Η συκιά

Στη μέση της ομιλίας ότι η εκκλησία θα περάσει μέσα στην Μ. Θλίψη (σύμφωνα με τους Μεσοθλίψιους), ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο:  

«Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν· Όταν ο κλάδος αυτής γείνη ήδη απαλός και εκβλαστάνη τα φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος· ούτω και σεις, όταν ίδητε πάντα ταύτα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι επί τας θύρας» (Ματθ.κδ:32-33).

Κ α λ η μ έ ρ α

Γιατί δεν έχω λάβει το Άγιο Πνεύμα;

Εβρ.ι:38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως….

Από τη στιγμή που δεχόμαστε να ακολουθήσουμε τον Ιησού, τα πάντα - απολύτως τα πάντα - που έχουμε αποκτήσει είναι, και θα πρέπει να είναι, διά πίστεως. Αναφέρομαι στην πίστη του Αβραάμ, η οποία αποκλείει κάθε είδους συναίσθημα, και ενεργεί με την λογική ή την νοημοσύνη.

Ο Αβραάμ δεν θυσίασε τον Ισαάκ ωθούμενος από «συναισθηματική» πίστη, αλλά από μια πίστη που είχε απογυμνωθεί εντελώς από τα συναισθήματα και ήταν ντυμένη με νοημοσύνη, επειδή Αυτός που του υποσχέθηκε να τον ανταμείψει, δεν έχει αποτύχει ποτέ ή δεν θα αποτύχει ποτέ να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του (Εβρ.ι.23). Για το λόγο αυτό, ο Θεός μας «διέταξε» να κοιτάζουμε στον Αβραάμ.

Κ α λ η μ έ ρ α

Φιλαδέλφεια

Αποκ.γ:7-8, 10 «Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει. Εξεύρω τα έργα σου· ιδού, έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείση αυτήν· διότι έχεις μικράν δύναμιν και εφύλαξας τον λόγον μου και δεν ηρνήθης το όνομά μου…. Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης».

Αυτή η εκκλησιαστική περίοδος αναφέρεται σε μας που ζούμε στους καιρούς που αυτή η προφητική γραφή πρόκειται να εκπληρωθεί. Η περιγραφή αυτής της περιόδου βρίσκεται στα εδάφια 7-13.

Οι μέρες που ζούμε είναι αυτές που ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα τελειοποιήσει την Νύμφη Του και θα μας φέρει σε ενότητα πίστης (Εφεσ.δ:13).

Το μεγαλύτερο μέρος της πέρασε και είναι ήδη παρελθόν. Μένει λίγο ακόμα για να εκπληρωθεί, που σημαίνει ότι αυτές οι συμβουλές που δίνει το Πνεύμα σε μας είναι γεμάτες αλήθεια που μας αφορά άμεσα.

Κ α λ η μ έ ρ α

Η επίθεση των χειρών

Γιατί ο Πέτρος και ο Ιωάννης επέθεσαν χείρας στους Σαμαρείτες για να λάβουν το Άγιο Πνεύμα;

Υπάρχει ένα γεγονός στο βιβλίο των Πράξεων, που φαίνεται να διδάσκει ότι το Άγιο Πνεύμα δεν δόθηκε αμέσως μόλις δέχτηκαν το ευαγγέλιο, ούτε όταν βαπτίστηκαν στο νερό, αλλά αργότερα:

Όταν οι απόστολοι που ήταν στην Ιερουσαλήμ άκουσαν ότι η Σαμάρια είχε δεχτεί τον λόγο του Θεού, έστειλαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη σε αυτούς, οι οποίοι προσευχήθηκαν για να λάβουν το Άγιο Πνεύμα. Ακόμα δεν είχε βαπτιστεί κανείς με το Άγιο Πνεύμα. Είχαν βαφτίσει μόνο στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Μετά επέθεσαν τα χέρια τους και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα:

Πράξ.η:14-17 Ακούσαντες δε οι απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννην· Οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών διά να λάβωσι Πνεύμα Αγιον· διότι δεν είχεν έτι επιπέσει επ' ουδένα εξ αυτών, αλλά μόνον ήσαν βεβαπτισμένοι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε επέθετον τας χείρας επ' αυτούς, και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον.

Κ α λ η μ έ ρ α

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Πράξ.ιε:36-41,  Πράξ.ις,  Πράξ.ιζ,  Πράξ.ιη:1-22

 

Α.   ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Όταν οι απόστολοι γύρισαν στην Αντιόχεια, αφού είχαν παρακολουθήσει την πρώτη σύνοδο στην Ιερουσαλήμ, συνοδευόταν από δυο προφήτες, τον Ιούδα και τον Σίλα. Μερικές μέρες μετά την άφιξη τους, ο Παύλος είπε στο Βαρνάβα, «Ας επιστρέψωμεν τώρα και ας επισκεφθώμεν τους αδελφούς ημών κατά πάσαν πόλιν, εν αις εκηρύξαμεν τον λόγον του Κυρίου, πως έχουσι». Εξαιτίας της διαφωνίας τους για τον Ιωάννη Μάρκο, χωρίστηκαν. Ο Βαρνάβας πήρε τον ανιψιό του και πήγε στην Κύπρο. Ο Παύλος διάλεξε το Σίλα σαν σύντροφο του και αργότερα τον ακολούθησαν ο Τιμόθεος και ο Λουκάς.

Πρέπει να ιχνογραφήσουμε σύντομα το δρομολόγιο που έκανε ο Παύλος και οι σύντροφοί του κατά το δεύτερο αυτό ταξίδι:

Κ α λ η μ έ ρ α

ὡς ὅτι ἐνέστηκεν ἡ ἡμέρα τοῦ κυρίου·

Β’ Θεσ.β:1-6 Ἐρωτῶμεν δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, ὑπὲρ τῆς παρουσίας τοῦ κυρίου [ἡμῶν] Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμῶν ἐπισυναγωγῆς ἐπ' αὐτόν. εἰς τὸ μὴ ταχέως σαλευθῆναι ὑμᾶς ἀπὸ τοῦ νοὸς μηδὲ θροεῖσθαι, μήτε διὰ πνεύματος μήτε διὰ λόγου μήτε δι' ἐπιστολῆς ὡς δι' ἡμῶν, ὡς ὅτι ἐνέστηκεν ἡ ἡμέρα τοῦ κυρίου· μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον. ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ καθίσαι ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἔστιν θεός. οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὢν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν;. καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ αὐτοῦ καιρῷ.

Το πρόβλημα που είχαν οι Θεσσαλονικείς, ήταν ότι νόμιζαν ότι είχε αρχίσει η ημέρα του Κυρίου κι ότι βρισκόταν ήδη μέσα σ’ αυτήν, άρα χάσανε την Αρπαγή. Αν είχαν διδαχτεί ότι η εκκλησία πρέπει να περάσει μέσα στην Θλίψη, κανονικά έπρεπε να χαίρονται αφού σε λίγο θα ερχόταν ο Κύριος να τους αρπάξει, όπως διδάσκουν οι μεσοθλίψηοι. Όμως δεν χαιρόταν, αλλά ήταν αναστατωμένοι.

Κ α λ η μ έ ρ α

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Πράξ.ιε:1-35

Α.  ΡΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Όταν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας επέστρεψαν από το πρώτο τους αποστολικό ταξίδι, συγκέντρωσαν την εκκλησία. Είχαν να διηγηθούν μια θαυμαστή ιστορία. Ο Θεός είχε ανοίξει την πόρτα της πίστης στους εθνικούς (Πράξ.ιδ:27). Ο Θεός είχε επιβεβαιώσει με χάρη το λόγο Του και πολλές Εθνικές εκκλησίες είχαν ιδρυθεί.

Το τί ο Θεός είχε κάνει ανάμεσα στους Εθνικούς έγινε γρήγορα πλατιά γνωστό. Αυτό όμως άρχισε ν’ απασχολεί κάποια άτομα στην Ιουδαία, ότι άνθρωποι έγιναν δεκτοί στην εκκλησία πριν να περιτμηθούν. Μια αποστολή στάλθηκε στην Αντιόχεια για ν’ αμφισβητήσει το μήνυμα το οποίο κήρυττε ο Παύλος. Συνεπώς, αυτοί ήρθαν κι άρχισαν να διδάσκουν, ότι εάν δεν περιτμηθεί κάποιος, δεν θα σωθεί ποτέ. Αυτό έφερε μεγάλη σύγχυση ανάμεσα στους πιστούς. Η ερώτηση έγινε τόσο ανησυχητική, ώστε ακόμη κι ο Πέτρος, που επισκέφτηκε την Αντιόχεια, σκέφτηκε, ότι ίσως ήταν φρόνιμο να σταματήσει να έχει κοινωνία με τους Εθνικούς και να φυλάξει την παλιά Ιουδαϊκή παράδοση του διαχωρισμού.

Κ α λ η μ έ ρ α

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Πράξ.ιγ:4-52,  Πράξ.ιδ:1-28

 

Α.  ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Η Αντιόχεια ήταν το σημείο εκκίνησης του πρώτου, δεύτερου και τρίτου αποστολικού ταξιδιού του Παύλου.

Αφού ο Θεός είχε μιλήσει στην εκκλησία, ο Βαρνάβας και ο Σαούλ ξεκίνησαν για το πρώτο αποστολικό ταξίδι. Αποφάσισαν να πάρουν τον Ιωάννη Μάρκο μαζί τους, αλλά δεν έμεινε για πολύ. Πρέπει να σημειωθεί, ότι ξεκίνησαν σαν Βαρνάβας και Σαούλ. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός που ήταν Παύλος και Βαρνάβας. Μ’ άλλα λόγια ο Παύλος σύντομα έγινε ο αναγνωρισμένος αρχηγός.

Το όνομα του Σαούλ αλλάχτηκε σε Παύλος (Πράξ.ιγ:9). Το όνομα Παύλος σημαίνει «μικρός». Ίσως, ο ίδιος ο Παύλος υιοθέτησε αυτό το όνομα, εξαιτίας του πνεύματος της ταπείνωσης. Θεωρούσε τον εαυτό του σαν τον «πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων» (Εφεσ.γ:8).

Ας δούμε σύντομα το πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι:

Κ α λ η μ έ ρ α

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

 

 

Πράξ.ιγ:1-4

 

Α.   ANTIOXEIA

Η Αντιόχεια της Συρίας ιδρύθηκε το έτος 300 π.Χ. Βρισκόταν πάνω σε μια καμπή του ποταμού Ορόντη περίπου 24 χλμ. μακριά από τη θάλασσα. Στην εκβολή του ποταμού ήταν το λιμάνι της Σελεύκειας, επίνειο της Αντιόχειας.

Πολλοί Ιουδαίοι είχαν εγκατασταθεί στην Αντιόχεια και τους είχε επιτραπεί να έχουν τα ίδια πολιτικά προνόμια με τους Έλληνες.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός στην Ιερουσαλήμ, πολλοί χριστιανοί βρήκαν καταφύγιο στην Αντιόχεια. Αμέσως άρχισαν να κηρύττουν το ευαγγέλιο. Στην αρχή κήρυξαν στις συναγωγές και μόνο στους Ιουδαίους, αλλά αργότερα άρχισαν να κηρύττουν στους εθνικούς. Εδώ ιδρύθηκε η πρώτη εθνική εκκλησία και αρχικά εκεί ονομάστηκαν οι πιστοί, χριστιανοί (Πράξ.ια:26). 

Το όνομα «χριστιανός» σημαίνει «σαν το Χριστό», το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη «Χριστός», που είναι όμοια της εβραϊκής «Μεσσίας» και σημαίνει «χρισμένος».  Η νέα συνάθροιση στην Αντιόχεια ήταν «κόρη» της «μητέρας εκκλησίας» στην Ιερουσαλήμ, αλλά πάρα πολύ γρήγορα αυξήθηκε μέχρι που ξεπέρασε την συνάθροιση της Ιερουσαλήμ σε όραμα και δύναμη, ώστε να γίνει μια «μητέρα εκκλησία» αυτή η ίδια.

 

Κ α λ η μ έ ρ α

ΖΗΛΟΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ – ΠΙΣΤΗ – ΕΛΠΙΔΑ

«Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ» (Ψαλμ.ξθ:9).

«Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν» (Ιωάν.β:17).

«διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν» (Ρωμ.ι:2).

Ζήλος είναι το αντίθετο της απάθειας. Όμως, ο ζήλος που ο Θεός ζητάει να έχουμε είναι «κατ' επίγνωσιν». Δεν αρκεί να κάνω κάτι, ότι να είναι. Αυτό που κάνω πρέπει να ξέρω ότι είναι αποδεδειγμένα μέσα στο θέλημα του Θεού, να ξέρω γιατί το κάνω, πως το κάνω κι αν πρέπει να το κάνω.

Πολλές φορές η ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων κλέβει το ζήλο του οίκου του Θεού, δεν παίρνω το μαστίγιο.

Κ α λ η μ έ ρ α

Το λάθος και η διόρθωση (4)

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ (β:6-12)

Ο Παύλος συνέχισε τις οδηγίες του σχετικά με τα γεγονότα που πρέπει να συμβούν στην αρχή της «ημέρας του Κυρίου», και περιέγραψε περαιτέρω την αποστασία εκείνης της περιόδου. Σκοπός του ήταν να εξηγήσει, πιο καθαρά, ότι οι αναγνώστες του δεν είχαν χάσει την Αρπαγή, και δεν είχαν μπει στην εσχατολογική «ημέρα του Κυρίου».

Β’ Θεσ.β:6 καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ αὐτοῦ καιρῷ.

Όταν είχε βρεθεί μαζί τους στο παρελθόν, ο Παύλος είχε πει στους Θεσσαλονικείς «τι» περιόριζε την αποκάλυψη του «ανθρώπου της ανομίας» (δηλαδή του αντίχριστου, εδ.3). Όμως, δεν ξαναλέει την ταυτότητα του «κατέχοντος» (τι ή ποιος συγκρατεί) σ’ αυτό το εδάφιο.

Κ α λ η μ έ ρ α

Το λάθος και η διόρθωση (3)

Ένα σημαντικό γεγονός είναι η «αποστασία». Εξ ορισμού αποστασία είναι μια αναχώρηση, η εγκατάλειψη μιας θέσης που κατείχε προηγουμένως (Ι. Ναυή κβ:22, Πράξ.κα:21). Δεν σημαίνει απλά δυσπιστία, αλλά μια επιθετική και ενεργητική εξέγερση (Εβρ.γ:12).

Αποστασία σημαίνει ακόμα μια πολιτική ή στρατιωτική εξέγερση, αλλά στην Παλαιά Διαθήκη βρίσκουμε ότι χρησιμοποιείται σαν εξέγερση κατά του Θεού (π.χ. Ι. Ναυή κβ:22), και αυτή είναι η αποδεκτή βιβλική χρήση. Η σκέψη του Παύλου είναι ότι στους έσχατους καιρούς θα υπάρξει μια εξαιρετική εκδήλωση δυνάμεων του κακού που θα παραταχθούν ενάντια στον Θεό».

Κ α λ η μ έ ρ α

Το λάθος και η διόρθωση (2)

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΛΑΘΟΥΣ (β:1-12)

Στη συνέχεια ο Παύλος αντιμετώπισε ένα δογματικό λάθος που είχε έρθει στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να διορθωθεί και να σταθεροποιηθούν οι Θεσσαλονικείς πιστοί.

Τα εδάφια 1-12 περιέχουν αλήθειες για τους έσχατους καιρούς που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στην Αγία Γραφή, καθώς και κάποια γνωστή αλήθεια. Αυτή η ενότητα είναι το κλειδί για την κατανόηση των μελλοντικών γεγονότων, και είναι κεντρικής σημασίας για το επιχείρημα αυτής της επιστολής.

Κ α λ η μ έ ρ α

Τι να κάνω για να σωθώ;