Η Αγία Γραφή μας
αποκαλύπτει πως η αιτία όλων των δραμάτων και όλων των δεινών, η ρίζα όλων των
θλίψεων και όλων των φόβων που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι η αμαρτία.
Αυτή διέστρεψε τη φύση
του ανθρώπου και κατέστρεψε την εσωτερική αρμονία της ζωής. Όλες οι διανοητικές
ταραχές, όλες οι ασθένειες, όλες οι καταστροφές και όλοι οι πόλεμοι οφείλονται
στην αμαρτία. Αυτή σαλεύει το μυαλό και δηλητηριάζει την καρδιά.
Μοιάζει με μια
τρομερή και καταστροφική ασθένεια που απαιτεί μια ριζική θεραπεία. Είναι μία αχαλίνωτη
θύελλα, ένα ηφαίστειο σε ενέργεια, ένα ωρυόμενο λιοντάρι που αναζητεί το θύμα
του, ένας κεραυνός που κατευθύνεται ορμητικά στη γη. Είναι λαιμητόμος που
αποκεφαλίζει, θανατηφόρος καρκίνος που κατατρώγει, μανιασμένος χείμαρρος που
παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Η αμαρτία έχει μολύνει ηθικά κάθε πνοή
ανέμου, έχει μαυρίσει το φως κάθε μέρας, έχει γεμίσει με πικρία κάθε ποτήρι της
ζωής, έχει σκορπίσει θανατηφόρες παγίδες σε κάθε μονοπάτι μας. Η αμαρτία
καταστρέφει την ευτυχία, σκοτίζει τη σκέψη, καυτηριάζει τη συνείδηση, μαραίνει
τα χαμόγελα, προκαλεί τα δάκρυα, πυροδοτεί τα μίση, υπόσχεται βασιλικό διάδημα
και μας ντύνει με νεκρικό σάβανο, επαγγέλλεται ελευθερία και οδηγεί στη
δουλεία, υπόσχεται νέκταρ και προσφέρει χολή.
Οι άνθρωποι
είχαν χαθεί για αιώνες στο πνευματικό σκοτάδι και ψηλαφούσαν αναζητώντας κάποιο
διέξοδο. Χρειάζονταν κάποιον που θα τους οδηγούσε έξω από τη διανοητική σύγχυση
και τον ηθικό λαβύρινθο, κάποιον που θα μπορούσε να ανοίξει τις πόρτες για να
τους ελευθερώσει από τη φυλακή του Διαβόλου...
Από την
πρωτόγονη κατάσταση της ζούγκλας μέχρι τους μεγάλους πολιτισμούς της Αιγύπτου,
της Ελλάδας και της Ρώμης, οι άνθρωποι αμήχανα διατύπωναν την ίδια ερώτηση,
«Πώς Θα απαλλαγούμε; Πώς θα καλυτερεύσουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Ποιο δρόμο πρέπει
να ακολουθήσουμε; Πώς θα ελευθερωθούμε;
Ο Θεός έδωσε
την υπόσχεση ότι κάποια μέρα Θα ερχόταν ένας Λυτρωτής, ένας Ελευθερωτής, έδωσε
στον άνθρωπο ελπίδα. Μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν ο άνθρωπος κρατήθηκε απ’
αυτή την ελπίδα.
Ελάτε νοερά
μαζί μου πίσω στην Εδέμ, για μια στιγμή. Ο Θεός είπε: Καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». Ο
άνθρωπος έφαγε και πέθανε.
Υποθέστε ότι ο
Θεός έλεγε: Αδάμ, έκαμες ένα λάθος, είναι ένα μικρό σφάλμα από μέρους σου. Σε
συγχωρώ. Σε παρακαλώ μη το ξανακάνεις. Ο Θεός θα ήταν τότε ψεύτης. Δεν θα
εξακολουθούσε να είναι άγιος ούτε και ευθύς. Ήταν υποχρεωμένος από την ίδια τη
φύση Του να τηρήσει το λόγο Του. Η δικαιοσύνη του Θεού διακυβεύονταν. Ο
άνθρωπος έπρεπε να πεθάνει πνευματικά και φυσικά. Οι ανομίες του τον χώρισαν
από τον Θεό. Έτσι ο άνθρωπος έπρεπε να υποφέρει. Όφειλε να πληρώσει για τις
αμαρτίες του. Ο Αδάμ ήταν η κεφαλή του ανθρώπινου γένους. Όταν αμάρτησε ο Αδάμ,
αμαρτήσαμε όλοι. «Δι' ενός ανθρώπου η
αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω
διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμ.ε:12).
Μετά από αυτά,
το φλέγον ζήτημα ήταν, «Πώς ο Θεός μπορεί να είναι δίκαιος και να δικαιώνει τον
ασεβή;» Πρέπει να θυμόμαστε ότι η λέξη δικαιώνω σημαίνει «απαλλαγή της ψυχής
από την ενοχή». Δικαίωση είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή συγχώρηση. Η
αμαρτία πρέπει να αποβληθεί και να θεωρηθεί ότι ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Ο
άνθρωπος πρέπει να αποκατασταθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην μείνει πάνω του
καμιά κηλίδα ή στίγμα ή μόλυσμα. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος πρέπει να ξαναπάρει
τη θέση που είχε προτού να ξεπέσει από τη χάρη του Θεού.
Οι άνθρωποι
μέσα στην τύφλωσή τους προσπαθούσαν για αιώνες να επανέλθουν στην Εδέμ, αλλά
ποτέ δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν στο σκοπό τους. Δοκίμασαν πολλούς τρόπους αλλά
όλοι απέτυχαν. Η παιδεία είναι αναγκαία, αλλά η παιδεία δεν επαναφέρει τον
άνθρωπο στο Θεό. Οι ψεύτικες θρησκείες είναι ένα ναρκωτικό που συγκρατεί τους
ανθρώπους από την παρούσα αθλιότητα ενώ βαδίζουν για τη μελλοντική δόξα, αλλά
ποτέ δε θα τους φέρουν στο σκοπό τους. Τα Ηνωμένα Έθνη ίσως αποτελούν μια
πρακτική ανάγκη σ' ένα κόσμο που σπαράζεται από πολέμους, και είμαστε
ευγνώμονες για κάθε διάβημα που γίνεται στο έδαφος των διεθνών σχέσεων, ώστε να
τακτοποιούνται οι διαφορές χωρίς προσφυγή στον πόλεμο, αλλ' εάν τα Ηνωμένα Έθνη
μπορούσαν να εξασφαλίσουν διαρκή ειρήνη, οι άνθρωποι θα δικαιούνταν να πουν στο
Θεό: «Δε Σε χρειαζόμαστε πια. Φέραμε ειρήνη στη γη και οργανώσαμε την
ανθρωπότητα με δικαιοσύνη». Όλα αυτά τα συστήματα αποτελούν πρόχειρα φάρμακα τα
οποία πρέπει να μεταχειρίζεται ο κόσμος, ενώ περιμένει τον Μεγάλο Γιατρό. Από
την πανάρχαια ιστορία γνωρίζουμε ότι η πρώτη προσπάθεια των ενωμένων ανθρώπων
κατέληξε στη σύγχυση των γλωσσών, στον Πύργο της Βαβέλ. Οι άνθρωποι απέτυχαν
και σε κάθε άλλη περίσταση που αποπειράθηκαν να εργαστούν χωρίς το Θεό, ήταν
καταδικασμένοι να αποτύχουν οικτρά.
Το ερώτημα
παραμένει: «Πώς ο Θεός μπορεί να είναι δίκαιος δηλαδή πιστός απέναντι στη φύση
Του και την αγιότητά Του, και συγχρόνως να δικαιώνει τον ασεβή;» Λόγω του ότι
κάθε άνθρωπος έπρεπε να σηκώνει τις αμαρτίες του, ολόκληρη η ανθρωπότητα
αποξενώθηκε από κάθε βοήθεια, γιατί όλοι όσοι ανήκαν σ' αυτήν είχαν μολυνθεί
από την ίδια αρρώστια.
Η μόνη λύση
που έμενε, ήταν ένας αθώος να πεθάνει με τη θέλησή του φυσικά και πνευματικά
σαν αντικαταστάτης κάθε ανθρώπου. Ο αθώος αυτός έπρεπε να υποστεί την πρέπουσα στον
άνθρωπο κατάκριση, ποινή και θάνατο. Αλλά θα βρισκόταν ένα τέτοιο άτομο;
Ασφαλώς κανένας δεν υπήρχε πάνω στη γη, γιατί η Αγία Γραφή λέει: «Πάντες
ήμαρτον» (Ρωμ.γ:23). Μία μόνο δυνατότητα υπήρχε ο Γιος του Θεού ήταν το
μοναδικό πρόσωπο στο σύμπαν, που είχε την ικανότητα να σηκώσει επάνω Του τις
αμαρτίες του κόσμου. Θα ήταν ασφαλώς δυνατό να έλθει ο άγγελος Γαβριήλ και να
πεθάνει για έναν άνθρωπο, αλλά μόνο ο Υιός του Θεού ήταν άπειρος, ώστε να
μπορεί να πεθάνει για όλο τον κόσμο.
Η Αγία Γραφή
μας αποκαλύπτει: «όστις είναι εικών του
Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως επειδή δι' Αυτού εκτίσθησαν τα
πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επι της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε
θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαι, τα πάντα δι'Αυτού και δι'
Αυτόν εκτίσθησαν και Αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι'
Αυτού» (Κολ.α:15-17).
Η τελευταία
αυτή φράση φανερώνει ότι Αυτός συντηρεί τα πάντα. Με άλλα λόγια το σύμπαν
ολόκληρο θα συντριβόταν σε δισεκατομμύρια άτομα αν δεν βρισκόταν κάτω από τη
συνεκτική δύναμη του Ιησού Χριστού. Η Αγία Γραφή λέει και πάλι «Συ κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας,
και έργα των χειρών Σου είναι οι oυραvoi. Αυτοί Θέλουσιν απολεσθή. Συ δε
διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον θέλουσι
παλαιωθή, και ως περιένδυμα θέλεις τυλίξει αυτούς και θέλουσιν εκλείψει»
(Εβρ. α' 10-12). Και πάλι ο Χριστός λέει για τον Εαυτό Του: «Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος».
Αυτός, και
μόνο Αυτός, είχε την ικανότητα να επαναφέρει τον άνθρωπο στο Θεό. Αλλά το
ήθελε; Αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε, έπρεπε να πάρει τη μορφή δούλου. Έπρεπε να
γίνει όμοιος με τους ανθρώπους, και να ταπεινώσει τον Εαυτό Του με το να γίνει
υπάκουος μέχρι θανάτου. Έπρεπε να αναμετρηθεί με την αμαρτία, να αντιμετωπίσει
και να νικήσει το σατανά, τον εχθρό της ανθρώπινης ψυχής. Έπρεπε να εξαγοράσει
τους αμαρτωλούς από τα σκλαβοπάζαρα της αμαρτίας, να λύσει τα δεσμά της και να
απελευθερώσει τους αιχμαλώτους της, καταβάλλοντας το τίμημα, και αυτό το τίμημα
θα ήταν το ίδιο το αίμα Του.
Έπρεπε να καταφρονηθεί και να απορριφθεί από
τους ανθρώπους, να αναδειχτεί άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας. Έπρεπε να
πληγωθεί. Έπρεπε να τραυματιστεί για τις παραβάσεις μας και να ταλαιπωρηθεί για
τις ανομίες μας. Έπρεπε να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με το Θεό και να καταστεί ο
μεγάλος Μεσίτης της ιστορίας. Έπρεπε να πάρει θέση αντικαταστάτη και να πεθάνει
αντί του αμαρτωλού ανθρώπου. Και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν Θεληματικά.
Δόξα στο Θεό,
γιατί αυτό ακριβώς έγινε. Είδε εσένα κι εμένα αγωνιζόμενους κάτω από το φορτίο
των αμαρτιών μας και δεμένους με τις αλυσίδες και τα σχοινιά της αμαρτίας.
Υποθέστε ότι
ενώ βαδίζω στο δρόμο, πατώ πάνω σε μια μυρμηγκοφωλιά. θα ήταν δυνατό να σκύψω
και να πω στα μυρμήγκια: «Είμαι πολύ λυπημένος που πάτησα πάνω στη φωλιά σας
και την κατέστρεψα, έτσι ώστε να σας προξενήσω τόση σύγχυση. Επιθυμώ να σας πω
ότι σας αγαπούσα και δεν ήθελα να σας κάνω αυτή την καταστροφή, και θα ήθελα να
σας βοηθήσω». Σεις όμως που μ' ακούτε μου λέτε: «Αυτό είναι παράλογο, αδύνατο,
τα μυρμήγκια δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα σας». Αυτό είναι πάρα πολύ σωστό! Πόσο
θα ήταν πιο θαυμαστό αν μπορούσα να γίνω μάλλον ένα μυρμήγκι για λίγες στιγμές
και με τη δική τους γλώσσα να τους μιλήσω για την αγάπη μου σ' αυτά!
Αυτό είναι
ακριβώς εκείνο που έκανε ο Θεός. Φανερώθηκε εν σαρκί, στο πρόσωπο του Ιησού
Χριστού στους ανθρώπους. Μας είπε ότι μας αγαπά και ενδιαφέρεται για τη ζωή
μας. Μας διηγήθηκε για το έλεος, τη μακροθυμία και τη χάρη του Θεού. Μας
υποσχέθηκε την αιώνια ζωή.
Αλλά και πέρα
απ' αυτό, ο Ιησούς Χριστός είχε κανονική σάρκα και αίμα έτσι ώστε να μπορέσει
να πεθάνει (Εβρ.β:14). «Εφανερώθη διά να
σηκώση τας αμαρτίας ημών» (Α' Ιωάν.γ:5). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο «διά να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί
πολλών» (Ματθ.κ:28). Ο κύριος σκοπός του ερχομού του Χριστού στον κόσμο
ήταν να μπορέσει να προσφέρει τη ζωή Του θυσία για τη σωτηρία των ανθρώπων, την
τωρινή και αιώνια ευτυχία σου και ευτυχία μου.
