Η
«Αποστολική Ευλογία»
Β’ Κορ.ιγ:13 «Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού, και η κοινωνία
του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών. Αμήν».
Για άλλη μια φορά, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι
ο Παύλος έγραψε αυτό το συγκεκριμένο εδάφιο, σε μια εποχή που η τριαδική θεωρία
ανήκε στο απώτερο μέλλον κι έτσι δεν υπήρχε πρόβλημα να μπερδευτούν ή να το
δουν σαν κάτι ασυνήθιστο. Βασικά αυτό το εδάφιο αποδίδει τρεις όψεις ή
ιδιότητες του Θεού που γνωρίζουμε και μπορούμε ν’ απολαύσουμε. Πρώτα, βλέπουμε
τη χάρη του Θεού, που γνωστοποιήθηκε στο ανθρώπινο γένος με τη φανέρωσή Του εν
σαρκί στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού.
Με άλλα λόγια, η δωρεάν χάρις, η
θεία βοήθεια και η σωτηρία έρχονται σ’ εμάς δια του απολυτρωτικού έργου του
Ιησού Χριστού. Μετά, ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη είναι βασικό μέρος της φύσης
Του. Μας αγάπησε, πολύ πριν μας φανερωθεί σαν Ιησούς Χριστός. Τελικά, το
βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μας φέρνει σε κοινωνία με το Θεό και τους
αδελφούς: «Διότι ημείς πάντες διά του
ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα» το σώμα του Χριστού (Α’
Κορ.ιβ:13). Επειδή το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα μας, όχι ο Ιησούς με το
φυσικό του σώμα, γι’ αυτό έχουμε συνεχή κοινωνία και σχέση με το Θεό που είναι
κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που ήξεραν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης.
Το Β’ Κορ.ιγ:13 στέκει λογικά και είναι
κατανοητό μόνο αν το ερμηνεύσουμε σαν τρεις σχέσεις που ο Θεός θέλει να έχει
μαζί μας, ή σαν τρεις διαφορετικές εργασίες που το ένα Πνεύμα πραγματοποιεί.
Υπάρχουν «διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως
είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι» (Α’ Κορ.ιβ:4-6).
Άλλες
τρίπτυχες αναφορές στις Επιστολές και την Αποκάλυψη.
Υπάρχουν κι άλλα εδάφια της Γραφής που
προσδιορίζουν το Θεό με τρεις τίτλους ή ονόματα, αν και είναι πολύ περισσότερα
αυτά που χρησιμοποιούν μόνο δύο ονομασίες ή περιγραφές και ιδιαίτερα τη φράση
«Πατέρας και Κύριος Ιησούς Χριστός». Τα περισσότερα εδάφια της Γραφής,
χρησιμοποιούν μόνο μία περιγραφή για το Θεό. Δεν φαίνεται να έχουν καμιά
ιδιαίτερη σημασία ως προς τη θεότητα αυτές οι τρίπτυχες αναφορές, γιατί καμία
απ’ αυτές δεν φανερώνει διαχωρισμό προσώπων. Ας τις δούμε όμως μια μια χωριστά.
Το Εφεσ.γ:14-17 χρησιμοποιεί τους
ακόλουθους τίτλους για να περιγράψει το Θεό: «Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», «το Πνεύμα αυτού» και «Χριστός». Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτό το
εδάφιο στην πραγματικότητα δίνει έμφαση στον ένα Θεό χωρίς να διαχωρίζει
πρόσωπα, γιατί περιγράφει το Πνεύμα σαν το Πνεύμα του Πατέρα και μετά σαν το
Χριστό μέσα στις καρδιές μας. Έτσι λοιπόν, σ’ αυτό το εδάφιο, ο Πατέρας, το
Πνεύμα και ο Χριστός αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο. Η μόνη διαφορά που παραμένει
βρίσκεται στη φράση «Πατέρας του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού» που διαχωρίζει το Πνεύμα του Θεού και τη φανέρωσή Του
εν σαρκί.
Εφεσ.δ:4-6 Εδώ λέει πολύ καθαρά ότι υπάρχει ένα
Πνεύμα, ένας Κύριος κι ένας Θεός ο Πατέρας. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται
ότι ο Θεός είναι είς. Αυτός, ο Ένας Θεός είναι Πνεύμα και είναι ο Κύριος
πάντων. Η βασική ιδέα που εκφράζεται σ’ αυτά τα εδάφια είναι ότι ο Θεός είναι
εις και όχι τρεις. Γιατί όμως αυτή η ιδέα επαναδιατυπώνεται με τρεις
διαφορετικούς τρόπους; Το εδάφιο 4 συνδέει το ένα Πνεύμα με τον ισχυρισμό ότι
υπάρχει ένα σώμα, για να μας υπενθυμίσει ότι το ένα Πνεύμα του Θεού μας
βαπτίζει στο ένα σώμα (Α’ Κορ.ιβ:13). Το εδάφιο 5 ομαδοποιεί τον «ένα Κύριο» με
τη «μία πίστη» και το «ένα βάπτισμα», φανερώνοντας έτσι ότι πρέπει να προσαρμόσουμε
την πίστη μας και το βάπτισμά μας στο πρόσωπο, στο όνομα και το έργο του Κυρίου
Ιησού κι όχι σε μια απλή πίστη στο Θεό σαν Πνεύμα. Το εδάφιο 6 τα συγκεντρώνει
όλα αυτά λέγοντας «εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ών επί πάντων (δηλαδή
είναι Κύριος), και δια πάντων, και εν πάσιν υμίν (σαν Πνεύμα μέσα μας)».
Ο ένας Θεός είναι ο ένας Κύριος και το ένα Πνεύμα.
Η τριαδική ερμηνεία του Εφες.δ:4-6 δεν είναι
λογική γιατί ξεχωρίζει τον Ιησού απ’ το Θεό. Αν αυτά τα εδάφια υποστηρίζουν
τρία πρόσωπα, τότε αυτά πρέπει να είναι ο Θεός και Πατέρας, ο Κύριος, το
Πνεύμα. Όμως αυτή η ερμηνεία φανερώνει ότι ο Πατέρας είναι Θεός κατά ένα τρόπο
που ο Ιησούς δεν είναι. Αυτό όμως είναι αντίθετο με τη θεωρία της τριάδας, να θεωρεί
κανείς τον Ιησού ξεχωρισμένο από το Θεό. Οι τριαδικοί πρέπει να είναι συνεπείς
με τη θεωρία τους και να δεχτούν τον Ιησού σαν τον ένα και μοναδικό Θεό της
Βίβλου, γιατί διαφορετικά εκθέτουν τη θεολογία τους περί ενός Θεού.
Σύμφωνα με το Εβρ.θ:14, ο Χριστός
πρόσφερε τον εαυτό Του δια του αιωνίου Πνεύματος στο Θεό. Το υποκείμενο του
ρήματος εδώ είναι το αίμα του Χριστού, που ξεκάθαρα σημαίνει ότι το ρήμα
αναφέρεται στον ανθρώπινο, μεσιτικό ρόλο του Χριστού. Πως ο Χριστός πρόσφερε
τον εαυτό του θυσία; Με τη δύναμη της θείας φύσης του – του αιωνίου Πνεύματος –
που δεν είναι κανείς άλλος παρά ο Πατέρας. Ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα
στον κήπο της Γεθσημανή και πήρε δύναμη ν’ αντέξει τη σταύρωση. Αυτό το εδάφιο,
απλά μας διδάσκει ότι ο Χριστός μπόρεσε να προσφέρει το ανθρώπινο σώμα Του στο
Θεό με τη βοήθεια του Πνεύματος του Θεού.
Το ίδιο, η Α’ Πέτρ.γ:18 λέει ότι ο
Χριστός θανατώθηκε κατά τη σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε δια του Πνεύματος για να
μπορέσει να μας φέρει προς το Θεό. Ξέρουμε ότι ο Ιησούς ανέστησε τον εαυτό Του
απ’ τους νεκρούς δια του θείου Πνεύματός Του (Ιωάν.β:19-21, Ρωμ.η:9-11). Σε
άλλα μέρη, η Γραφή λέει ότι ο Θεός ανέστησε τον Ιησού απ’ τους νεκρούς
(Πράξ.β:32). Έτσι, έχουμε τον άνθρωπο Χριστό να ανασταίνεται από τους νεκρούς
δια του Πνεύματος του Θεού – τη θεία φύση του Χριστού – προκειμένου να συνδιαλλάξει
τον άνθρωπο με το Θεό.
Στην Α’ Πέτρ.α:2 αναφέρεται η πρόγνωση
του Θεού Πατέρα, ο αγιασμός του Πνεύματος και το αίμα του Χριστού. Αυτό το
εδάφιο απλά περιγράφει διαφορετικές όψεις του Θεού σε σχέση με τη σωτηρία μας.
Αρχικά, η πρόγνωση είναι μέρος της παντογνωσίας του Θεού, κάτι που είχε πριν
την ενσάρκωση και πριν την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στις έσχατες ημέρες.
Είναι φυσικό λοιπόν να το συνδέουμε με το ρόλο του Θεού σαν Πατέρα. Μετά, ο
Θεός δεν έχει αίμα παρά μόνο δια του ανθρώπου Ιησού και γι’ αυτό είναι πιο
φυσικό να λέμε το αίμα του Ιησού παρά το αίμα του Θεού ή το αίμα του Πνεύματος.
Τελικά, αγιαζόμαστε ή ξεχωριζόμαστε από την αμαρτία με τη δύναμη του Θεού που
κατοικεί μέσα μας και γι’ αυτό ο Πέτρος με φυσικότητα μιλάει για τον αγιασμό
του Πνεύματος. Όπως και στην Β’ Κορ.ιγ:14, η Γραφή χρησιμοποιεί τον πιο λογικό
τρόπο για να περιγράψει αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ή έργα του Θεού,
συνδέοντάς τα με τους ρόλους, τα ονόματα ή τους τίτλους που έχει ο Θεός.
Το Ιούδ 20-21 είναι άλλο ένα εδάφιο
της Γραφής σαν τα παραπάνω. Μιλάει για προσευχή «εν Πνεύματι αγίω», για
την αγάπη του Θεού και το έλεος του Ιησού. Όπως και προηγουμένως, μπορούμε
εύκολα να καταλάβουμε ότι αυτά σημαίνουν διαφορετικές ενέργειες του Θεού και
χρησιμοποιούνται ρόλοι που συνδέονται πιο στενά μ’ αυτές τις ενέργειες.
Στην Αποκ.α:4-5 λέει: “….. χάρις υμίν και ειρήνη από του ο Ων και ο Ην
και ο Ερχόμενος και από των επτά πνευμάτων τα οποία είναι ενώπιον του θρόνου
αυτού και από του Ιησού Χριστού,….” Σύμφωνα με το 8 εδάφιο, ο Ιησούς είναι «ο
Ων ο Ην και ο Ερχόμενος» κι είναι Αυτός που κάθεται στο θρόνο (Αποκ.δ:2,8).
Τα εφτά πνεύματα ανήκουν στον Ιησού (Αποκ.γ:1 & ε:6). Αυτό το εδάφιο,
ωστόσο, απλά μας δίνει μερικούς τρόπους να δούμε τον ένα Θεό που είναι ο Ιησούς
Χριστός. Ο λόγος που το εδάφιο 5 αναφέρει τον Ιησού Χριστό επιπρόσθετα με την
προηγούμενη περιγραφή του Θεού, είναι για να δώσει έμφαση στην ανθρώπινη φύση
Του, αφού τον ονομάζει «πρωτότοκο εκ των νεκρών».
Αν τώρα κάποιος θέλει να βλέπει σ’ αυτό το
εδάφιο τρία πρόσωπα, τι θα τον εμποδίσει να χωρίσει το Πνεύμα σε 7 πρόσωπα
σύμφωνα με το εδάφιο 4; Ακόμα, το εδάφιο 6 μιλάει για τον «Θεό και Πατέρα» (του
Ιησού), που κατά την ίδια λογική θα πρέπει να δούμε κι εδώ δύο πρόσωπα, το Θεό
και τον Πατέρα.
Συμπερασματικά, μερικά εδάφια της Γραφής
χρησιμοποιούν τρεις τίτλους ή ονόματα του Θεού, αλλά σε κάθε περίπτωση η Βίβλος
χρησιμοποιεί ένα πολύ φυσικό και εύκολα κατανοητό τρόπο να περιγράψει την
πολλαπλότητα των ρόλων, των χαρακτηριστικών ή των ενεργειών του Θεού. Σε πολλές
περιπτώσεις, αυτά τα εδάφια, στην πραγματικότητα μας παρέχουν επιπλέον
αποδείξεις ότι υπάρχει ένας Θεός που έχει ένα κι όχι πολλά πρόσωπα.
