Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Έχουμε μπει πλέον, στην ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ!

Ο Θεός επιτρέπει να γκρεμίζονται κάποια πράγματα, για να καταλάβουμε ποια είναι η ουσία των πραγμάτων!

«Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν, μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν, αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν» (Ρωμ.ς:12-13).

Τα εδάφια αυτά ακολουθούν την διδασκαλία του Παύλου σχετικά με το βάπτισμα, κατά το οποίο  πεθαίνουμε μετά του Χριστού (εδ.8).

Το σώμα μας έχει κάποιες επιθυμίες που δεν είναι καλές και πολλές φορές μας πιέζει να αμαρτήσουμε. Αλλά, μόλις διαβάσαμε ότι δεν πρέπει πλέον να υπακούμε στις κακές επιθυμίες του σώματός μας, ούτε να παριστάνουμε τα μέλη μας όπλα αδικίας εις την αμαρτία.

Η ουσία της λατρείας λοιπόν, έγκειται στο να «παραδοθούμε» στον Θεό. Να παραστήσουμε εαυτούς ως ζώντας εκ νεκρών.

Η «παράδοση» στον Θεό, παράγει την σωστή λατρεία.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, όταν λες ότι λατρεύεις κάποιον, αυτό εκφράζεται με την τέλεια παράδοση. Τότε, εκφράζεται γνήσια και όμορφα.

H «παράδοση» δεν είναι καθόλου δημοφιλής λέξη και οι άνθρωποι την απεχθάνονται όσο και την λέξη «υποταγή».

Η αιτία είναι ο φόβος της εκμετάλλευσης. Η αίσθηση ότι μπαίνεις κάπου που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει και πως θα βγεις.

Σημαίνει ότι χάνεις, και κανείς δεν θέλει να χάνει. Το να παραδίνεσαι θυμίζει δυσάρεστες εικόνες παραδοχής, ήττας, εγκατάλειψης ενός παιχνιδιού, ή αναγνώρισης κάποιου αντίπαλου σαν πιο ισχυρού. Σχεδόν πάντα η λέξη χρησιμοποιείται με αρνητική έννοια.

Στη σημερινή εποχή του ανταγωνισμού, από μικρά παιδιά μας διδάσκουν να μην παραδινόμαστε ποτέ και να μην υποχωρούμε ποτέ. Έτσι, το να «παραδίνεσαι» δεν είναι μια λέξη που πολυακούγεται.

Όταν λοιπόν ο Θεός μας καλεί να παραδοθούμε ή να υποταχθούμε, δεν ακούγεται ωραία, σαν λέξεις ή καταστάσεις. Αντιδράμε και επαναστατούμε.

Αν η νίκη είναι το παν, η παράδοση είναι κάτι το αδιανόητο! Ακόμα και μέσα στον χριστιανικό κόσμο, προτιμάμε να μιλάμε για νίκες, επιτυχίες, θεραπείες, ξεπέρασμα των δυσκολιών και κατακτήσεις παρά για υποχωρήσεις, παράδοση, υπακοή και υποταγή.

Αλλά, όταν αυτές οι λέξεις, παράδοση και υποταγή, έχουν να κάνουν με τον Θεό, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

 

Το να υποτάσσεσαι στον Θεό είναι η πεμπτουσία της λατρείας.

Αυτός που δεν έχει παραδοθεί στον Θεό, δεν μπορεί να λατρεύσει σωστά τον Θεό.

Μπορεί να λέει πράγματα ή να κάνει πράγματα, αλλά δεν λατρεύει με το τρόπο που ο Θεός θα ήθελε.

Λατρεία είναι η φυσική απάντηση στη θαυμαστή Χάρη και στο Έλεος του Θεού.

Δινόμαστε σ' Αυτόν όχι από φόβο ή από καθήκον, αλλά από αγάπη:

«Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών…... διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α΄ Ιωάν.δ:10 & 19).

Υπάρχει μια σειρά: αγαπάμε τον Θεό γιατί Αυτός πρώτος μας αγάπησε, άρα, ο Θεός δεν μας φοβίζει, δεν μας αναγκάζει, μας αγαπάει.

Και, όταν μας ζητάει να παραδοθούμε, το λέει γιατί ξέρει ότι έτσι θα φτιάξουμε την καλύτερη σχέση κι αυτό συμφέρει εμάς. Ο Θεός θέλει να έχουμε μια όμορφη σχέση μαζί Του!

Αφού ο Παύλος έγραψε έντεκα ολόκληρα κεφάλαια στην επιστολή προς Ρωμαίους εξηγώντας την απίστευτη χάρη του Θεού προς εμάς, μας προτρέπει να αφιερώσουμε τη ζωή μας πλήρως στην λατρεία:

«Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία» (Ρωμ.ιβ:1).

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν λατρείες και θυσίες μου γίνονται μεν, αλλά δεν είναι ευάρεστες στον Θεό! Το θέμα λοιπόν είναι, όταν λατρεύω τον Θεό, να το κάνω με τρόπο που τον ευχαριστεί, γιατί αυτό αξίζει και γι’ αυτό μιλάμε σήμερα!

Το είδος της λατρείας που θα ευχαριστήσει τον Θεό, όχι να γίνει για να γίνει, να το κάνουμε για να τελειώνουμε, γιατί έτσι πρέπει…

Πραγματική λατρεία - που ευχαριστεί τον Θεό - υπάρχει μόνο όταν προσφέρεις τον εαυτό σου πέρα για πέρα.

Αυτή η πράξη της προσωπικής παράδοσης έχει πολλά ονόματα:

Λέγεται αφιέρωση, λέγεται το να κάνεις τον Ιησού Χριστό Κύριο της ζωής σου, να σηκώνεις το σταυρό σου, να πεθαίνεις ως προς το «εγώ» σου, να δίνεις το προβάδισμα στο Άγιο Πνεύμα, κλπ.

Εκείνο όμως που έχει σημασία δεν είναι πως το λες, αλλά να το κάνεις πραγματικότητα. Ο Θεός θέλει την ζωή σου.

Παρ.κγ:26 «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ». Ούτε το μισό, ούτε τα ¾, αλλά ολόκληρη την καρδιά σου! Δεν αρκεί το ενενήντα πέντε τοις εκατό.

Υπάρχουν τρία εμπόδια για την ολοκληρωτική μας παράδοση στο Θεό: ο φόβος, η περηφάνια και η σύγχυση.

Τα εμπόδια τα βάζει ο διάβολος σε συνεργασία με εμάς! Ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία στην ζωή μου αν εγώ αντισταθώ σ’ αυτόν. Είναι υποχρεωμένος να φύγει! Αν δεν αντιστέκομαι, σημαίνει ότι του παραχωρώ δικαιώματα και όσο εγώ του δίνω, αυτός είναι εκεί να χαλάει!

Στην χριστιανική μας ζωή, ακούμε δύο φωνές: η μία είναι η φωνή του Θεού μου μας λέει το θέλημά Του και η άλλη είναι του Σατανά που προσπαθεί να μας αποτρέψει να κάνουμε το θέλημα του Θεού.

Δεν συνειδητοποιούμε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός, θέλουμε να 'χουμε εμείς τον έλεγχο της ζωής μας κι έτσι χαλάμε την έννοια της «παράδοσης».

Ο άνθρωπος που προσπαθεί συνεχώς, από μόνος του, να τα καταφέρει, δεν πιστεύει ότι ο Θεός τον αγαπάει.

Εμπιστεύεται περισσότερο τον εαυτό του από την αγάπη του Θεού. Φοβάται. Δεν έχει ελευθερωθεί από τον φόβο.

Αν θέλουμε να παραδοθούμε στον Θεό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μας αγαπάει περισσότερο απ’ ότι εμείς οι ίδιοι αγαπάμε τον εαυτό μας. Όταν προσπαθώ μόνος μου, σημαίνει ότι δεν εμπιστεύομαι την άδολη αγάπη του Θεού.

Μπορώ να εμπιστευτώ τον Θεό; 

Εδώ όλοι θα πουν ΑΜΗΝ! Αλλά ο Ιησούς είπε: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ' εμού» (Ματθ.ιε:8).

Ο Θεός ενδιαφέρεται για εμάς! Και θέλει να Τον αφήσουμε να δείξει το ενδιαφέρον Του και την αγάπη Του στην ζωή μας. Μην παλεύεις συνέχεια μόνος σου, άφησε επιτέλους τον Θεό να σου δείξει πόσο πολύ σε αγαπάει!

Η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητος παράγοντας. Δεν μπορείς να παραδοθείς στον Θεό, αν δεν Τον εμπιστεύεσαι. Αλλά δεν μπορείς να Τον εμπιστευτείς, αν δεν Τον γνωρίσεις καλύτερα. Άρα, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε συνέχεια τον Θεό. Και ο μόνος τρόπος είναι μέσα από τον λόγο Του.

Ο φόβος μας εμποδίζει να Τον εμπιστευτούμε αλλά η αγάπη διώχνει κάθε φόβο.

Πώς το ξέρεις ότι ο Θεός σε αγαπά; Το λέει ο λόγος Του:

«Αγαθός ο Κύριος προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού» (Ψαλμ. ρμε:9).

Δεν σ' αφήνει ποτέ απ' τα μάτια Του: «Εξερευνάς το περιπάτημά μου και το πλαγίασμά μου και πάσας τας οδούς μου γνωρίζεις» (Ψαλμ.ρλθ:3).

Ο Θεός ξέρει τα πάντα για μένα, ξέρει τα προβλήματά μου, τις δυσκολίες μου, ξέρει αν πονάω, αν με έχουν πληγώσει, αν είμαι άρρωστος…. Αυτός είναι ο δικός μας Θεός. Έτσι πρέπει να Τον βλέπουμε κι έτσι πρέπει να Τον αφήνουμε να ενεργεί στην ζωή μας. Ξέρει ο Θεός.

Το πρωί, όταν ξυπνάμε, δεν πρέπει να λέμε: Ωχ, τι μέρα πάλι αυτή, αλλά Σε ευχαριστώ Κύριε που Σε έχω γνωρίσει και τώρα είσαι μαζί μου. Αφήνω αυτή την ημέρα στα δικά σου χέρια.

Βέβαια, τα μοντέρνα μυαλά, αυτό δεν μπορούν να το δεχτούν.

-Ανοησίες, μας λες. Αν δεν δουλέψεις πως θα φας;

-Δεν σου είπε κανείς να μην δουλέψεις ή να χειριστείς κάποια πράγματα. Αλλά θα το κάνεις με πλήρη γνώση ότι την ικανότητα να δουλεύεις ή χα χειρίζεσαι πράγματα, ο Θεός σου την δίνει.

Λέει ότι ενδιαφέρεται για όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου, όχι μόνο για τα «χοντρά» πράγματα! «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι» (Ματθ.ι:30).

Τον ενδιαφέρει και η παρανυχίδα που έχω στο δάκτυλο και με ενοχλεί!!

Σου έδωσε την ικανότητα να απολαμβάνεις κάθε είδους ευχαρίστηση «αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν» (Α΄ Τιμ.ς:17β).

Έχει σχέδια αγαθά για την ζωή σου «Διότι εγώ γνωρίζω τας βουλάς τας οποίας βουλεύομαι περί υμών, λέγει Κύριος, βουλάς ειρήνης και ουχί κακού, διά να δώσω εις υμάς το προσδοκώμενον τέλος» (Ιερεμ.κθ:11).

Κάποιες φορές μπορεί να συμβούν οδυνηρά πράγματα στην ζωή μας, άσχημα, αλλά ακόμα και μέσα από τέτοιες καταστάσεις, ο Θεός έχει κάτι καλό να βγάλει, γιατί οι βουλές Του είναι καλές.

Σε συγχωρεί «Διότι συ, Κύριε, είσαι αγαθός και εύσπλαγχνος και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε» (Ψαλμ.πς:5).

Είναι απέραντα υπομονετικός μαζί σου από αγάπη «Ελεήμων και οικτίρμων ο Κύριος· μακρόθυμος και πολυέλεος» (Ψαλμ.ρμε:8).

Ο Θεός σε αγαπά πολύ περισσότερο απ' ό,τι εσύ μπορείς να φανταστείς.

Η μεγαλύτερη έκφραση αυτής της αγάπης Του είναι η θυσία του Γιου Του για σένα «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ.ε:8).

Αν ο Θεός θυσίασε τον Γιό Του για σένα, τι λες, δεν έχει τίποτε άλλο να σου δώσει; Η ζωή σου, δεν μετράει για τον Θεό; Τα προβλήματά σου, η αρρώστια σου, η ανεργία σου…

Ιερ.κγ:23 Θεός εγγύθεν είμαι εγώ, λέγει Κύριος, και ουχί Θεός μακρόθεν;

Έτσι πρέπει να βλέπω τον Θεό στην ζωή μου. Αυτό με ωφελεί, αλλά είναι και η μόνη ουσιαστική λατρεία στο πρόσωπό Του.

Λέγε ότι θες, χόρευε, χτύπα παλαμάκια, φώναζε, κάνε ό,τι θέλεις….. όμως, πολλά πράγματα απ’ αυτά που κάνουμε είναι αποτέλεσμα των συναισθημάτων μας και δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα το σωστό. Η σωστή λατρεία προέρχεται από την σωστή γνώση και την απόλυτη παράδοση.

Ο Θεός αγαπά και ελευθερώνει. Η υποταγή σ' Αυτόν φέρνει ελευθερία, όχι σκλαβιά. Όταν υποταχτούμε πλήρως στον Ιησού Χριστό, ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τύραννος αλλά Σωτήρας, δεν είναι αφεντικό αλλά αδελφός, δεν είναι δικτάτορας αλλά φίλος.

 

Ένα δεύτερο εμπόδιο στην πλήρη υποταγή είναι η περηφάνια μας. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είμαστε αδύνατοι και πολλά πράγματα δεν τα καταφέρνουμε.

Ότι απλά είμαστε δημιουργήματα και δεν ελέγχουμε εμείς το Σύμπαν. Αυτό είναι ο αρχαιότερος πειρασμός, «θέλετε είσθαι ως θεοί» (Γέν.γ:5).

Αυτή η επιθυμία να έχουμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο είναι σε μεγάλο βαθμό η αιτία που έχουμε τόσο άγχος στην ζωή.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε, ότι δεν τα καταφέρνουμε, και γι’ αυτό πολλές φορές ακούγεται: Γιατί δεν μπορώ, γιατί πρέπει να ζητήσω βοήθεια, εγώ δεν είμαι άξιος, απέτυχα, δεν έχω προσωπικότητα;

Ο Θεός μας έφτιαξε για να ζούμε με τα πρότυπα που είναι γραμμένα μέσα στον λόγο Του, όχι με τα πρότυπα του κόσμου.

Η προσωπικότητα δεν έγκειται στο να είσαι «κάποιος» σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά να γίνεις όμοιος με Αυτόν! Όσο πιο πολύ παραχωρούμαι σ’ Αυτόν τόσο περισσότερο η προσωπικότητα του Θεού γίνεται και δική μου:

«μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν» (Ματθ.ια:29).

Ο Ιησούς ποτέ δεν έκανε τον μάγκα, τον καταφερτζή, τον σπουδαίο! Νεύριαζε, φώναζε, διεκδικούσε; Όχι, παρέδιδε τον Εαυτό Του, φαινόταν αδύναμος!

Ο λόγος που πολλοί είναι ακόμα μπερδεμένοι, εξακολουθούν να ψάχνουν κι έχουν κάνει μικρή πνευματική πρόοδο είναι γιατί δεν έχουν ακόμα φτάσει στο τέρμα της ατομικής τους προσπάθειας.

Εξακολουθούμε να θέλουμε να ελέγχουμε εμείς τα πράγματα και αυτό γίνεται εμπόδιο στη δουλειά που κάνει στην καρδιά μας ο Θεός.

Με το μυαλό μας βέβαια δεχόμαστε ότι είμαστε απλά και μόνο άνθρωποι. Δεν το δεχόμαστε όμως με την καρδιά μας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ατέλειές μας, αντιδρούμε με δυσαρέσκεια, θυμό και αγανάκτηση. Θέλουμε να είμαστε ψηλότεροι, εξυπνότεροι, δυνατότεροι, πιο ταλαντούχοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι.

Θέλουμε να τα έχουμε όλα και να είμαστε ικανοί για τα πάντα κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, δυσανασχετούμε. Όταν βλέπουμε ότι ο Θεός έχει δώσει σε άλλους δώρα που εμείς δεν τα έχουμε, η αντίδρασή μας είναι φθόνος, ζήλεια και μαρασμός.

 

Τι σημαίνει το να παραδίνουμε τον εαυτό μας;

Δεν είναι μια παθητική υποχώρηση, αποδοχή του πεπρωμένου ή δικαιολογία για οκνηρία. Δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων αλλά ακριβώς το αντίθετο!

Σημαίνει να θυσιάσεις την ζωή σου ή να υποφέρεις προκειμένου ν' αλλάξει αυτό που πρέπει ν' αλλάξει.

Η παράδοση στον Θεό δεν είναι υπόθεση για δειλούς ή αδύνατους χαρακτήρες. Επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί κανείς απ' την ορθολογιστική σκέψη. Ο Θεός δεν θα χαράμιζε το μυαλό που σου έδωσε! Δεν θέλει ο Θεός ρομποτάκια να Τον υπηρετούν.

Ούτε σημαίνει καταπίεση της προσωπικότητας. Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιείς την μοναδική προσωπικότητα που σου έδωσε! Αντί λοιπόν να συρρικνώνεται η προσωπικότητά σου με την παράδοση σου στον Θεό, αυξάνει.

Όσο περισσότερο επιτρέπουμε στον Θεό να πάρει Εκείνος τα ηνία, τόσο πιο πολύ γινόμαστε ο εαυτός μας - γιατί Εκείνος μας έφτιαξε.

Εκείνος επινόησε όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων που είχε σκοπό να φτιάξει, εμένα κι εσένα...

Η παράδοση του εαυτού μας στον Θεό φαίνεται κυρίως στην υπακοή.

Λες, «Ναι, Κύριε» σε ό,τι σου ζητήσει να κάνεις. Το να πεις, «Όχι, Κύριε» είναι εξ ορισμού αντιφατικό. Δεν μπορείς να αποκαλείς τον Ιησού Χριστό «Κύριο» και συγχρόνως να αρνείσαι να Τον υπακούσεις.

Μετά από κείνη τη νύχτα που οι προσπάθειες του Πέτρου για να πιάσει ψάρια είχαν πλήρως αποτύχει, ο Σίμων Πέτρος έδωσε το παράδειγμα της υπακοής με το να ξαναρίξει τα δίχτυα του, όταν τον παρότρυνε ο Ιησούς να προσπαθήσει για άλλη μια φορά:

«Και αποκριθείς ο Σίμων, είπε προς αυτόν· Διδάσκαλε, δι' όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν· αλλ' όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον» (Λουκ.ε:5).

Οι άνθρωποι που έχουν παραδώσει το είναι τους στοβ Θεό, υπακούν τον λόγο Του, ακόμα κι αν τους φαίνεται παράλογος.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του πλήρως παραδομένου στον Θεό ανθρώπου, είναι η εμπιστοσύνη.

·        Ο Αβραάμ ακολούθησε την οδηγία του Θεού, παρόλο που δεν ήξερε πού θα τον οδηγήσει.

·        Η Άννα περίμενε να της δώσει ο Θεός παιδί, μολονότι δεν ήξερε πότε θα γινόταν αυτό.

·        Η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, περίμενε ένα θαύμα, χωρίς να γνωρίζει πώς θα γινόταν αυτό.

·        Ο Ιωσήφ εμπιστεύτηκε τις προθέσεις του Θεού, δίχως να ξέρει γιατί τα γεγονότα ξετυλίγονταν με τον τρόπο που ξετυλίγονταν.

Όλα αυτά τα πρόσωπα είχαν πλήρως παραδώσει την ύπαρξή τους στον Θεό.

Γνωρίζεις ότι έχεις παραδώσει την ζωή σου στο Θεό, όταν Τον εμπιστεύεσαι να ενεργήσει στην περίπτωσή σου, αντί να προσπαθείς εσύ ο ίδιος να χειραγωγήσεις τους άλλους, να επιβάλεις το δικό σου και να ελέγχεις την κατάσταση.

Αφήνεσαι στον Θεό και Τον αφήνεις να ενεργήσει. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις πάντα εσύ τον έλεγχο. Η Αγία Γραφή λέει: «Αναπαύου επί τον Κύριον και πρόσμενε αυτόν» (Ψαλμ.λζ:7).

Να ξεκουράζεσαι στην φροντίδα, την αγάπη, το ενδιαφέρον του Θεού για σένα και να Τον περιμένεις!

Αντί να προσπαθείς περισσότερο, εμπιστεύσου περισσότερο. Το ότι έχεις παραδώσει τον εαυτό σου στον Θεό φαίνεται όταν δεν αντιδράς στην κριτική και δεν σπεύδεις να υπερασπίσεις τον εαυτό σου.

Τις παραδομένες καρδιές τις αναγνωρίζεις στις σχέσεις. Δεν εξωθείς τους άλλους, δεν απαιτείς το δίκιο σου και δεν εξυπηρετείς τα δικά σου συμφέροντα όταν η καρδιά σου είναι παραδομένη στον Θεό.

Το πιο δύσκολο πράγμα να παραδώσουν οι άνθρωποι είναι τα χρήματά τους.

Πολλοί σκέφτονται, «Θέλω να ζήσω για το Θεό, αλλά θέλω επίσης να βγάλω αρκετά χρήματα ώστε να ζω άνετα και να συνταξιοδοτηθώ κάποια στιγμή».

Η συνταξιοδότηση δεν είναι ο στόχος μιας ζωής που τη διακρίνει η παράδοση της ανθρώπινης ύπαρξης στον Θεό γιατί τότε θα συναγωνιζόταν με τον Θεό ως προς την προτεραιότητα.

«Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει, ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμμωνά» (Ματθ.ς:24)

«όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας» (Ματθ.ς:21).

Το τέλειο παράδειγμα της παράδοσης της ζωής του ανθρώπου το δίνει ο Ιησούς Χριστός. Τη νύχτα πριν σταυρωθεί παρέδωσε τον εαυτό Του στο σχέδιο του Θεού:

«Αββά ο Πατήρ, πάντα είναι δυνατά εις σέ· απομάκρυνον απ' εμού το ποτήριον τούτο. Ουχί όμως ό,τι θέλω εγώ, αλλ' ό,τι συ» (Μάρκ.ιδ:36).

Μπορούμε κι εμείς να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τις διάφορες δύσκολες καταστάσεις που περνάμε: Κύριε, αυτό που περνάω δεν είναι ό,τι καλύτερο, ούτε είναι αυτό που θα ήθελα, αλλά, αν αυτό έχει να κάνει μ’ Εσένα και εσύ σίγουρα ξέρεις αυτό που περνάω, θέλω να γίνει το δικό Σου θέλημα, όχι το δικό μου! Για να βγει καλό μέσα απ’ όλο αυτό.

 

Η ευλογία του να παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό.

Η Αγία Γραφή το λέει ξεκάθαρα πως ευεργετείσαι όταν παραδίνεις τον εαυτό σου πλήρως στον Θεό. Πρώτα απ' όλα έρχεται μέσα σου ειρήνη:

«Οικειώθητι λοιπόν μετ' αυτού και έσο εν ειρήνη· ούτω θέλει ελθεί καλόν εις σε» (Ιώβ κβ:21).

Το άλλο που θα δοκιμάσεις είναι η ελευθερία:

«Χάρις όμως εις τον Θεόν, διότι υπήρχετε δούλοι της αμαρτίας, πλην υπηκούσατε εκ καρδίας εις τον τύπον της διδαχής, εις τον οποίον παρεδόθητε, ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας, εδουλώθητε εις την δικαιοσύνην» (Ρωμ.ς:17-18).

Το τρίτο είναι ότι γεύεσαι την δύναμη του Θεού στην ζωή σου. Επίμονοι πειρασμοί και άλυτα προβλήματα μπορούν να νικηθούν από τον Χριστό αν τα παραδώσει κανείς σ' Αυτόν.

Καθώς ο Ιησούς του Ναυή πήγαινε στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, (Ι.Ναυή ε:13-15) είχε μια συνάντηση με τον Θεό. Έπεσε στα πόδια Του, Τον προσκύνησε και παρέδωσε σ' Εκείνον τα δικά του σχέδια. Αυτή η υποταγή του οδήγησε σε μια εκπληκτική νίκη στην Ιεριχώ.

Η νίκη έρχεται σαν αποτέλεσμα της παράδοσης του είναι μας. Αυτό δεν μας εξασθενεί αλλά μας δυναμώνει. Όταν υποταχτείς στο Θεό, δεν έχεις πια ανάγκη να φοβηθείς ή να υποταχτείς σε οτιδήποτε άλλο.

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιεί ο Θεός είναι άνθρωποι παραδομένοι σ' Εκείνον.

Ο Θεός διάλεξε την Μαρία για να γίνει μητέρα του Χριστού όχι επειδή ήταν ταλαντούχα, πλούσια ή όμορφη, αλλά επειδή το είναι της ήταν πλήρως υποταγμένο σ' Εκείνον.

Όταν ο άγγελος της εξήγησε το απίστευτο σχέδιο του Θεού, εκείνη απάντησε ήρεμα, «Ιδού, η δούλη του Κυρίου· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκ.α:38).

Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό απ' το να παραδίνεις την ζωή σου στα χέρια του Θεού: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν» (Ιακ.δ:7).

 

Ο καλύτερος τρόπος ζωής.

Ο καθένας μας τελικά παραδίνεται σε κάτι ή σε κάποιον. Αν δεν παραδοθείς στον Θεό, θα παραδοθείς στις γνώμες και στις προσδοκίες των άλλων, στα χρήματα, στην αγανάκτηση, στον φόβο, στην περηφάνια, στους πόθους ή στο «εγώ» σου.

Έχεις δημιουργηθεί για να λατρεύεις τον Θεό κι αν δεν Τον λατρέψεις, θα δημιουργήσεις άλλα πράγματα (είδωλα) να αφιερώσεις τη ζωή σου.

Είσαι βέβαια ελεύθερος να διαλέξεις πού θα παραδώσεις το είναι σου, αλλά δεν είσαι απαλλαγμένος από τις συνέπειες που θα έχει αυτή σου η επιλογή. Αν δεν παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό, θα τον παραδώσεις στο χάος.

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό δεν είναι απλά ένας καλύτερος τρόπος ζωής. Είναι ο μόνος τρόπος ζωής. Τίποτε άλλο δεν ωφελεί.

Όλες οι άλλες λύσεις σε αφήνουν ανικανοποίητο και απογοητευμένο. Σε οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Το να παραδώσεις στον Θεό τη ζωή σου δεν είναι μια ανόητη, συναισθηματική, παρορμητική πράξη αλλά μια λογική και έξυπνη απόφαση, το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις στην ζωή σου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Παύλος είπε, «Όθεν και φιλοτιμούμεθα, είτε ενδημούντες είτε αποδημούντες, να ήμεθα ευάρεστοι εις αυτόν» (Β΄ Κορ.ε:9).

Οι στιγμές της μεγαλύτερης σοφίας που θα επιδείξεις στην ζωή σου είναι οι στιγμές που θα πεις «ναι» στον Θεό.

Μερικές φορές αυτό παίρνει χρόνια. Τελικά όμως καταλαβαίνεις κάποια στιγμή πως το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι οι άλλοι αλλά ο εαυτός σου, η δική σου θέληση, η αλύγιστη περηφάνια σου και η προσωπική σου φιλοδοξία. Δεν μπορείς να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού για την ζωή σου αν εστιάζεσαι στα δικά σου σχέδια.

Αν είναι να κάνει ο Θεός το μεγαλύτερο έργο Του στην καρδιά σου, απ' αυτό θ' αρχίσει. Παράδωσέ τα λοιπόν όλα σ’ Αυτόν - τις παλιές απογοητεύσεις σου, τις παρούσες δυσκολίες σου, τα μελλοντικά σου σχέδια, τους φόβους, τα όνειρα, τις αδυναμίες, τις συνήθειες, τις πληγές σου, τα προβλήματα που πάνω τους σκοντάφτεις.

Βάλε τον Ιησού Χριστό στο τιμόνι της ζωής σου και βγάλε εσύ τα χέρια σου. Με οδηγό της ζωής σου τον Χριστό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Θα είσαι σαν τον Παύλο που είπε, «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιπ.δ:13).

Η στιγμή κατά την οποία ο Παύλος παρέδωσε την ζωή του ήταν στο δρόμο προς την Δαμασκό όταν τον έριξε κάτω ένα εκτυφλωτικό φως.

Ο Θεός τραβάει την προσοχή άλλων με λιγότερο εκθαμβωτικές μεθόδους. Ανεξάρτητα όμως απ' αυτό, το να παραδώσει κανείς τον εαυτό του στον Θεό δεν γίνεται ποτέ άπαξ και δια παντός. Ο Παύλος είπε, «Καθ' ημέραν αποθνήσκω..» (Α΄ Κορ.ιε:31).

Υπάρχει μια πρώτη στιγμή που παραδίνει κανείς τον εαυτό του στον Θεό και υπάρχει και η συνήθεια του να το κάνεις αυτό διαρκώς, κάτι δηλαδή που πρέπει να γίνεται κάθε λεπτό και το οποίο κρατάει μια ολόκληρη ζωή.

Το πρόβλημα με τη 'ζωντανή θυσία' είναι ότι μπορεί να ξεγλιστρήσει από το βωμό και να πρέπει μετά εσύ να την ξανατοποθετείς επάνω!

Πρέπει δηλαδή αυτό να γίνει μια καθημερινή συνήθεια. Ο Ιησούς Χριστός είπε, «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23).

Και θέλω να σας προειδοποιήσω. Όταν αποφασίσετε να ζήσετε μια ζωή πλήρους υποταγής, αυτή σας η απόφαση θα τεθεί σε δοκιμασία.

Μερικές φορές θα συνεπάγεται να κάνετε κάτι που δεν σας βολεύει ή δεν είναι καθόλου δημοφιλές, κάτι που έχει μεγάλο κόστος για σας ή που φαίνεται τελείως ακατόρθωτο. Συχνά θα φαίνεται ότι είναι το ακριβώς αντίθετο από κείνο που θέλατε εσείς να κάνετε.