ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Γέν.μδ:1,2 Προσέταξε δε τον επιστάτην της
οικίας αυτού λέγων, Γέμισον τα σακκία των ανθρώπων τροφάς, όσας δύνανται να
φέρωσι, και βάλε το αργύριον εκάστου εν τω στόματι του σακκίου αυτού· και βάλε
το ποτήριόν μου, το ποτήριον το αργυρούν, εν τω στόματι του σακκίου του
νεωτέρου και το αργύριον του σίτου αυτού. Και έκαμε κατά τον λόγον τον οποίον
είπεν ο Ιωσήφ.
Ο Ιωσήφ με χαρά τους έδωσε πολύ
στάρι, αλλά κι αυτοί θα χάρηκαν. Έβαλε το ασημένιο του ποτήρι στο σακί του
Βενιαμίν για να βρει αιτία να τον κρατήσει. Ίσως ήθελε να δει πώς θ'
αντιδρούσαν τ' αδέλφια του στο "χαμό" του Βενιαμίν. Αν θα άφηναν τον
πατέρα τους να πάρει κι άλλη θλίψη ή θα αγωνιζόταν να τον πάρουν μαζί τους.
Γέν.μδ:13-16 Τότε
έσχισαν τα ιμάτια αυτών και φορτώσαντες έκαστος τον όνον αυτού, επέστρεψαν εις
την πόλιν. Εισήλθε δε ο Ιούδας και οι αδελφοί αυτού εις την οικίαν του Ιωσήφ,
έτι αυτού όντος εκεί· και έπεσαν έμπροσθεν αυτού επί την γην. Και είπε προς
αυτούς ο Ιωσήφ, Τι είναι το πράγμα τούτο, το οποίον επράξατε; δεν εξεύρετε ότι
άνθρωπος οποίος εγώ αληθώς μαντεύει; Και είπεν ο Ιούδας, Τι να είπωμεν προς τον
κύριόν μου; τι να λαλήσωμεν; ή πως να δικαιωθώμεν; ο Θεός εύρηκε την αδικίαν
των δούλων σου· ιδού, είμεθα δούλοι του κυρίου μου και εμείς και εκείνος εις
τον οποίον ευρέθη το ποτήριον.
Φαίνεται ότι οι καρδιές τους έχουν
αλλάξει τώρα. Υπολογίζουν τη θλίψη του πατέρα τους κι αυτό τους στεναχωρεί.
Παίρνουν όλοι μαζί την ευθύνη και δεν την χρεώνουν μόνο στο Βενιαμίν. Ο Ιούδας
που πρόδωσε τον Ιωσήφ, τώρα συμπεριφέρεται τελείως διαφορετικά για τον
Βενιαμίν, επειδή τον είχε πάρει υπ' ευθύνη του.
Γέν.μδ:28 και
ο εις εξήλθεν από πλησίον μου και είπα, Βεβαίως κατεσπαράχθη υπό θηρίου· και
δεν είδον αυτόν έως του νύν·
Ο Ιούδας επειδή δεν ξέρει σε ποιόν
μιλάει, φανερώνει στον Ιωσήφ τί είπαν στον πατέρα τους για το χαμό του.
Γέν.μδ:33 Τώρα
λοιπόν, δέομαί σου, ας μείνη ο δούλός σου αντί του παιδίου δούλος εις τον
κύριόν μου, το δε παιδίον ας αναβή μετά των αδελφών αυτού·
Ο Ιούδας μεσιτεύει για τον
Βενιαμίν, προσφέροντας τον εαυτό του αντί γι' αυτόν.
Μπορούμε να δούμε και πάλι τυπικά
του Ισραηλίτες στην παρουσία του Ιησού χωρίς να Τον αναγνωρίζουν. Κι έχουν
περάσει τόσοι αιώνες χωρίς να καταφέρουν ν' αναγνωρίσουν τον αδελφό τους που
είναι ο αγαπητός του Πατέρα!
Την πρώτη φορά που ήρθαν,
υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους και δεν αναγνώρισαν την αμαρτία τους ("είμεθα καλοί άνθρωποι"
μβ:31). Το ίδιο είχαν πει οι Ισραηλίτες στον Κύριο: Εμείς είμαστε τέκνα του
Αβραάμ.
Στη δεύτερη επίσκεψη αναγνώρισαν
την αμαρτία τους ("ο Θεός εύρηκε την
αδικίαν των δούλων σου" μδ:16) κι αυτό θα γίνει όταν ξαναέρθει ο
Χριστός. Όταν ο αντίχριστος θα είναι έτοιμος να τους διαλύσει, η διακονία των 144.000
θα έχει κάνει ένα καλό έργο μέσα στην καρδιά τους, θα επιβλέψουν σ' Αυτόν τον
οποίο εξεκέντησαν και θα συγχωρεθούν.
Ο Ιωσήφ αγαπούσε τους αδελφούς του
παρά το γεγονός ότι εκείνοι του φέρθηκαν άσχημα. Ο Ιησούς αγαπά τον Ισραήλ,
άσχετα αν αυτοί Τον απέρριψαν, Τον σταύρωσαν, και σήμερα διώκουν αυτούς που Τον
αγαπάνε και θα τους το αποδείξει στη Χιλιετή βασιλεία.
Ο Ιησούς δεν αποκαλύπτεται στον
αμαρτωλό σαν Σωτήρας, μέχρι ν' αναγνωρίσει την αμαρτία του. Ο Ιωσήφ (Ιησούς)
για τ' αδέλφια του παραμένει ένας σκληρός άρχοντας που μπορεί να βοηθάει μεν,
αλλά δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Όταν όμως πάνε κοντά του με ανοιχτή
καρδιά και συντετριμμένο πνεύμα και λένε: "Σφάλαμε, συγχώρεσέ μας",
τότε αυτός ο άρχοντας, ο υψηλός και επηρμένος, αποκαλύπτει ότι είναι ο αδελφός
τους.
