Η παγκοσμιοποίηση για την οποία γίνεται τόσος λόγος και τόσος
θόρυβος τα τελευταία χρόνια, δεν είναι κάτι που μας ήρθε ξαφνικά και απροσδόκητα.
Υπήρξε προϊόν μιας εξέλιξης σε πολλούς τομείς, κυρίως στον τομέα της
τεχνολογίας που έδωσε την ευκαιρία για την εύκολη διακίνηση των ιδεών και των
πληροφοριών προπάντων μέσα από τις τηλεπικοινωνίες, την τηλεόραση και τους
ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κι αυτό σε συνδυασμό και με την ανάπτυξη των
συγκοινωνιακών μέσων, που βοήθησε καθοριστικά στο να έρθουν σε επαφή και
γνωριμία μεταξύ τους οι λαοί, να γνωρίσει ο ένας τον πολιτισμό του άλλου και
τις κάθε είδους συνήθειές του, να δανειστεί ο ένας απ’ τον άλλο στοιχεία της
τέχνης του, της φιλοσοφίας του, της θρησκείας του, δημιουργώντας το
αμφιλεγόμενο ρεύμα του μεταμοντερνισμού που ζούμε στον καιρό μας και που
προκαλεί τόση σύγχυση σ’ όλους τους τομείς.
Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος – ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.







































