Κάθε τι στη ζωή μας έχει μια αρχή. Το ξεκίνημα είναι πάντα
συνδεδεμένο με τα εύκολα, τα μικρά, τα απλά. Στο φυσικό μας περιβάλλον, στο
δημοτικό σχολείο, στη βιολογία. Παντού ισχύει.
Και στα πνευματικά. Ο Θεός, όπως στη φύση, ξεκινάει με τα
μικρά, τα απλά. Για να σου εμπιστευτεί μεγαλύτερα, πολυπλοκότερα, βαριά. Αν
δώσεις σε ένα πιτσιρίκι με τα φουσκωτά βρακάκια το κοντάρι από μπαμπού, του
άλματος επί κοντώ, θα το συνθλίψεις. Αυτό μόλις στέκεται στα πόδια του. Θα
αρχίσεις από τη στράτα. Και αργότερα θα δούμε αν κάνει για περισσότερα. . .
Είμαστε πονηροί. Νόμος αυτό χωρίς εξαιρέσεις. Κοιτάζουμε
μακριά, τα γυαλιστερά, τα τριζάτα. Καταπιανόμαστε να οργανώσουμε, να τρέξουμε ομαδικά,
να μιλήσουμε, να φανούμε. Μα το χέρι του Κυρίου δείχνει για μας τώρα κάτι
μικρό, ασήμαντο, ενώ εμείς ούτε γυρίζουμε να δώσουμε πεντάρα τσακιστή.
Ο Θεός δεν θα σου εμπιστευτεί το επόμενο βήμα, αν δεν
πετύχεις στο προηγούμενο. Ποτέ δεν θα ανεβάσει τον πήχη στο 1,40 μέτρο, αν δεν περάσεις
το 1,20, το 1,30. Και ίσως το 1,30 να είναι για σένα κάτι το μικρό, το ελάχιστο,
το παράλογο ίσως. Μα ο Θεός έχει εξαρτήσει όλα τα επόμενα από αυτό το ελάχιστο,
που πρέπει να φανείς πιστός (Λουκ.ιθ:17).
Αυτό που εσύ βάφτισες μικρό, ασήμαντο, στέκει εμπόδιο στα
σχέδια του Θεού. Άλλωστε δεν είναι ή δική σου λογική που θα κρίνει, το δικό σου
μέτρο που θα αποφανθεί. Αν θέλεις να δεις τι ο Κύριος ζητάει από σένα τώρα,
πρέπει να θάψεις τη λογική σου στον κήπο προηγουμένως, λίπασμα για τις
τριανταφυλλιές. Και τα δυο μαζί δεν μπορεί να συνυπάρχουν.
Μπορεί ο Θεός να ζητάει από σένα τώρα το σχολείο σου, αν
είσαι νέος. Την επιμέλειά σου, τους καλούς σου βαθμούς. Την συνέπεια στις υποχρεώσεις
σου. Ή ακόμα να νικήσεις την οκνηρία σου, να πολεμήσεις τη νευρικότητά σου, να
προσεύχεσαι για τις ψυχές που σου εμπιστεύτηκε και τίποτα, τίποτα άλλο.
Μην επαναλάβεις την κουταμάρα του Ιωνά. Μη θελήσεις να το
σκάσεις από τον Θεό. Να τροποποιήσεις τα σχέδιά Του. Να Του κάνεις τον
εξυπνάκια. Γιατί αν θελήσει να συνεχίσει να δουλεύει με σένα, θα σε φέρει πίσω,
στην Ιόππη, απ' όπου ξέπεσες. Στα μικρά που προσπέρασες. Στα ελάχιστα που δεν
στάθηκες πιστός και τίμιος.
Ο Θεός δεν θα σου εμπιστευτεί ποτέ να πλύνεις πόδια αγίων,
αν προηγουμένως δεν μάθεις να μιλάς ευγενικά και να τιμάς τους γονείς σου. Δεν έχει
σημασία τι στόχους έβαλες εσύ στη ζωή σου, αλλά τι στόχο έβαλε ο Κύριος για
σένα. Μοιάζουμε με τα πιτσιρίκια, που ενώ κατουριούνται πάνω τους το βράδυ, σου
λέει άμα το ρωτήσεις «εγώ θα γίνω αστροναύτης».
Τα τρεχάματα, ή δράση, το έργο είναι εύκολη δουλειά. Τα
ζόρικα τα αφήνουμε έξω. Πού ίσως είναι κλείσιμο στο δωμάτιο και ξενύχτι στην προσευχή
«μετά δακρύων». Μα μην ξεχάσεις ποτέ πως η δόξα και η αναγνώριση έρχονται μετά
από την πιστότητα στα ελάχιστα, την ημέρα των μικρών πραγμάτων.
Ποτέ δεν θα σου εμπιστευτεί ο Κύριος να φανερώσεις τη δύναμή
Του και τη δόξα Του μπροστά στον βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ, αν δειλιάσεις μπροστά
στα «εδέσματα του βασιλέως» και συμμορφωθείς με τη ζωή του παλατιού (περίπτωση Δανιήλ)
. Ναι, μην το γελάς. Θα αρχίσει από ένα πιάτο όσπρια. Απ' αυτό το απλό. Για να
φτάσει στο αξιοζήλευτο και δοξασμένο «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ... έχε εξουσίαν
επάνω δέκα πόλεων».
