Αν η διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο Θεός
είναι Αυτός που κάνει όλο το έργο της σωτηρίας, μήπως όλοι οι άνθρωποι είναι αυτόματα
σωσμένοι;
Αυτό δεν μπορεί να ισχύει, γιατί πολλοί θα
κατακριθούν με αιώνια καταδίκη στην τελική κρίση (Αποκ.κ:11-15).
Αν η διδασκαλία της χάρης μας λέει ότι ο
άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει καθόλου τον Θεό στο θέμα της σωτηρίας, μήπως ο
Θεός, χωρίς όρους, διαλέγει κάποιους τους οποίους σώζει άσχετα με τη στάση και
την ανταπόκρισή τους;
Ούτε αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, γιατί ο θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξ.ι:34). Αν έπρεπε να διαλέξει κάποιους άνευ όρων, η αγαθότητά Του θα Τον ανάγκαζε να τους διαλέξει όλους. Η διδασκαλία της πίστης μας βοηθά να καταλάβουμε την απάντηση και στις δύο παραπάνω ερωτήσεις.
Πίστη είναι το μέσο δια του οποίου ο άνθρωπος
αποδέχεται και λαμβάνει την σώζουσα χάρη του Θεού (Ρωμ.γ:21-31 Εφεσ.β:8). Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει
τον Θεό στο θέμα της σωτηρίας, είναι όμως υπεύθυνος ν’ αποδεχτεί ή να απορρίψει
αυτό που προσφέρει ο Θεός. Η ανταπόκριση του ανθρώπου, με την αποδοχή του έργου
της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός, ονομάζεται πίστη.
Έτσι, η πίστη είναι το κανάλι μέσα απ’ το
οποίο περνά η χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο. Η χάρη του Θεού, αλλά και η πίστη
του ανθρώπου, είναι απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας.
«Χωρίς
δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν» (Εβρ.ια:6).
Ωστόσο, πρέπει ν’ αποφεύγουμε να λέμε ότι η
σωτηρία εξαρτάται μερικώς από τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος αποδέχεται τη χάρη,
η τιμή ανήκει αποκλειστικά στον Θεό, αλλά όταν ο άνθρωπος αρνείται τη χάρη του
Θεού, τότε το βάρος πέφτει ολοκληρωτικά στον άνθρωπο και την απιστία του.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι η σωτηρία είναι μόνο με τη χάρη κι
ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος στο να δεχτεί τη σωτηρία.
