Η απαραίτητη προϋπόθεση

Ιωάννης κα

Η έννοια της φιλίας μοιάζει έτσι κι αλλιώς συχνά τόσο φευγαλέα και ρευστή, που το ξεχείλωμά της μέχρι πλήρους ακύρωσής στις σελίδες του facebook … γίνεται ως προσβλητική. Κανείς δεν επικοινωνεί με φίλους του μέσω facebook απλά ψιλοσαχλαμαρίζει στην καλύτερη περίπτωση… και στη χειρότερη γίνεται μέλος για να κατασκοπεύει τους «φίλους» του» (Lifo, τεύχος 142, σελ. 25).

Τα χαρακτηριστικά αυτής της κοινότητας είναι: Ο εκλεκτισμός. Διαλέγεις εσύ ποιοι θα είναι οι φίλοι σου. Η επιλεκτικότητα. Επιλέγεις εσύ το επίπεδο της διαφάνειας μπροστά τους. Η επιδερμικότητα. Η επικοινωνία εξαντλείται σε μεγάλο βαθμό σε κουβεντούλα και όχι σε άνοιγμα καρδιάς. Η εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς επικοινωνία.

Η εκκλησία καλείται να είναι μια εναλλακτική κοινωνία. Καλείται να στήσει μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις σήμερα. Και το είδος των σχέσεων που ο Θεός ζητά μέσα στην εκκλησία Του περιγράφεται όμορφα μέσα από δύο «εντολές» που δίνει ο Θεός στον Πέτρο. Βόσκε τα αρνιά μου. Ποίμαινε τα πρόβατά μου. Αν ξεπεράσουμε την βουκολική φύση των λόγων του Ιησού μπορούμε να φτάσουμε στην ουσία τους. Ο Θεός καλεί να Πέτρο να νοιάζεται για τους άλλους αδελφούς του. Τον καλεί να τους φροντίζει, να ενδιαφέρεται για τις ανάγκες τους, να τους προστατεύει, να τους στηρίζει, να τους οδηγεί. Να βλέπει τα προβλήματά τους με μια δοτική στοργή και μέριμνα.

Πριν συνεχίσουμε θα ήθελα να διευκρινίσουμε κάτι. Κάποιοι θα πουν, ότι αυτά τα εδάφια αφορούν τον Πέτρο. Όμως ακούστε την άποψη του ίδιου του απ. Πέτρου:

Α’ Πέτρ.ε:1-3: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων τον Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης, ήτις μέλλει να αποκαλυφθή, ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ' εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως».

Βλέπουμε εδώ ο Πέτρος να λέει ότι η ίδια ακριβώς ευθύνη βαραίνει και όλους τους άλλους «συμπρεσβυτέρους» του. Μα τότε ίσως κάποιος άλλος πει, αυτή η ποίμανση είναι ευθύνη των πρεσβυτέρων. Σωστά, όμως ακούστε την συνέχεια: «μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου».

Εδώ ο Πέτρος λέει ότι απλά οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα σ’ αυτό που είναι ευθύνη όλων μας! Πρέπει λοιπόν όλοι μας να νοιαζόμαστε χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς περιορισμούς να δίνουμε και να δεχόμαστε φροντίδα, στοργή, αγάπη και διακονία μέσα στο πλαίσιο της εκκλησίας.

Πώς όμως θα γίνει αυτό; Μια τέτοια απόφαση είναι δύσκολη, έχει ρίσκο. Βλέπετε ο Ιησούς δεν λέει φρόντισε τα γατάκια μου ή τα σκυλάκια μου ή όποιο άλλο κατοικίδιο τέλος πάντων μας αρέσει. Λέει «φρόντισε τα αρνιά μου». Το μόνο που κάνουν τα αρνιά είναι να βελάζουν και τρώνε. Και να σε κοιτάνε με ένα κάπως κενό βλέμμα…

Ο Ιωάννης Καλβίνος στα σχόλια του στην περικοπή αυτή γράφει: «Η διακονία της βοσκής είναι επίπονη και κοπιαστική» και εξηγεί ότι αυτό είναι επειδή έχεις να κάνεις με ανθρώπους «αδύναμους, απειθείς, ασταθείς, άλλους που είναι νωθροί και αδιάφοροι και άλλους που είναι ακούνητοι και ανεπίδεκτοι μάθησης». Μάλλον θα τα έγραφε αυτά σε κάποια δύσκολη στιγμή της διακονίας του όμως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι σε έναν μεγάλο βαθμό η συμβίωσή μας δεν είναι πάντα εύκολη. Πώς θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε και να υπηρετήσουμε ανθρώπους που είμαστε δίπλα τους μόνο και μόνο επειδή ο Θεός μας έβαλε μαζί; Πώς θα μπορέσουμε να προτάξουμε τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους προβλήματα.

Για να έχουμε αληθινές σχέσεις υπάρχει μία προϋπόθεση. Και την ακούμε από τα χείλη του Ιησού όταν ρωτά τον Πέτρο: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με περισσότερον τούτων»; (εδ.15). Ποια είναι λοιπόν η προϋπόθεση; Χρειάζεται να έχουμε μια ανώτερη πνευματικότητα; Χρειάζεται να μας διέπει μια μεγαλύτερη αποφασιστικότητα; Για να βοηθήσουμε τους άλλους πρέπει να είμαστε καλύτεροι από αυτούς, ανώτεροί τους;

Η πραγματικότητα είναι ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Τι λέει στον Πέτρο ο Ιησούς όταν του απευθύνει αυτό το ερώτημα; Μια γενική αρχή ερμηνείας των ερωτήσεων του Ιησού είναι ότι ο Ιησούς ρωτά όχι γιατί εκείνος χρειάζεται να μάθει κάτι αλλά επειδή ο ερωτώμενος χρειάζεται να συνειδητοποιήσει κάτι. Έτσι με το ερώτημα αυτό ο Ιησούς θέλει να θυμίσει κάτι στον Πέτρο. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι ο Ιησούς ρωτά αυτή την ερώτηση μπροστά σε όλους; Δεν είναι κάπως χοντροκομμένο μπροστά σε όλους να τον ρώτα κάτι τέτοιο;

Θυμηθείτε μια σκηνή ξανά γύρω από ένα γεύμα. Ο Ιησούς μετά που γευμάτισαν μιλά στους μαθητές Του για το πάθος Του, για τον σταυρό και τους λέει ότι όλοι τους θα Τον εγκαταλείψουν.

Τότε ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ο Πέτρος σηκώνεται και λέει: «Και αν πάντες σκανδαλισθώσιν εν σοι, εγώ ποτέ δεν θέλω σκανδαλισθή» (Ματθ.κς:33). Του είπε ο Ιησούς: «Αληθώς σοι λέγω ότι ταύτην την νύκτα, πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, τρίς θέλεις με απαρνηθή» (34). Ο Πέτρος όμως του λέει: «Και αν γείνη χρεία να αποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή». Ομοίως είπον και πάντες οι μαθηταί.

Προσέξτε όλοι οι μαθητές έλεγαν, «δεν θα σε απαρνηθούμε…». Ο Πέτρος είπε «κι αν όλοι σε απαρνηθούν εγώ ποτέ». Ο Πέτρος ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ είπε «Εγώ σε αγαπώ περισσότερο από αυτούς εδώ». Και τώρα έρχεται ο Ιησούς και τον ρωτά: "Σίμωνα με αγαπάς περισσότερο από όλους;" Και προσέξτε μια λεπτομέρεια. Ο Ιησούς δεν τον αποκαλεί με το όνομα «Πέτρο» αλλά «Σίμωνα γιε του Ιωνά». Ενώ όλη η αφήγηση τον αναφέρει σαν Πέτρο ο Ιησούς τον αποκαλεί «Σίμωνα, γιο του Ιωνά». Δείτε το εδ.15 «Αφού λοιπόν εγευμάτισαν, λέγει προς τον Σίμωνα Πέτρον ο Ιησούς· Σίμων Ιωνά, αγαπάς με περισσότερον τούτων;». Το όνομα «Πέτρος» θυμάστε του το έδωσε σαν τίτλο τιμής και αποστολής. Το όνομα «Πέτρος» του χαρίστηκε δεν του ανήκει. Και μοιάζει για λίγο εδώ ο Ιησούς να πηγαίνει πίσω. Στην αρχή. "Λοιπόν, Σίμωνα γιε του Ιωνά, λοιπόν φίλε μου αδύναμε και ανήμπορε, τι λες, επιμένεις ότι με αγαπάς περισσότερο από όλους".

Και προσέξτε ο Πέτρος απαντά «Ναι, Κύριε, συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ». Προσέξτε το «ναι» του Πέτρου δεν είναι «ναι» αυτοπεποίθησης αλλά μετάνοιας. Δεν είναι το αφελές «ναι» του Πέτρου αλλά το συντριμμένο «ναι» του Σίμωνα. Και ο Ιησούς του κάνει την ίδια ερώτηση τρεις φορές. Όσες και οι φορές που τον αρνήθηκε. Και στο τέλος ο Πέτρος ταπεινά του απαντά, «Κύριε, συ εξεύρεις τα πάντα, συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ».

Γιατί το κάνει αυτό ο Ιησούς; Θέλει να τον βασανίσει; Θέλει να τον ταπεινώσει, να τον εξευτελίσει; Προσέξτε ότι δεν τον ρωτά μόνο τρεις φορές. Επίσης τρεις φορές του λέει: «βόσκε τα αρνία μου». Του θυμίζει την αποτυχία του και ταυτόχρονα του προσφέρει διακονία. Μοιάζει σα να θέλει να πει ότι η βάση, ο όρος της διακονίας του είναι η αναγνώριση της αποτυχίας του.

Η προϋπόθεση της διακονίας του είναι η συνειδητοποίηση της χάρης του Θεού που έλαβε στη ζωή Του!

Θυμηθείτε στην πρόρρηση της άρνησης του Πέτρου: «Τότε λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Πάντες υμείς θέλετε σκανδαλισθή εν εμοί την νύκτα ταύτην· διότι είναι γεγραμμένον, Θέλω πατάξει τον ποιμένα, και θέλουσι διασκορπισθή τα πρόβατα της ποίμνης»  (Ματθ.κς:31).

Ουσιαστικά ο Πέτρος λέει, «κι όλοι οι άλλοι είναι πρόβατα, εγώ δεν είμαι».
Εγώ είμαι καλύτερος, ανώτερος, διαφορετικός. Και ο Ιησούς έρχεται και του λέει, «είσαι και συ πρόβατο». Και μόνο όταν καταλάβεις ότι είσαι κι εσύ πρόβατο θα μπορέσεις να ποιμάνεις τα πρόβατά μου. Για να αγαπήσεις και να νοιαστείς για … πρόβατα πρέπει να καταλάβεις ότι και συ είσαι ένα πρόβατο, δύστροπο – γεμάτο ανάγκες – ασταθές – αδύναμο.

Για να γίνουμε μια κοινότητα αγάπης, ένας τόπος ποίμανσης και βοσκής θα πρέπει να γίνουμε άνθρωποι συντριμμένοι, σπασμένοι κάτω από το ευλογημένο βάρος της χάρης του Θεού.

o   Για να δώσουμε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι λάβαμε.

o   Για να αποδεχτούμε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι γίναμε δεκτοί.

o   Για να αγαπήσουμε πρέπει να θυμόμαστε ότι αγαπηθήκαμε.

o   Για να δείξουμε έλεος πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς έχουμε δεχτεί έλεος.

o   Για να δεχτούμε τους άλλους με επιείκεια και κατανόηση πρέπει να καταλάβουμε ότι κι εμείς γίναμε αποδεκτοί με επιείκεια και κατανόηση.

Διαβάζουμε στην Κολ.γ:12-13 «…Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς». Πώς γίνονται όλα αυτά; Είναι καρπός πειθαρχίας, υπερπροσπάθειας, ξεχωριστής καλοσύνης ή αγιότητας; ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι. Εσείς που λάβατε ελεύθερη αγάπη δείξτε αγάπη ο ένας στον άλλο.

Και συνεχίζει και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο, κάθε φορά που δημιουργούνται παράπονα ανάμεσά σας. Κι ακόμα, Όπως ο Χριστός σάς συγχώρησε τα παραπτώματα, έτσι να κάνετε κι εσείς μεταξύ σας. Συγχωρήστε καθώς και ο Χριστός συγχώρησε εσάς.

Όλοι μας καλούμαστε από τον Χριστό να γίνουμε ποιμένες που θα φροντίσουν τους άλλους. Η κλήση αυτή όμως έχει νόημα μόνο μέσα στο πλαίσιο της συνειδητοποίησης της χάρης που λάβαμε. Το βόσκε τα αρνιά μου δεν μπορεί ποτέ να σταθεί κι αν σταθεί για λίγο μετά θα καταρρεύσει αν στηρίζεται στην αποφασιστικότητά μας. Μόνο όταν καταλάβουμε τη χάρη του Θεού που δεχόμαστε στη ζωή μας παρά τις αποτυχίες και τις ανεπάρκειές μας θα μπορέσουμε να δώσουμε με γενναιοδωρία.