ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ (β:6-12)
Ο Παύλος συνέχισε τις οδηγίες του σχετικά με τα γεγονότα που
πρέπει να συμβούν στην αρχή της «ημέρας του Κυρίου», και περιέγραψε περαιτέρω
την αποστασία εκείνης της περιόδου. Σκοπός του ήταν να εξηγήσει, πιο καθαρά,
ότι οι αναγνώστες του δεν είχαν χάσει την Αρπαγή, και δεν είχαν μπει στην
εσχατολογική «ημέρα του Κυρίου».
Β’ Θεσ.β:6 καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι
αὐτὸν ἐν τῷ αὐτοῦ καιρῷ.
Όταν είχε βρεθεί μαζί τους στο παρελθόν, ο Παύλος είχε πει
στους Θεσσαλονικείς «τι» περιόριζε την αποκάλυψη του «ανθρώπου της ανομίας»
(δηλαδή του αντίχριστου, εδ.3). Όμως, δεν ξαναλέει την ταυτότητα του «κατέχοντος»
(τι ή ποιος συγκρατεί) σ’ αυτό το εδάφιο.
Το Άγιο Πνεύμα ολοκληρώνει τη διακονία Του για τον
περιορισμό της ανομίας, στον κόσμο, κυρίως μέσω της επιρροής των Χριστιανών μέσα
στους οποίους κατοικεί.
Όταν αυτή η επιρροή εκβληθεί, με την Αρπαγή της εκκλησίας, ο
«άνθρωπος της ανομίας» θα «αποκαλυφθεί».
Β’ Θεσ.β:7 τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας·
μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται.
Το «μυστήριο» (αλήθεια που προηγουμένως δεν αποκαλύφθηκε,
αλλά τώρα έγινε γνωστή) που ο Παύλος αναφέρεται εδώ είναι η αποκάλυψη της
μελλοντικής κορύφωσης της ανομίας που θα ακολουθήσει την απομάκρυνση του κατέχοντα.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η «ανομία» αναφέρεται στην παραβίαση του δικαίου γενικά.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αναφέρεται στην περιφρόνηση του Νόμου του Θεού
ειδικότερα: του λόγου Του. Αυτό το άνομο κίνημα ήταν ήδη σε εξέλιξη την εποχή
του Παύλου, αλλά ο Θεός το συγκρατούσε μέχρι τον ορισμένο καιρό. Τότε θα
αφαιρέσει την δύναμη που το συγκρατούσε. Αυτή η απομάκρυνση είναι μια αναφορά
στην Αρπαγή, όταν η συγκράτηση του κακού από τον Θεό μέσω του λαού Του θα
τελειώσει, καθώς αρπάζει την εκκλησία από την γη.
Ο Θεός θα μετακινήσει την περιοριστική επιρροή του Αγίου
Πνεύματος από τη γη, με την έννοια ότι ο Θεός θα μετακινήσει εκείνους στους
οποίους κατοικεί. Δεν θα εγκαταλείψει εντελώς τη γη, φυσικά, αφού ο Θεός, το
Άγιο Πνεύμα, είναι πανταχού παρόν.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα θα συνεχίσει να
κατοικεί μέσα σε ανθρώπους μετά την Αρπαγή της εκκλησίας. Όμως, αν διαβάσουμε
την Α’ Κορ.ιβ:13:
«καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν,
εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καὶ πάντες ἓν πνεῦμα ἐποτίσθημεν».
βλέπουμε ότι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος τοποθετεί τους πιστούς
στο «ένα σώμα» του Χριστού.
Το «σώμα του Χριστού» είναι ένας όρος που περιγράφει πάντα «την
εκκλησία» - που άρχισε την ημέρα της Πεντηκοστής - και πηγαίνει στον ουρανό
στην Αρπαγή. Για τον Χριστιανό, η κατοίκηση του Πνεύματος γίνεται την στιγμή που
βαπτίζεται με το Πνεύμα. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός θα δικαιώσει
κατά τη διάρκεια της Θλίψης δεν θα βιώσουν το βάπτισμα του Πνεύματος στο «σώμα
του Χριστού», είναι αδικαιολόγητο να υποθέσουμε ότι το Πνεύμα θα κατοικεί μέσα
τους. Το «σώμα του Χριστού» θα είναι τότε στον ουρανό, και όχι στην γη.
Δεδομένου ότι η εκβολή του κατέχοντα συμβαίνει πριν από την αποκάλυψη
του άνομου, αυτή η αναγνώριση της ταυτότητάς του, συνεπάγεται ότι η Αρπαγή θα
γίνει πριν από την Θλίψη.
Η σειρά με την οποία ο Παύλος περιέγραψε αυτές τις τρεις ενδείξεις
έχει προβληματίσει ορισμένους, δεδομένου ότι δεν είναι σε χρονολογική σειρά.
Νομίζω ότι η σειρά αντικατοπτρίζει τη σπουδαιότητα της αποστασίας. Ο Παύλος μίλησε
πρώτα για την αποστασία, μετά για τον άνθρωπο της ανομίας που θα είναι το
σημάδι ότι η αποστασία έχει έρθει, και στη συνέχεια για την εκβολή του κατέχοντος
που θα επιτρέψει στην αποστασία να εκδηλωθεί πλήρως.
Β’ Θεσ.β:8 καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ
κύριος [Ἰησοῦς] ἀνελεῖ τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ
τῆς παρούσιας αὐτοῦ,
Μετά την Αρπαγή, «ο άνομος» θα έχει μεγαλύτερη ελευθερία να
εφαρμόσει τις πολιτικές του. Θα κάνει πράγματα που θα έχουν σαν αποτέλεσμα να
αναγνωριστεί σαν ο Αντίχριστος. Ωστόσο, μια απλή «ανάσα» του «στόματος» του
Κυρίου Ιησού ... θα τον καταργήσει όταν ο Χριστός επιστρέψει στην γη (Αποκ.ιθ:15).
Η «επιφάνεια» του Κυρίου είναι διαφορετικό και μεταγενέστερο γεγονός από το
γεγονός της «επισυναγωγής» (εδ.1). Η πρώτη εκδήλωση είναι η Αρπαγή, και η
δεύτερη είναι η Δεύτερη Έλευση.
Ενώ υπάρχει αποστασία ανάμεσά μας, ο άνθρωπος της αμαρτίας δεν
έχει αποκαλυφθεί και το Άγιο Πνεύμα δεν έχει απομακρυνθεί. Όλα αυτά αποτελούν ισχυρή
απόδειξη ότι ο καιρός της Θλίψης δεν έχει έρθει και ότι δεν μπορεί να έρθει
μέχρι ο Χριστός να έρθει και να πάρει την εκκλησία Του στο σπίτι, στην αιώνια δόξα.
Β’ Θεσ.β:9,10 οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ
σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασιν ψεύδους. καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτη ἀδικίας
τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ' ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο
εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς.
Ο «άνομος» θα είναι το όργανο του Σατανά. Η Γραφή τον
αποκαλεί επίσης «το θηρίο που βγαίνει από τη θάλασσα» (Αποκ.ιγ:1-10), «το
κόκκινο θηρίο» (Αποκ.ιζ:3), και απλά «το θηρίο» (Αποκ.ιζ:8,16, ιθ:19-20, κ:10).
Η χρήση της λέξης «παρουσία» εδώ, προφανώς είναι παρωδία της
Παρουσίας του Χριστού (εδ.8).
Ο Σατανάς θα τον εξουσιοδοτήσει να εξαπατήσει τους
περισσότερους ανθρώπους να πιστέψουν ότι είναι Θεός, επιτρέποντάς του να κάνει
θαύματα που προκαλούν φόβο, ανάμικτο με θαυμασμό. Η λέξη «δύναμις» που χρησιμοποιείται
εδώ, αναφέρεται σε δυνητική δύναμη, όχι ενεργητική. Έτσι η «δύναμη» αυτή πρέπει να είναι η εξουσία
του, παρά τα δυνατά θαύματά του. Τα «σημεία» αναφέρονται σε θαύματα που οι
άπιστοι θα σκεφτούν ότι σηματοδοτούν την υπερφυσική ικανότητα του άνομου. «Τέρατα
ψεύδους», τονίζει την παραποιημένα φύση του φόβου που θα εμπνέει με τα κατορθώματα
του. «Απάτη» προσδιορίζει την πρόθεση και το αποτέλεσμα των κακών πράξεων του.
Με μια λέξη, αντί να υπάρχει εκκλησία, θα υπάρχει αποστασία,
αντί για το Άγιο Πνεύμα, ο Σατανάς και αντί της εξουσίας του Θεού σαν
συγκράτηση του κακού, ο αχαλίνωτος άνθρωπος που στήνεται σαν Θεός στη γη.
Β’ Θεσ.β:11,12 καὶ διὰ τοῦτο πέμπει αὐτοῖς ὁ θεὸς ἐνέργειαν
πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσιν
πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ ἀλλὰ εὐδοκήσαντες τῇ
ἀδικίᾳ.
«και δια τούτο» αναφέρεται πίσω στο «τὴν ἀγάπην τῆς
ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς» (εδ.10). Χιλιάδες άνθρωποι,
αλλά μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνόλου του πληθυσμού, θα πιστέψει στον Ιησού
Χριστό κατά τη διάρκεια της Θλίψης (Αποκ.ς:9-11, ζ:4, 9-17….).
Ορισμένοι έχουν
καταλήξει στο συμπέρασμα από αυτά τα εδάφια (11-12) ότι κανείς που έχει ακούσει
το Ευαγγέλιο και το απέρριψε, πριν από την Αρπαγή, δεν θα μπορέσει να σωθεί
κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Εντούτοις, φαίνεται πιθανότερο ότι το εδ.10
περιγράφει όλους τους άπιστους στην Θλίψη, όχι μόνο εκείνους που άκουσαν και
απέρριψαν το Ευαγγέλιο πριν από την Αρπαγή.
Είναι πολύ δύσκολο ένα άτομο που απορρίπτει τον Χριστό σε
αυτή την περίοδο της χάρης να στραφεί σ’ Εκείνον σε αυτή την απαίσια περίοδο της
Θλίψης. Αλλά η συνηθισμένη αρχή της Αγίας Γραφής είναι ότι όσο υπάρχει ζωή,
υπάρχει ελπίδα. Είναι πιθανό, αν και πολύ απίθανο, ένα άτομο που έχει ακούσει
το Ευαγγέλιο στη σημερινή εποχή της χάρης, να έρθει στον Χριστό μετά την
αρπαγή.
Η «δύναμη», τα «σημεία», τα «τέρατα ψεύδους», και το κακό της
«απάτης» του Σατανά (βλέπε αντίχριστος) στα εδ.9-10, θα εντυπωσιάσει όλους τους
ανθρώπους που ζουν στη γη κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Ο Παύλος θα μπορούσε να
πει ότι αυτοί οι άνθρωποι «τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι
αὐτούς» (εδ.10), και ότι «μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ ἀλλὰ εὐδοκήσαντες τῇ
ἀδικίᾳ» (εδ.12). Θα μπορούσε να το κάνει αφού αυτές οι φράσεις περιγράφουν
όλους τους άπιστους, όχι μόνο εκείνους που άκουσαν το Ευαγγέλιο και το απέρριψαν
εσκεμμένα πριν από την Αρπαγή (Ιωάν.γ:19, Ρωμ.α:24-32).
«πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει» προφανώς σημαίνει την
άρνηση της θεμελιώδους αλήθειας ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Είναι η απόρριψη της
αποκάλυψης του Εαυτού Του σαν Δημιουργού και Σωτήρα, δίκαιου και φιλεύσπλαχνου κριτή
των πάντων, που οδηγεί στη λατρεία ενός άλλου, του «ανθρώπου της ανομίας».
«Είναι μια σοβαρή σκέψη, ότι όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να
απορρίπτουν το καλό, αναπόφευκτα τελειώνουν με την προώθηση του κακού».
Γίνεται σαφές ότι η θεία καταδίκη δεν προκύπτει από
ανθρώπινα πνευματικά λάθη, αλλά μάλλον από την απόλαυση σε ό, τι είναι κακό και
ανήθικο.
Τα εδ.10-12 παρουσιάζουν την ίδια καθοδική πορεία του κακού που
ο Παύλος έγραψε στην Ρωμ.α:18-32: Πρώτο, αντιστέκονται στην αλήθεια. Δεύτερο, ο
Θεός τους παραδίδει στις επιθυμίες τους, έτσι ώστε να γίνουν σκλάβοι στα πάθη
τους. Τρίτον, τους τιμωρεί αιώνια.
Αν ο Παύλος ήθελε να διορθώσει το λανθασμένο συμπέρασμα των
Θεσσαλονικέων, ότι βρισκόταν στην «ημέρα του Κυρίου», γιατί δεν τους είπε απλά
ότι η Αρπαγή δεν είχε γίνει ακόμη; Προφανώς δεν το έκανε, επειδή ήθελε να
αποκαλύψει, ή ίσως να τονίσει εκ νέου, τα γεγονότα που είχαν σαν αποτέλεσμα την
κορύφωση και την καταστροφή – της ανομίας στον κόσμο. Η χρονική στιγμή της
ανομίας της Θλίψης, και ο φόβος ότι έχασαν την Αρπαγή, ήταν οι κύριοι τομείς
ανησυχίας τους.
Οι αναγνώστες του Παύλου θα μπορούσαν, επομένως, να είναι
βέβαιοι ότι «η ημέρα του Κυρίου» δεν είχε αρχίσει ακόμη. Οι θλίψεις που βίωναν
δεν ήταν εκείνες της «ημέρας του Κυρίου», για την οποία ο Παύλος τους είχε
διδάξει ενώ ήταν μαζί τους. Επιπλέον, δεν είχαν ακόμη πραγματοποιηθεί τρία προαπαιτούμενα
γεγονότα. Μετά τη γενική αποστασία που ξεκίνησε τον πρώτο αιώνα και στη
συνέχεια αυξήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της Εκκλησιαστικής ιστορίας, είναι: (1)
η μεγάλη αποστασία, (2) η αποκάλυψη του ανθρώπου της ανομίας και (3) η εκβολή
του κολύωντα στην Αρπαγή.
