Είναι λέξεις που δεν τις χρησιμοποιούμε πιά. Έσβησαν από το
λεξικό. Και όμως είναι τόσο δυνατές, εκφραστικές, με πλούσιο περιεχόμενο. Τί θα
πει μακάριος; Θα πει γεμάτος, χορτασμένος. Χαρά και φρεσκάδα ικανοποίησης. Μια
κατάσταση αξιοζήλευτη, σπάνια. Ίσως έχει εκλείψει αυτή η λέξη, επειδή ακριβώς
δεν τη συναντάς πουθενά. Όλοι τη ζηλεύουν, μα ποιος τη ζει;
Και όμως. Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της ζωής που
υπόσχεται και χαρίζει ο Ιησούς στους δικούς του.
Μακαριότητα. Η ίδια λέξη και
στην Καινή και στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτό το σπάνιο γραμματόσημο, το δυσεύρετο,
είναι το γνώρισμα της ζωής του λυτρωμένου. Ένα χαμόγελο, που κρατάει από το
πρωί μέχρι το βράδυ, ο, τι και αν συμβαίνει γύρω. Ένα βλέμμα καθαρό, ήσυχο.
Ομιλία αργή, ευχάριστη, που βγαίνει από ψυχή γαληνεμένη, όπως η αυγουστιάτικη
θάλασσα Χωρίς το δηλητήριο της νευρικότητας. Τις σπασμωδικές κινήσεις. Τα
τεντωμένα ή και σπασμένα νεύρα, που φανερώνουν σάρκα ζωντανή. Πόσο μακριά
είμαστε αλήθεια.
Στις μικροβιολογικές και βιοχημικές αναλύσεις ούρων και
αίματος υπάρχει η έκφραση «Ίχνη σαφή». Ο Χριστός μας χαρίζει ζωή χαράς, πορεία
καθημερινής μακαριότητας. Εμείς όμως έχουμε Ίχνη σαφή. Τίποτα δηλαδή. Αντί για
ζωή, έχουμε στιγμές χαράς. Κάποια λαμπυρίσματα που πολύ γρήγορα χάνονται,
πνίγονται, δεν αντέχουν στο μολυσμένο περιβάλλον.
Μακαριότητα έρχεται μόνο με ένα τρόπο. Όταν κατοικήσει ο
ζωντανός Ιησούς μέσα στην ψυχή μας. Να πάρει Εκείνος τα κλειδιά. Να γίνει
Κύριος μας. Εκείνος να αποφασίζει, Εκείνος να χαράζει πορείες, Εκείνος να
σηκώνει το βάρος της ζωής το μεγάλο. Εμείς τι θα κάνουμε; Δικαιολογημένη
ερώτηση. Έχουμε μάθει να κάνουμε, να τρέχουμε, να ανακατευόμαστε. Σαν τον
πιτσιρίκο, που παίρνει ένα μολύβι και γράφει στους τοίχους, στα ντουλάπια της
μαμάς του, πάνω στις πόρτες. Αδέξιοι και ανόητοι.
Ναι, υπάρχει δουλειά και για μάς. Το θηρίο, που έχουμε μέσα
μας και φιλοξενούμε, πρέπει να πεθάνει. Ο παλιός ο άνθρωπος. Είναι δική μας
δουλειά αυτή. Η σάρκα να νεκρωθεί. Να μην έχει λόγο, δύναμη και δικαίωμα πάνω
μας. Για να απολαύσουμε το «μακάριος».
Και άλλη μια δουλειά. Αυτί καρδιάς γυρισμένο με λαχτάρα στη
φωνή του Κυρίου. Στο θέλημά Του για να το ζήσουμε, να το περπατήσουμε. Κι αυτό
είναι δική μας δουλειά.
Δεν ζούμε έτσι. Αποτέλεσμα φυσιολογικό, δεν απολαμβάνουμε.
Για να φτάσουμε να έχουμε μακαριότητα σαν αυτή που είχε ο Κύριος, που κοιμόταν
βαθιά και ατάραχος στο καΐκι των μαθητών.
• Διάβασα κάτι
πολύ όμορφο και δεν μπορώ να ξεφύγω από τον πειρασμό να σας το μεταφέρω. Έλεγε
κάποιος: «Άλλο πράγμα είναι να είσαι σωσμένος και άλλο να είσαι μαθητής τού
Χριστού. Το πρώτο επιτυγχάνεται πηγαίνοντας προς τον Χριστό. Το δεύτερο
χαρακτηρίζεται από το να ακολουθείς από πίσω τον Χριστό. Το πρώτο προσφέρεται
δωρεάν και δεν στοιχίζει σε μας τίποτα. Το δεύτερο όμως στοιχίζει αρκετά.
Πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας».
Λουκ.ιδ:27 Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και
έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.
