Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται ο άνθρωπος, ο Θεός που είναι δίκαιος, να ανακηρύσσει κάποιο δίκαιο, ενώ δεν είναι. Πώς μπορεί να σε αναγνωρίζει δίκαιο όταν βιωματικά δεν είσαι; Για να σε παραδεχθεί ο Θεός δίκαιο, πρέπει να έχεις γίνει πρώτα δίκαιος. Κι αυτό, ακόμη κι αν συμβεί, σίγουρα δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να παλέψεις, να ματώσεις, να κουραστείς, να επιμείνεις, να στερηθείς, και στο τέλος ο Θεός θα σε κρίνει αν είσαι άξιος να πας στον ουρανό. Φυσικά έχεις ανάγκη τη χάρη του Θεού, φυσικά ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, φυσικά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς την χάρη, τον Χριστό και την πίστη, δεν γίνεται τίποτα. Η τελική δικαίωση ενώπιον του Θεού όμως, θα δοθεί ανάλογα με την υπακοή σου.
Όλο αυτό ακούγεται πάρα πολύ ωραίο και λογικό. Ειλικρινά!
Ομολογώ πως κι εγώ που σας το περιγράφω… μου φαίνεται μια χαρά!! Λογικότατο!
Έχει ένα πρόβλημα όμως. Δεν είναι ευαγγέλιο! Αυτό δεν είναι το ευαγγέλιο της
χάρης του Θεού, αλλά ένα «έτερο» ευαγγέλιο, της συνεργασίας του ανθρώπου με τον
Θεό. Είναι λογικό, μου αρέσει και για αυτό είναι τόσο διαδεδομένο, επειδή
τρέφει, ταΐζει, υψώνει, τη ανθρώπινη περηφάνια. Δίνει αξία στην πεσμένη,
αμαρτωλή ανθρώπινη σαρκικότητα, ενώ ταυτόχρονα υποβιβάζει δραματικά την
αγιότητα του Θεού.
Τι είναι η δικαίωση εκ πίστεως μόνον; Δικαίωση είναι η πράξη
του Θεού μέσα από την οποία διακηρύττει τους αμαρτωλούς δίκαιους μόνο εξαιτίας
της χάρης Του, βασισμένος μόνο στην θυσία του Χριστού, και μόνο διαμέσου της
πίστης. Αυτή η αλήθεια η τόσο ευλογημένη, δεν γίνεται κατανοητή. Όχι μόνο από
τους άπιστους, αλλά κι από τους πιστούς.
Στις Εκκλησίες μας, είναι πολλοί αυτοί που παλεύουν να
γίνουν «αποδεκτοί» από τον Θεό. Άνθρωποι που ομολογούν αναγέννηση, και που
όντως η ζωή τους αλλάζει, συνεχίζουν όμως και ζουν στην ενοχή και στον φόβο,
στην αμφιβολία και στην ανησυχία. Δεν μπορείς να προχωρήσεις έτσι. Δεν μπορείς
να χαρείς τη σωτηρία, φοβάσαι μην τη χάσεις, γιατί ποτέ δεν υπακούς αρκετά.
Επίσης, δεν έχεις λόγους να μιλήσεις για το ευαγγέλιο αν φοβάσαι. Τι
ενθουσιασμό να προκαλέσει ένα ευαγγέλιο που εντέλει σου λέει, «προσπάθησε κι αν
είσαι αρκετά πιστός μετά την αναγέννηση, θα πας στον ουρανό;»
Μιλώ συνεχώς με ανθρώπους, και νέους και μεγαλύτερους, κι
ακούς: «εγώ ξέρω πως δεν μπορώ να ζήσω έτσι όπως μας λέτε. Δεν θα τα καταφέρω
για αυτό και σταμάτησα να προσπαθώ. Κάντε το εσείς που μπορείτε». Ο άνθρωπος
αυτός δεν έχει καταλάβει τη χάρη του Θεού. Κάθε χρόνο στα εφηβικά συνέδρια
συναντώ πολλά παιδιά που πιστεύουν πως το ευαγγέλιο είναι η βοήθεια του Θεού
για να γίνουν πιο ηθικοί, ή πιο καλοί και στο τέλος ίσως φτάσουν στον ουρανό.
Σε συγχωρεί φυσικά στην αναγέννηση, αλλά μετά εξαρτάται από την υπακοή σου. Στο
μεταξύ, βέβαια, πρέπει να στερούνται πολλά από αυτά που κάνουν οι φίλοι τους.
Μικροί και μεγάλοι, άνθρωποι γεμάτοι με την ενοχή: «εγώ δεν
έχω υπακούσει ποτέ αρκετά». «Ο Θεός κοιτάει τη διάθεση της καρδιάς»… η απάντηση
από έναν άλλον. Ναι, και «πότε η διάθεση της καρδιάς μου είναι τέλεια;» Ο Θεός
όμως, είναι τέλειος σε κάθε ιδιότητά Του. Πως μπορώ να σταθώ μπροστά Του; Και
μετά την αναγέννηση, πώς;! Αφού και με τη δύναμη του Πνεύματος δεν ζω όπως
θέλει. Συνέχεια πέφτω.
Α, μα υπάρχει μια λύση!!
Να μην κάνεις μεγάλες αμαρτίες!
Προσπάθησε, φτάνει να μην αποστατήσεις, να μην κάνεις μεγάλες αμαρτίες,
κι ο Θεός θα σε δεχθεί. Και που λέει στη Γραφή πως ο Θεός τις μικρές αμαρτίες
τις δέχεται; Ποιες είναι μικρές και ποιες μεγάλες; Να μη μοιχεύσεις, να μην
πορνεύσεις. Η περηφάνια, αλήθεια, τι είναι; Μικρή ή μεγάλη αμαρτία; Ο εγωισμός;
Η πλεονεξία; Η ζήλεια; Αυτά δεν είναι που καταστρέφουν, οικογένειες, ζευγάρια,
αδέλφια, εκκλησίες;
Βλέπετε, αν ο Θεός μας δέχεται εξαιτίας των πνευματικών μας
επιδόσεων, οι οποίες είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ ατελείς, τότε δεν είναι απόλυτα
καθαρός και άγιος. Τότε το στάνταρτ της αγιότητας του Θεού κατεβαίνει. Η Αγία
Γραφή, όμως, διδάσκει πως ο Θεός ήταν είναι και θα είναι τέλειος σε κάθε Του
ιδιότητα. Ποτέ δεν θα μπορέσει να συνυπάρξει με την παραμικρή αμαρτία.
Ο Παύλος γράφει δύο πράγματα που εκ πρώτης όψεως φαίνονται
αντιφατικά: ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις
τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ (Α΄ Τιμ.α:15). Δεν λέει «ήμουν», αλλά
«είμαι» αμαρτωλός. Συνεχίζει και παλεύει με την αμαρτία του. Πέφτει και
σηκώνεται. Κι όσο προχωράει τόσο περισσότερο βλέπει πόση ανάγκη βαθύτερης
αλλαγής έχει. Ποτέ δεν σταμάτησε να είναι αμαρτωλός. Στο δεύτερο γράμμα στον
Τιμόθεο γράφει: Τον αγώνα τον καλόν
ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ
ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη
ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι
την επιφάνειαν αυτού (Β΄ Τιμ.δ:7-8).
Πώς θα πάρει το στεφάνι της δικαιοσύνης αφού είναι ο πρώτος των αμαρτωλών; Αφού
δεν έζησε τέλεια. Εκτός κι αν… όπως είπαμε… ο Θεός δεν απαιτεί τελικά τέλεια
υπακοή, αλλά όσο μπορεί ο καθένας υπακούει. Καθένας, ό,τι μπορεί ας κάνει.
Αδελφοί, όποιος πάει στον ουρανό θα πάει μόνο επειδή ο Θεός
τον θεωρεί τέλειο. Η παραμικρή ηθική ατέλεια δεν μπορεί να υπάρξει δίπλα στον
Θεό. Δύο εδάφια φτάνουν για να το εμπεδώσουμε αυτό:
τώρα όμως διήλλαξε
προς εαυτόν διά του σώματος της σαρκός αυτού διά του θανάτου, διά να σας
παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, (Κολ.α:22). Για να συμφιλιωθώ με τον Θεό, για να
παρουσιαστώ μπροστά Του, πρέπει προηγουμένως να είμαι «άγιος», «αψεγάδιαστος»,
«χωρίς καμιά κατηγορία». Μόνο έτσι. Ο Παύλος, όμως, δεν ισχυριζόταν ότι είναι
βιωματικά «αψεγάδιαστος», είμαι ο πρώτος των αμαρτωλών, έλεγε.
Το δεύτερο εδάφιο είναι από την Εφεσίους, εκεί που
διαβάζουμε στους γάμους: Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς
και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να
αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να
παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι
των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος. (Εφες.ε:25-27). Ξανά το ίδιο: η εκκλησία του Χριστού, η νύφη Του,
εκείνη την ημέρα θα είναι χωρίς ψεγάδι, χωρίς κηλίδα, χωρίς ρυτίδα.
Ο Θεός, λοιπόν, για να με δεχτεί απαιτεί τέλεια δικαιοσύνη,
την οποία κανείς δεν έχει αποκτήσει, ούτε μη αναγεννημένος, ούτε αναγεννημένος,
ούτε ο πιο άγιος άνθρωπος στα δικά μας μάτια. Αυτή τη δικαιοσύνη την χαρίζει ο
Χριστός. Επομένως Δικαίωση εκ πίστεως μόνο = Δικαίωση δια του Χριστού μόνο. Να
ξαναδιαβάσουμε το γιατί, στην γνωστή περικοπή από την προς Ρωμαίους:
…επειδή πάντες ήμαρτον
και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού,
(να που ξεκινάνε όλα, η δικαίωση είναι δωρεάν επειδή η πηγή είναι η χάρη του
Θεού. Και σε ποια βάση το κάνει αυτό;) διά
της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον
οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως (ο λόγος που η δωρεάν δικαίωση δεν
είναι παράλογη είναι επειδή ο Χριστός τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες μου. Και πως
γίνεται αυτό δικό μου; διά της πίστεως εν
τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των
προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της
δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να ήναι αυτός δίκαιος και να
δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν (Ρωμ.γ:23-26). Επομένως:
· Η πηγή της δικαίωσης είναι ο Θεός και η χάρη
Του. Η πηγή, η πρωτοβουλία, το ξεκίνημα είναι η χάρη του Θεού. Είναι δώρο. Ο
Θεός με ψάχνει και με βρίσκει. Δεν τον ψάχνω εγώ, Εκείνος με ψάχνει. Κι Εκείνος
προ καταβολής κόσμου θυσιάζει τον Χριστό.
Η βάση της δικαίωσης είναι ο Χριστός κι ο Σταυρός Του. Η
βάση πάνω στην οποία δεν είναι παράλογο να διακηρύττει ο Θεός δίκαιο τον ασεβή
όταν η ζωή του ακόμη δεν έχει ακόμη αγιαστεί, είναι ο σταυρός του Χριστού.
Επειδή ο Χριστός έγινε ιλασμός για μας, πήρε την οργή του Πατέρα Θεού επάνω
Του. Εκεί κρίνεται η αμαρτία. Ο δίκαιος υπέρ των αδίκων.
Το μέσον της δικαίωσης είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό κι
όχι τα έργα. Όπως το ξαναείπαμε: Η πίστη είναι το μάτι που βλέπει στον Χριστό,
είναι το χέρι που απλώνει να πάρει τη συγχώρησή Του, είναι το στόμα που πίνει
νερό! Δεν σώζει η πίστη, αλλά ο Χριστός. Η πίστη είναι μέσον κι έχει
αντικείμενο. Το αντικείμενο της πίστης σώζει.
Δικαίωση σημαίνει πως ο Θεός δεν μου καταλογίζει αμαρτία,
(με συγχωρεί) κι επίσης με αποδέχεται στην οικογένειά Του πλήρως, επειδή ο
Χριστός πήρε τις αμαρτίες μου (τιμωρήθηκε στον Σταυρό πάνω) και μου έδωσε τη
δικαιοσύνη Του. Όποιος πάει στον ουρανό, θα πάει με την αξία του Χριστού! Ο
δικαιωμένος είναι 100% σίγουρος πως θα πάει στον ουρανό, επειδή ο Θεός τον
αποδέχεται «εν Χριστώ». Όχι επειδή υπάκουσε πολύ, επειδή δεν υπάκουσε τέλεια,
ούτε επειδή υπηρέτησε πιστά, επειδή δεν υπηρέτησε τέλεια. Ούτε επειδή είχε
τέλεια διάθεση καρδιάς, επειδή δεν είχε. Ο δικαιωμένος θα πάει στον ουρανό,
επειδή ενώθηκε με τον Χριστό!
Συνεχίζεται
