Α’ Θεσ.δ:15-17 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του
λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του
Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει
καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι
αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι
απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις
τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.
Α’ Κορ.ιε:51-54 Ιδού, μυστήριον λέγω προς
εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά
στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι
νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι
πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή
αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή
αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.
Αυτά είναι τα δύο αποσπάσματα που μιλάνε πως θα γίνει
ακριβώς, η Αρπαγή της εκκλησίας. Βλέπουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις
προηγείται ανάσταση νεκρών και μάλιστα οι νεκροί είναι «άφθαρτοι».
Νεκροί, και ζώντες, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, όλοι μαζί, αρπάζονται στον ουρανό!
Στην επιστολή προς Κορινθίους, ο απόστολος Παύλος λέει ότι
αυτό που θα τους πει, μέχρι τότε ήταν μυστήριο, δεν το ξέρανε.
Όμως, στην Αποκάλυψη, στο μέσο της 7ετούς θλίψης, δεν
βλέπουμε να περιγράφεται κάποιο γεγονός σαν της Αρπαγής της εκκλησίας, όπως το
περιέγραψε ο Παύλος στις επιστολές προς Θεσσαλονικείς και προς Κορινθίους! Δεν
περιγράφεται ανάσταση αποθανόντων «εν Χριστώ»!
Κάποιοι αναφέρουν σαν ανάσταση, αυτή των αγίων της Θλίψης
και λένε ότι είναι η εκκλησία. Όμως, εδώ, η ανάσταση και η αρπαγή των αγίων
γίνεται σταδιακά, ενώ στην Αρπαγή της εκκλησίας το γεγονός είναι ένα, εν μια
στιγμή, ταυτόχρονα. Τη στιγμή της Αρπαγής, αρπάζονται νεκροί και ζωντανοί, ενώ
στη μέση της θλίψης, αυτοί που αρπάζονται είναι όλοι νεκροί.
Στις ψυχές των εσφαγμένων που βρίσκονται κάτω από το
θυσιαστήριο στον ουρανό, ειπώθηκε «να αναπαυθώσιν έτι ολίγον καιρόν, εωσού
συμπληρωθώσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες να φονευθώσιν
ως και αυτοί» (Απόκ.ς:9-11). Αφενός μεν αρπάζονται σταδιακά, αφετέρου είναι
όλοι νεκροί. Αυτά συμβαίνουν με το άνοιγμα της πέμπτης σφραγίδας.
Όμως, πριν αρχίσουν να ανοίγουν οι σφραγίδες του βιβλίου του
χρέους που βρίσκεται στα δεξιά του καθημένου επί του θρόνου, στον ουρανό
(Αποκ.ε:1), ο Ιωάννης, ήδη από το προηγούμενο κεφάλαιο, βλέπει ένα πλήθος
ανθρώπων, κάτω από τα σύμβολα των 24 πρεσβυτέρων και των 4 ζώων.
Αυτοί, «προσφέρωσι δόξαν και τιμήν και ευχαριστίαν εις
τον καθήμενον επί του θρόνου, εις τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων»
(Αποκ.δ:9).
Αυτοί, «έπεσον ενώπιον του Αρνίου, έχοντες έκαστος
κιθάρας και φιάλας χρυσάς πλήρεις θυμιαμάτων, αίτινες είναι αι προσευχαί των
αγίων· και ψάλλουσι νέαν ωδήν, λέγοντες· Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να
ανοίξης τας σφραγίδας αυτού, διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά
του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους»
(Αποκ.ε:8,9).
Αυτοί είναι άνθρωποι από κάθε φυλή γλώσσα και λαό, για τους
οποίους εσφάγη το αρνίο και τους αγόρασε με το αίμα Του! Να, η εκκλησία, πριν
αρχίσουν να ανοίγουν οι 7 σφραγίδες!
Αυτό, αυτοί που πιστεύουν ότι η Αρπαγή θα γίνει στη μέση της
Μ. Θλίψης δεν θέλουν να το δουν γιατί εθελοτυφλούν. Δεν δέχονται τα σύμβολα των
24 πρεσβυτέρων και των 4 ζώων.
Αυτό είναι λογικό, γιατί «Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν
δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται
να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς (όχι λογικώς) ανακρίνονται» (Α’ Κορ.β:14).
Ανασταίνονται λοιπόν κάποιοι, αλλά αυτοί είναι οι ερχόμενοι
εκ της θλίψεως της μεγάλης, είναι εκείνοι που «ενίκησαν κατά του θηρίου
και κατά της εικόνος αυτού και κατά του χαράγματος αυτού και κατά του αριθμού
του ονόματος αυτού», μη δεχόμενοι να πάρουν το χάραγμα (Αποκ.ιε:2).
Διαβάζουμε ακόμα, ότι αυτοί «έπλυναν τας στολάς αυτών»
(Αποκ.ζ:14). Γιατί να τις πλύνουν; Είχαν κάποιο πρόβλημα οι στολές τους; Ναι!!!
Η στολή της δικαιοσύνης τους ήταν βρώμικη από κοσμικό φρόνημα από αμαρτία από
ανυπακοή. Στην Αρπαγή της εκκλησίας δεν απαιτείται γιατί έχει ήδη γίνει!
Αυτοί είναι οι χλιαροί για τους οποίους ο Κύριος μας μιλάει
στην Αποκ.γ:17,18. Δεν είναι η εκκλησία, δεν είναι οι «εν Χριστώ»!!
«Ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν
υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του
λόγου» (Εφες.ε:25,26).
Γι’ αυτό λέει στην εκκλησία: «Επειδή εφύλαξας τον λόγον
της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις
μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί
της γης» (Αποκ.γ:10).
Τίτ.γ:5 ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν
ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και
ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος,
Γαλ.α:4 όστις έδωκεν εαυτόν διά τας αμαρτίας ημών, διά να
ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού αιώνος κατά το θέλημα του Θεού και
Πατρός ημών.
Οριστικά λοιπόν, η σωτηρία εξαρτάται από το αν είναι κάποιος
«εν Χριστώ» ή όχι.
Ο Παύλος γράφει σ’ αυτούς που είναι «εν Χριστώ» (Εφες.α:1).
Η σωτηρία βρίσκεται μόνο «εν Χριστώ».
Γαλ.γ:27 επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν,
Χριστόν ενεδύθητε.
Αυτό σημαίνει ότι αυτός που έχει ενδυθεί τον Χριστό, είναι
«εν Χριστώ»! Άρα, μόνο όσοι έχουν βαπτιστεί σωστά – εις Χριστόν – και όχι εις
Πατέραν Υιόν και Άγιον Πνεύμα, είναι «εν Χριστώ». Για να βαπτιστείς σωστά, στο
όνομα του Ιησού, σημαίνει ότι πιστεύεις ότι ο Θεός είναι «εις» και όχι «τρεις»!
Εν Χριστώ, ή μένω στην παρουσία του Κυρίου, σημαίνει ζωή
υπακοής στον Χριστό και τον λόγο Του. Εν Χριστώ, δεν σημαίνει ότι κάποτε στη
ζωή μου επανέλαβα μια προσευχή που μου είπαν και άρα αναγεννήθηκα.
Αυτοί που θα αποτελέσουν τους αγίους της Θλίψης, κατά το
μεγαλύτερο μέρος τους θα είναι άνθρωποι που παρακολουθούσαν κάποια εκκλησία,
αλλά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, δεν ήταν έτοιμοι την ώρα της Αρπαγής.
Σαφώς νόμιζαν ότι είναι εν Χριστώ, σαφώς πίστευαν ότι είναι στην παρουσία του
Κυρίου, αλλά δεν ήταν!
Φαντάζομαι ότι και οι μωρές παρθένες περίμεναν να μπουν
στους γάμους, αλλά δεν μπήκαν!
«Εν Χριστώ». Από τα πολλά εδάφια που διατυπώνουν και
αναλύουν τούτη τη θέση, ας θυμηθούμε το Β' Κορ.ε:17. «Εάν τις είναι εν
Χριστώ είναι καινή κτίσις». Η μετάνοια κι επιστροφή μας, μας «κτίζουν εν
Χριστώ». Αυτός γίνεται το θεμέλιο και το περιβάλλον της ζωής μας.
