Τέλειοι και ολόκληροι

Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς (Ιακώβου α:4).


1. Γιατί ο Χριστός;

Ένα ερώτημα πολύ βασικό. Ίσως φαντάζει απλοϊκό και ξεπερασμένο σε πολλούς, όμως είναι σοβαρό. Γιατί πάμε στο Χριστό, γιατί πήγαμε εμείς στο Χριστό, και γιατί μένουμε - όσοι μένουμε - στο Χριστό; Και η γειτόνισσα που της μιλάμε και θέλουμε να έρθει στο Χριστό, γιατί το θέλουμε; 

Ας μη νομίσουμε πως είναι εύκολη η απάντηση. Αν ανοίξουμε το λόγο του Θεού και τον αφήσουμε να μας φωτίσει, θα μας αποκαλύψει την πραγματικότητα και ίσως συλλάβουμε τον εαυτό μας μακριά από την αλήθεια!

Αν ρωτήσουμε ένα παιδάκι γιατί πάει σχολείο, θα πάρουμε διάφορες απαντήσεις. «...Πηγαίνω γιατί με στέλνει η μαμά μου...». Ή «... πηγαίνω γιατί στο σχολείο έχει παιχνίδια».

Όλοι όμως ξέρουμε πως ο στόχος δεν είναι τα παιχνίδια, αλλά κάτι βαθύτερο, που θα το ανακαλύψει αργότερα το παιδί και θα το εκτιμήσει ανάλογα. Θα αναγνωρίζει καθώς προχωρά, ότι το σχολείο είναι συνδεδεμένο με πολύ σοβαρά πράγματα, όπως το επάγγελμα, η καριέρα, η οικογένεια, και το αποδέχεται πιο σοβαρά και υπεύθυνα. Όμως από την αρχή δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, για να το ζητήσει.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή του μετανοημένου ανθρώπου.

Ξεκινήσαμε όλοι σαν «κουρασμένοι και φορτωμένοι». Και πήγαμε στον Κύριο να μας αναπαύσει. Όμως ούτε το πώς λειτουργεί η σωτηρία Του γνωρίζαμε, ούτε, πολύ περισσότερο, το πώς φτάνει στην ανάπαυση και στη χαρά η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου. Οπωσδήποτε κανένας δεν πήγε στον Κύριο για να Του ζητήσει να τον αγιάσει, να μορφωθεί μέσα του ο Χριστός - τουλάχιστον στην αρχή.

Δεν μπορεί να τα συλλάβει αυτά ο φορτωμένος από την αμαρτία αμαρτωλός. Πηγαίνει στο Χριστό γιατί έχει ένα βάρος, γιατί ζει μέσα στο σκοτάδι, στο θάνατο, γιατί «χάνεται», όπως αναφώνησε ο άσωτος γιος (Λουκ.ιε:17).

Σιγά - σιγά όμως, ανακαλύπτει η ψυχή που φωτίζεται διά της πίστεως, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν προσφέρει μονάχα συγχώρηση και τακτοποίηση του χρέους μας απέναντι στο Θεό. Ούτε ένα αυτοκόλλητο τίτλο, «συγχωρημένος», για τον καθένα. Ο λόγος του Θεού μιλάει με πολύ σοβαρά και βαθιά νοήματα για το γεγονός της λύτρωσης μιας ψυχής. «Μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Α' Ιωάν.γ:14). Ανακαλύπτει ότι είχε θάνατο μέσα της και γύρω της, και στο θάνατο πορευόταν. Και βλέπει ακόμα ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος είναι η ζωή, το φως, η αλήθεια, η αιώνια πραγματικότητα.

Εδώ  πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Ο Θεός χαρίζει νέα ζωή, αλλά και ζητάει νέα  ζωή από εμάς. 

'Αλλο τα λόγια, οι αποφάσεις, οι υποσχέσεις. Προσφέρει ζωή, αλλά και ζητάει από εμάς άγια ζωή, τη ζωή του Ιησού Χριστού βιωμένη και αναγνωρίσιμη. Μας ζητά να γίνουμε νέοι άνθρωποι. Αυτό σημαίνει κατάργηση του παλιού ανθρώπου και χτίσιμο του νέου, του πνευματικού, του άγιου.

2. Μέτοχοι του Θεού!

Μέτοχος είναι αυτός που έχει κάτι δικό του, συμμετέχει, του ανήκει. Μέτοχος του Θεού  (Εβρ.ιβ:10) είναι αυτός που ο Θεός του ανήκει, του δόθηκε, του αποκαλύφθηκε, είναι δικά του τα σχέδιά και η Βασιλεία Του.

Μέτοχος του Θεού δεν είναι μια εύκολη, ανώδυνη μετάβαση χωρίς δική μας συμμετοχή, δικό μας κόστος και θυσία. Μέτοχος δεν γίνεται κάποιος με την απονομή ενός τίτλου, ούτε με την εκχώρηση κάποιων δικαιωμάτων.

Μέτοχος της αγιότητας  του Θεού γίνεται μονάχα όποιος δεχτεί την παιδεία του Κυρίου πάνω του, που είναι δουλειά σκληρή και επίμονη. Το «μέτοχος του Θεού» χτίζεται, δεν μοιράζεται δωρεάν.... Χρειάζεται το Πνεύμα του Θεού να δουλέψει σε βάθος, για να μας κάνει «μετόχους της αγιότητος Αυτού».

Η  παιδεία του Κυρίου, μπορεί να μην είναι ελκυστική τις πιο πολλές φορές, δουλεύει όμως συνεχώς επάνω μας και φέρνει καρπό με ευλογημένα αιώνια αποτελέσματα. Πάντα όμως με τη δική μου συμμετοχή. Όσες αποκαλύψεις κι αν μου προσφέρει ο Κύριος, όσες δυνάμεις και δυνατότητες κι αν φυτέψει μέσα μου, αν εγώ δεν έχω διάθεση να τις αξιοποιήσω, να τις αφομοιώσω, δεν μπορεί να έρθει ανάπτυξη, πρόοδος, καρποφορία.

Όταν προκρίνω την αμαρτία που με ζυγώνει, όταν τόσο εύκολα δίνω το χέρι στη σάρκα αντί να την καταδικάσω, να την μισήσω, πώς να προχωρήσει και να φτάσει η παιδεία του Κυρίου στο μέτρο που στοχεύει; Την ώρα που θα έρθει ο εγωισμός, την ώρα που θα έρθει ο πειρασμός, θα τα θεωρήσω «σκύβαλα και ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ.γ:8) ή με ευκολία θα τους απλώσω το χέρι;

Ο λόγος του Θεού μιλάει με ανοιχτά χαρτιά. «Διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλειπείς» (Ιακ.α:4). Η παιδεία του Κυρίου σε τούτο ακριβώς το σημείο στοχεύει. Στον αγιασμό μας. 'Αγιος σημαίνει ότι δεν ανήκω στον εαυτό μου, δεν ζω για τον εαυτό μου, αλλά ζω για Κείνον που Του ανήκω ολοκληρωτικά. Για να φτάσεις όμως στο σημείο να το λες και να το ζεις συνεχώς, χρειάζεται κόπος. Είναι απαραίτητο το «σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού» (Ρωμ.ς:5). Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του παλιού, της αμαρτίας. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα ζωή νίκης και χαράς, ζωή ευλογημένη, η Βασιλεία του Θεού μέσα μας.

Αυτός είναι ο στόχος της αγάπης Του. Αυτό είναι το έργο που επιτελείται πάνω μας, αυτός είναι ο εν Χριστώ  Ιησού προορισμός μας. Να μορφωθεί μέσα μας, και να εκδηλώνεται γύρω μας ο Ιησούς Χριστός. Να μη ζούμε εμείς, να μη ζει ο παλιός, αμαρτωλός εαυτός μας, αλλά να πεθάνει, ώστε να ζει το καινούργιο, το λυτρωμένο, να γίνουμε «σύμμορφοι της εικόνος του Υιού αυτού» (Ρωμ.η:29).

Όρος απαράβατος αυτής της λειτουργίας του αγιασμού είναι η δική μου συμμετοχή. Ο Θεός προσφέρει, αλλά εγώ αποδέχομαι και αξιοποιώ με αγάπη στις αποκαλύψεις Του, με διάθεση υποταγής και συμμόρφωσης στο θέλημά Του. Με τη συνάντηση αυτών των δύο στοιχείων, της προσφοράς του Θεού και της αποδοχής από εμένα, χτίζεται και προοδεύει ο αγιασμός Του πάνω μου.

Χωρίς υποταγή, χωρίς αξιοποίηση, έτσι παθητικά, «πονηρά και οκνηρά» (Ματθ.κε:26), μην περιμένεις τίποτα. Όσο κι αν υπάρχουν οι δυνάμεις του Ουρανού, όσο και να μιλάω για μόρφωση του Χριστού μέσα μου, αν δεν περπατήσω εγώ με υπακοή πίστης, διοικούμενος από το Πνεύμα το 'Αγιο, αν δεν αξιοποιήσω τη σταυρωμένη ζωή κι αν δεν μείνω στη νέκρωση του παλιού εαυτού μου, αποκλείεται να δω την άγια ζωή να μορφώνεται και να καρπίζει πάνω μου.

Το μέρος το δικό μας είναι η απορρόφηση, η αφομοίωση των αποκαλύψεων του Θεού, της δουλειάς Του που στοχεύει στον αγιασμό μας. Αφομοιώνω θα πει το κάνω δικό μου, το αποκτώ, και πλέον δεν είμαστε δύο, αλλά ένα, ταυτισμένοι. Και όταν το φέρω μέσα μου και γίνει δικό μου, τότε εκδηλώνεται, φανερώνεται και το βλέπουν οι άλλοι, το αναγνωρίζουν και τους μιλάει και έχει δύναμη!

3. Το δικό Του

Ο Θεός μας αναγνωρίζει μονάχα το δικό Του θέλημα. 'Αγιο είναι μονάχα το δικό Του, δοξασμένο είναι μονάχα το δικό Του. Και δικό Του είναι αυτό που ο Ίδιος αναγέννησε, που δούλεψε και δουλεύει με αγάπη επάνω του, που το αγίασε και το αγιάζει καθημερινά.

Για το σκοπό αυτό ακριβώς, για να μας κάνει δικούς Του, να μας αναγνωρίζει, να μας εμπιστεύεται ο Κύριος, επιστρατεύει ολόκληρο το φάσμα της κατεργασίας Του: παιδεύει, ελέγχει, μαστιγώνει, κρίνει, επεμβαίνει, ανατρέπει, εμποδίζει, ευοδώνει, ευλογεί...

Δεν σημαίνει τίποτα το ότι γνωρίζω τα πράγματα του Θεού, συμφωνώ μ' αυτά, τα συστήνω και σε άλλους, ευχαριστιέμαι να τα ακούω. Χρειάζεται ένα ακόμα βήμα πολύ αποφασιστικό. Να τα δω πάνω μου αναγνωρίσιμα, να γίνουν δικά μου, να γίνουν καθημερινό μου περπάτημα.

Έτσι ο εχθρός της ψυχής μας θα κατατροπωθεί, θα νικηθεί διά μέσου της δικής μας ζωής, που θα είναι ζωή πίστης, ζωή αγιασμού. Έτσι θα δοξαστεί ο Κύριος «δι' ημών».

Ο Κύριος δεν αρκείται σε λόγια, αλλά ούτε και η αγάπη Του, η προσφορά Του είναι υποθέσεις που πλανιούνται πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς αντίκρισμα. Μας τα προσφέρει να τα ζήσουμε, να τα αποκτήσουμε, να περπατήσουμε πλέον σ' αυτά.

Ο αρχικός στόχος είναι εκείνο το «να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου» (Α΄ Κορ.ια:32). Διότι είμαστε για κατάκριση, αφού γεννηθήκαμε με τη σάρκα και υπηρετήσαμε την αμαρτία τόσα  χρόνια. Το «ελέγχει», «παιδεύει», «μαστιγώνει» του Κυρίου μας (Εβρ.ιβ:5,6) επιστρατεύεται ώστε να γίνουμε νέο κτίσμα, δικό Του κτίσμα.

Εδώ χρειάζεται μια διάκριση. Ο Κύριος ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται ο καθένας μας από πλευράς παιδείας, κατεργασίας, σε τι ποσότητα και σε ποιες αναλογίες, και επιτρέπει ανάλογα. 'Αλλον τον φέρνει συντριμμένο στα πόδια Του. Σε άλλον επιτρέπει κάτι τρομερό, που σου κόβεται η ανάσα. Σε άλλον κάπως διαφορετικά. Όμως δουλεύει ο Κύριος για να μας φέρει στον εαυτό Του, για να μας χαριστεί εν Χριστώ Ιησού διά της πίστεως, για να Τον ζήσουμε!

4. Πραγματικός  Θησαυρός.

Συχνά κάνουμε το λάθος να τονίζουμε μονάχα τη μία πλευρά, το μέρος του Θεού. Υπάρχει όμως και η δική μας υπεύθυνη και σοβαρή συμμετοχή. Όσο κι αν  φαίνεται σκληρό, υπάρχει και η δική μας συμμετοχή στο «παιδεύει», στο «μαστιγώνει» της παιδείας του Κυρίου. Είναι η υποταγή μας, η αποδοχή των ενεργειών Του στη ζωή μας:

«δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων, και ζήσει;» (Εβρ.ιβ:9).

Είναι μια υποταγή πίστης στο θέλημα του Θεού. Γιατί δια της πίστης μπορούμε και βλέπουμε πίσω από τα γεγονότα, πίσω από το φαινόμενο και πίσω από τα πρόσωπα τη δόξα που δουλεύεται πάνω μας, κι αυτό μας γεμίζει χαρά και δύναμη.

Χωρίς τα μάτια της πίστης, χωρίς τις δυνατότητες που αυτή εξοπλίζει τον άνθρωπο, η δουλειά της παιδείας του Κυρίου δεν μπορεί να προοδεύσει, να φέρει καρπό και αποτέλεσμα.

Και είναι πολύ σοβαρή τούτη η αλήθεια, γιατί ακολουθεί εκείνο το «νόθοι και ουχί υιοί» του λόγου του Θεού. Η παιδεία του Κυρίου δίδεται εκεί που υπάρχει ο στόχος να χτιστεί ένας άγιος, ένα γνήσιο παιδί Του. Υπάρχουν όμως και οι νόθοι, που δεν τους αναγνωρίζει για δικούς Του. Έμειναν χωρίς παιδεία, άρα έμειναν χωρίς αγιασμό, χωρίς να κατοικήσει μέσα τους ο Ιησούς Χριστός.

«Φίλε, πώς εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου;» (Ματθ.κβ:12). Τραγικό. Οι νόθοι, οι απαίδευτοι, οι αλύτρωτοι, που ποτέ δεν καθαρίστηκαν.

Είναι πολύτιμο, είναι θησαυρός η παιδεία του Κυρίου, είναι τιμητική διάκριση. Είναι για όσους αγαπά και παραδέχεται! Να γιατί το αναγεννημένο παιδί του Θεού, όχι μόνο υπομένει καρτερικά, αλλά αγαπάει την παιδεία του Κυρίου, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι οδηγεί με ασφάλεια και βεβαιότητα στο «μέτοχοι της αγιότητος Αυτού», στο «τέλειοι και ολόκληροι», δηλαδή στη  Βασιλεία Του, που αρχίζει από τώρα, από μέσα μας, και συνεχίζει αιώνια στη δοξασμένη παρουσία Του.