Δανιήλ (3)

   

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Ο Δανιήλ ήταν σύγχρονος του Ιερεμία και του Ιεζεκιήλ. Έζησε όμως και μετά το τέλος της διακονίας τους και τον θάνατό τους.

1. Ο Ιερεμίας ήταν προφήτης στον Ιούδα και προείπε την πτώση της Ιερουσαλήμ προτού να συμβεί το 587 π.Χ. Αργότερα μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ, πάρθηκε αιχμάλωτος με άλλους Ιουδαίους, οι οποίοι έφυγαν στην Αίγυπτο ενάντια στο θέλημα του Θεού. Και εκεί συνέχισε να προφητεύει, προσπαθώντας να τους φέρει σε μετάνοια.

2. Τον ίδιο καιρό που ο Ιερεμίας προφήτευε ότι θα πέσει η Ιερουσαλήμ και ο Ιούδας, ο Ιεζεκιήλ ήταν στη Βαβυλώνα. Φέρθηκε εκεί κατά την πρώτη περίοδο της αιχμαλωσίας. Διακονούσε στη Βαβυλώνα μεταξύ των πρώτων αιχμαλώτων που ήρθαν πριν την πτώση της Ιερουσαλήμ. Ακόμη προφήτευσε την πτώση του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, και οι άνθρωποι αρνήθηκαν να τον πιστέψουν, όπως ακριβώς στον Ιούδα αρνήθηκαν να πιστέψουν τον Ιερεμία.

Ο Δανιήλ ήταν επίσης μεταξύ των πρώτων αιχμαλώτων. Έτσι την εποχή που ο Ιεζεκιήλ προφήτευε στη Βαβυλώνα, ο Δανιήλ ήταν νέος. Ο Ιεζεκιήλ αναφέρει για τον Δανιήλ.

Όταν πάρθηκε αιχμάλωτος ήταν πολύ νέος και έζησε καθ’ όλη τη διάρκεια της 70ετούς αιχμαλωσίας και ακόμη κάτω από τη βασιλεία των Μήδων και Περσών μετά την καταστροφή της Βαβυλώνας. Ο Δανιήλ προφήτευε ακόμη και κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου, το 534 π.Χ. Έτσι πιθανόν να έζησε μέχρι 90 χρονών περίπου.

    Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Είναι το βιβλίο της Βίβλου που προσβάλλεται πιο πολύ, όσον αφορά στην αυθεντικότητα του. Οι κριτικοί τοποθετούν τον Δανιήλ μεταξύ των «ψευδεπίγραφων κειμένων». Αυτά τα ψευδεπίγραφα συγγράμματα ήταν απόκρυφα βιβλία, μη θεόπνευστα, γραμμένα από Ιουδαίους που έζησαν τον πρώτο και δεύτερο αιώνα π.Χ. Γράφτηκαν κάτω από πλαστά ονόματα, ψευδώνυμα, σαν να υπήρχαν νωρίτερα από αυτούς τους περίφημους άνδρες του Θεού, αλλά δεν υπήρχαν. Ήταν μόνο πλαστογραφήσεις. Αυτά τα συγγράμματα δεν ήταν θεόπνευστα και γράφτηκαν αφού ο Θεός είχε συμπληρώσει τον κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. 

Ο Θεός ενέπνευσε την Παλαιά Διαθήκη, αλλά μερικοί Ιουδαίοι θέλησαν να έχουν λίγο περισσότερα βιβλία από όσα περιέχει ο λόγος του Θεού. Πολλά από αυτά αναφέρονται στον Ισραήλ και στον Μεσσία. Υπήρχε η προσδοκία του Μεσσία και μια βαθιά επιθυμία να δουν το βασίλειο τους ελεύθερο, όταν ο Αντίοχος ο Επιφανής, οι Σύριοι και οι Πτολεμαίοι τους καταπίεζαν. Αυτά τα βιβλία προέκυψαν από την Μεσσιανική προσδοκία που τους είχε συγκινήσει, αλλά δεν ήταν θεόπνευστα.

Αυτοί οι κριτικοί ισχυρίζονται ότι το βιβλίο του Δανιήλ ήταν μεταξύ των βιβλίων που γράφτηκαν τον πρώτο και δεύτερο αιώνα π.Χ.. Λένε ότι γράφηκε περίπου το 164 π.Χ., για να ενθαρρύνει και δυναμώσει τους πιστούς Ιουδαίους ανάμεσα στις διαμάχες και τους αγώνες τους με την Ελληνική δυναστεία, η οποία βασίλευε στη Συρία. Ακόμη ισχυρίζονται ότι τα θαύματα που αναφέρονται στο βιβλίο του Δανιήλ δεν είναι πραγματικά. Λένε ότι οι καταπληκτικά ακριβείς προφητείες του Δανιήλ είναι ακριβείς διότι αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία συνέβησαν 350 χρόνια νωρίτερα. Γιατί προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Δανιήλ σαν ένα βιβλίο που γράφηκε πολύ αργότερα από τα γεγονότα που περιγράφει; Ο κύριος λόγος είναι διότι πολλές από τις προφητείες του Δανιήλ είναι τόσο ακριβείς και λεπτομερείς, ώστε αρνούνται να παραδεχθούν ότι είναι προφητείες και όχι απλή αναφορά ιστορικών γεγονότων. Υποθέτουν ότι ο Θεός δεν μπορούσε να εμπνεύσει έναν άνθρωπο να γράψει αυτά τα πράγματα εκ των προτέρων.

Οι σημαντικές λεπτομερείς και ακριβείς προφητείες του βιβλίου του Δανιήλ είναι:

1) Η διαδοχή των αυτοκρατοριών, στο 8^ο κεφάλαιο, όπου προλέγεται ότι η Μηδο-Περσία θα διαδεχόταν την Βαβυλώνα και κατόπιν θα ακολουθούσε η Ελλάδα, η οποία θα κατακτούσε την Μηδο-Περσία. Μάλιστα η Μηδο-Περσία και η Ελλάδα αναφέρονται με τα ονόματα τους. Και όχι μόνον αυτό αλλά συνεχίζει και αναφέρει ότι όταν ο βασιλιάς της Ελλάδας (Μ. Αλέξανδρος) θα πέθαινε, το βασίλειο του θα διαιρείτο σε τέσσερα κρατίδια. Και στο κεφάλαιο ια:4 μας λέει ότι αυτοί οι τέσσερις διάδοχοι που διαίρεσαν το βασίλειο, δεν θα ήταν γιοι του, απόγονοι του. Και αυτό εκπληρώθηκε ακριβώς όταν ο Μ. Αλέξανδρος πέθανε από πυρετό μετά από μια μεγάλη διασκέδαση όπου μέθυσε, και οι τέσσερις στρατηγοί του διαίρεσαν την αυτοκρατορία του.

2) Άλλη καταπληκτικά ακριβής προφητεία είναι σχετικά με τον Αντίοχο τον Επιφανή, ο οποίος ήταν Έλληνας βασιλιάς στη Συρία, και καταδίωξε τους Ιουδαίους. Αυτό αναφέρεται στον Δαν.η:9-12. Επιτέθηκε εναντίον του Ισραήλ το 160 π.Χ., το 167 π.Χ. και το 164 π.Χ. περίπου.

Σ’ όλους αυτούς τους ορθολογιστές, έχουμε να απαντήσουμε, ότι μόνο ισχυρογνώμονες και σκληροί άπιστοι δέχονται όπως αυτοί οι κριτικοί, ότι ο Θεός δεν μπορούσε να εμπνεύσει τον Δανιήλ και να προφητεύσει αυτά τα γεγονότα 350 χρόνια πριν συμβούν.

Βασιζόμενοι σ’ αυτήν την υπόθεση, συμπεραίνουν ότι το βιβλίο είναι ιστορικό. Είναι όμως μια καθαρή υπόθεση. Γιατί αν δούμε μέσα στην Βίβλο, υπάρχουν πολλές άλλες προφητείες για γεγονότα πολύ πριν αυτά συμβούν.

Για παράδειγμα, στον Ψαλμό κβ, ο Δαβίδ προφήτευσε ότι ο Χριστός θα πέθαινε με σταυρικό θάνατο και ότι θα τρυπούσαν τα χέρια του και τα πόδια του. Αυτό γράφτηκε 1.000 χρόνια πριν γίνει. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τον Θεό. Βλέπει το τέλος όλων των γεγονότων πριν ακόμα γίνουν.

Ο Δανιήλ επίσης προφήτευσε ότι «θέλει εκκοπή ο Χριστός», στο θ:26. Εδώ όμως οι κριτικοί δεν λένε ότι ο Δανιήλ πρέπει να το έγραψε μετά Χριστόν, διότι είναι αναγκασμένοι να παραδεχτούν ότι ο Δανιήλ έζησε πολύ νωρίτερα. Εάν όμως αυτή η προφητεία είναι πράγματι αληθινή και ακριβής, γιατί να μην δεχθούμε ότι είναι και οι υπόλοιπες προφητείες!

Ένας άλλος λόγος που οι σκεπτικιστές προσβάλλουν το βιβλίο του Δανιήλ είναι ο υπερφυσικός χαρακτήρας του βιβλίου. Υπάρχουν αξιοσημείωτα θαύματα σ’ αυτό το βιβλίο. Για παράδειγμα, στο 3^ο κεφάλαιο περιγράφεται η ελευθέρωση των τριών παίδων από την κάμινο του πυρός.

Στο 6^ο κεφάλαιο, διαβάζουμε για την απελευθέρωση του Δανιήλ από τον λάκκο των λεόντων. Όμως δεν τα πιστεύουν και λένε ότι είναι ψευδή γιατί τους φαίνονται απίστευτα.

Ένας κριτικός, ο Νόλδεκε λέει ότι το βιβλίο του Δανιήλ δεν είναι αυθεντικό. Τα πιο πολλά γεγονότα που αναφέρονται σ’ αυτό το βιβλίο ανήκουν στην κατηγορία των μύθων και δεν είναι δυνατόν να έχουν συμβεί.

Ο Μπάξτερ όμως απαντά σ’ αυτούς τους κριτικούς και λέει ότι δεν είναι αυτοί που θα αποφασίσουν τι θα μπορούσε και τι δεν θα μπορούσε ο Θεός να κάνει. Οι κριτικοί αυτοί υποθέτουν ότι δεν μπορούν να συμβούν θαύματα και συνεπώς χρησιμοποιούν την υπόθεση σαν απόδειξη για να πουν ότι το βιβλίο του Δανιήλ δεν είναι αυθεντικό. Και τα υποστηρίζουν όλα αυτά γιατί μέσα τους κατά βάθος υπάρχει μια κακή καρδιά απιστίας.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα γράφτηκε περίπου το 285 π.Χ. και το βιβλίο του Δανιήλ συμπεριλαμβανόταν μέσα, έτσι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γράφτηκε το 164 π.Χ.

Ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ, ήταν αιχμάλωτος και βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση μέσα σε μια ειδωλολατρική χώρα. Ο Δανιήλ και άλλοι πιστοί άνθρωποι του Θεού, γνώριζαν ότι αυτή η αντιμετώπιση δυσκολιών, η ειδωλολατρία, η καταπίεση και η καταδίωξη που υφίσταντο, ήταν αναγκαίες για να δουν το χέρι του Θεού να κινείται θαυμαστά για να τους ελευθερώσει.

Ο Θεός έρχεται κοντά στον λαό του με θαυμαστούς τρόπους σε δύσκολους καιρούς. Αυτός είναι ο λόγος που τα θαύματα προβάλλονται κατά ένα έντονο τρόπο στο βιβλίο του Δανιήλ, καθώς επίσης και το ότι ο Θεός ήθελε να γίνει μια θαυμαστή μαρτυρία του ονόματος του στη Βαβυλώνα. Και τούτο διότι οι Βαβυλώνιοι νόμισαν ότι οι θεοί τους είχαν θριαμβεύσει κατά του Θεού του Ισραήλ, όταν οι Ισραηλίτες πάρθηκαν αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα. Έτσι, ο Θεός ενήργησε θαυμαστά στη Βαβυλώνα ακριβώς για να τους αποδείξει ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια, ότι Αυτός παραμένει ο μόνος αληθινός Θεός και είναι Αυτός που κυβερνά πάνω από τις βασιλείες των ανθρώπων. Για παράδειγμα, όταν ο Θεός ελευθέρωσε τα τρία παιδιά από το καμίνι, προηγουμένως είχαν διακηρύξει:

Δαν.γ:17,18  Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης· και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.

Και στα εδάφια 28-30, διαβάζουμε πως ο Θεός μετέτρεψε αυτήν την κατάσταση για τη δική Του δόξα. Αφού θαυμαστά τους ελευθέρωσε, αυτό έγινε αιτία ο ίδιος ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ να ευλογήσει και να υπερασπιστεί τον αληθινό Θεό. Κατάλαβε ποιος ήταν ο αληθινός Θεός, αλλά δεν έδωσε την καρδιά του σ’ Αυτόν.

Οι κριτικοί, φέρνουν και ένα άλλο επιχείρημα: Ισχυρίζονται ότι το βιβλίο του Δανιήλ γράφτηκε αργότερα, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι υπάρχουν μερικές λέξεις της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Λένε ότι βάσει αυτών των ελληνικών λέξεων, πρέπει να έχει γραφτεί μετά την υποταγή της Ανατολής στον Μ. Αλέξανδρο, το 330π.Χ., δηλαδή περίπου 200 χρόνια μετά την εποχή που ο Δανιήλ έζησε. Όπως όμως η αρχαιολογία απέδειξε, έγινε φανερό από άλλα συγγράμματα που βρέθηκαν, ότι αυτές οι λέξεις ήταν σε χρήση στην Ανατολή το καιρό του Δανιήλ.

Ο σκεπτικιστής Δρ. Ντράιβερ, ο οποίος ασχολήθηκε με το βιβλίο του Δανιήλ, σύμπτυξε τον κατάλογο αυτών των λέξεων σε τρεις λέξεις, που είναι τα ονόματα τριών μουσικών οργάνων που αναφέρονται στο 3^ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Ο Δρ. Ντράιβερ παραδέχτηκε ότι μια από τις τρείς λέξεις δεν ήταν τόσο σαφής ώστε να μπορούμε οριστικά να κατανοήσουμε αν είναι Ελληνική ή όχι. Οι άλλες δύο, είναι οι Ελληνικές λέξεις «ψαλτήριον» και «συμφωνία», που είναι ονόματα μουσικών οργάνων. Γι’ αυτές τις λέξεις ο Δρ. Ντράιβερ είπε ότι είναι απίστευτο να είχαν φτάσει στη Βαβυλώνα το 550 π.Χ., τότε δηλαδή που η σχετική αφήγηση έλαβε χώρα. Αλλά ο Μπάξτερ γράφει σχετικά και λέει ότι οι ανασκαφές των αρχαίων ελληνικών πόλεων στην Αίγυπτο μαρτυρούν τώρα μια πολύ διαφορετική ιστορία. Ο Τζών Ερκχαρτ, λέει αργότερα ότι η παλιά διαμάχη ότι η Ελλάδα δεν μετέφερε τίποτα στην Βαβυλώνα πριν τον Μ. Αλέξανδρο, είναι τώρα πολύ παράλογη άποψη. Υπάρχουν ίχνη πολλών εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ελλήνων και Βαβυλωνίων, περίπου έναν αιώνα πριν την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο του Δανιήλ. Ζωηρή εμπορική κίνηση υπήρχε και σχετικά με τα μουσικά όργανα. Για παράδειγμα, η 7χορδη άρπα εφευρέθηκε από τον Έλληνα ποιητή και μουσικό Τέρπανδρο τον Μυτιληναίο, το 650 π.Χ., και βρέθηκε να είναι σε χρήση στη Βαβυλώνα λιγότερο από 25 χρόνια μετά το 650 π.Χ., δηλαδή το 625π.Χ.. Έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα αν ο Δανιήλ το 550 π.Χ. περίπου αναφέρει το ψαλτήριο, αυτό το ελληνικό μουσικό όργανο, διότι ήδη υπήρχε στη Βαβυλώνα πολλά χρόνια πριν.

Ισχυρίζονται επίσης, οι κριτικοί, ότι η προφητεία σχετικά με τον διεστραμμένο βασιλιά της Συρίας, τον Αντίοχο τον Επιφανή, που αναφέρεται στο κεφ.ια:21 και στα επόμενα, αρχίζει καθαρά και με ακρίβεια στην αρχή του κεφαλαίου, αλλά αργότερα γίνεται ασαφής και αόριστη και δεν φαίνεται καθόλου να εφαρμόζονται τα εδάφια 40-45. Και συμπεραίνουν ότι αυτή η προφητεία γράφτηκε σαν ιστορία των ημερών του Αντίοχου του Επιφανή για πράγματα που ήδη είχε κάνει, αλλά μετά γίνεται ασαφής, διότι αρχίζει να οραματίζεται σχετικά με τις έσχατες ημέρες, οι οποίες δεν είχαν έρθει ακόμη σύμφωνα με αυτούς.

Η απάντηση τώρα σ’ αυτό το επιχείρημα είναι ότι, στην αρχή μας αναφέρει για τον Αντίοχο τον Επιφανή. Αλλά τελειώνοντας μας λέει για έναν άλλο Αντίοχο, τον Αντίχριστο. Ο Θεός φτάνει μέσα από το χρόνο στις έσχατες μέρες και κάνει τον Αντίοχο τον Επιφανή ένα τύπο του Αντίχριστου των εσχάτων ημερών. Είναι διπλή η προφητεία με διαφορετική σημασία.

Γι’ αυτό γίνεται ασαφής και αόριστη, όταν προσπαθούμε να την εφαρμόσουμε στο Αντίοχο τον Επιφανή. Αυτός δεν έκανε όλα όσα αναφέρονται σ’ αυτό το κεφάλαιο. Εδώ μας μιλάει για τον Αντίχριστο. Και αυτό δεν είναι η μόνη περίπτωση μέσα στον λόγο του Θεού.

Για παράδειγμα, στον Ησαΐα ιδ και Ιεζεκιήλ κη, ο Θεός αρχίζει να μιλάει για τον βασιλιά της Βαβυλώνας και τον ηγεμόνα της Τύρου. Αλλά και στα δύο αυτά κεφάλαια του Ησαΐα και του Ιεζεκιήλ, η περιγραφή του βασιλιά της Βαβυλώνας και του ηγεμόνα της Τύρου γίνεται κατά τέτοιο τρόπο, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σ’ αυτούς. Φτάνει σ ένα σημείο και μετά αρχίζει να μιλάει για τον Σατανά. Και αυτοί, είναι πράγματι μια εικόνα του Σατανά. Υπάρχουν πράγματα που λέγονται, τα οποία δεν μπορούν να βρουν την εκπλήρωση τους σ’ αυτούς, παρά μόνο στον Σατανά.

Στο Δαν.ια:40 λέει «εν τω εσχάτω καιρώ». Αυτό μας οδηγεί και μας μεταφέρει στους έσχατους καιρούς. Δεν αναφέρεται καθόλου στον Αντίοχο τον Επιφανή.