Πίστη και μετάνοια

Ας δούμε τώρα αναλυτικά, τι παράγει η πίστη στον Ιησού. Η πίστη και η μετάνοια συνεργάζονται στην σωτηρία. Ο Ιησούς κήρυξε: «Μετανοείτε, και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον» (Μάρκ.α:15). Ο άνθρωπος πρέπει να έχει λίγη πίστη για να μετανοήσει, γιατί κανείς δεν μπορεί να το κάνει, αν δεν πιστεύει ότι η αμαρτία είναι κάτι κακό, και ότι πρέπει καθώς και ότι μπορεί να μετανοήσει.

Ο λόγος του Θεού ξεκαθαρίζει ότι όλοι θα χαθούν αν δεν μετανοήσουν, καθώς και ότι όλοι οι άνθρωποι, πρέπει να μετανοήσουν (Λουκ.ιγ:3  Πράξ.ιζ:30). Σίγουρα, λοιπόν, η πίστη στον λόγο του Θεού θα οδηγήσει σε μετάνοια.

Κάποιοι συζητούν το θέμα, αν η μετάνοια προηγείται ή ακολουθεί την πίστη. Οι Λουθηρανοί θεολόγοι, παραδοσιακά, βλέπουν ότι η μετάνοια προηγείται της πίστης, ενώ οι Καλβινιστές την θεωρούν σαν αποτέλεσμα της πίστης. Όλα εξαρτώνται από τη χρήση του όρου πίστη.

Συνεχόμενη πίστη

Η σώζουσα πίστη δεν είναι μια προσωρινή κατάσταση, αλλά μια συνεχής σχέση με τον Ιησού Χριστό.

Δεν σωζόμαστε με την πίστη που έχει να κάνει με μια χρονική στιγμή μόνο. Μάλλον «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως» (Ρωμ.α:17  Γαλ.γ:11  Αβακ.β:4). Στους Κολ.β:6 λέει: «Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε». Όπως Τον δεχτήκαμε με πίστη, έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να εξασκούμε πίστη σ’ Αυτόν.

Η Γραφή συχνά αναφέρεται στην πίστη σε ενεστώτα χρόνο προκειμένου να φανερώσει την συνέχεια:

«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πάς ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον».

Η σωτηρία δεν είναι απλά μια εμπειρία του παρελθόντος, είναι καθημερινή σχέση που έχει να κάνει με το παρόν που θα μας οδηγήσει στην αιώνια σωτηρία. Πρέπει να ζούμε καθημερινά δια πίστεως για να σωθούμε στο τέλος. Είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την στενή σχέση ανάμεσα στην πίστη και τα έργα, όταν καταλάβουμε αυτό το γεγονός. Η πίστη είναι προοδευτική και μας οδηγεί όλο και πιο πολύ μέσα στο θέλημα του Θεού.

Πίστη και έργα

Κάτι άλλο που διδάσκει η Βίβλος είναι ότι η πίστη δεν μπορεί να ξεχωρίσει από καλά έργα.

«Πιστός ο λόγος και θέλω ταύτα να διαβεβαιοίς, δια να φροντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον Θεόν να προΐστανται καλών έργων. Ταύτα είναι καλά και ωφέλιμα εις τους ανθρώπους» (Τίτ.γ:8).

Δεν μπορεί να υπάρξει πίστη χωρίς καλά έργα. Ο Ιάκωβος έγραψε για το πόσο αχώριστα είναι τα καλά έργα από την πίστη:

«Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχη; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν;......Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν. Αλλά θέλει τις ειπεί, Συ έχεις πίστιν, και εγώ έχω έργα, δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου, και εγώ θέλω σοι δείξει εκ των έργων μου την πίστιν μου. Συ πιστεύεις ότι ο θεός είναι είς καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίτουσι. Θέλεις όμως να γνωρίσεις, ω άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά; Αβραάμ ο πατήρ ημών δεν εδικαιώθη εξ έργων, ότε προσέφερεν Ισαάκ τον υιόν αυτού επί το θυσιαστήριον; Βλέπεις ότι η πίστις συνήργει εις τα έργα αυτού, και εκ των έργων η πίστις ετελειώθη; Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα, Επίστευσε δε Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην και φίλος Θεού ονομάσθη. Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον;.....Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά» (Ιάκ.β:14, 17-24, 26).

Πίστη και υπακοή

Ο Παύλος, περισσότερο από κάθε άλλον συγγραφέα, έδωσε έμφαση στην δικαίωση δια πίστεως, αλλά την ίδια στιγμή επέμεινε δυναμικά στο γεγονός ότι η σώζουσα πίστη είναι αχώριστη από την υπακοή.

Έγραψε ότι το μυστήριο του απολυτρωτικού σχεδίου του Θεού, η εκκλησία, έχει γίνει γνωστό «εις πάντα τα έθνη, προς υπακοήν πίστεως» (Ρωμ.ις:26). Η χάρη του Θεού φέρνει «υπακοήν πίστεως» (Ρωμ.α:5). Ο Ιησούς εργάστηκε μέσα από τον Παύλο «προς υπακοήν των εθνών» (Ρωμ.ιε:18).

Το ίδιο και ο Λουκάς αναφέρει ότι ένας μεγάλος αριθμός ιερέων «υπήκουον εις την πίστην» (Πράξ.ς:7). Η πίστη και η υπακοή είναι τόσο στενά συνδεδεμένες, ώστε έλλειψη υπακοής στον Θεό να είναι απόδειξη έλλειψης πίστης:

«Αλλά δεν υπήκουσαν πάντες εις το ευαγγέλιον διότι ο Ησαίας λέγει, Κύριε, τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών;» (Ρωμ.ι:16).

Η Π Ι Σ Τ Η Τ Ο Υ Α Β Ρ Α Α Μ!

Η Αγία Γραφή αναφέρει το όνομα του Αβραάμ 309 φορές, αλλά χάρη στην πίστη του, το όνομά του παραμένει χαραγμένο μέχρι σήμερα σε όλη την Μέση Ανατολή και την παγκόσμια ιστορία. Μαθαίνουμε πολλά για την ζωή του Αβραάμ από το βιβλίο της Γένεσης.

«Μετά τα πράγματα ταύτα έγεινε λόγος Κυρίου προς τον Άβραμ εν οράματι, λέγων, Μη φοβού, Αβραμ· εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου, ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα. Και είπεν ο Άβραμ, Δέσποτα Κύριε, τι θέλεις δώσει εις εμέ, ενώ εγώ απέρχομαι άτεκνος, ο δε κληρονόμος της οικίας μου είναι ούτος ο εκ Δαμασκού Ελιέζερ; είπε προσέτι ο Άβραμ, Ιδού, δεν έδωκας εις εμέ σπέρμα· και ιδού, οικέτης μου θέλει με κληρονομήσει. Και ιδού, λόγος Κυρίου έγεινε προς αυτόν, λέγων, Δεν θέλει σε κληρονομήσει ούτος· αλλ' εκείνος όστις θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, αυτός θέλει σε κληρονομήσει. Και έφερεν αυτόν έξω και είπεν, Ανάβλεψον τώρα εις τον ουρανόν και αρίθμησον τα άστρα, εάν δύνασαι να εξαριθμήσης αυτά· και είπε προς αυτόν, Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου. Και επίστευσεν εις τον Κύριον· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην» (Γέν.ιε:1-6).

Παραδείγματα ανεπαρκούς πίστης

Οι Γραφές μας δίνουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που είχαν κάποιο βαθμό πίστης στο Χριστό και όμως δεν ήταν σωσμένοι. Αυτό φανερώνει ότι κάποιος μπορεί να πιστεύει διανοητικά τον Ιησού σαν Κύριο και Σωτήρα κι όμως να μην Τον υπακούει, να μην αναπαύεται σ’ Αυτόν, να μην υποτάσσεται σ’ Αυτόν, ώστε να σωθεί.

Για παράδειγμα, πολλοί Ισραηλίτες πίστεψαν στον Ιησού όταν είδαν τα θαύματα που έκανε. Όμως, ο Ιησούς δεν τους εμπιστευόταν γιατί ήξερε τις καρδιές τους. Δεν είχαν υποταχθεί πλήρως σ’ Αυτόν, αναγνωρίζοντάς Τον σαν Κύριο της ζωής τους (Ιωάν.β:23-25).

Το ίδιο, πολλοί Εβραίοι θρησκευτικοί ηγέτες πίστεψαν στον Ιησού, αλλά δεν Τον ομολογούσαν γιατί φοβόταν να μην τους κάνουν αποσυνάγωγους. Τους άρεσε περισσότερο η δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού (Ιωάν.ιβ:42-43). Ο Θεός δεν τους δέχτηκε επειδή δεν ενήργησαν σύμφωνα μ’ αυτό που έλεγαν ότι πίστευαν.

Ορισμός της πίστης

Έχουμε ήδη εξετάσει την πίστη, σαν την θετική ανταπόκριση του ανθρώπου προς τον Θεό και σαν το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος δέχεται τη σώζουσα χάρη του Θεού.

Είδαμε ότι είναι το μέσο δια του οποίου υποτασσόμαστε στον Θεό, υπακούμε στον λόγο Του, και Του επιτρέπουμε να εφαρμόσει το έργο της σωτηρίας στη ζωή μας.

Αυτό ακριβώς είναι η λειτουργία της πίστης. Τώρα θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε ακριβώς τι είναι πίστη.

Πίστη λοιπόν είναι μια κατάσταση ή συνήθεια του μυαλού με την οποία εμπιστευόμαστε ένα πρόσωπο ή ένα πράγμα. Είναι η υποταγή σε κάποιο καθήκον ή πρόσωπο και ειδικά όταν αναφέρεται στον Θεό, αυτό είναι πολύ δυνατό.

Η πηγή της πίστης

Πριν εξετάσουμε με λεπτομέρειες το θέμα της πίστης, πρέπει ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα: «Ποια είναι η αρχή ή η προέλευση της πίστης;». 

Αν ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάσει, να επινοήσει ή να σκαρώσει από μόνος του την πίστη, τότε θα φαίνεται ότι αυτός σώζει τον εαυτό του, ή τουλάχιστον μερικώς. Αυτό όμως αναιρεί την διδασκαλία της χάρης. Η απάντηση είναι ότι η ικανότητα κατοχής πίστης, προέρχεται απ’ την χάρη του Θεού.

Δικαιοσύνη δια πίστεως

Είμαι δίκαιος, σημαίνει λογαριάζομαι ή ανακηρύσσομαι δίκαιος από τον Θεό. Η Βίβλος, πολύ καθαρά διδάσκει τη δικαίωση δια της πίστεως:

«Ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως» (Αβακ.β:4  Ρωμ.α:17  Γαλ.γ:11  Εβρ.ι:38).

Ο απόστολος Παύλος κήρυξε αυτή την αλήθεια: «Έστω λοιπόν γνωστόν εις εσάς, άνδρες αδελφοί, ότι δια τούτου (του Ιησού) κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών και από πάντων αφ’ όσων δεν ηδυνήθητε δια του νόμου του Μωυσέως να δικαιωθείτε, δια τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται» (Πράξ.ιγ:38-39).

Ο Παύλος τόνισε την δικαίωση δια της πίστεως στα γραφτά του:

«Διότι εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού επειδή δια του νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας. Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών δικαιοσύνη δε του Θεού δια πίστεως Ιησού Χριστού, εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας διότι δεν υπάρχει διαφορά επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού, δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως δια της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού, δια την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων, δια της μακροθυμίας του Θεού» (Ρωμ.γ:20-25).

Χάρη και πίστη

  

Αν η διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο Θεός είναι Αυτός που κάνει όλο το έργο της σωτηρίας, μήπως όλοι οι άνθρωποι είναι αυτόματα σωσμένοι;

Αυτό δεν μπορεί να ισχύει, γιατί πολλοί θα κατακριθούν με αιώνια καταδίκη στην τελική κρίση (Αποκ.κ:11-15).

Αν η διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει καθόλου τον Θεό στο θέμα της σωτηρίας, μήπως ο Θεός, χωρίς όρους, διαλέγει κάποιους τους οποίους σώζει άσχετα με τη στάση και την ανταπόκρισή τους;

Ούτε αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, γιατί ο θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξ.ι:34). Αν έπρεπε να διαλέξει κάποιους άνευ όρων, η αγαθότητά Του θα Τον ανάγκαζε να τους διαλέξει όλους. Η διδασκαλία της πίστης μας βοηθά να καταλάβουμε την απάντηση και στις δύο παραπάνω ερωτήσεις.

Η ΝΙΚΗ Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η Βίβλος λέει, «διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (B’ Τιμ.α:7).

Αυτό το εδάφιο ξεκαθαρίζει ότι το πνεύμα του φόβου δεν είναι από τον Θεό. Όταν ο κίνδυνος μας απειλεί, ο φόβος προσπαθεί να μας αιχμαλωτίσει. Ακόμη και η χημεία του σώματός μας αλλάζει όταν διαισθανόμαστε μια επερχόμενη καταστροφή, όταν οι καταστάσεις είναι σκοτεινές, ή όταν ο πόνος γίνεται ανυπόφορος και η φυσική αντίδρασή μας είναι ανησυχία και φόβος.

Τι κάνει, λοιπόν, το πνεύμα της δύναμης, της αγάπης και του σωφρονισμού μπροστά στον φόβο; Απομακρύνει από πάνω μας το θανατηφόρο δέσιμο του φόβου, που προσπαθεί να μας παραλύσει. Ο φόβος μπορεί να έρθει, αλλά δε μπορεί να παραμείνει και να δέσει εκείνους που ανήκουν στον Κύριο, διότι εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς!

ΠΙΣΤΗ

Α.  ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 

Ιάκ.β:20 “Θέλεις όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά;”

Ρωμ.ι:9  “...Και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησε αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.”

Εβρ.ια:1 “Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.”

Τί είναι η σώζουσα πίστη; Είναι μια πίστη μέσα απ’ την καρδιά. Πίστη σημαίνει πεποίθηση κι εμπιστοσύνη. Είναι η συναίνεση του νου κι η συγκατάθεση της θέλησης.

Η διανοητική πίστη δεν είναι αρκετή (Ιάκ.β:19, Πρ.η:13-21). Κάποιος μπορεί να συμφωνήσει διανοητικά με το Ευαγγέλιο, χωρίς όμως να παραχωρήσει την ζωή του σ’ αυτό. Η πίστη μέσα απ’ την καρδιά είναι απαραίτητη (Ρωμ.ι:9).

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ

Πιστεύουμε ότι η Βίβλος είναι θεόπνευστη, ο αλάνθαστος λόγος του Θεού.

"Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης" (Β' Τιμ.γ:16).

Είναι η μόνη δοσμένη εξουσία απ’ το Θεό στον άνθρωπο, γι’ αυτό το λόγο η διδασκαλία, η πίστη, η ελπίδα καθώς και η ζωή της εκκλησίας πρέπει να εναρμονίζεται μ’ αυτήν.

Η Βίβλος είναι για να διαβάζεται και να μελετάται απ’ όλους τους ανθρώπους, μπορεί όμως να γίνει πραγματικά κατανοητή μόνο από εκείνους που είναι χρισμένοι από το Άγιο Πνεύμα (Α' Ιωάν.β:27).

"...ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού" (Β' Πέτρ.α:20-21).

 

Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο», ταπεινώνει την ανθρώπινη περηφάνια Ρωμ.γ:27-31 (1)

Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται ο άνθρωπος, ο Θεός που είναι δίκαιος, να ανακηρύσσει κάποιο δίκαιο, ενώ δεν είναι. Πώς μπορεί να σε αναγνωρίζει δίκαιο όταν βιωματικά δεν είσαι; Για να σε παραδεχθεί ο Θεός δίκαιο, πρέπει να έχεις γίνει πρώτα δίκαιος. Κι αυτό, ακόμη κι αν συμβεί, σίγουρα δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να παλέψεις, να ματώσεις, να κουραστείς, να επιμείνεις, να στερηθείς, και στο τέλος ο Θεός θα σε κρίνει αν είσαι άξιος να πας στον ουρανό. Φυσικά έχεις ανάγκη τη χάρη του Θεού, φυσικά ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, φυσικά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς την χάρη, τον Χριστό και την πίστη, δεν γίνεται τίποτα. Η τελική δικαίωση ενώπιον του Θεού όμως, θα δοθεί ανάλογα με την υπακοή σου.

Μήπως το «θέλεις σωθή, συ και ο οίκός σου», (Πράξ.ις:31) σημαίνει ότι αν σωθώ εγώ, θα είναι σωσμένη και η οικογένειά μου;

Ορισμένοι θέλουν να αποδείξουν από αυτό το κείμενο, ότι όταν η κεφαλή μιας οικογένειας πιστεύει, μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα ακολουθήσει και η οικογένειά του στην πίστη. Δεν υπάρχει καμία τέτοια υπόσχεση εδώ. Αν διαβάσεις προσεκτικά αυτά τα εδάφια θα δεις ότι η προσφορά της σωτηρίας δια της εις τον Ιησού πίστεως, προσφέρθηκε στον δεσμοφύλακας και σε όλη του την οικογένεια. Το μήνυμα της σωτηρίας κηρύχθηκε στον δεσμοφύλακα, και σε όλη του την οικογένεια. Το μήνυμα της σωτηρίας έγινε πιστευτό από τον δεσμοφύλακα και όλη του την οικογένεια. Και όπως ο δεσμοφύλακας δήλωσε την πίστη του με τη βάπτισή του, το ίδιο και οι άλλοι στην οικογένειά του. Η προσφορά ήταν για τον δεσμοφύλακα και όλη την οικογένειά του. Η αποδοχή αυτής της προσφοράς ήταν από τον δεσμοφύλακα και όλη του την οικογένεια, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αυτό θα γίνεται πάντα έτσι.

κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως

Εφεσ.β:8 Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον·

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που διακηρύττουν και πιστεύουν με θέρμη ότι μια προφορική ομολογία  και μια βαθιά πίστη είναι το παν στο θέμα της σωτηρίας.

Για να εξετάσουμε το παραπάνω εδάφιο, θα ήθελα να δούμε την πρώτη φορά που η λέξη «χάρη» αναφέρεται στην Βίβλο.

Γέν.ς:8 Ο δε Νώε εύρε χάριν ενώπιον Κυρίου.

ΖΗΛΟΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ – ΠΙΣΤΗ – ΕΛΠΙΔΑ

«Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ» (Ψαλμ.ξθ:9).

«Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν» (Ιωάν.β:17).

«διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν» (Ρωμ.ι:2).

Ζήλος είναι το αντίθετο της απάθειας. Όμως, ο ζήλος που ο Θεός ζητάει να έχουμε είναι «κατ' επίγνωσιν». Δεν αρκεί να κάνω κάτι, ότι να είναι. Αυτό που κάνω πρέπει να ξέρω ότι είναι αποδεδειγμένα μέσα στο θέλημα του Θεού, να ξέρω γιατί το κάνω, πως το κάνω κι αν πρέπει να το κάνω.

Πολλές φορές η ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων κλέβει το ζήλο του οίκου του Θεού, δεν παίρνω το μαστίγιο.

«Γίνου πιστός μέχρι θανάτου»

Τι είναι η πίστη;

Αυτό είναι ένα από τα κρισιμότερα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει κάποιος. Έχω όμως την εντύπωση ότι οι περισσότεροι χριστιανοί έχουν στο νου τους λανθασμένες ιδέες για το ερώτημα αυτό.

·        Πάρα πολλοί στην εποχή μας νομίζουν ότι η πίστη είναι απλά ένα ορθό δόγμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι σωστό, αλλά πολλοί, οι περισσότεροι θα έλεγα, διχοτομούν τη ζωή τους και από το ένα μέρος βάζουν τα δόγματα και από το άλλο τα καθημερινά βιώματα, επειδή νομίζουν ότι τα δόγματα δεν έχουν καμία σχέση με τα βιώματα. Άλλο τι πιστεύεις και άλλο τι ζεις, λένε.

Το βλέπουμε αυτό στην πιο εξτρεμιστική του μορφή στους ανθρώπους που πηγαίνουν την Κυριακή στις Εκκλησίες, απαγγέλλουν το δόγμα τους αλλά την επόμενη ημέρα, στην εργασία τους, βρίζουν εκείνο το οποίο έλεγαν ότι πιστεύουν.

ΠΙΣΤΗ

Α.  ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ιάκ.β:20 “Θέλεις όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά;”

Ρωμ.ι:9  “...Και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησε αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.”

Εβρ.ια:1 “Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.”

Τί είναι η σώζουσα πίστη; Είναι μια πίστη μέσα απ’ την καρδιά. Πίστη σημαίνει πεποίθηση κι εμπιστοσύνη. Είναι η συναίνεση του νου κι η συγκατάθεση της θέλησης. Η διανοητική πίστη δεν είναι αρκετή (Ιάκ.β:19, Πρ.η:13-21). Κάποιος μπορεί να συμφωνήσει διανοητικά με το Ευαγγέλιο, χωρίς όμως να παραχωρήσει τη ζωή του σ’ αυτό. Η πίστη μέσα απ’ την καρδιά είναι απαραίτητη (Ρωμ.ι:9). Διανοητική πίστη σημαίνει αναγνώριση ότι τα γεγονότα του Ευαγγελίου είναι αληθινά, ενώ πίστη μέσα απ’ την καρδιά σημαίνει την πρόθυμη αφιέρωση της ζωής μας στις υποχρεώσεις τις οποίες τα γεγονότα αυτά συνεπάγονται. Η πίστη σαν εμπιστοσύνη εμπεριέχει και το συναισθηματικό στοιχείο, έτσι η πίστη που σώζει είναι μια ενέργεια ολόκληρης της προσωπικότητας και περιλαμβάνει το νου, τα συναισθήματα και τη θέληση.

ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ!

Ο Θεός χρησιμοποίησε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που όμως ζούσαν ζωή υπακοής για να φέρει μέσα από αυτούς τον πρόδρομο του Χριστού.

Και ο λόγος του Θεού μας διδάσκει μέσα από αυτή την ιστορία πως αξίζει να περιμένουμε τις απαντήσεις του Θεού ακόμη κι αν αργούν. Αξίζει να περιμένουμε γιατί τα δικά Tου τα σχέδια είναι πιο μεγάλα από τα δικά μας. Πιο σοφά από τα δικά μας.

Ης.νε:8-9, Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών.

Χρειάζεται όμως, προσοχή, γιατί κι εμείς είμαστε σαν το Ζαχαρία. Όταν έρχεται η απάντηση του Θεού, δυσκολευόμαστε να την πιστέψουμε. Γιατί είναι εύκολο να λέω ότι πιστεύω ότι ο Θεός κάνει θαύματα, αλλά να δυσπιστώ όταν τα κάνει.