος είναι ο Θεός….». 

Παρόλα αυτά, είναι ιστορικά ολοφάνερο από τις περιπτώσεις που ο Θεός ασχολήθηκε με το ανθρώπινο γένος, ότι ο δίκαιος χαρακτήρας Του αξίωνε πάντα δικαιοσύνη. Δεν ανέχεται επ’ αόριστον την αμαρτία, χωρίς να κάνει δικαιοσύνη. Πάντοτε κρίνει την αμαρτία και τιμωρεί τον αμαρτωλό. Στην Π.Δ. έχουμε κάποιες αναφορές κρίσεων του Θεού:

Α. Η κρίση του κατακλυσμού.

Ήταν το αποτέλεσμα της παρατεταμένης κακίας και διαστροφής που επικρατούσε. Όταν ήρθε ο καιρός, ο Θεός αποφάσισε να θανατώσει τους κατοίκους της γης με νερό.

Με εξαίρεση 8 άτομα, όλοι οι άνθρωποι πάνω στο πρόσωπο της γης θανατώθηκαν από τα ασυγκράτητα νερά που κάλυψαν όλη την επιφάνεια της γης για πάνω από ένα χρόνο.

Ο  Θεός έδειξε έλεος και γλίτωσε το Νώε με την οικογένειά του, οδηγώντας τον να φτιάξει την κιβωτό. Καθώς έφτιαχνε την κιβωτό, ο Νώε προειδοποιούσε τους ανθρώπους για τον επικείμενο αφανισμό. Δυστυχώς, κανείς δεν μπήκε στην κιβωτό κι έτσι «απωλέσθησαν άπαντες».

Β. Η κρίση στον πύργο της Βαβέλ.

Εδώ, η κρίση του Θεού έγινε με διαφορετικό τρόπο. Οι άνθρωποι αποφάσισαν να χτίσουν ένα ψηλό πύργο, αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Ήταν απόγονοι της οικογένειας του Νώε και θυμόταν τον κατακλυσμό. Ένας απ’ τους λόγους της κατασκευής του πύργου, ήταν ότι ήθελαν να αποφύγουν παρόμοια συμφορά. Όμως, ο Θεός δεν ήθελε ν’ αναζητούν ασφάλεια μακριά Του, με τη δική τους εξυπνάδα. Έτσι, μπέρδεψε τις γλώσσες τους κι από τότε ποτέ πλέον οι άνθρωποι δεν μίλησαν όλοι την ίδια γλώσσα. Το εμπόδιο της γλώσσας έφερε σύγχυση. Αυτοί που έχτιζαν τον πύργο δεν μπορούσαν πια να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, με αποτέλεσμα να σταματήσει το οικοδόμημα.

Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα τη γλώσσα που μιλούσαν και σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της γης για να ζήσουν.

Γ. Η κρίση των Σοδόμων και Γομόρων

Η κρίση έπεσε πάνω σ’ αυτές τις δύο πόλεις, όταν ο Θεός αποφάσισε να μην ανεχτεί άλλο τη σεξουαλική τους διαστροφή.

Για πολλά χρόνια επιδιδόταν στην ομοφυλοφιλία αχαλίνωτα και ο Θεός το υπέμενε, μέχρι που έστειλε φωτιά και θειάφι και κατέστρεψε τις πόλεις. Όλοι οι κάτοικοι σκοτώθηκαν εκτός από το Λώτ και τις δύο κόρες του.

Δ. Η κρίση της Αιγύπτου και του Φαραώ.

Η κρίση ήρθε πάνω στη γη της Αιγύπτου με τη μορφή πληγών, όταν ο Φαραώ αρνήθηκε να ελευθερώσει τους Εβραίους από τη σκλαβιά. οι πληγές ξεκίνησαν με το να γίνουν τα νερά της χώρας αίμα και τελείωσαν με το θάνατο των πρωτοτόκων σε κάθε σπίτι που δεν είχε το αίμα του αμνού στους παραστάτες της πόρτας. Σαν επιστέγασμα, ο στρατός της χώρας πνίγηκε στην Ερυθρά θάλασσα.

Ε. Κρίση σε κράτη (Ισραήλ).

Ένας λόγος που ο Θεός είχε πει στους Ισραηλίτες να υπακούσουν ακριβώς τις εντολές Του σχετικά με την κατάκτηση της γης Χαναάν, ήταν ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα έκρινε την κακία των κατοίκων της.

Επανειλημμένα ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτες βασιλιάδες να σκοτώσουν ανθρώπους εξαιτίας της αμαρτίας τους.

Ήρθε ο καιρός να κριθεί και το έθνος Ισραήλ από το Θεό. Στην αρχή κατακτήθηκαν οι 10 βόρειες φυλές από τους Ασσύριους κι έχασαν τη γη τους. Όπως συνηθιζόταν τότε, τα κατακτημένα κράτη αφομοιώνονταν από τους κατακτητές, όπως έγινε και με τον Ισραήλ με αποτέλεσμα να χάσει την εθνική του ταυτότητα.

Το νότιο βασίλειο, γνωστό σαν Ιούδας, δεν διδάχτηκε απ’ όσα συνέβησαν στο βόρειο βασίλειο. Απέτυχαν κι αυτοί να συμμορφωθούν με τις εντολές του Θεού. Η δική τους κρίση ήρθε από τους Βαβυλώνιους που κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και πήραν πολλούς απ’ τους κατοίκους της αιχμάλωτους για 70 χρόνια. Μετά την περίοδο αυτή, μικρές ομάδες κατάφεραν να επιστρέψουν στη χώρα τους, χωρίς όμως να μπορέσουν να ανακτήσουν την παλιά τους δόξα σαν έθνος.

Ζ. Άλλες κρίσεις.

Συνεχίζοντας ο Θεός να κρίνει τον Ισραήλ σαν έθνος, τιμώρησε ιδιαίτερα κάποια άτομα για την πλανεμένη συμπεριφορά τους.

Όταν ο βασιλιάς Σαούλ δεν σεβάστηκε το Θεό, προσφέροντας θυσία που κανονικά έπρεπε να προσφέρει ο προφήτης Σαμουήλ, ο Θεός δυσαρεστήθηκε. Ο βασιλιάς και ο γιος του σφάχτηκαν στη μάχη και το έθνος ενώθηκε αργότερα κάτω από το Δαβίδ.

Αφού έγινε βασιλιάς ο Δαβίδ, διέπραξε μοιχεία με τη Βηθσαβεέ με αποτέλεσμα το παιδί που συνελήφθη να πεθάνει στη γέννα. Από τότε, το έθνος και το σπίτι του Δαβίδ υπέφεραν από επαναστάσεις και διαμάχες.