Στη μέση της ομιλίας ότι η εκκλησία θα περάσει μέσα στην Μ.
Θλίψη (σύμφωνα με τους Μεσοθλίψιους), ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάνει ένα
ενδιαφέρον σχόλιο:
«Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν· Όταν ο κλάδος
αυτής γείνη ήδη απαλός και εκβλαστάνη τα φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το
θέρος· ούτω και σεις, όταν ίδητε πάντα ταύτα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι επί
τας θύρας» (Ματθ.κδ:32-33).
Δεν θα σπαταλήσω το χρόνο σας και τον δικό μου
χρησιμοποιώντας αυτά τα εδάφια για να ορίσω κάποια «ημερομηνία» για την μακαρία
ελπίδα. Το έχουν κάνει άλλοι πέφτοντας σ’ αυτή την παγίδα, και δεν υπάρχει
λόγος να επιδεινώσουμε τα λάθη τους με τα δικά μου. Αρκεί να πούμε ότι σε όλες
τις παραβολές του Ιησού, τα πάντα στην παραβολή αντιπροσωπεύουν κάτι άλλο. Τι σημαίνει
η συκιά;
Λοιπόν, συγκρίνοντας τις γραφές μαθαίνουμε ότι η «συκιά»
αντιπροσωπεύει τον εβραϊκό λαό. Αξίζει
μια μελέτη πάνω στο θέμα, αλλά φαίνεται πάντα να είναι μια αναφορά στον Ισραήλ
που κατοικεί με ασφάλεια και ευημερία στη γη που έδωσε ο Θεός στους πατέρες
τους. Παραδείγματα αυτού βρίσκονται στο Δευτ.η, Κριτ.θ, Α’ Βας.δ, Ψαλμ.ρε, Άσμ.
Ασμάτων β, Ιερεμ.ε, Ιερεμ. κδ, Ωσηέ β, Ιωήλ α, Μιχ. δ, Ζαχ. γ, και Ματθ. κα,
μεταξύ άλλων.
Γιατί, αν το Ματθ.κδ μιλά για την αρπαγή της εκκλησίας, ο
Ιησούς διακόπτει αυτά που λέει με ένα φαινομενικά ασύνδετο σχόλιο για το
Ισραήλ, πριν ξεκινήσει πάλι την προειδοποίηση προς την εκκλησία; Ξέρω ότι εγώ κάνω πολλές φορές - άσχετα
σχόλια - ενώ κηρύττω, αλλά υποθέτω ότι ο Ιησούς δεν έχει αυτό το πρόβλημα.
Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να αναθεωρήσουμε τη θεολογία μας, κάνοντας την
εκκλησία και το Ισραήλ να είναι το ίδιο, αλλά αυτό θα ήταν απλά πολύ πρόχειρος
χειρισμός των γραφών.
Μπορώ να σας δώσω μια πολύ απλούστερη, και πιο συνεκτική
εξήγηση σ’ αυτό το μεγάλο θέμα. Ο Ιησούς δεν διακόπτει αυτά που λέει, συνεχίζει
μια σκέψη που κατευθύνεται προς την ίδια ομάδα ανθρώπων, και αυτή η ομάδα δεν
είναι η εκκλησία.
Τελικά, αυτό είναι το μεγαλύτερο παζλ στον κόσμο, και δεν
είμαι σίγουρος ότι κάποιος έχει όλα τα κομμάτια. Αλλά υπάρχουν κραυγαλέες
διαφορές μεταξύ των γεγονότων στο Ματθ.κδ και τα γεγονότα στην Α’ Κορ.ιε / Α’
Θες.δ. Πιστεύω ότι αυτές οι διαφορές
είναι πολύ σημαντικές και θεμελιώδεις. Εάν δεν αναγνωρίσουμε αυτές τις
διαφορές, θα βγάζουμε συνέχεια λάθος συμπεράσματα.
Νεκροί και ζωντανοί!!
Α’ Κορ.ιε:51,52 «Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς·
πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή,
εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί
θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή».
Α’ Θεσ.δ:13-15 Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί,
περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες
ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους
κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν
διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την
παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας».
Από αυτά τα δύο αποσπάσματα κάτι είναι πολύ φανερό, νεκροί
σωσμένοι άνθρωποι και ζωντανοί σωσμένοι άνθρωποι θα αρπαχτούν, με τους νεκρούς
να αναστήνονται πρώτοι.
Τώρα ρίξε μια ματιά στο Ματθ.κδ:31: «Και θέλει αποστείλει
τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους
εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ' άκρων ουρανών έως άκρων αυτών».
εδ.40,41: «Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ· ο εις
παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται· δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία
παραλαμβάνεται και μία αφίνεται». Ένα παράλληλο εδάφιο στο Λουκ.ιζ:34
αναφέρει επίσης: «Εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο
εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται».
Παίρνοντας αυτά τα εδάφια απλά, βλέπουμε ότι, κατά τη στιγμή
αυτής της μελλοντικής πράξης θα υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στο χωράφι,
άνθρωποι που εργάζονται στο μύλο και άνθρωποι που βρίσκονται στο κρεβάτι. Η
ερώτησή μου είναι η εξής: Πού είναι οι νεκροί στο Ματθ.κδ, στο Μαρκ.ιγ ή στο
Λουκ.ιζ;
Απλά, βάλτο στο πίσω μέρος του μυαλού σου, ότι δεν υπάρχουν
νεκροί άνθρωποι στο Ματθ.κδ.
