Δανιήλ (2)

4. ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑ

Η Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ήρθε κατά περιόδους:

1) 606 π.Χ. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ιωακείμ, ο Ναβουχοδονόσωρ μετοίκισε τον Δανιήλ και άλλους από την Ιερουσαλήμ και τον Ιούδα στη Βαβυλώνα, μαζί με τον βασιλιά Ιωακείμ.

Κατά την πρώτη αυτή αιχμαλωσία πάρθηκαν τα καλύτερα άτομα από την Ιερουσαλήμ, τα καλύτερα αργυρά και χρυσά σκεύη και μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα. Υπάρχει κάποια ελαστικότητα σχετικά με τις ημερομηνίες εδώ, γιατί παραπάνω αναφέραμε ότι ο Ιωακείμ βασίλευσε το 609-598 π.Χ. αλλά συμπεριλαμβάνεται και η περίοδος που τον είχαν πάρει αιχμάλωτο. Αυτή η πρώτη περίοδος της αιχμαλωσίας αναφέρεται στον προφήτη Ιερεμ.κβ:19 και λς:30.

Το 606 π.Χ. είναι το έτος που η 70ετής αιχμαλωσία άρχισε.

Άλλες περικοπές: Β' Βας.κδ:1,2  Β' Χρον.λς:5-8.

2) 598 π.Χ. Οκτώ χρόνια αργότερα είναι η γνωστή σαν μεγάλη αιχμαλωσία. Κατά την διάρκεια αυτής, ο Ιωαχείν που βασίλευσε 3 μήνες, αιχμαλωτίσθηκε και αντικαταστάθηκε από τον θείο του τον Σεδεκία, σαν βασιλιάς ανδρείκελο της Βαβυλώνας. Το γεγονός αυτό το διαβάζουμε στο Β' Βας.κδ:11-17.

Ο Δανιήλ ήταν ήδη άρχοντας στη Βαβυλώνα. Ο Ναβουχοδονόσωρ πήρε 18.000 αιχμαλώτους. Ο Σεδεκίας όμως αργότερα επαναστάτησε κατά της Βαβυλώνας και σαν αποτέλεσμα ήταν η Τρίτη αιχμαλωσία.

3) 587 π.Χ. Ο ναός και η Ιερουσαλήμ καταστράφηκαν από τον βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ της Βαβυλώνας, το 11^ο έτος της βασιλείας του Σεδεκία. Ο Σεδεκίας αιχμαλωτίσθηκε. Την σχετική περικοπή διαβάζομε στο Β' Βας.κε:1-21 και Β' Χρον.λς:11-21.

Ο Ναβουχοδονόσωρ πήρε την πόλη μετά από πολιορκία περίπου δυο ετών, κατεστραμμένη. Έτσι, η αιχμαλωσία άρχισε περίπου το 606 π.Χ., αλλά υπήρξαν άλλες δυο κύριες φάσεις μετά από αυτήν.

   5. ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ.

Όλοι οι βασιλιάδες της Βαβυλώνας ονομάζονταν με ονόματα ψευδών θεών. Τους αναφέρουμε για να έχουμε μια ιδέα του τι συνέβαινε εκείνη την εποχή.

1) Νεβοπολασσάρ, βασίλευσε 21 χρόνια, 625-605 π.Χ.

2) Ναβουχοδονόσωρ, γιος του Νεβοπολασσάρ, βασίλευσε 43 χρόνια, 606-561 π.Χ. Η υπερκάλυψη στα χρόνια υπάρχει διότι ήταν συμβασιλεία επί ένα έτος. Πολλές φορές συνέβαινε ο γιος να συμβασιλεύει με τον πατέρα του.

3) Εβίλ-Μερωδάχ, βασίλευσε 2 χρόνια, 561-559 π.Χ.

4) Νεργάλ-σαρ-ουσούρ, βασίλευσε 4 χρόνια, 559-555 π.Χ.

5) Λαβαζί-Μαρδούκ, βασίλευσε 9 μήνες το 555 π.Χ.

6) Ναβωνίδ, βασίλευσε 17 χρόνια, 554-536 π.Χ.

7) Βαλτάσαρ, ο τελευταίος βασιλιάς πριν την πτώση της Βαβυλώνας στους Μήδους και Πέρσες, βασίλευσε 14 χρόνια συμβασίλευσε με τον πατέρα του Ναβωνίδ, 551-536 π.Χ.

Οι Βαβυλώνιοι δεν μετρούσαν το πρώτο έτος της βασιλείας κάποιου βασιλιά με τον συνολικό χρόνο που κυβερνούσε. Γι’ αυτό βλέπουμε σε κάθε βασιλιά να υπάρχει αριθμητικά ένας χρόνος παραπάνω από τον προηγούμενο.

Τα ονόματα των ψευδών θεών της Βαβυλώνας εμπλέκονται με τα ονόματα των Βαβυλώνιων βασιλιάδων.

1) Ο    Νεβοπολασσάρ και ο Ναβουχοδονόσωρ ονομάζονται με το όνομα του θεού Νεβώ.

2) Εβίλ-Μερωδάχ  και Ααβαζί-Μαρδούκ προέρχονται από το όνομα του θεού Μαρδούκ.

3) Βαλτάσαρ, προέρχεται από τον ψευδή θεό Βέλ. Και ο Δανιήλ επονομάστηκε Βαλτασάσαρ. Δεν πρέπει όμως να ήταν και πολύ ευχαριστημένος με αυτή την ονομασία.

4) Νεργάλ-σαρ-ουσουρ, ονομάστηκε με το όνομα του Θεού Νεργάλ. Έτσι βλέπουμε ότι αυτοί οι βασιλιάδες ήταν δεμένοι με την λατρεία των ψευδών θεών στη Βαβυλώνα και το ιερατείο, το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής τους.

   6. ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Το 1^ο κεφάλαιο λαμβάνει χώρα περίπου το 606 π.Χ. κατά την πρώτη αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα από τον Ναβουχοδονόσωρ, κατά την περίοδο της βασιλείας του Ιωακείμ. Ο Δανιήλ τότε ήταν νέος, ένα παιδί ή πιθανόν ένας έφηβος.

Μας παρουσιάζει τα 4 πρόσωπα του βιβλίου, τον Δανιήλ και τους 3 παίδες και μας δείχνει την απόφασή τους να μην μιανθούν από τα Βασιλικά εδέσματα και τα ειδωλόθυτα.

Το 2^ο κεφάλαιο συμβαίνει κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσωρ περίπου το 603 π.Χ., λίγα χρόνια αργότερα. Όπως είπαμε, ο χρόνος διαδοχής δεν μετριέται, δηλαδή ο πρώτος χρόνος που άρχισε να βασιλεύει. Μας περιγράφει την εικόνα που είδε ο Ναβουχοδονόσωρ στο όνειρο του και μόνο ο Δανιήλ μπόρεσε να πει ποιο ήταν το όνειρο και να το ερμηνεύσει.

Το 3^ο κεφάλαιο το οποίο χρονικά είναι όχι πολύ αργότερα από το 603 π.Χ., μας περιγράφει μια εικόνα του Ναβουχοδονόσωρ, την οποία κατασκεύασε και έστησε στην πεδιάδα Δουρά, με την διαταγή όλοι να την προσκυνήσουν, όταν θα ακούσουν τον ήχο των μουσικών οργάνων. Μόνο οι τρείς παίδες, ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας αρνήθηκαν, και ρίχτηκαν στο καμίνι, αλλά ο Θεός τους διαφύλαξε ώστε αυτό να γίνει μια θαυμαστή μαρτυρία για τον Θεό.

Το 4^ο κεφάλαιο συμβαίνει λίγο αργότερα, κατά την περίοδο της βασιλείας του Ναβουχοδονόσωρ. Εδώ ο Ναβουχοδονόσωρ βλέπει ένα όνειρο με ένα μεγάλο δέντρο. Ο Δανιήλ πάλι με σοφία και με αποκάλυψη από τον Θεό, ερμήνευσε το όνειρο το οποίο αναφερόταν στον ίδιο τον Ναβουχοδονόσωρ, ο οποίος θα έχανε τη βασιλεία αλλά σύντομα θα την αναλάμβανε. Αυτό το κεφάλαιο μας λέει πώς ο Ναβουχοδονόσωρ έπαθε σχιζοφρένεια - όπως του είχε πει ο Θεός - εξαιτίας της υπερηφάνειας του, αλλά μετά αποκαταστάθηκε στον θρόνο.

Το 5^ο κεφάλαιο μας μεταφέρει πολύ μπροστά, στο 536 π.Χ., στο τέλος της βασιλείας του Βαλτάσαρ, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος βασιλιάς της Βαβυλώνας. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Βαλτάσαρ είδε ένα χέρι να γράφει μια παροιμιώδη έκφραση στον τοίχο «ΜΕΝΕ, ΜΕΝΕ,ΘΕΚΕΛ,ΟΥΦΑΡΣΙΝ» και η βασιλεία του διαιρέθηκε και δόθηκε στους Μήδους. Ο Δαρείος ο Μήδος κατέλαβε την Βαβυλώνα. Αυτό συνέβη 23 χρόνια μετά τον θάνατο του Ναβουχοδονόσωρ. Ο Δανιήλ είχε γίνει ένας ισχυρός άντρας, αν και τώρα ήταν πλέον γέρος. Ήταν ο μόνος που μπόρεσε να ερμηνεύσει την γραφή με το χέρι στον τοίχο. Είπε ότι η βασιλεία του Βαλτάσαρ επρόκειτο να πέσει και μάλιστα την ίδια εκείνη νύχτα. Και πράγματι εκείνη τη νύχτα ήρθαν οι Μηδοπέρσες και κατέλαβαν τη Βαβυλώνα.

Το 6^ο κεφάλαιο αναφέρεται στην κατάληψη της Βαβυλώνας από την Μηδοπερσία. Μια συμμαχία μεταξύ Μήδων και Περσών, που πέτυχαν την κατάληψη της Βαβυλώνας μέσα σε μια νύχτα. Ο Δαρείος ο Μήδος χρίστηκε βασιλιάς στην Βαβυλώνα από τον Κύρο τον Πέρση, του οποίου η κύρια πρωτεύουσα ήταν στην Περσία. Σ’ αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται η ρίψη του Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, όταν κάποιοι άρχοντες του Δαρείου συνωμότησαν εναντίον του με την κατηγορία ότι προσευχόταν στον δικό του Θεό, ενώ υπήρχε διαταγή που απαγόρευε σε οποιονδήποτε να κάνει ικεσία ή δέηση σε άλλον θεό εκτός από τον βασιλιά. Ο Δανιήλ όμως δεν φοβήθηκε αλλά συνέχισε να προσεύχεται στον αληθινό Θεό και ρίχτηκε στο λάκκο των λεόντων. Και πάλι, αυτό το γεγονός στάθηκε μια θαυμαστή μαρτυρία για τον Θεό και ο Θεός τον ελευθέρωσε. Ο Δανιήλ ήταν ήδη γέρος, εάν λάβουμε υπόψη ότι τον καιρό της αιχμαλωσίας ήταν έφηβος. Πρέπει να ήταν 80 ετών όταν ρίχτηκε στον λάκκο των λεόντων.

Το 7^ο κεφάλαιο μας μεταφέρει πάλι πίσω στο πρώτο έτος της βασιλείας του Βαλτάσαρ, του τελευταίου βασιλιά της Βαβυλώνας. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Δανιήλ βλέπει μια όραση με 4 ζώα. Και θα δούμε στη συνέχεια της μελέτης μας πώς αυτά τα 4 ζώα συνδέονται με την Αποκάλυψη.

Τα 4 ζώα ήταν, ο λέων, η άρκτος, η λεοπάρδαλη, και ένα θηρίο που ήταν απερίγραπτο, τα οποία συμβολίζουν τη Βαβυλώνα, τη Μηδοπερσία, την Ελλάδα, τη Ρώμη, και το σύστημα του Αντίχριστου.

Το 8^ο κεφάλαιο αναφέρεται στο 3^ο έτος του Βαλτάσαρ, δύο χρόνια αργότερα, από τα γεγονότα που περιγράφονται στο 7ο κεφάλαιο. Εδώ ο Δανιήλ έλαβε μια θαυμαστή και λεπτομερή προφητεία σχετικά με ένα κριό και ένα τράγο, που συμβολίζουν την Περσία και την Ελλάδα. Αποκαλύφθηκε στον Δανιήλ ότι η Ελλάδα επρόκειτο να είναι η επόμενη κοσμοκρατορία και ο Μ. Αλέξανδρος θα κατακτούσε την Μηδο-Περσία.

Στη συνέχεια μας αναφέρει ότι μετά τον θάνατο του Μ. Αλέξανδρου, θα τον διαδεχόταν 4 βασιλιάδες, αλλά δεν θα ήταν απόγονοι του. Πράγματι οι 4 στρατηγοί του ανέλαβαν την βασιλεία και την μοίρασαν σε 4 κρατίδια.

Το 9^ο κεφάλαιο αναφέρεται στο πρώτο έτος του Δαρείου του Μήδου, το οποίο επίσης είναι το πρώτο έτος του Κύρου του Πέρσου. Οι Μήδοι και οι Πέρσες συγκυβερνούσαν εκείνον τον καιρό. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Δανιήλ έλαβε την αποκάλυψη για τις «εβδομήντα εβδομάδες». Συνέβη ακριβώς τον καιρό που τελείωσε η αιχμαλωσία, το 536 π.Χ., αφού ένας ορισμένος αριθμός Ιουδαίων επέστρεψε στην Παλαιστίνη.

Τα κεφάλαια 10-12, αναφέρονται στο τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου, βασιλιά της Περσίας γύρω στο 534 π.Χ., δυο χρόνια μετά τα γεγονότα του 9^ου κεφαλαίου.

Και πάλι, με θαυμαστές λεπτομέρειες, ο λόγος του Θεού περιγράφει τις αποκαλύψεις που έλαβε ο Δανιήλ σχετικά με τις δυο δυναστείες που διαδέχθηκαν τον Μ. Αλέξανδρο, τους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες και μας αναφέρει για τον Αντίοχο τον Επιφανή, ο οποίος ανήκε στη δυναστεία των Σελευκίδων. Ένας από τους στρατηγούς του Μ. Αλέξανδρου εγκαταστάθηκε στην Συρία. Ένας άλλος, ο Πτολεμαίος, είχε σαν επίκεντρο την Αίγυπτο. Υπήρχαν συνεχείς διαμάχες μεταξύ των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών, καθώς και άλλες συναλλαγές και δοσοληψίες. Ο Αντίοχος ο Επιφανής ξεκίνησε μια παράφρονα και αποκρουστική εκστρατεία με σκοπό να εξαφανίσει την Ιουδαϊκή θρησκεία και να εξελληνίσει ολοκληρωτικά τον Ισραήλ δια της βίας. Ήταν τότε που οι Μακαββαίοι, Ιουδαίοι πατριώτες, επαναστάτησαν και αποτίναξαν τον ζυγό και για αρκετό καιρό ο Ισραήλ απολάμβανε κάποια ελευθερία, μέχρις ότου ήρθαν οι Ρωμαίοι και τον κατάκτησαν.

Αυτά τα κεφάλαια αναφέρονται επίσης στους έσχατους καιρούς. Ο Δανιήλ στην αρχή μιλάει για τον Αντίοχο τον Επιφανή. Αλλά αναφέρεται συνάμα και στον Αντίχριστο των εσχάτων καιρών και είναι μια προφητεία για τις έσχατες ημέρες, για την μεγάλη θλίψη και τη Μάχη του Αρμαγεδδώνα.