«Γίνου πιστός μέχρι θανάτου»

Τι είναι η πίστη;

Αυτό είναι ένα από τα κρισιμότερα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει κάποιος. Έχω όμως την εντύπωση ότι οι περισσότεροι χριστιανοί έχουν στο νου τους λανθασμένες ιδέες για το ερώτημα αυτό.

·        Πάρα πολλοί στην εποχή μας νομίζουν ότι η πίστη είναι απλά ένα ορθό δόγμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι σωστό, αλλά πολλοί, οι περισσότεροι θα έλεγα, διχοτομούν τη ζωή τους και από το ένα μέρος βάζουν τα δόγματα και από το άλλο τα καθημερινά βιώματα, επειδή νομίζουν ότι τα δόγματα δεν έχουν καμία σχέση με τα βιώματα. Άλλο τι πιστεύεις και άλλο τι ζεις, λένε.

Το βλέπουμε αυτό στην πιο εξτρεμιστική του μορφή στους ανθρώπους που πηγαίνουν την Κυριακή στις Εκκλησίες, απαγγέλλουν το δόγμα τους αλλά την επόμενη ημέρα, στην εργασία τους, βρίζουν εκείνο το οποίο έλεγαν ότι πιστεύουν.

Υπάρχουν και ηπιότερες μορφές αυτής της νοοτροπίας, όπως για παράδειγμα όταν λέμε ότι οι άνθρωποι χρειάζονται τον Ιησού Χριστό και τη σωτηρία, και πρέπει να τους μιλήσουμε για το σωστό δρόμο, όμως αν ένας από αυτούς μας κλείσει το δρόμο καθώς θέλουμε να στρίψουμε, τότε ακούει το κορνάρισμά μας και τις φωνές μας...

·        Μια άλλη ιδέα για την πίστη, είναι ότι σημαίνει μια θρησκευτική ευσέβεια, ένα θρησκευτικό τρόπο ζωής, με ιδιαίτερη έμφαση στην τελετουργία. Έτσι οι άνθρωποι χωρίζονται ανάμεσα στους θρησκευόμενους, που λέμε ότι είναι οι πιστοί, και τους μη θρησκευόμενους, που λέμε ότι δεν πιστεύουν. Το παράξενο είναι ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν ήταν εδώ στη γη, βρήκε πιο πολλά στραβά στην παρέα των θρήσκων παρά στην παρέα των μη θρησκευόμενων.

·        Άλλη ιδέα για την πίστη, αρκετά διαδομένη στην εποχή μας, είναι μία ασαφής και νεφελώδης ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα από ό,τι είναι τώρα, αρκεί να έχεις πίστη. Σε κάποιες πιο ανεπτυγμένες μορφές αυτή η σκέψη λέει ότι αν πιστεύεις, ο Θεός θα σου δώσει οτιδήποτε Του ζητάς. Αν ζητάς υγεία, θα σου δώσει υγεία. Αν ζητάς ευημερία, θα σου δώσει ευημερία. Αρκεί να ζητάς με πραγματική πίστη. (Εδώ, βέβαια, ταιριάζει το ερώτημα, αν δεν ξέρουμε τι είναι πίστη, πώς ξέρουμε τι είναι πραγματική πίστη;)

Για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα της πίστης, ασφαλώς πρέπει να μελετηθούν πολλές περικοπές της Βίβλου, πιστεύω όμως ότι η επιστολή του Χριστού προς την Εκκλησία των Σμυρναίων (Αποκ.β:8-11), μπορεί να μας βοηθήσει να συλλάβουμε κάποιες διαστάσεις της.

8. Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον· Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν·

9. Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν· είσαι όμως πλούσιος· και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά.

10. Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης. Ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν διά να δοκιμασθήτε, και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών. Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.

11. Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου.

Ας ξεκινήσουμε πρώτα απ’ όλα απ’ αυτό που λέμε «δόγμα» της πίστης. Αλλά τι είναι δόγμα; Μερικοί άνθρωποι μόλις ακούνε τη λέξη δόγμα, σκέφτονται αρνητικά και όταν λένε ότι κάποιος δογματίζει, θεωρούν ότι κάνει κάτι κακό. Όμως δόγμα είναι κάτι που πιστεύουμε ότι είναι έτσι και δεν πιστεύουμε ότι είναι αλλιώς. Αυτό ισχύει για όλη τη ζωή μας. Αν για παράδειγμα λέμε ότι αυτό το αντικείμενο είναι μια καρέκλα, το πιστεύουμε ότι είναι πράγματι μία καρέκλα και δε μπορεί να είναι κάτι που δεν είναι καρέκλα. Το ίδιο ισχύει και για την χριστιανική πίστη. [Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο Παύλος με τον Τιμόθεο, στις περιοδείες τους «παρέδιδον εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ» (Πράξ.ις:1-4)].

Τα δόγματα, συνεπώς, είναι πολύ χρήσιμα επειδή μας βοηθούν να δούμε πού να βασίσουμε την πίστη μας, και όλοι θέλουμε να βασίζουμε την πίστη μας σε κάτι που όντως είναι αλήθεια, κάτι που ισχύει! Τα δόγματα, λοιπόν, μας λένε ποια είναι η αλήθεια, ώστε να μην δεχόμαστε, να μην εμπιστευόμαστε και να μη βασίζουμε τη ζωή μας πάνω στο αντίθετο, επειδή κάθε τι που δεν είναι αλήθεια θα μας απογοητεύσει. Γι’ αυτό η χριστιανοσύνη έχει δόγματα και γι’ αυτό η εκκλησία αγωνίζεται να τα διατηρήσει, ώστε οι πιστοί να πιστεύουν μόνο σε αλήθειες ασάλευτες και ασφαλείς.

Καταγράφοντας ο απόστολος Ιωάννης με έμπνευση Αγίου Πνεύματος το λόγο του Χριστού προς την Εκκλησία των Σμυρναίων, και κατ’ επέκταση σ’ εμάς, αρχίζει με τα εξής: «Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος» (εδ.8). Βλέπουμε εδώ κάποιες αλήθειες για το Χριστό - ο Χριστός αυτοχαρακτηρίζεται - που είναι δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Αυτό το εδάφιο, λοιπόν, λέει ότι ο Χριστός είναι «ο πρώτος και ο έσχατος» κι εμείς δεχόμαστε ότι έτσι είναι. Το δεχόμαστε δε με τέτοιο τρόπο ώστε, αν έρθει κάποιος και μας πει ότι ο Χριστός είναι «ο δεύτερος και ο προτελευταίος», να μπορούμε να του πούμε ότι αυτό δε γίνεται, επειδή, σύμφωνα με το δόγμα που πηγάζει από την Αγία Γραφή, ο Χριστός δεν μπορεί να είναι ο «δεύτερος» επειδή είναι «ο πρώτος», και δε μπορεί να είναι ο «προτελευταίος» επειδή είναι «ο έσχατος», ο τελευταίος! Ασφαλώς αυτός είναι ένας τρόπος έκφρασης, που όμως περικλείει μέσα του μια βαθύτερη αλήθεια. Τι λοιπόν εννοεί το δόγμα που λέει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ο πρώτος και ο έσχατος»;

Στην Παλαιά Διαθήκη βρίσκουμε ορισμένες περικοπές, όπως για παράδειγμα στην προφητεία του Ησαΐα, όπου διαβάζουμε: «Ούτω λέγει Κύριος ο Βασιλεύς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος των δυνάμεων. Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός». Εκτός από εμένα, λέει ο Ύψιστος, δεν υπάρχει άλλος Θεός είμαι ο πρώτος, άρα δεν υπάρχει και δε θα βρεις τίποτα άλλο και κανέναν πριν από εμένα, και είμαι ο έσχατος, ο τελευταίος, άρα δε θα βρεις τίποτα άλλο και κανέναν μετά από εμένα. Σε άλλο σημείο πάλι ο Πατέρας Θεός λέει: «Εγώ αυτός είμαι εγώ ο πρώτος, εγώ και ο έσχατος. Και η χείρ μου εθεμελίωσε την γην» (μη:12-13). Εγώ είμαι ο Θεός που δημιούργησα το Σύμπαν. Δεν υπάρχει τίποτα πριν από εμένα και μετά από εμένα, άρα δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από εμένα! Είμαι πριν από κάθε τι και μετά από κάθε τι.

Αυτά έλεγε ο Θεός για τον εαυτό Του στη Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, ακούμε τον Ιησού να λέει: «Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (α:8) και στο δεύτερο κεφάλαιο ακούμε πάλι τον Ιησού να λέει ότι είναι «ο πρώτος και ο έσχατος». Συνεπώς ένας χαρακτηρισμός που στην Παλαιά Διαθήκη αναφερόταν αποκλειστικά στον Πατέρα Θεό, εφαρμόζεται τώρα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι αναπόφευκτο: Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός [και μάλιστα το λέει ο ίδιος]!

Αυτό είναι ένα δόγμα για τον Ιησού Χριστό και με βάση αυτό πιστεύουμε στη θεία Του φύση και απορρίπτουμε οποιαδήποτε διδασκαλία που ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο Θεός, επειδή όταν ισχύει το ένα δε μπορεί να ισχύει το άλλο!

Αλλά αυτό το δόγμα δε μπορεί να σταθεί στην εικόνα που παρουσίασε ο Ιησούς Χριστός τα χρόνια που έζησε στη γη μας. Έκανε βέβαια θαύματα και είπε κάποια ωραία λόγια, αλλά υπήρξαν και άλλοι εντυπωσιακοί δάσκαλοι και θαυματοποιοί. Μάλιστα, όταν οι Φαρισαίοι είδαν τα θαύματα του Χριστού, όχι μόνο δεν συμπέραναν ότι ο Ιησούς ήταν ο Θεός, αλλά αντίθετα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι με τη δύναμη του Διαβόλου ενεργούσε τα έργα Του...

Μόνο το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει στα παιδιά του Θεού την πραγματική ταυτότητα του Ιησού Χριστού. [Σύμφωνα και με το λόγο Εκείνου, ότι «το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν (...) θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού θέλει λάβει, και αναγγείλει προς εσάς»]. Η δική μας πίστη δεν είναι παρά η ανταπόκριση της καρδιάς μας στην πρόσκληση αυτή του Πνεύματος, ώστε να Τον δεχτούμε σαν «Κύριό μας και Θεό μας» (Ιωάν.κ:28). Έτσι η πίστη δέχεται τις αποκαλύψεις του Αγίου Πνεύματος μέσα από τη διδασκαλία των Αγίων Γραφών.

Το χριστιανικό δόγμα για την Ανάσταση αφορά μια αλήθεια που δεν εξηγείται από όσα βλέπουμε. Τα μάτια των ανθρώπων κοιτούν τον Ιησού και λένε: «Να ένας νεκρός», αλλά τα μάτια της πίστης λένε, «Να ο πρώτος και έσχατος, όστις έγινε νεκρός και έζησεν» και ζει στους αιώνες των αιώνων.

Θα πει όμως κάποιος, «Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το δόγμα με τα δικά μου καθημερινά βιώματα;» Κάποιοι μάλιστα, ίσως αναρωτιούνται γιατί αναφερόμαστε σε αυτές τις διδασκαλίες, που οι περισσότεροι γνωρίζουν και, όπως όλοι οι καλοί χριστιανοί, δεν έχουν κανένα λόγο να αρνηθούν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιος του Θεού.

Εδώ χρειάζεται να στραφούμε στη νοοτροπία που ήδη αναφέραμε, η οποία ξεχωρίζει το δόγμα από τη ζωή. Αυτό είναι μεγάλο λάθος επειδή, τελικά, το δόγμα που πιστεύουμε είναι η ίδια μας η ζωή. Εάν αληθινά πιστεύουμε, τότε ζούμε για την αλήθεια που πιστεύουμε και πεθαίνουμε για την αλήθεια που πιστεύουμε, επειδή έξω από την αλήθεια αυτή δεν υπάρχει για μας ζωή. Να, λοιπόν, μια ακόμη πτυχή της πίστης, επειδή, εάν πραγματικά πιστεύω σε ένα δόγμα που δεν είναι όπως φαίνεται, τότε ζω και ένα βίωμα που δεν είναι όπως φαίνεται και, συνεπώς, ολόκληρη η ζωή μου δεν είναι όπως φαίνεται.

Έχουμε μια εφαρμογή στο πρώτο μέρος από το εδάφιο 9, όπου ο Χριστός λέει στους χριστιανούς της Σμύρνης: «Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν». Κάποιος κοντόφθαλμος θα μπορούσε να πει: «Νάτο το δόγμα που δεν ωφελεί. Πιστεύεις άνθρωπε της εκκλησίας της Σμύρνης ότι ο Χριστός είναι «ο πρώτος και ο έσχατος» αλλά εσύ βρίσκεσαι στη θλίψη και στη φτώχεια! Τι σε ωφέλησε λοιπόν ο Χριστός;»

Παράλληλα έρχεται η άλλη άποψη για την πίστη που λέει: «Αν πιστέψεις με πραγματική πίστη, η θλίψη και η φτώχεια θα φύγουν!» Αλλά και αυτό δεν είναι αληθινό. Και οι δύο απόψεις είναι λάθος! Επειδή το δόγμα έχει άμεση σχέση με το βίωμα.

Ομολογήσαμε πριν λίγο την πίστη μας ότι Εκείνος που «έγεινε νεκρός» είναι «ο πρώτος και ο έσχατος ... και έζησεν». Αυτό όμως δεν είναι κάτι που το πιστεύουμε μόνο για το Χριστό. Το πιστεύουμε και για εμάς. Πιστεύουμε ότι αν και έχουμε θλίψη και φτώχεια και μύρια προβλήματα στη ζωή μας, υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας χαρακτηρίζει που το διαβάζουμε στη συνέχεια του εδαφίου: «Είσαι όμως πλούσιος».

Να μια δήλωση που απαιτεί πίστη. Όπως πιστεύουμε ότι ο Χριστός, παρόλο που έγινε νεκρός έζησε ξανά, παρόλο που ο Ίδιος ήταν άνθρωπος θλίψεων, που γεννήθηκε στην ταπεινή φάτνη, επίσης πιστεύουμε ότι είναι Εκείνος που έπλασε τον κόσμο και που κρατά στα χέρια Του όλα τα πλούτη του ουρανού. Έτσι, για τον πιστό έχουν ανατραπεί οι αξίες και δεν λογαριάζει πια τον πλούτο της γης σαν πραγματικό πλούτο, επειδή έχει ανακαλύψει έναν άλλο πλούτο, που μπορεί να τον έχει μέσα στη φτώχια και έχει ανακαλύψει μια άλλη χαρά, που μπορεί να την έχει μέσα στη θλίψη. Αντίθετα, χωρίς το Χριστό, μπορεί να έχουμε όλα τα πλούτη, όπως η εκκλησία της Λαοδίκειας, όμως ο Χριστός της είπε: «Λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός» (Αποκ.γ:17). Έτσι κι εμείς, στην πραγματικότητα μπορεί να είμαστε φτωχοί και τυφλοί και γυμνοί...

Αλλά είπαμε ότι υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως αν γεύεσαι θλίψη και φτώχεια στη ζωή σου, κάτι δεν πάει καλά στη σχέση σου με το Θεό, κάτι δεν πάει καλά με την πίστη σου. «Αν είχες αρκετή πίστη, η φτώχια και η θλίψη θα έδιναν τη θέση τους στον πλούτο και τη χαρά», λένε. Θα επιστρέψουμε σ’ αυτή τη λαθεμένη σκέψη λίγο παρακάτω, αλλά για την ώρα επισημάναμε ότι το εδάφιο που μελετούμε δεν λέει «Είσαι φτωχός, λοιπόν πίστεψε για να γίνεις πλούσιος», αλλά λέει «Είσαι φτωχός, ΟΜΩΣ είσαι πλούσιος»! Πίστη, λοιπόν, σημαίνει εμπιστοσύνη σ’ ένα δόγμα το οποίο δεν φαίνεται, και απόλαυση μιας ζωής που δεν είναι όπως φαίνεται.

Πίστη όμως σημαίνει και κάτι άλλο, ότι και οι εχθροί μου δεν είναι όπως φαίνονται. Στο δεύτερο μέρος του εδαφίου 9 ο Χριστός βεβαιώνει ότι γνωρίζει πως η εκκλησία στη Σμύρνη αντιμετώπιζε «την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά».

Σημειώσαμε στην αρχή ότι μια από τις εκδοχές για την πίστη υποστηρίζει ότι πρέπει να είσαι θρήσκος άνθρωπος, με σεβασμό στις τελετουργίες της θρησκείας σου. Να εδώ μια ομάδα θρήσκων ανθρώπων, που όμως βλασφημούσαν την εκκλησία της Σμύρνης. Γενικά είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς όταν βλέπεις τη θρησκευτικότητα και την ευλάβεια που συνήθως υπάρχει σ’ εκείνους που προσηλώνονται στα τυπικά της θρησκείας, και λες: «Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι πραγματικά κοντά στο Θεό». Εντούτοις, όπως προαναφέραμε, όταν ο Χριστός ήταν στη γη δεν εντυπωσιάστηκε ούτε στο ελάχιστο από τη θρησκευτικότητα των Φαρισαίων, από τις μεγάλες προσευχές ή τις έντονες νηστείες τους. Αντίθετα, εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση ενάντια σ’ αυτό το πνεύμα που έδινε την έμφαση σε ό,τι φαίνεται.

Η πίστη βλέπει πέρα από αυτό που φαίνεται ξεπερνά το φαινόμενο για να φτάσει στο ζητούμενο! Ο Παύλος έγραψε ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος (...) αλλ’ ο εν τω κρυπτώ» (Ρωμ.β:28-29). Σε κάποιο διάλογο που είχαν με το Χριστό, είπαν οι Φαρισαίοι: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» (Ιωάν.η:39), αλλά ο Κύριος τούς διέψευσε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε» (εδ.44). Κάτι ανάλογο βρίσκουμε και στο εδάφιο που μελετούμε, επειδή αναφέρει ότι ενώ έλεγαν για τους εαυτούς τους ότι ήταν Ιουδαίοι, αλλά δεν ήταν παρά «συναγωγή του Σατανά».

Τι έκαναν αυτοί οι Ιουδαίοι όταν πήγαιναν στη Συναγωγή; Προφανώς μελετούσαν την Παλαιά Διαθήκη και έψελναν ύμνους στο Θεό... Κανονικά θα έπρεπε να είναι «συναγωγή του Κυρίου», όμως πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί ο στόχος. Έτσι κι αυτών όλη η θρησκευτική τους ευλάβεια πήγε χαμένη και ο Χριστός τούς ονομάζει «συναγωγή του Σατανά»! Αναφερόμενος ο Κύριος στον χριστιανό, λέει: «Είσαι φτωχός αλλά είσαι πλούσιος!» Αντίθετα για εκείνους τους Ιουδαίους, λέει: «Είναι θρήσκοι αλλά είναι συναγωγή του Σατανά».

Έτσι η αληθινή πίστη κατανοεί ότι ο κόσμος δεν είναι όπως φαίνεται. Πιστεύουμε σε αλήθειες που δεν είναι όπως φαίνονται, και έχουμε ένα βίωμα που δεν είναι όπως φαίνεται. Έτσι και οι εχθροί μας δεν είναι όπως φαίνονται.

Αλλά τι συμβαίνει με τα προβλήματα; Στο δέκατο εδάφιο ο Χριστός λέει: «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν, διά να δοκιμασθήτε και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών».

Πολλοί χριστιανοί έχουν ιδιαίτερη αγάπη για τις υποσχέσεις του Θεού, και αυτό βέβαια είναι πολύ καλό και θεμιτό. Όμως μερικές υποσχέσεις του Θεού, όπως αυτή εδώ, τις προσπερνούν. Αλλά εδώ ο Χριστός λέει: «Μη φοβάσαι τίποτα από αυτά που πρόκειται να πάθεις!» Δεν λέει «Μη φοβάσαι επειδή δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα», αλλά λέει «Μη φοβάσαι τίποτα από αυτά που θα πάθεις!»

Αυτός ο λόγος μας επαναφέρει στο θέμα που αφήσαμε παραπάνω ημιτελές. Ο απλός άνθρωπος όταν βλέπει τη φτώχια λέει: «Εδώ είναι η κατάρα του Θεού» και όταν βλέπει τον πλούτο λέει: «Εδώ είναι η ευλογία του Θεού». Όμως εκείνος που πιστεύει στον Ιησού Χριστό έχει διαφορετικό δόγμα. Πιστεύει στον Σταυρωμένο, Εκείνον που, ενώ είχε απορριφτεί από όλους και σήκωνε πάνω του την κατάρα για την αμαρτία όλων μας, παρόλα αυτά έφερνε την ευλογία του Θεού στον κόσμο.

Αναφερθήκαμε πρωτύτερα σ’ εκείνους τους χριστιανούς που λένε: «Πιστεύω στον Θεό που θα με βγάλει από τις δύσκολες συνθήκες, θα με βγάλει από τη θλίψη και τη φτώχια». Εδώ όμως ο Χριστός λέει: «Μέλλεις να πάθεις!» Κι είναι κι αυτά λόγια από το στόμα του Χριστού! Η πίστη πρέπει να δέχεται κάθε λόγο του Θεού.

Μήπως, όμως, αυτά αναφέρονταν ειδικά για την εκκλησία της Σμύρνης; Όχι, βέβαια, επειδή και άλλες εκκλησίες στην ίδια περικοπή πήρανε ανάλογες προειδοποιήσεις. Επιπλέον, σε πάρα πολλά σημεία οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης κάνουν λόγο για την υπομονή που πρέπει να έχουν οι χριστιανοί στην ώρα της θλίψης. Τέλος ο Παύλος δηλώνει με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι «πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή» (Β' Τιμ.γ:12).

Λόγος του Θεού κι αυτός, λοιπόν, που δίνεται στους χριστιανούς της Σμύρνης, ότι πολλοί από ανάμεσά τους θα υποφέρουν, κάποιοι θα μπουν στη φυλακή για να δοκιμαστούν και ακόμη θα έχουν θλίψη δέκα ημερών. Θα βιαζόταν ίσως κάποιος να πει ότι αν όλα αυτά ήταν προσωρινά, που θα τελείωναν σε «δέκα μέρες» (δηλαδή κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα), και μετά θα ακολουθούσε η ελευθερία, θα δεχόταν να υποστεί την πρόσκαιρη αυτή δοκιμασία... Όμως η Γραφή δεν λέει αυτό. Αντίθετα, μάλιστα, στο δεύτερο μέρος του εδ.10, φτάνει στο κορύφωμα της θείας απαίτησης από τους χριστιανούς λέγοντας: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου».

«Τι είναι η πίστη;» ρωτήσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου. Να η απάντηση από το στόμα του Χριστού! Πίστη δεν είναι ένα άψυχο δόγμα, επειδή για το δόγμα που πιστεύουμε είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ακόμη και τη ζωή μας. Ούτε είναι κάποια γελοία πεποίθηση που μας παραπλανά ότι όλα θα πάνε καλά και τα πράγματα θα βελτιωθούν αν πιστεύουμε αρκετά. Πίστη είναι η πιστότητα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, που πιστεύουν ολοκληρωτικά στα λόγια του Θεού και θυσιάζουν κάθε τι άλλο. Πίστη είναι να στέκεσαι μπροστά στο θάνατο και να συνεχίζεις να λες «Πιστεύω!»

Από την πρώτη στιγμή της πίστης μας μέχρι την έσχατη στιγμή της ζωής μας, καλούμαστε να πιστεύουμε ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ! Καλούμαστε να πιστεύουμε στο δόγμα ότι αφού ο Χριστός είναι «ο πρώτος και ο έσχατος», ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ!

Αν συμβιβαστούμε την ώρα που η πίστη μας κοστίζει, τότε ο Χριστός δε θα είναι ΠΡΩΤΟΣ στη ζωή μας. Μπορεί να είναι δεύτερος αλλά δε θα είναι ΠΡΩΤΟΣ, επειδή πρώτο στη σκέψη μας θα είναι το ΕΓΩ! Εγώ και η ασφάλειά μου, εγώ και η άνεσή μου, εγώ και η ζωή μου!

Το δόγμα της Αγίας Γραφής, όμως, λέει ότι ο Χριστός είναι Ο ΠΡΩΤΟΣ! Και το δόγμα αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι το βίωμα που πρέπει να ζούμε ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!

Και, τελευταίο, περιμένουμε ένα θάνατο, που δεν είναι όπως φαίνεται. Οι αληθινοί πιστοί δεν φοβούνται το θάνατο, επειδή το χριστιανικό δόγμα δεν τελειώνει εκεί! Λέει επίσης ότι ο Χριστός είναι Ο ΕΣΧΑΤΟΣ! Ακόμη και αν πεθάνουμε, λοιπόν, -κι ο θάνατος είναι αυτό που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε το έσχατο- το τελευταίο στη ζωή μας δε θα είναι ο θάνατος, αλλά Ο ΕΣΧΑΤΟΣ, δηλαδή ο Αναστημένος Χριστός, που πριν από εμάς έχει περάσει από την εμπειρία του θανάτου και «έγεινε νεκρός και έζησεν». Παρόμοια κι εμείς, λοιπόν, αν πεθάνουμε θα ζήσουμε.

Αυτή είναι η υπόσχεση του εδαφίου 10, που λέει: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής». Δηλαδή, να κάτι ακόμα που δεν φαίνεται. Θα βασιλεύσουμε μέσα στη ζωή. Ακόμη και αν φαινόμαστε κατατρεγμένοι και υποτελείς εδώ στη γη, εμείς θα ζήσουμε μαζί με τον ζωντανό Κύριο και θα έχουμε στεφάνι νίκης και εξουσίας πάνω από το θάνατο. Και επειδή αψηφήσαμε το θάνατο που φαίνεται, θα αποφύγουμε το θάνατο που δεν φαίνεται, τον μόνο θάνατο που θα έπρεπε να φοβούνται οι άνθρωποι, τον δεύτερο θάνατο.

«Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου».

Να μέχρι που μας οδηγεί το δόγμα που πιστεύουμε. Και όπως έγινε με τους πιστούς της αρχαίας εκκλησίας της Σμύρνης, που πίστεψαν μέσα στα βάθη των δυσκολιών και των διωγμών, το ίδιο και οι πιστοί όλων των εποχών και περιοχών, η αλήθεια που πιστέψαμε θα μας διατηρήσει σε όλη την αιωνιότητα!