Ένα τεράστιο βιβλίο η «Αποκάλυψη». Και πόσα δεν λέει μέσα;
Είκοσι δύο κεφάλαια για την καταστροφή τού κόσμου. Για την απόδοση δικαιοσύνης.
Ενώ για την δημιουργία του κόσμου, τρία μόνο κεφάλαια στη Γένεση. Και όλο αυτό
το βιβλίο τελειώνει με μια προφητική εντολή, που έχει μια τόσο μεγάλη επικαιρότητα
για μας σήμερα.
Και λέει η εντολή αυτή, «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπανθήτω ἔτι καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Αποκ.κβ:11). Όλη η υπόθεση, όπως αντιλαμβάνεσαι, είναι κρεμασμένη από αυτό
που έχεις. Και άλλο. Και ακόμη περισσότερο. Πρόσθεσε και άλλο. Και πάλι. Και
άλλο. Σε μια αδιάκοπη συνέχεια.
Θα σταθούμε στο τελευταίο, στο «αγιασθήτω έτι». Ίσως προβάλεις
πως ο Κύριος μας αγίασε διά της θυσίας Του. Ίσως επιμείνεις πως είσαι πιο άγιος
από πολλούς άλλους. Ίσως ακόμα, με συγκεκριμένα περιστατικά, αναφερθείς σε
θαυμάσιες περιπτώσεις αγιασμού στη ζωή σου. Όλα αυτά είναι θαυμάσια. Μα δεν φτάνουν.
Σέ άλλες εποχές μπορεί να φτάνανε και να περισσεύανε. Μα
τώρα τα πράγματα διαφέρουν. Πριν από το «αγιααθήτω» κυριαρχεί το «αδικησάτω, υπάρχει
το ρυπαρευθήτω». Και είναι κάτι που το βλέπεις και που το ζεις κάθε μέρα. Η αμαρτία
γιγαντώνεται. Γίνονται πράγματα, που ποτέ δεν γινόντουσαν. Και αποτελούν ένα
δυνατό ρεύμα που απειλεί να σε παρασύρει ανεπανόρθωτα. Χρειάζεται αντίσταση.
Χρειάζεται αντίρροπο ρεύμα. Χρειάζεται περισσότερος αγιασμός. Χρειάζεται το
«έτι».
Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Δεν είναι κανένα καρύκευμα. Δεν
είναι κανένα λούσο. Είναι μια αναγκαιότητα. Υπάρχει κίνδυνος αν δεν προσέξουμε την
προφητική εντολή του «έτι». Υπάρχει η έξωθεν απειλή. Μόνο το έτι, σε καθημερινή
και αδιάκοπη βάση μας παρέχει την εξασφάλιση. Διαφορετικά....
Αγιάζω θα πει ξεχωρίζω προσφέροντας στον Θεό, Φυσικά τον εαυτό
μου. Φυσικά την ζωή μου. Φυσικά κάθε τι δικό μου. Παράδοση και εξάρτηση στον Κύριο
και από τον Κύριο. Θαύμα. Θα μου πεις
ότι αυτό το κάνεις σ’ όλη σου τη ζωή. Λοιπόν. Χρειάζεται να εντείνεις αυτήν σου
την αφιέρωση.
Φρόντισες, και με την δύναμη του Κυρίου, καθάρισες και
καθαρίζεις την σκέψη σου. Τεράστια και επικίνδυνη περιοχή. Φρονείς και
σκέπτεσαι τα του Κυρίου. Μα όλο και κάποια ακάθαρτη ή άπρεπη σκέψη θα στέκεται
και θα καθυστερεί για λίγο. Σύ λες πως δεν είναι δική σου. Και μπορεί να μην
είναι. Μα περνά σαν διάττων αστέρας. Ζήτησε από τον Κύριο, να σε αγιάσει ολοκλήρως.
Το υπόσχεται. Ο «ενερξάμενος επιτελέσει» μας λέει. Και θα το κάνει.
Πάντοτε φροντίζεις να κρατάς την καρδιά σου καθαρή από
μνησικακίες. Σου ρίξανε λάσπη. Διαστρεβλώσανε τις προθέσεις σου. Σε
παραγκώνισαν από κει που ο Κύριος σε είχε βάλει. Συγχώρησες και τα ξέχασες. Είσαι
βέβαιος ότι έτσι έγινε; Και έγινε τελείως; Δεν έμεινε κανένα υπόλειμμα; Για να
σου λέει ο Κύριος «αγιασθήτω έτι», κάτι ξέρει. Κάτι βλέπει. Θα το δεις και συ αν
σταθείς για λίγο ηρωικά ειλικρινής.
Και βέβαια αγαπάς τον Κύριο. Κανένας δεν μπορεί να στο αμφισβητήσει
αυτό. Μα είναι η αγάπη σου τόση, όση μπορούσε ή έπρεπε να είναι; Από δάκρυα Πως
πας; Κλαις σαν θυμάσαι τον Κύριο και φυσικά τον θυμάσαι κάθε μέρα, τί λέω, κάθε
ώρα, κάθε στιγμή. Όχι, υπάρχουν ακόμη περιθώρια αγάπης. Μάλιστα, αν κρίνω από τον
εαυτό μου, ακόμη είμαστε πολύ μακριά.
Σου ανέφερα τρία παραδείγματα. Μπορούσα ν' αναφέρω εκατό.
Είναι πάντα το «έτι». Πάντα θα υπάρχει έδαφος γι' αυτό. Πάντα θα υπάρχει, περιθώριο.
Κάθε μέρα ο Κύριος μιλά και σε καλεί. «Έλα, πιο πάνω». «Ταπεινώσου, κατέβα πιο
κάτω». Κοίταξε πιο καθαρά. Εκτονώσου από περιττά βάρη. Το καλούν οι καιροί. Το
καλεί ο Κύριος.
