Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο», ταπεινώνει την ανθρώπινη περηφάνια Ρωμ.γ:27-31 (3)

 

Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο» αποκλείει την σωτηρία δια της ηθικής. Ο πιο βασικός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα σωθούν είναι το να κάνουν καλά πράγματα. Εφόσον το πιστεύουν αυτό, δηλαδή, «κάνω ό,τι καλό μπορώ, επομένως ο Θεός θα το δει θα με εκτιμήσει και θα με σώσει», αυτό σημαίνει πως είναι καλύτεροι από τους άλλους που δεν τα κάνουν.

Ο Φαρισαίος αυτό πίστευε. Η θρησκεία, είπαμε, είναι το στάδιο στο οποίο η ανθρώπινη επιτυχία βραβεύεται στον ύψιστο βαθμό. Πιο πολύ από την επιτυχία στις επιχειρήσεις, στη μόρφωση, στον κόσμο, στο θέαμα, στην εμφάνιση. Σε όλα αυτά σίγουρα επαινείται η ανθρώπινη προσπάθεια. Το μάξιμουμ, όπως είπαμε, του επαίνου είναι όμως, να σε παραδεχτεί ο Θεός ο ίδιος!

Ο άνθρωπος που σκέφτεται έτσι πολύ σύντομα, κατασκευάζει το δικό του σύστημα ηθικής, προσκολλάται στους δικούς του νόμους και περιμένει το μπράβο του Θεού. Δεκατίζει, νηστεύει, προσεύχεται, κάνει καλές πράξεις, και υποθέτει πως κάνοντας αυτά, έχει γίνει καλός άνθρωπος, αρκετά καλός ώστε ο Θεός να τον σώσει, ενώ οι άλλοι που δεν κάνουν ό,τι αυτός, δεν είναι αρκετά καλοί κι έτσι θα χαθούν.

Η δικαίωση εκ πίστεως μόνο, τα υπονομεύει. Ακόμη και η πιο καλή μας μέρα, η πιο δίκαιη μέρα, η πιο σπλαχνική μέρα, η μέρα που δείξαμε την μεγαλύτερη δυνατή συγχώρηση κι αγάπη, η μέρα που λατρεύσαμε τον Θεό και συγκινηθήκαμε με τον εαυτό μας που λατρεύσαμε, δεν είναι  αρκετά καλή για το στάνταρτ του Θεού. Κι όχι απλά δεν είναι αρκετά καλή, είναι κακή, γιατί με αυτό τον τρόπο ταΐζω την περηφάνια που είναι στην καρδιά μου. Σχετικά με την περηφάνια που πηγάζει από την ηθική η Γραφή λέει: δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν· δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις (Ρωμ.γ:10-12).

Στον Ησαΐα: … η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον·… (ξδ:6).

Συνεχίζουμε…

Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο» αποκλείει τον θρησκευτικό συναισθηματισμό. Σήμερα, πολλοί άνθρωποι στηρίζονται στο τι νοιώθουν ή τι δεν νοιώθουν για τη σχέση τους με τον Θεό. Από τη μία έχεις ανθρώπους με γνήσια μεταστροφή που όμως, ζουν μέσα στην ενοχή γιατί βλέπουν πως συνεχίζουν να παλεύουν με την αμαρτία. Από την άλλη έχεις ανθρώπους – και συνήθως αυτοί είναι περισσότεροι – που επειδή νοιώθουν – για τους δικούς τους λόγους – κοντά στον Θεό, πιστεύουν πως όντως είναι κοντά Του, ανεξάρτητα αν η ζωή τους δεν αλλάζει. Έχεις ανθρώπους ικανούς να κλαίνε και να συγκινούνται στη λατρεία και να νοιώθουν κοντά στον Θεό και να πετάνε στα ουράνια και η υπόλοιπη ζωή τους να είναι ακριβώς όπως των ανθρώπων χωρίς Θεό. Έχω ακούσει: «Η καρδιά μου έχει ζεσταθεί με τον Θεό. Αισθάνομαι κοντά Του. Σχεδόν κλαίω. Σίγουρα ο Θεός θα σώσει κάποιον τόσο ευαίσθητο όπως εγώ». Θα σωθεί αυτός, επειδή είναι ευαίσθητος. Επειδή θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό ή ηθικό;

Η γνήσια μετάνοια είναι έργο της χάρης του Θεού. Δεν εξαντλείται στον ανθρώπινο συναισθηματισμό, ούτε κι αποδεικνύεται από αυτόν μόνο. Αλλά από την αλλαγμένη ζωή. Το πρόβλημα με τέτοιους συναισθηματισμούς είναι πως ο άνθρωπος πιστεύει πως έτσι εκζητά τον Θεό, και περηφανεύεται για αυτό. Όμως η Γραφή λέει: δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν (Ρωμ.γ:11).

Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο» αποκλείει τη γνώση. Κι αυτός είναι μεγάλος κίνδυνος. Άνθρωποι να είναι πεπεισμένοι πως επειδή γνωρίζουν την Αγία Γραφή, κατανοούν τα δόγματα, έχουν ορθά πιστεύω, ε, δεν μπορεί ο Θεός εμάς να μας καταδικάσει. Πώς μπορεί ο Θεός να απορρίψει κάποιον που μεγάλωσε στα Κυριακά Σχολεία, που έμαθε τα εδάφια, που μπορούσε να σου πει, τους «καλούς» και τους «κακούς» βασιλιάδες στο βόρειο και το νότιο βασίλειο του Ισραήλ;

Κανείς, όμως, δεν σώζεται με τη σκέτη γνώση. Παρόλο που η γνώση είναι μέρος της πίστης, δεν είναι πίστη από μόνη της. Κι τα δαιμόνια γνωρίζουν και φρίττουν. Κι ο διάβολος ο ίδιος. Αν δεν αναγεννηθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, δεν γνωρίζει τον Θεό. Για την περηφάνια στη γνώση η Γραφή λέει: δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν· (Ρωμ.γ:11). Κανείς που να καταλαβαίνει αληθινά.

Η «δικαίωση εκ πίστεως μόνο» αποκλείει την πίστη. Αυτό κι αν μπερδεύει, σωστά; Αυτός είναι ο κατεξοχήν κίνδυνος ειδικά για τον άνθρωπο που είναι μεγαλωμένος σε ευαγγελική εκκλησία. Σίγουρα έχει μάθει πως δεν σώζεται με τα έργα. Το ακούει από μικρός. Προσπαθεί να μην πολυστηρίζεται στα συναισθήματά του, παρόλο που τα υπολογίζει. Μπορεί ακόμη να απορρίπτει την βιβλική εκπαίδευση, επειδή, δεν πιστεύει πως την πολυχρειάζεται τελικά. Με την πίστη όμως, όλα αλλάζουν. Η πίστη είναι το κατεξοχήν σημείο που διακρίνει τον ευαγγελικό.

Παρόλο λοιπόν, που διδάσκεται πως στον ουρανό δεν θα υπάρχει κάτι για να καυχηθεί στον εαυτό του, παρόλο που ξέρει πως δεν πρέπει ούτε και θέλει να περηφανεύεται, εντούτοις αν τον πιέσεις, η σκέψη του θα καταλήξει να είναι πως θα πάει στον ουρανό επειδή ο ίδιος πίστεψε, ενώ κάποιος άλλος δεν πίστεψε για αυτό και δεν θα πάει. Τον δέχεται ο Θεός επειδή ο ίδιος έκανε κάτι, πίστεψε στον Χριστό, ενώ κάποιος άλλος τον περιφρόνησε.

Μερικές φορές η σκέψη είναι η εξής. Ο Θεός μας έδωσε τον νόμο αρχικά ώστε να δει αν θα τον τηρήσουμε. Εφόσον όμως κανείς δεν το έκανε και κανείς δεν μπορούσε, τότε ο Θεός ήρθε με το ευαγγέλιο που σου λέει. Ξέρω πως δεν μπορείς να τηρήσεις τον νόμο. Θα σου δώσω κάτι άλλο να τηρήσεις: απλά να πιστεύεις. Μόνο αν πιστεύεις στον Χριστό, αυτό σε σώζει.

Ελπίζω αυτό που προσπαθώ να αναδείξω να γίνεται ξεκάθαρο. Η πίστη με αυτό τον τρόπο χρησιμοποιείται και κατανοείται λάθος. Η πίστη δεν είναι πάρα το μέσον της σωτηρίας. Δεν σώζει η πίστη. Σωζόμαστε «δια» πίστεως. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Η πίστη είναι το κανάλι με το οποίο βλέπουμε τον Χριστό. Είναι το μονοπάτι με το οποίο η δικαιοσύνη του Χριστού γίνεται δική μας. Μας σώζει ο Κύριος Ιησούς Χριστός και το τέλειο έργο Του. Ο θάνατος Του μας σώζει. Η ανάστασή Του  μας δικαιώνει. Η τέλειά ζωή Του μας προσμετρείται. Το ότι είμαστε «εν αυτώ». Το ότι ο Χριστός είναι στα δεξιά του Πατέρα και μεσιτεύει για μας. Μας σώζει η δικαιοσύνη του Χριστού που χαρίζεται στον πιστό. Η πίστη είναι το εργαλείο, το μέσον. Η δικαιοσύνη είναι όλη του Χριστού. Η πίστη με συνδέει με τον Χριστό και τη δικαιοσύνη Του.

τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται (Εφες.β:8-9). Ακόμη και η πίστη είναι δώρο Θεού.

Υπάρχει κάτι που μπορώ να καυχηθώ όμως!! Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Γαλ.ς:14). Εκεί πληρώθηκαν οι αμαρτίες μου.

Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι αμαρτωλοί που τους σώζει μόνο η χάρη του Θεού. Αν εμπιστεύεσαι στο βάθος της καρδιάς σου, κάτι άλλο, οτιδήποτε (τις προσπάθειες σου, την αξιοπρεπή ζωή σου, τα συναισθήματά σου, τα έργα σου, την προσωπική σου βελτίωση, τη γνώση σου), φύγε από εκεί. Κοίτα στον Χριστό: μόνο στον Χριστό. Η πίστη έχει αντικείμενο: το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού.