ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ
Ο Χριστός είναι το περιεχόμενο και ο στόχος της Προφητείας
(Α' Πέτρ.α:11, Β' Πέτρ.α:21, Αποκ.ιθ:10, Λουκ.κδ:44, Eβρ.ι:7, Α' Κορ.α:22 .... β:2).
ΤΡΕΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ.
1. Έκθεση του παρελθόντος. Το έκαναν για να
διδάξουν τον λαό από τις νίκες αλλά και από τις ήττες, να εξάρουν την αρετή και
να καταδικάσουν την απιστία και την ανυπακοή.
2. Κρίση για το παρόν. Αυτό σημαίνει παραδοχή της
αμαρτίας και κάλεσμα για μετάνοια.
3. Προφητείες (μηνύματα) για το μέλλον, με σκοπό να
προειδοποιήσουν αλλά και να ανακουφίσουν. Οι προφητείες αυτές αναφέρονται:
· Στην κρίση που θα έλθει πάνω στον Ισραήλ,
· Στην κρίση που θα έλθει πάνω στα έθνη,
· Στην επαναφορά και επιστροφή του Ισραήλ στον Θεό,
· Στην επαναφορά και επιστροφή των εθνών στον Θεό,
· Στον Μεσαία και στην Βασιλεία Του.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ.
Η διακονία του προφήτη είχε προβλεφθεί μέσα στον Νόμο του Μωυσή
και μάλιστα γίνεται λόγος για τον μεγαλύτερο προφήτη από όλους, τον Κύριο Ιησού
Χριστό (Λευιτ.ιη:15-22).
Η ιστορία των προφητών αρχίζει από τον Άβελ (Ματθ.κγ:35). Ο
Ιώβ, ο Αβραάμ ήταν προφήτες, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής (Λευιτ.ιη:18) επίσης. Από τον
Ιησού του Ναυή μέχρι τον Ηλί τον Αρχιερέα «...Ο λόγος δε του Κυρίου ήτο σπάνιος κατ' εκείνας τας ημέρας· όρασις δεν
εφαίνετο....» (Α' Σαμ.γ:1) δηλ. δεν υπήρχε προφήτης του Κυρίου. Από τον καιρό
όμως που ο Κύριος έχρισε με το Πνεύμα Του τον Σαμουήλ να είναι προφήτης,
βλέπουμε να υπάρχει μια συνεχής προφητική διακονία.
Η διακονία της προφητείας δεν ήταν κληρονομική όπως η
ιερατική των Λευιτών. Ο Θεός σήκωνε τον κάθε προφήτη, τον έχριε με το Πνεύμα
Του και μιλούσε μέσα από αυτόν τα μεγαλεία Του (Eβρ.α:1-2) «...Ούτω λέγει Κύριος..». Μιλούσαν η έγραφαν
δι’ αποκαλύψεως εμπνευσμένοι πάντοτε από το Πνεύμα το Άγιο και όχι από
ανθρώπινο θέλημα η ανθρώπινες διασαφηνίσεις (Β' Πέτρ.α:20-21).
Ήταν το μέσο δια του οποίου ο Θεός αποκάλυπτε τα μελλοντικά
Του σχέδια. Ήταν κήρυκες και δάσκαλοι της δικαιοσύνης και της αγιοσύνης του
Θεού και του Νόμου Του (Μαλαχ.δ:4). Πρότρεπαν, επιπλήτταν αλλά και ανακούφιζαν
τον λαό του Θεού. Ήταν ακόμη οι φρουροί που προειδοποιούσαν συνεχώς τον Ισραήλ από
τον κίνδυνο της αποστασίας και της απιστίας προς τον Θεό και τα διατάγματα Του (Ιεζ.γ:17,
λγ:7)
Η λέξη «προφήτης»:
· Στα Εβραϊκά η λέξη είναι «Ναβί» και προέρχεται από
μια ρίζα που έχει την έννοια του «κοχλάζω, αναβλύζω».
· Στα Ελληνικά η λέξη «προφήτης» προέρχεται από το
«προ-φημί» που θα πει λέγω κάτι πριν γίνει.
Ορισμένοι από τους προφήτες δεν έγραφαν, όπως ο Ηλίας, ο
Ελισαιέ, ο Νάθαν κ.α. Άλλοι όμως έγραφαν όπως ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ωσηέ κ.α.
Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.
Πρώτα έχουμε τα ιστορικά βιβλία ( Γένεση - Εσθήρ 17) τα
οποία περιλαμβάνουν και τον Νόμο. Ο Νόμος εκφράζει τις βάσεις των «οδών» του Θεού
και τους κανόνες με τους οποίους σχετίζεται με τα παιδιά Του, ενώ η ιστορία
δείχνει την εξέλιξη αυτών των αρχών και των κανόνων συνέβησαν στην ζωή του λαού
Ισραήλ.
Μετά έχουμε τα ποιητικά βιβλία (Ιώβ - Άσμα Ασμάτων 5) που
εκφράζουν την εμπειρία των πιστών με τον Κύριο.
Τέλος έχουμε τα προφητικά βιβλία (Ησαΐας - Μαλαχίας 17) στα
οποία εξελίσσονται οι θείες αρχές της άγιας ζωής που θα μας οδηγήσει στην
παρουσία του Θεού.
