Κάποιοι πιστεύουν ότι η Αρπαγή της Εκκλησίας συμβαίνει στη
μέση της Θλίψης πριν η οργή του Θεού εκχυθεί με τις 7 φιάλες. Νομίζουν ότι ο
Παύλος μιλάει γι’ αυτές τις κρίσεις όταν διδάσκει στην Α’ Θες.ε:9 ότι «ο
Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».
Ο χρόνος της αρπαγής (ή ανάστασης) της εκκλησίας συζητιέται
πολύ έντονα τελευταία, ένα θέμα που μπορεί εύκολα να επιλυθεί από την Γραφή. Όλη
αυτή η σύγχυση υπάρχει, γιατί παίρνουν εδάφια και λόγια της Βίβλου έξω από τα
συμφραζόμενα, αγνοώντας το συνολικό ή γενικό σχέδιο του λόγου του Θεού. Δεν
πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Γραφή ερμηνεύεται από τον εαυτό της. Ακόμα, δεν πρέπει
να μένουμε σε μια «λέξη», αδιαφορώντας για το πνεύμα του λόγου.
Η οργή για την οποία ο Παύλος μιλάει στην Α’ Θεσσαλονικείς,
δεν είναι συγκεκριμένη αναφορά στις κρίσεις των φιαλών. Μάλλον, ο Παύλος μιλάει
για την οργή των 7 χρόνων της Θλίψης. Στην Α’ Θες.ε, ο Παύλος παρηγορεί την
εκκλησία ότι δεν έχασαν την αρπαγή (ανάσταση), όπως ισχυρίζονταν κάποιοι ψευδοδιδάσκαλοι.
Αν και η εκκλησία υπέφερε μεγάλους διωγμούς από Εβραίους και Ρωμαίους, παρόλα
αυτά η εμπειρία τους αυτή δεν ήταν η Θλίψη, όπως ορισμένοι φοβούνταν.
Α’ Θεσ.ε:9-11 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς
εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις
απέθανεν υπέρ ημών, ίνα είτε αγρυπνούμεν είτε κοιμώμεθα ζήσωμεν μετ' αυτού. Διά
τούτο παρηγορείτε αλλήλους και οικοδομείτε ο εις τον άλλον, καθώς και κάμνετε.
Ο Παύλος λέει ότι η Εκκλησία δεν έχει προσδιοριστεί να
βιώσει την οργή του Θεού. Εννοούσε, ότι η Εκκλησία δεν χρειάζεται να φοβάται
ότι είχε χάσει την αρπαγή και, ως εκ τούτου, βίωνε τη Θλίψη.
Είχε διδάξει την Εκκλησία νωρίτερα, ότι η Αρπαγή προηγείται
της Θλίψης, ωστόσο κάποιοι ψευδοδιδάσκαλοι τους είχαν πείσει ότι βρισκόταν ήδη
μέσα στην Θλίψη. Ως εκ τούτου, η εκκλησία ανησυχούσε ότι η άφιξη της Θλίψης
σήμαινε ότι είχαν χάσει την Αρπαγή.
Ο Παύλος απαντά καθησυχάζοντας την Εκκλησία ότι δεν έχουν
προσδιοριστεί ούτε προορίζονται για οργή, δηλαδή την οργή της Θλίψης. Θα
μπορούσαν λοιπόν να παρηγορηθούν, γνωρίζοντας ότι η ανάστασή τους ήταν ακόμα μελλοντικό
γεγονός.
Το κλειδί για την ορθή ερμηνεία αυτού του αποσπάσματος είναι
η κατανόηση ότι τα επτά χρόνια της Θλίψης θεωρούνται η «οργή του Θεού». Οι κρίσεις
των φιαλών είναι μόνο η τελική και μεγαλύτερη έκχυση της οργής κατά τη διάρκεια
αυτών των επτά χρόνων, αλλά η οργή του Θεού είναι εμφανής σε όλες τις κρίσεις
της θλίψης, όπως μας διδάσκει η Αποκάλυψη:
Αποκ.ιε:1 Και είδον άλλο σημείον εν τω ουρανώ μέγα
και θαυμαστόν, αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς, διότι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού.
Προσέξτε ότι οι κρίσεις των φιαλών ονομάζονται «έσχατες», επειδή
«εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού» στη Θλίψη. Δεν είναι το
σύνολο της οργής του Θεού. Είναι το τελείωμα της οργής του Θεού. Παρόμοια,
βρίσκουμε ότι και οι πρώτες κρίσεις της Θλίψης, οι κρίσεις των σφραγίδων, ονομάζονται
κρίσεις της οργής:
Αποκ.ς:17 διότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη της οργής
αυτού, και τις δύναται να σταθή;
Μετά την έκτη σφραγίδα, οι άνθρωποι της γης δηλώνουν ότι η
μεγάλη ημέρα της «οργής» έχει έρθει πάνω τους. Προφανώς, η οργή του Θεού
έρχεται στη γη πολύ πριν εμφανιστούν οι κρίσεις των φιαλών. Οι φιάλες είναι
απλά το τελευταίο ξέσπασμα της οργής Του.
Έτσι, όταν ο Παύλος λέει ότι η Εκκλησία δεν είναι προορισμένη
για οργή, εννοεί ότι δεν μπορούμε να βιώσουμε καμία από τις κρίσεις της Θλίψης.
Γι' αυτό διδάσκει ότι ο ερχομός του Κυρίου για την Εκκλησία (δηλαδή η Αρπαγή)
μας σώζει από αυτή την επερχόμενη οργή:
Α’ Θεσ.α:10 και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ
των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς
από της μελλούσης οργής.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά μέρη που βρίσκουμε στις γραφές,
που διδάσκουν ότι η Εκκλησία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί σχετικά με τη Θλίψη. Η
Θλίψη, η 70η εβδομάδα του Δανιήλ,
δεν έχει σχεδιαστεί για την εκκλησία, αλλά για εντελώς διαφορετικούς
λόγους.
