Επίλογος (ιε:14-ις:27)
Το τελευταίο τμήμα της προς Ρωμαίους επιστολής παίρνει τη
μορφή προσωπικού συμπεράσματος. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μοιάζει μάλλον
με δογματική πραγματεία παρά γράμμα, σ’ αυτή την ενότητα υπερισχύουν τα
χαρακτηριστικά ενός γράμματος. Ο Παύλος συζήτησε τους στόχους του σαν απόστολος,
συμπεριλαμβανομένου του σκοπού της συγγραφής και τα προσωπικά του σχέδια για το
μέλλον. Στην πορεία, τα επεξεργάσθηκε σε αρκετά σημεία και τα υπαινίχθηκε στον πρόλογο. Τελείωσε με μια
σύσταση ενός χριστιανού εργάτη, με χαιρετισμούς σε πολλούς Ρωμαίους αγίους, με
τελικές οδηγίες και προειδοποιήσεις και μια τελική έκφραση δοξολογίας στο Θεό.
Αν και ο επίλογος δεν είναι κατά κύριο λόγο διδασκαλικός, μπορούμε να
διακρίνουμε πολλές πολύτιμες πνευματικές πληροφορίες και μαθήματα από τις συμπερασματικές
παρατηρήσεις του Παύλου.
A. Ο σκοπός του Παύλου για τη συγγραφή (ιε:14-21)
Ρωμ.ιε:14 Είμαι δε, αδελφοί μου, και αυτός εγώ
πεπεισμένος διά σας, ότι και σεις είσθε πλήρεις αγαθωσύνης, πεπληρωμένοι πάσης
γνώσεως, δυνάμενοι και αλλήλους να νουθετήτε.
Το εδάφιο 14 αρχίζει στον επίλογο της επιστολής να εξηγεί το
σκοπό που ο Παύλος έγραψε στην εκκλησία των Ρωμαίων. Όπως στο κεφ.α, όπου
εξήγησε γιατί σχεδίαζε να τους επισκεφθεί, ο Παύλος κάνει εδώ μια πολύ
διακριτική προσέγγιση. Έγραψε ότι οι Ρωμαίοι Χριστιανοί ήταν γεμάτοι αγαθοσύνη,
πληρωμένοι με κάθε γνώση (πνευματική αντίληψη), ώστε να είναι σε θέση να νουθετούν
ο ένας τον άλλο. (Το κριτικό κείμενο λέει "άλλους" αντί για «αλλήλους»).
Εν ολίγοις, αναγνώρισε ότι ήταν ώριμοι Χριστιανοί χωρίς τη βοήθειά του.
Ρωμ.ιε:15 Σας έγραψα όμως, αδελφοί, τολμηρότερον
οπωσούν, ως υπενθυμίζων υμάς, διά την χάριν την δοθείσαν εις εμέ υπό του Θεού
(Το κριτικό κείμενο παραλείπει το «αδελφοί»). Εξηγεί γιατί
θεώρησε αναγκαίο να τους γράψει και ειδικότερα τις φορές που μίλησε λίγο
τολμηρότερα. (Ίσως είχε στο μυαλό του τις συχνές δηλώσεις, «Μη γένοιτο!» —
ιδιαίτερα στο κεφ.ς την αποκήρυξη της αμαρτίας σε μια χριστιανική ζωή). Αρχικά,
είδε την επιστολή σαν μια πολύτιμη υπενθύμιση προς αυτούς, των αληθειών που είχαν
ήδη αντιμετωπίσει. Δεύτερο, ο Θεός του είχε δώσει ιδιαίτερη χάρη — δηλαδή, μια
ειδική διακονία να εκπληρώσει.
Ρωμ.ιε:16 εις το να ήμαι υπηρέτης του Ιησού Χριστού
προς τα έθνη, ιερουργών το ευαγγέλιον του Θεού, διά να γείνη η προσφορά των
εθνών ευπρόσδεκτος, ηγιασμένη διά του Πνεύματος του Αγίου.
Αυτή η ειδική διακονία ήταν η κλήση του να είναι απόστολος
στους εθνικούς. Για την εκπλήρωση αυτής της Θεόδοτης ευθύνης, ο Παύλος πιθανώς
αισθάνθηκε υποχρεωμένος να υπηρετήσει τη Ρώμη, δεδομένου ότι ήταν η κύρια
εθνική πόλη των ημερών του.
Οι κήρυκες και οι δάσκαλοι σήμερα, μπορούν να μάθουν ένα
πολύτιμο μάθημα από την εμπνευσμένη προσέγγιση του Παύλου. Θα πρέπει να
αναγνωρίζουν ό, τι βαθμό αλήθειας και ωριμότητας έχουν οι ακροατές τους και να
τους συγχαίρουν γι’ αυτό. Αντί αλαζονικά να διακηρύττουν την πρόθεσή τους να
διορθώσουν κάθε λάθος στο ακροατήριο, θα πρέπει ταπεινά να υπηρετήσουν και να
υπενθυμίσουν αλήθειες. Πρέπει να κηρύττουν το μήνυμα του Θεού και να εκπληρώνουν
την κλήση τους, όχι επειδή αισθάνονται τόσο ικανοί και νομίζουν ότι η εκκλησία
είναι τόσο ανεπαρκής, αλλά επειδή ο Θεός τους έχει χρεώσει να το κάνουν. Το
κοινό πρέπει να αισθάνεται ότι ο κήρυκας δεν μιλά από ανθρώπινη επιθυμία ή
κίνητρο προβολής, αλλά μάλλον από θεία αποστολή και χρίσμα. Εάν ο Παύλος με την
τόσο μεγάλη κλήση, ικανότητα και επιτεύγματά, τους πλησίασε μ’ αυτό τον τρόπο,
πόσο μάλλον θα έπρεπε οι κήρυκες σήμερα!
Η κλήση του Παύλου ήταν «λειτουργός Χριστού εις τα έθνη». Το
ουσιαστικό «λειτουργός» εδώ, σημαίνει «διοικητικός υπάλληλος ή θρησκευτικός
υπάλληλος». Η αποστολή του Παύλου ήταν να «ιερουργεί το ευαγγέλιοn του Θεού». Το ρήμα ιερουργώ
σημαίνει «εκτελώ θεία λειτουργία, λειτουργώ σαν ιερέας, θυσιάζω». Το κήρυγμα
του Ευαγγελίου ήταν η ιερατική του υπηρεσία. Ο σκοπός της υπηρεσίας αυτής ήταν
να προσφέρει στο Θεό μια προσφορά, ένα δώρο ή μια θυσία των Εθνών. Ο Παύλος δεν
«κυνηγούσε» ένα αριθμό «αποφάσεων για τον Χριστό» ή ακόμη ένα αριθμό βαπτίσεων
στο νερό ή στο Άγιο Πνεύμα. Μάλλον, ήθελε να προσφέρει λαό ευπρόσδεκτο στον Θεό.
Έπρεπε να αγιαστούν — να καθαριστούν, να ξεχωριστούν από την αμαρτία και να
στραφούν στο Θεό, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
