Χριστιανοί του καναπέ

Πριν πούμε οτιδήποτε για τον καναπέ, που είναι το θέμα μας, ας κοιτά­ξουμε για λίγο το μεγάλο κεφάλαιο που είναι ο Χριστιανός. Οι μέρες μας έχουν αυτό το επικίνδυνο στοιχείο. Οι έννοιες, οι λέξεις, τα νοήμα­τα αδειάζουν από το πραγματικό τους περιεχόμενο και περιφέρονται από στόμα σε στόμα αναζητώντας το στίγμα τους και τη θέση τους στη ζωή μας. Τα νοήματα αδυνατίζουν στις μέρες μας, οι λέξεις αποψιλώ­νονται από τα βαθύτερα νοήματά τους και φτωχαίνουν, φτηναίνουν και χάνονται. Μαζί τους όμως χάνονται και αξίες και αρχές, πολύτιμα και αναντικατάστατα σημεία αναφοράς της ζωής μας.

Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος που πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη εκκλησία, ούτε αυτός που έχει τη μια ή την άλλη θέση στα θρησκευτι­κά πράγματα. Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει τον Ιησού Χριστό ανάμεσα στους ανθρώπους. Ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού κάθε μέρα, την περιφέρει, τη φανερώνει με τη ζωή του, τις αντιδράσεις του, το περιεχόμενο της μέρας του. Ο πραγματικός Χριστιανός, ζει το Ευαγγέλιο στη ζωή του και είναι άρωμα και ευωδιά Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ίσως από τις πιο πρόσφατες και πιο αποτελεσματικές ανακαλύψεις του Σατανά είναι αυτό το νέο είδος Χριστιανών, που στις μέρες μας ανθεί και πολλαπλασιάζεται με γοργούς ρυθμούς, ίσως γιατί έχει μεγάλη ζήτηση... Χριστιανοί του καναπέ.

Ο καναπές όπου και όπως κι αν χρησιμοποιείται κλείνει μέσα του πικρή ειρωνεία και δηλώνει ξεπεσμό και εκφυλισμό. Την έκφραση τη χρησιμοποιεί και ο κόσμος έξω, γύρω μας, στην πολιτική και αλλού. «Του καναπέ» θα πει αδιάφοροι, βολεμέ­νοι, εφησυχασμένοι, τακτοποιημένοι Κάθονται στον καναπέ, στον όμορ­φα πλασμένο κόσμο τους, με τις παντοφλίτσες τους, τη ζεστή τους ρομπίτσα, το τζάκι με τη γαλάζια φλόγα να γλυκοπαίζει στην άκρη... Είναι όμορφα όλ' αυτά και.. γλυκόπιοτα... όμως δίπλα μας ο κόσμος χάνεται, η αμαρτία αλωνίζει, ο Σατανάς αλυσοδένει τις ψυχές, στα νοσο­κομεία, στις φυλακές, στα νεκροταφεία, στα ναρκωτικά...

Αυτό είναι το τραγικό και εγκληματικό πρόσωπο του καναπέ. Αδιάφοροι και ανάλγητοι, βυθισμένοι στη βόλεψή τους, στα αγαθά τους, στον κόσμο τους. Κλεισμένα και τα σπλάχνα τους και η καρδιά τους. «...Εγώ να είμαι καλά, εγώ να έχω, να είμαι, να απολαμβάνω...».

Το επόμενο βήμα είναι να τα παντρέψουμε αυτά τα δύο. Και Χριστιανοί και στον καναπέ. Ε, όχι, δεν παντρεύονται αυτά τα δύο, δε συναντιού­νται καν, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο. Ή το ένα θα είσαι ή το άλλο. Ο Χριστιανός δεν έχει καναπέ στη ζωή του, ούτε μπορεί να φανταστεί μια ζωή βολεμένη, αδιάφορη, ψυχρή για τους γύρω. Ο ίδιος ο Χριστιανός είναι «καρπός του πόνου της ψυχής» του Κυρίου (Ης.νγ:11), είναι καρπός θυσίας, αγάπης, χάριτος και ελέους της καρδιάς του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να περιχαρακωθεί γύρω από τον μικρό και απατηλό κόσμο των υλικών και σαρκικών του απο­λαύσεων και να αδιαφορήσει για το τι γίνεται γύρω του ή δίπλα του στον κόσμο της αμαρτίας; Ο ίδιος ο Χριστιανός, που η ζωή του έχει ξαναρχίσει με την αναγέννηση που του χάρισε ο Κύριος, είναι μάχιμος καθημερινά, ετοιμοπόλεμος από την καινούρια, λυτρωμένη φύση του: «Κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού»