Ψαλμός 90
Ξεκινάει ένας καινούργιος χρόνος μπροστά μας. Και αυτός ο χρόνος μας φέρνει ακόμη πιο κοντά στη δεύτερη έλευση του Χριστού. Και ο Θεός σε όλους μας, έχει δώσει πλούσια τα ελέη Του. Όλοι μας έχουμε παραπάνω από όσο πραγματικά χρειαζόμαστε. Έχουμε πλούσιες ευλογίες και σε χρήματα, σε χρόνο, σε φυσικά ταλέντα που ο Θεός μας χαρίζει. Και μια μέρα θα σταθούμε στο Θεό μπροστά να αποδώσουμε λόγο για το πως τα χρησιμοποιήσαμε. Πως μπορώ να ζήσω τη ζωή μου σωστά; Τι σημαίνει το «σωστά»; Τι μορφή πρέπει να πάρει;
Καλό είναι να μάθουμε τι σημαίνει να ζω σαν χριστιανός τη ζωή μου σωστά, ξεκινώντας από τον Ψαλμό 90, και συγκεκριμένα από το αίτημα που ο Μωυσής απευθύνει στο Θεό: Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν (Ψαλμός 90:12). Αυτό μπορεί και πρέπει να είναι και δικό μας αίτημα: Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία.
Πώς δηλαδή να τις μετράμε; Αυτό το «πως» δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Πως να αντιμετωπίζω τη ζωή, τα χρόνια που ο Θεός μου έχει χαρίσει να ζήσω, όσα κι αν είναι αυτά, ποια να είναι τα «μάτια» με τα οποία να βλέπω τι αξίζει και τι όχι. Την απάντηση τη δίνει όλος ο Ψαλμός 90, ο οποίος είναι μια πολύ καλή περίληψη της χριστιανικής αντίληψης για τη ζωή.
Η σοφία η οποία απαιτείται, για να μετρήσω τη ζωή μου σωστά βρίσκεται πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Είναι δώρο από το Θεό, είναι η ικανότητα διάκρισης που δεν αποκτάται με ανθρώπινη προσπάθεια απλά, αλλά πρέπει να μας τη διδάξει ο Θεός. Γράφει στις Παρ.β:6, Διότι ο Κύριος δίδει σοφίαν εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.
Ποια είναι η χριστιανική αντίληψη για τη ζωή; Πρώτον, πρέπει να έχω τη σωστή εικόνα για το Θεό. Και αυτή η εικόνα περιγράφεται στα εδάφια 1-6, και θα τα δούμε ένα-ένα.
Το πρώτο που διδάσκει είναι πως ο Θεός είναι «Κυρίαρχος». Γράφει στα εδάφια 1 & 2, Κύριε, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν και γενεάν. Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός. Ο Θεός κάθεται στο θρόνο Του και είναι κυρίαρχος πάνω σε καθετί που συμβαίνει. Πολλές φορές το έχουμε αναφέρει το εδάφιο από τον Ησαΐα ξς:1, Ούτω λέγει Κύριος ο ουρανός είναι θρόνος μου και η γη υποπόδιον των ποδών μου...
Δεν υπάρχει τίποτα που να συμβαίνει στο σκαμνί που ο Θεός βάζει τα πόδια Του και να ξεφεύγει από την εξουσία Του και τον έλεγχό Του, τίποτα που να συμβαίνει χωρίς Εκείνος να το επιτρέψει και να το προκαλέσει, είτε ευχάριστο, είτε δυσάρεστο.
Ο Ιώβ όταν τα έχασε όλα και τον παρότρυνε η γυναίκα του να καταραστεί το Θεό και να πεθάνει, θυμάστε τι της απάντησε δύο φορές μάλιστα: ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον. Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν (Ιώβ α:21-22).
Και στο επόμενο κεφάλαιο, τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; (Ιώβ β:10). Ό,τι συνέβαινε στη ζωή του, το έπαιρνε από το χέρι του Θεού. Ο Θεός είναι κυρίαρχος στο χρόνο μας, στη ζωή μας, σ’ αυτά που συμβαίνουν. Ποτέ δεν Τον εκπλήσσει κάτι. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το έχει προβλέψει, κάτι που να γίνει και να μην το ξέρει ή να μην το ελέγχει. Ξέρει τα πάντα, και οι βουλές Του δεν μπορούν να εμποδιστούν από κανένα: Και πριν γείνη η ημέρα, εγώ αυτός ήμην και δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός μου θέλω κάμει και τις δύναται να εμποδίση αυτό; (Ησαΐας μγ:13).
Ταυτόχρονα όμως, αυτός ο Κυρίαρχος Θεός είναι το καταφύγιό μας: Κύριε, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή (εδ.1α). Γιατί αυτός ο Θεός που τα γνωρίζει όλα και τα μπορεί όλα, μας αγαπάει. Και είναι ο μόνος τελικά που μπορεί να μας προστατέψει ουσιαστικά. Κανένας δεν έχει τέτοια εξουσία. Αυτός μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις, να κατευθύνει ανθρώπους για τη δική Του δόξα. Χωρίς Αυτόν είναι μάταιο να προσπαθούμε να νοιώσουμε ασφαλείς, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε.
Τρίτο, ο Κυρίαρχος Θεός είναι το αιώνιο καταφύγιό μας γιατί ο Θεός είναι αιώνιος και άχρονος. Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά. Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός (εδ.1-2). Και στο εδάφιο 4 γράφει, Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή της νύχτας (εδ.4).
Είναι σημαντικό να έχουμε τη σωστή εικόνα για το ποιος είναι ο Θεός. Αλλιώς, θα λατρεύουμε ένα πρόσωπο όπως το φανταστήκαμε εμείς, και όχι όπως πραγματικά είναι. Θα έχουμε για Θεό ένα πρόσωπο που το κατασκευάσαμε εμείς στα δικά μας μέτρα και όχι ένα Θεό που Εκείνος έπλασε εμάς. Για να μάθω να «μετράω» τις μέρες της ζωής μου σωστά, ώστε να προσκολλάται η καρδιά μου στη σοφία, πρέπει να γνωρίζω ποιος είναι ο Θεός που μου δίνει τις μέρες αυτές. Δεν ήρθα μόνος μου στον κόσμο. Ο Ψαλμός 90 διδάσκει πως είναι ο Θεός μας, είναι αιώνιος και κυρίαρχος, για αυτό μόνο Αυτός μπορεί να είναι η καταφυγή μας. Σε ένα κόσμο πάνω στον οποίο δεν ελέγχουμε τίποτα, ούτε τους κτύπους της καρδιάς μας, ούτε το επόμενο λεπτό. Αυτός μόνος έχει την απόλυτη εξουσία. Αυτός είναι ο Θεός μας.
Δεύτερο, πρέπει να έχουμε τη σωστή εικόνα για τον άνθρωπο. Σε αντίθεση με το Θεό που είναι αιώνιος, το εδάφιο 3 λέει πως η δική μας ζωή έχει ένα τέλος, επομένως είναι σύντομη, Επαναφέρεις τον άνθρωπον εις τον χούν και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων (εδ. 3).
Γράφει στην επιστολή Ιακώβου: Ελάτε, τώρα, εσείς που λέτε: Σήμερα ή αύριο θα πάμε σ' αυτή την πόλη, και θα κάνουμε εκεί έναν χρόνο, και θα εμπορευτούμε και θα κερδίσουμε οι οποίοι δεν ξέρετε το τι θα συμβεί αύριο επειδή, ποια είναι η ζωή σας; Είναι, πραγματικά, ατμός που φαίνεται για λίγο, και έπειτα εξαφανίζεται αντί να λέτε: Αν ο Κύριος θελήσει, και ζήσουμε, θα κάνουμε τούτο ή εκείνο. Τώρα, όμως, καυχάστε στις αλαζονείες σας κάθε τέτοια καύχηση είναι κακή (Ιάκωβος δ:13-16). Είναι αλαζονεία, είναι κακή καύχηση να πιστεύω ότι θα ζήσω για πάντα και να σχεδιάζω, να προγραμματίζω, σαν να μην υπάρχει Θεός. Όταν δε με νοιάζει ποια είναι η γνώμη Του για μένα, τι Εκείνος θεωρεί σωστό ή λάθος στη ζωή μου.
Τα εδάφια 5 και 6 περιγράφουν περαιτέρω το γεγονός ότι είμαστε θνητοί και πεπερασμένοι: κατακλύζεις αυτούς είναι ως όνειρον της αυγής, ως χόρτος όστις παρέρχεται το πρωί ανθεί και παρακμάζει το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται (εδ.5-6).
Πάσα σαρξ είναι χόρτος και πάσα η δόξα αυτής ως άνθος του αγρού (Ησαΐας μ:6).
Η ομορφιά έρχεται και φεύγει, η δύναμη, η δόξα, η φήμη. Η ζωή είναι σύντομη. Και στα εδάφια 9 και 10 δίνει και μια ακόμη εικόνα, η ζωή μας είναι τόσο σύντομη, σαν σκέψη περνάει: Επειδή πάσαι αι ημέραι ημών παρέρχονται εν τη οργή σου διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα. Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και εμείς πετώμεν (εδ.9-10). Η μετάφραση ως διανόημα δεν είναι σωστή. Σωστά το αποδίδει η Νέα Μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας: τα χρόνια μας διαβήκαν σαν στεναγμός. Πόσο σου παίρνει να αναστενάξεις; Τόσο κρατάει η ζωή.
Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτοί είμαστε εμείς. Η ζωή μας είναι σαν όνειρο, σαν το χορτάρι, σαν τον αναστεναγμό. Και για να μάθουμε να «μετράμε» τις μέρες μας σωστά, πρέπει να καταλάβουμε ότι δε θα είμαστε εδώ για πάντα. Αντίθετα είμαστε για πολύ λίγο. Επομένως, δε μπορώ να ζήσω σωστά αν ζω σαν να μη πρόκειται να φύγω ποτέ από εδώ. Είναι κρίμα να χτίζω τη ζωή μου σαν να είμαι αιώνιος στη γη, γιατί δεν είμαι. Είναι κρίμα, και όχι απλά κρίμα είναι αφέλεια μέγιστου βαθμού να επενδύσω όλο μου το χρόνο, όλη μου την ενέργεια, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο. Να πάω σχολείο, να πάρω καλούς βαθμούς, να περάσω σε κάποια σχολή, να βρω δουλειά, να κάνω και κάτι παραπάνω, να δημιουργήσω οικογένεια χωρίς ποτέ να σκέφτομαι και να βάζω μέσα στην εξίσωση, ότι εδώ είμαι για λίγο καιρό και κυρίως βγάζοντας το Θεό απέξω.
Θες να μάθεις να μετράς τις μέρες σου σωστά; Να τις ζεις σωστά; (1) Να θυμάσαι ποιος είναι ο Θεός: Είναι ο Κύριος, είναι αιώνιος, και αυτός μόνο είναι το αληθινό καταφύγιο μας. Μόνο σε Αυτόν μπορείς να ελπίζεις. (2) Ο άνθρωπος είναι προσωρινός, λίγος, πολύ λίγος. Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Πόσο σύντομη; Σαν το πρωινό όνειρο, σαν το χορτάρι που έχει μιας μέρας ζωή, σαν τον στεναγμό.
Η τρίτη αλήθεια πως (3) ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και αυτό προκαλεί την οργή του Θεού. Γράφει στα εδάφια 7 και 8, Διότι εκλείπομεν εν τη οργή σου και εν τω θυμώ σου ταραττόμεθα. Έθεσας τας ανομίας ημών ενώπιόν σου, τα κρύφια ημών εις το φως του προσώπου σου. Και πιο κάτω στο εδάφιο 11 συμπληρώνει: Τις γνωρίζει την δύναμιν της οργής σου και του θυμού σου αναλόγως του φόβου σου; Δεν υπάρχει κρυφή αμαρτία. Δεν υπάρχει κάτι που κάνουμε και να μην το ξέρει ο Θεός. Οι ανομίες είναι μπροστά Του. Τα κρύφιά μας, στο φως του προσώπου Του: σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, ματιές, όλα τα ξέρει ο Θεός. Ακόμη και αυτά που δεν ξέρει άλλος άνθρωπος, και αυτά που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Ακόμη και τις αμαρτίες που θα κάνουμε. Άρα δεν υπάρχει λόγος και να κρυβόμαστε.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Θεός επειδή τα γνωρίζει αυτά, οργίζεται, και εμείς δεν έχουμε καν συναίσθηση αυτής της δίκαιας οργής και του θυμού του Θεού. Το γεγονός όμως, ότι δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας, δεν σημαίνει ότι όλα είναι μια χαρά. Ο Θεός μας καλεί να Τον φοβόμαστε και να μην αμαρτάνουμε. Να μην παίζουμε με την αμαρτία, αλλά κάθε γνωστή σε μας αμαρτία να την εξομολογούμαστε με μετάνοια για να την καθαρίσει ο Θεός. Και ακόμη και τότε πάλι χρειαζόμαστε καθάρισμα. Σε ένα άλλο Ψαλμό, γράφει ο Δαβίδ: Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; καθάρισόν με από των κρυφίων αμαρτημάτων (Ψαλμ.ιθ:12).
Το πρακτικό αποτέλεσμα που πρέπει να έχει αυτή η τρίτη αλήθεια είναι πως για να μετράω τις μέρες μου έτσι ώστε να προσκολλάται η καρδιά μου στη σοφία θα πρέπει να ζω σε διαρκή μετάνοια. Αυτό δεν με κάνει μίζερο ή καημένο. Αντίθετα, με προστατεύει από εφησυχασμό. Μου θυμίζει πως ακόμη και την ώρα που νοιώθω τόσο άγιος όσο ποτέ, πάλι έχω ανάγκη ο Θεός να με καθαρίζει. Δε μπορώ ποτέ να παίρνω τη σωτηρία μου ελαφρά.
Δεν πρέπει ποτέ να θεωρήσω πως, «ε, ξέρω που θα πάω, οπότε μια και δε με νοιάζει να έχω την καλύτερη θέση στον ουρανό, μπορώ να χαλαρώσω λίγο». Τι θα πούμε, λοιπόν; Θα επιμένουμε στην αμαρτία, για να περισσεύσει η χάρη; Μη γένοιτο εμείς που πεθάναμε ως προς την αμαρτία, πώς θα ζήσουμε πλέον μέσα σ' αυτή; (Ρωμ.ς:1-2).
Κήρυξε πόλεμο στην αμαρτία. Και μη συμβιβάζεσαι ούτε λεπτό. Και όταν πέσεις μετανόησε αμέσως. Και τότε ο Θεός συγχωρεί. Αλλά προς Θεού, μην παίζεις με την αμαρτία. Μη μικραίνεις το Θεό, μην Τον προσβάλεις. Όπως λέει το εδάφιο 11 που διαβάζουμε: Δε θέλεις να γνωρίσεις της οργής Του τη δύναμη και τη βία του θυμού Του.
Ο κόσμος μας δεν είναι παρά ένας τεράστιος Τιτανικός που βυθίζεται. Το τέλος του κόσμου, έχει ξεκινήσει με τα Χριστούγεννα. Σήμερα βρισκόμαστε 2011 χρόνια πιο κοντά. Αν αυτές οι αλήθειες υπάρχουν βαθιά ριζωμένες μέσα μας, τότε θα μπορούμε να ζητήσουμε από το Θεό τα σωστά πράγματα. Και αυτά που θα ζητάμε θα φανερώνουν πως ο Θεός είναι το ύψιστο αγαθό μας. Πως η σχέση μας με το Χριστό είναι ό,τι πιο καταπληκτικό θα μπορούσε να μας συμβεί. Και αυτό είναι το τελευταίο μέρος του Ψαλμού 90, τα εδάφια 12 ως 17.
Τρία αιτήματα υπάρχουν στα εδάφια αυτά. Το πρώτο είναι το θέμα μας στο εδ.12: Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία. Αυτό σημαίνει Θεέ μου, δίδαξέ με να ζω όπως εσύ θες. Αφού εσύ είσαι ο Κυρίαρχος, Εσύ είσαι αιώνιος, Εσύ μόνο είσαι το καταφύγιό μου, και εγώ είμαι προσωρινός και αμαρτωλός, έλα πες μου Εσύ πως να ζω. Πως η ζωή μου εδώ στη γη να μην πάει χαμένη! Θυμάστε την παραβολή που είπε ο Χριστός για τον άφρονα πλούσιο: Και ο Θεός είπε σ' αυτόν: Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι; (Λουκ.ιβ:20). Είμαστε διατεθειμένοι να προγραμματίσουμε, να δουλέψουμε, αλλά κάπου μας ξεφεύγει τι θα πει να ζω με πραγματική σοφία. Τι θα πει, να εξαγοράζω τον καιρό όπως λέει στην Καινή Διαθήκη (Εφες.δ:15). Αφού ο Θεός είναι αυτός που λέει εδώ ότι είναι, και εγώ είμαι αυτός που επίσης περιγράφεται εδώ ό,τι είμαι, δεν μπορώ να ζω για μένα. Δε μπορεί στη ζωή μου, στην οικογένειά μου, στο χρόνο μου, εγώ να είμαι το κέντρο. Ο Χριστός το θέτει απλά: Χάσε τη ζωή σου, γιατί τότε θα τη βρεις. Σταμάτα να ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου. Ζήσε για μένα και τότε θα ζήσεις πραγματικά. Δώσε, πρόσφερε, υπηρέτησε. Προτίμησε να δώσεις σε κάποιον που έχει ανάγκη, παρά να αποκτήσεις κάτι ακόμη για σένα. Τότε θα προσκολλήσεις την καρδιά σου στη σοφία.
Προσέξτε το δεύτερο αίτημα στο εδάφιο 14: Χόρτασον ημάς του ελέους σου από πρωίας, και θέλομεν αγάλλεσθαι και ευφραίνεσθαι κατά πάσας τας ημέρας ημών. Τίποτα δε μπορεί να δώσει στην καρδιά σου μεγαλύτερη χαρά από το Θεό τον ίδιο, από την παρουσία του Θεού στη ζωή σου. Ακόμη και ως πιστοί κάνουμε την ίδια αμαρτία που κάνει ο κόσμος. Έχουμε το Θεό αλλά επιμένουμε να εξαρτόμαστε για τη χαρά μας από άλλα πράγματα. Όταν έρχονται είναι καλά, αλλά όταν δεν έρχονται, εκεί είναι η πραγματική διαφορά, μας φτάνει ο Θεός. Αν όχι, δεν θα πω απλά ότι είναι αμαρτία, αλλά ότι δυστυχώς δεν ξέρουμε το Θεό παρά ελάχιστα. Έχουμε ελάχιστη γνώση της ομορφιάς Του, του μεγαλείου Του. Δεν έχουμε ζήσει τι σημαίνει να προσεύχεσαι και να το απολαμβάνεις, να ξεδιψάει η ψυχή σου, να βλέπεις την ομορφιά και να μη θες να σηκωθείς από την προσευχή. Ο Ιερός Αυγουστίνος είπε: Εσύ [Θεέ] μας έπλασες για τον εαυτό σου, και οι καρδιές μας δεν βρίσκουν ειρήνη μέχρις ότου αναπαυθούν σε Σένα. Ζήτησε από το Θεό να σε μάθει να χορταίνεις μαζί Του κάθε μέρα το 2005.
Τρίτο αίτημα στο εδάφιο 17: και ας ήναι η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ' ημάς και το έργον των χειρών ημών στερέωνε εφ' ημάς ναι, το έργον των χειρών ημών, στερέωνε αυτό. Τι αίτημα είναι αυτό; Πρέπει να το καταλάβουμε ως εξής. Ο Θεός, αδελφοί, μας αφήνει εδώ στη γη, για να εκπληρώσουμε τα δικά Του σχέδια. Δεν μας αφήνει για να περνάμε καλά, αλλά για να μας χρησιμοποιήσει στον κόσμο γύρω μας. Για να πάρουν σάρκα και οστά οι βουλές Του.
(1) Αναγνώρισε ποιος είναι ο Θεός. Είναι ο Κύριος, είναι αιώνιος, για αυτό είναι και το μοναδικό καταφύγιο
(2) Αναγνώρισε ποιος είσαι εσύ. Η ζωή περνάει σαν όνειρο, σαν το χορτάρι, σαν αναστεναγμός. Ζήσε χωρίς να ξεχνάς πως είσαι προσωρινός. Επομένως ζήσε για πράγματα θα μείνουν αιώνια.
(3) Αναγνώρισε πως ο Θεός τα ξέρει όλα και οργίζεται για την αμαρτία μας. Ζήσε λοιπόν «τίμια», με «ειλικρίνεια» στο Θεό μπροστά, ζήσε με διαρκή μετάνοια.
(4) Ζήτησέ Του, τα σωστά πράγματα:
Ξεκινάει ένας καινούργιος χρόνος μπροστά μας. Και αυτός ο χρόνος μας φέρνει ακόμη πιο κοντά στη δεύτερη έλευση του Χριστού. Και ο Θεός σε όλους μας, έχει δώσει πλούσια τα ελέη Του. Όλοι μας έχουμε παραπάνω από όσο πραγματικά χρειαζόμαστε. Έχουμε πλούσιες ευλογίες και σε χρήματα, σε χρόνο, σε φυσικά ταλέντα που ο Θεός μας χαρίζει. Και μια μέρα θα σταθούμε στο Θεό μπροστά να αποδώσουμε λόγο για το πως τα χρησιμοποιήσαμε. Πως μπορώ να ζήσω τη ζωή μου σωστά; Τι σημαίνει το «σωστά»; Τι μορφή πρέπει να πάρει;
Καλό είναι να μάθουμε τι σημαίνει να ζω σαν χριστιανός τη ζωή μου σωστά, ξεκινώντας από τον Ψαλμό 90, και συγκεκριμένα από το αίτημα που ο Μωυσής απευθύνει στο Θεό: Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν (Ψαλμός 90:12). Αυτό μπορεί και πρέπει να είναι και δικό μας αίτημα: Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία.
Πώς δηλαδή να τις μετράμε; Αυτό το «πως» δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Πως να αντιμετωπίζω τη ζωή, τα χρόνια που ο Θεός μου έχει χαρίσει να ζήσω, όσα κι αν είναι αυτά, ποια να είναι τα «μάτια» με τα οποία να βλέπω τι αξίζει και τι όχι. Την απάντηση τη δίνει όλος ο Ψαλμός 90, ο οποίος είναι μια πολύ καλή περίληψη της χριστιανικής αντίληψης για τη ζωή.
Η σοφία η οποία απαιτείται, για να μετρήσω τη ζωή μου σωστά βρίσκεται πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Είναι δώρο από το Θεό, είναι η ικανότητα διάκρισης που δεν αποκτάται με ανθρώπινη προσπάθεια απλά, αλλά πρέπει να μας τη διδάξει ο Θεός. Γράφει στις Παρ.β:6, Διότι ο Κύριος δίδει σοφίαν εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.
Ποια είναι η χριστιανική αντίληψη για τη ζωή; Πρώτον, πρέπει να έχω τη σωστή εικόνα για το Θεό. Και αυτή η εικόνα περιγράφεται στα εδάφια 1-6, και θα τα δούμε ένα-ένα.
Το πρώτο που διδάσκει είναι πως ο Θεός είναι «Κυρίαρχος». Γράφει στα εδάφια 1 & 2, Κύριε, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν και γενεάν. Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός. Ο Θεός κάθεται στο θρόνο Του και είναι κυρίαρχος πάνω σε καθετί που συμβαίνει. Πολλές φορές το έχουμε αναφέρει το εδάφιο από τον Ησαΐα ξς:1, Ούτω λέγει Κύριος ο ουρανός είναι θρόνος μου και η γη υποπόδιον των ποδών μου...
Δεν υπάρχει τίποτα που να συμβαίνει στο σκαμνί που ο Θεός βάζει τα πόδια Του και να ξεφεύγει από την εξουσία Του και τον έλεγχό Του, τίποτα που να συμβαίνει χωρίς Εκείνος να το επιτρέψει και να το προκαλέσει, είτε ευχάριστο, είτε δυσάρεστο.
Ο Ιώβ όταν τα έχασε όλα και τον παρότρυνε η γυναίκα του να καταραστεί το Θεό και να πεθάνει, θυμάστε τι της απάντησε δύο φορές μάλιστα: ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον. Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν (Ιώβ α:21-22).
Και στο επόμενο κεφάλαιο, τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; (Ιώβ β:10). Ό,τι συνέβαινε στη ζωή του, το έπαιρνε από το χέρι του Θεού. Ο Θεός είναι κυρίαρχος στο χρόνο μας, στη ζωή μας, σ’ αυτά που συμβαίνουν. Ποτέ δεν Τον εκπλήσσει κάτι. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το έχει προβλέψει, κάτι που να γίνει και να μην το ξέρει ή να μην το ελέγχει. Ξέρει τα πάντα, και οι βουλές Του δεν μπορούν να εμποδιστούν από κανένα: Και πριν γείνη η ημέρα, εγώ αυτός ήμην και δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός μου θέλω κάμει και τις δύναται να εμποδίση αυτό; (Ησαΐας μγ:13).
Ταυτόχρονα όμως, αυτός ο Κυρίαρχος Θεός είναι το καταφύγιό μας: Κύριε, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή (εδ.1α). Γιατί αυτός ο Θεός που τα γνωρίζει όλα και τα μπορεί όλα, μας αγαπάει. Και είναι ο μόνος τελικά που μπορεί να μας προστατέψει ουσιαστικά. Κανένας δεν έχει τέτοια εξουσία. Αυτός μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις, να κατευθύνει ανθρώπους για τη δική Του δόξα. Χωρίς Αυτόν είναι μάταιο να προσπαθούμε να νοιώσουμε ασφαλείς, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε.
Γράφει στον Ψαλμό μς:1-3, Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών.
Τρίτο, ο Κυρίαρχος Θεός είναι το αιώνιο καταφύγιό μας γιατί ο Θεός είναι αιώνιος και άχρονος. Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά. Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός (εδ.1-2). Και στο εδάφιο 4 γράφει, Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή της νύχτας (εδ.4).
Είναι σημαντικό να έχουμε τη σωστή εικόνα για το ποιος είναι ο Θεός. Αλλιώς, θα λατρεύουμε ένα πρόσωπο όπως το φανταστήκαμε εμείς, και όχι όπως πραγματικά είναι. Θα έχουμε για Θεό ένα πρόσωπο που το κατασκευάσαμε εμείς στα δικά μας μέτρα και όχι ένα Θεό που Εκείνος έπλασε εμάς. Για να μάθω να «μετράω» τις μέρες της ζωής μου σωστά, ώστε να προσκολλάται η καρδιά μου στη σοφία, πρέπει να γνωρίζω ποιος είναι ο Θεός που μου δίνει τις μέρες αυτές. Δεν ήρθα μόνος μου στον κόσμο. Ο Ψαλμός 90 διδάσκει πως είναι ο Θεός μας, είναι αιώνιος και κυρίαρχος, για αυτό μόνο Αυτός μπορεί να είναι η καταφυγή μας. Σε ένα κόσμο πάνω στον οποίο δεν ελέγχουμε τίποτα, ούτε τους κτύπους της καρδιάς μας, ούτε το επόμενο λεπτό. Αυτός μόνος έχει την απόλυτη εξουσία. Αυτός είναι ο Θεός μας.
Δεύτερο, πρέπει να έχουμε τη σωστή εικόνα για τον άνθρωπο. Σε αντίθεση με το Θεό που είναι αιώνιος, το εδάφιο 3 λέει πως η δική μας ζωή έχει ένα τέλος, επομένως είναι σύντομη, Επαναφέρεις τον άνθρωπον εις τον χούν και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων (εδ. 3).
Γράφει στην επιστολή Ιακώβου: Ελάτε, τώρα, εσείς που λέτε: Σήμερα ή αύριο θα πάμε σ' αυτή την πόλη, και θα κάνουμε εκεί έναν χρόνο, και θα εμπορευτούμε και θα κερδίσουμε οι οποίοι δεν ξέρετε το τι θα συμβεί αύριο επειδή, ποια είναι η ζωή σας; Είναι, πραγματικά, ατμός που φαίνεται για λίγο, και έπειτα εξαφανίζεται αντί να λέτε: Αν ο Κύριος θελήσει, και ζήσουμε, θα κάνουμε τούτο ή εκείνο. Τώρα, όμως, καυχάστε στις αλαζονείες σας κάθε τέτοια καύχηση είναι κακή (Ιάκωβος δ:13-16). Είναι αλαζονεία, είναι κακή καύχηση να πιστεύω ότι θα ζήσω για πάντα και να σχεδιάζω, να προγραμματίζω, σαν να μην υπάρχει Θεός. Όταν δε με νοιάζει ποια είναι η γνώμη Του για μένα, τι Εκείνος θεωρεί σωστό ή λάθος στη ζωή μου.
Τα εδάφια 5 και 6 περιγράφουν περαιτέρω το γεγονός ότι είμαστε θνητοί και πεπερασμένοι: κατακλύζεις αυτούς είναι ως όνειρον της αυγής, ως χόρτος όστις παρέρχεται το πρωί ανθεί και παρακμάζει το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται (εδ.5-6).
Η ζωή μας είναι τόσο σύντομη σαν το όνειρο που βλέπουμε το πρωί, λίγο πριν ξυπνήσουμε. Βλέπουμε ολόκληρες ιστορίες στον ύπνο μας, σενάρια, ταξίδια, πρόσωπα διάφορα και μέσα στον ύπνο μας έχουμε την αίσθηση ότι περνάει πολύς καιρός, ενώ περνούν μόνο λίγα λεπτά. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο το παράδειγμα του ύπνου. Ζούμε στον δικό μας κόσμο πολλές φορές, ο καθένας με τη δική του πραγματικότητα. Ενώ ζούμε εντούτοις είμαστε σε άγνοια για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν ξέρουμε να ζούμε τις μέρες μας σωστά.
Πάσα σαρξ είναι χόρτος και πάσα η δόξα αυτής ως άνθος του αγρού (Ησαΐας μ:6).
Η ομορφιά έρχεται και φεύγει, η δύναμη, η δόξα, η φήμη. Η ζωή είναι σύντομη. Και στα εδάφια 9 και 10 δίνει και μια ακόμη εικόνα, η ζωή μας είναι τόσο σύντομη, σαν σκέψη περνάει: Επειδή πάσαι αι ημέραι ημών παρέρχονται εν τη οργή σου διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα. Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και εμείς πετώμεν (εδ.9-10). Η μετάφραση ως διανόημα δεν είναι σωστή. Σωστά το αποδίδει η Νέα Μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας: τα χρόνια μας διαβήκαν σαν στεναγμός. Πόσο σου παίρνει να αναστενάξεις; Τόσο κρατάει η ζωή.
Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτοί είμαστε εμείς. Η ζωή μας είναι σαν όνειρο, σαν το χορτάρι, σαν τον αναστεναγμό. Και για να μάθουμε να «μετράμε» τις μέρες μας σωστά, πρέπει να καταλάβουμε ότι δε θα είμαστε εδώ για πάντα. Αντίθετα είμαστε για πολύ λίγο. Επομένως, δε μπορώ να ζήσω σωστά αν ζω σαν να μη πρόκειται να φύγω ποτέ από εδώ. Είναι κρίμα να χτίζω τη ζωή μου σαν να είμαι αιώνιος στη γη, γιατί δεν είμαι. Είναι κρίμα, και όχι απλά κρίμα είναι αφέλεια μέγιστου βαθμού να επενδύσω όλο μου το χρόνο, όλη μου την ενέργεια, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο. Να πάω σχολείο, να πάρω καλούς βαθμούς, να περάσω σε κάποια σχολή, να βρω δουλειά, να κάνω και κάτι παραπάνω, να δημιουργήσω οικογένεια χωρίς ποτέ να σκέφτομαι και να βάζω μέσα στην εξίσωση, ότι εδώ είμαι για λίγο καιρό και κυρίως βγάζοντας το Θεό απέξω.
Θες να μάθεις να μετράς τις μέρες σου σωστά; Να τις ζεις σωστά; (1) Να θυμάσαι ποιος είναι ο Θεός: Είναι ο Κύριος, είναι αιώνιος, και αυτός μόνο είναι το αληθινό καταφύγιο μας. Μόνο σε Αυτόν μπορείς να ελπίζεις. (2) Ο άνθρωπος είναι προσωρινός, λίγος, πολύ λίγος. Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Πόσο σύντομη; Σαν το πρωινό όνειρο, σαν το χορτάρι που έχει μιας μέρας ζωή, σαν τον στεναγμό.
Η τρίτη αλήθεια πως (3) ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και αυτό προκαλεί την οργή του Θεού. Γράφει στα εδάφια 7 και 8, Διότι εκλείπομεν εν τη οργή σου και εν τω θυμώ σου ταραττόμεθα. Έθεσας τας ανομίας ημών ενώπιόν σου, τα κρύφια ημών εις το φως του προσώπου σου. Και πιο κάτω στο εδάφιο 11 συμπληρώνει: Τις γνωρίζει την δύναμιν της οργής σου και του θυμού σου αναλόγως του φόβου σου; Δεν υπάρχει κρυφή αμαρτία. Δεν υπάρχει κάτι που κάνουμε και να μην το ξέρει ο Θεός. Οι ανομίες είναι μπροστά Του. Τα κρύφιά μας, στο φως του προσώπου Του: σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, ματιές, όλα τα ξέρει ο Θεός. Ακόμη και αυτά που δεν ξέρει άλλος άνθρωπος, και αυτά που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Ακόμη και τις αμαρτίες που θα κάνουμε. Άρα δεν υπάρχει λόγος και να κρυβόμαστε.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Θεός επειδή τα γνωρίζει αυτά, οργίζεται, και εμείς δεν έχουμε καν συναίσθηση αυτής της δίκαιας οργής και του θυμού του Θεού. Το γεγονός όμως, ότι δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας, δεν σημαίνει ότι όλα είναι μια χαρά. Ο Θεός μας καλεί να Τον φοβόμαστε και να μην αμαρτάνουμε. Να μην παίζουμε με την αμαρτία, αλλά κάθε γνωστή σε μας αμαρτία να την εξομολογούμαστε με μετάνοια για να την καθαρίσει ο Θεός. Και ακόμη και τότε πάλι χρειαζόμαστε καθάρισμα. Σε ένα άλλο Ψαλμό, γράφει ο Δαβίδ: Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; καθάρισόν με από των κρυφίων αμαρτημάτων (Ψαλμ.ιθ:12).
Το πρακτικό αποτέλεσμα που πρέπει να έχει αυτή η τρίτη αλήθεια είναι πως για να μετράω τις μέρες μου έτσι ώστε να προσκολλάται η καρδιά μου στη σοφία θα πρέπει να ζω σε διαρκή μετάνοια. Αυτό δεν με κάνει μίζερο ή καημένο. Αντίθετα, με προστατεύει από εφησυχασμό. Μου θυμίζει πως ακόμη και την ώρα που νοιώθω τόσο άγιος όσο ποτέ, πάλι έχω ανάγκη ο Θεός να με καθαρίζει. Δε μπορώ ποτέ να παίρνω τη σωτηρία μου ελαφρά.
Δεν πρέπει ποτέ να θεωρήσω πως, «ε, ξέρω που θα πάω, οπότε μια και δε με νοιάζει να έχω την καλύτερη θέση στον ουρανό, μπορώ να χαλαρώσω λίγο». Τι θα πούμε, λοιπόν; Θα επιμένουμε στην αμαρτία, για να περισσεύσει η χάρη; Μη γένοιτο εμείς που πεθάναμε ως προς την αμαρτία, πώς θα ζήσουμε πλέον μέσα σ' αυτή; (Ρωμ.ς:1-2).
Κήρυξε πόλεμο στην αμαρτία. Και μη συμβιβάζεσαι ούτε λεπτό. Και όταν πέσεις μετανόησε αμέσως. Και τότε ο Θεός συγχωρεί. Αλλά προς Θεού, μην παίζεις με την αμαρτία. Μη μικραίνεις το Θεό, μην Τον προσβάλεις. Όπως λέει το εδάφιο 11 που διαβάζουμε: Δε θέλεις να γνωρίσεις της οργής Του τη δύναμη και τη βία του θυμού Του.
Ο κόσμος μας δεν είναι παρά ένας τεράστιος Τιτανικός που βυθίζεται. Το τέλος του κόσμου, έχει ξεκινήσει με τα Χριστούγεννα. Σήμερα βρισκόμαστε 2011 χρόνια πιο κοντά. Αν αυτές οι αλήθειες υπάρχουν βαθιά ριζωμένες μέσα μας, τότε θα μπορούμε να ζητήσουμε από το Θεό τα σωστά πράγματα. Και αυτά που θα ζητάμε θα φανερώνουν πως ο Θεός είναι το ύψιστο αγαθό μας. Πως η σχέση μας με το Χριστό είναι ό,τι πιο καταπληκτικό θα μπορούσε να μας συμβεί. Και αυτό είναι το τελευταίο μέρος του Ψαλμού 90, τα εδάφια 12 ως 17.
Τρία αιτήματα υπάρχουν στα εδάφια αυτά. Το πρώτο είναι το θέμα μας στο εδ.12: Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία. Αυτό σημαίνει Θεέ μου, δίδαξέ με να ζω όπως εσύ θες. Αφού εσύ είσαι ο Κυρίαρχος, Εσύ είσαι αιώνιος, Εσύ μόνο είσαι το καταφύγιό μου, και εγώ είμαι προσωρινός και αμαρτωλός, έλα πες μου Εσύ πως να ζω. Πως η ζωή μου εδώ στη γη να μην πάει χαμένη! Θυμάστε την παραβολή που είπε ο Χριστός για τον άφρονα πλούσιο: Και ο Θεός είπε σ' αυτόν: Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι; (Λουκ.ιβ:20). Είμαστε διατεθειμένοι να προγραμματίσουμε, να δουλέψουμε, αλλά κάπου μας ξεφεύγει τι θα πει να ζω με πραγματική σοφία. Τι θα πει, να εξαγοράζω τον καιρό όπως λέει στην Καινή Διαθήκη (Εφες.δ:15). Αφού ο Θεός είναι αυτός που λέει εδώ ότι είναι, και εγώ είμαι αυτός που επίσης περιγράφεται εδώ ό,τι είμαι, δεν μπορώ να ζω για μένα. Δε μπορεί στη ζωή μου, στην οικογένειά μου, στο χρόνο μου, εγώ να είμαι το κέντρο. Ο Χριστός το θέτει απλά: Χάσε τη ζωή σου, γιατί τότε θα τη βρεις. Σταμάτα να ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου. Ζήσε για μένα και τότε θα ζήσεις πραγματικά. Δώσε, πρόσφερε, υπηρέτησε. Προτίμησε να δώσεις σε κάποιον που έχει ανάγκη, παρά να αποκτήσεις κάτι ακόμη για σένα. Τότε θα προσκολλήσεις την καρδιά σου στη σοφία.
Προσέξτε το δεύτερο αίτημα στο εδάφιο 14: Χόρτασον ημάς του ελέους σου από πρωίας, και θέλομεν αγάλλεσθαι και ευφραίνεσθαι κατά πάσας τας ημέρας ημών. Τίποτα δε μπορεί να δώσει στην καρδιά σου μεγαλύτερη χαρά από το Θεό τον ίδιο, από την παρουσία του Θεού στη ζωή σου. Ακόμη και ως πιστοί κάνουμε την ίδια αμαρτία που κάνει ο κόσμος. Έχουμε το Θεό αλλά επιμένουμε να εξαρτόμαστε για τη χαρά μας από άλλα πράγματα. Όταν έρχονται είναι καλά, αλλά όταν δεν έρχονται, εκεί είναι η πραγματική διαφορά, μας φτάνει ο Θεός. Αν όχι, δεν θα πω απλά ότι είναι αμαρτία, αλλά ότι δυστυχώς δεν ξέρουμε το Θεό παρά ελάχιστα. Έχουμε ελάχιστη γνώση της ομορφιάς Του, του μεγαλείου Του. Δεν έχουμε ζήσει τι σημαίνει να προσεύχεσαι και να το απολαμβάνεις, να ξεδιψάει η ψυχή σου, να βλέπεις την ομορφιά και να μη θες να σηκωθείς από την προσευχή. Ο Ιερός Αυγουστίνος είπε: Εσύ [Θεέ] μας έπλασες για τον εαυτό σου, και οι καρδιές μας δεν βρίσκουν ειρήνη μέχρις ότου αναπαυθούν σε Σένα. Ζήτησε από το Θεό να σε μάθει να χορταίνεις μαζί Του κάθε μέρα το 2005.
Τρίτο αίτημα στο εδάφιο 17: και ας ήναι η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ' ημάς και το έργον των χειρών ημών στερέωνε εφ' ημάς ναι, το έργον των χειρών ημών, στερέωνε αυτό. Τι αίτημα είναι αυτό; Πρέπει να το καταλάβουμε ως εξής. Ο Θεός, αδελφοί, μας αφήνει εδώ στη γη, για να εκπληρώσουμε τα δικά Του σχέδια. Δεν μας αφήνει για να περνάμε καλά, αλλά για να μας χρησιμοποιήσει στον κόσμο γύρω μας. Για να πάρουν σάρκα και οστά οι βουλές Του.
Η ζωή που μας δίνει είναι ένα δώρο που πρέπει να το ζήσουμε σωστά. Με αυτή την έννοια πρέπει να βρούμε το θέλημά Του για τη ζωή μας. Τι μας έχει καλέσει ο Θεός να κάνουμε, και να το κάνουμε σωστά. Άραγε γιατί θα είσαι εδώ το 2005 αν ο Θεός επιτρέψει και το ζήσουμε όλο; Για να απολαύσουμε τα δώρα Του μόνο;
Ο Μωυσής ήξερε ποιο είναι το κάλεσμα του Θεού στη ζωή του. Και του ζήτησε, στερέωσε εσύ Θεέ αυτό που μου αναθέτεις. Και εμείς πρέπει να προσευχηθούμε την ίδια προσευχή. Στερέωσε την οικογένειά μου, στερέωσε το μεγάλωμα των παιδιών μου. Στερέωσε τη μαρτυρία μου, στερέωσε τη μαρτυρία μου καθώς είμαι συνεπής στη δουλειά μου, καθώς σε ομολογώ στους φίλους μου, καθώς σε υπηρετώ.
Θέλεις ο Θεός να το κάνει αυτό; Θέλεις να ζήσεις με σκοπό και νόημα το 2005; Μη ζήσεις απλά για σένα, αλλά για κάτι πολύ μεγαλύτερο, για το Θεό και με το Θεό,
Αξίζει καθώς τελειώνουμε να έχουμε υπόψη μας το εξής. Ο Ψαλμός αυτός γράφτηκε σε μια δύσκολη περίοδο για το λαό Ισραήλ και για το Μωυσή. Όλο το βιβλίο των Ψαλμών είναι χωρισμένο σε 5 βιβλία που το καθένα αντιστοιχεί σε κάθε βιβλίο της Πεντατεύχου. Ο Ψαλμός 90 είναι η αρχή του 4ου βιβλίου και αντιστοιχεί με το βιβλίο των Αριθμών. Και εκεί μαθαίνουμε πως ο Θεός τους άφησε για 40 χρόνια μέσα στην έρημο γιατί απίστησαν. Πίστεψαν την εικόνα που τους έδωσαν οι 10 κατάσκοποι και όχι οι δύο, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή. Για 40 χρόνια περιπλανιόνταν στην έρημο. Για αυτό και στο εδάφιο 15 γράφει, Εύφρανον ημάς αντί των ημερών, καθ' ας έθλιψας ημάς, των ετών καθ' α είδομεν κακά. Κάπου μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, γράφτηκε αυτός ο Ψαλμός, ο οποίος μαζί με το βιβλίο του Ιώβ είναι από τα πιο παλιά τμήματα της Βίβλου.
Το αναφέρουμε αυτό γιατί ζούμε και εμείς σε μια αντίστοιχη πορεία. Βαδίζουμε και εμείς στην ουράνια πόλη, στην καλύτερη πατρίδα. Και πολλές φορές κάνουμε το ίδιο λάθος με τους Ισραηλίτες. Ενώ έχουμε δει τη δύναμη του Θεού στο παρελθόν, απιστούμε. Και αντί να απολαμβάνουμε το Θεό, βολοδέρνουμε στην έρημο. Δεν υπάρχει λόγος! Ο Χριστός ήρθε για να έχουμε ζωή και να την έχουμε άφθονη. Ζήσε άφθονα το 2005.
(1) Αναγνώρισε ποιος είναι ο Θεός. Είναι ο Κύριος, είναι αιώνιος, για αυτό είναι και το μοναδικό καταφύγιο
(2) Αναγνώρισε ποιος είσαι εσύ. Η ζωή περνάει σαν όνειρο, σαν το χορτάρι, σαν αναστεναγμός. Ζήσε χωρίς να ξεχνάς πως είσαι προσωρινός. Επομένως ζήσε για πράγματα θα μείνουν αιώνια.
(3) Αναγνώρισε πως ο Θεός τα ξέρει όλα και οργίζεται για την αμαρτία μας. Ζήσε λοιπόν «τίμια», με «ειλικρίνεια» στο Θεό μπροστά, ζήσε με διαρκή μετάνοια.
(4) Ζήτησέ Του, τα σωστά πράγματα:
Α. Δίδαξέ με να μετράω έτσι τις ημέρες μου, ώστε να προσκολλώ την καρδιά μου στη σοφία.
Β. Χόρτασέ με με το έλεός σου από το πρωί, έτσι θα είμαι αληθινά χαρούμενος όλες τις μέρες.
Γ. Το έργο των χεριών μου, που μου αναθέτεις. στερέωνε το.
Καλή χρονιά και ευλογημένη για όλους!
