ΕΡΩΤΗΣΗ:
Είμαι αρκετά νέος στην
εκκλησία, παρά το γεγονός ότι κάποτε ήμουν μέλος εκκλησίας για πολλά χρόνια. Ένας
ηλικιωμένος αδελφός στην εκκλησία μας, μου λέει ότι τα πράγματα σήμερα απέχουν
πολύ από τότε που ήταν νεαρός. Λέει ότι
όλα αυτά τα τρεξίματα, τα παλαμάκια και η δυνατή ηλεκτρονική μουσική είναι απλά
ένα φθηνό υποκατάστατο της Άγιας παρουσίας του Κυρίου που κάποτε είχαν. Είναι αδελφέ
πράγματι έτσι τα πράγματα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Επίτρεψέ μου να αρχίσω λέγοντας ότι η εμπειρία της
Πεντηκοστής είναι το ίδιο όπως ήταν πάντα. Ο Θεός είναι ο ίδιος Θεός και το Πνεύμα
Του έρχεται και γεμίζει τη ζωή με δόξα ακριβώς όπως πάντα. Η αμαρτία είναι ακόμα
αμαρτία, η μετάνοια είναι ακόμα μετάνοια, το αίμα του Ιησού εξακολουθεί να έχει
την ίδια δύναμη και το όνομα του Ιησού στο βάπτισμα εξακολουθεί να συγχωράει
αμαρτίες, όταν κάποιος έχει μετανοήσει. Όταν το Άγιο Πνεύμα έρχεται πάνω σε
κάποιον, ακόμα μιλάει με άγνωστες γλώσσες. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αλλαγή
στο Θεό ή στο σχέδιο της σωτηρίας Του.
Ούτε υπάρχει κάποια αλλαγή στο λόγο του Θεού. Η Βίβλος
εξακολουθεί να είναι η Αγία Γραφή και η αλήθεια παραμένει η ίδια. Ο διάβολος
είναι ψεύτης, όπως ήταν ανέκαθεν, και εξακολουθούν να υπάρχουν υποκριτές και
ψευδοδιδάσκαλοι ακριβώς όπως πάντα.
Φυσικά η αμαρτία είναι σήμερα πιο ανοικτή και ανεξέλεγκτη,
και οι ηθικές αξίες έχουν πέσει κατακόρυφα.
Ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει όσο αφορά την αμαρτωλή φύση και
την ανάγκη για σωτηρία. Έτσι, ενώ ο Θεός δεν έχει αλλάξει, εμείς έχουμε σ’ ένα
βαθμό. Και σαν αποτέλεσμα, οι μέθοδοι λατρείας έχουν αλλάξει.
Όταν ένα άτομο χορεύει ή φωνάζει ή τρέχει στο διάδρομο,
κάποιοι λένε: «Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα». Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Είναι η αντίδραση του ατόμου στην κίνηση του Πνεύματος που νιώθει. Οι
αντιδράσεις αυτές καθορίζονται από το πώς το άτομο θέλει να ανταποκριθεί,
ανάλογα με την προσωπικότητά του, την κουλτούρα του, την εκπαίδευση, ή την παρόρμηση.
Ως εκ τούτου, σε μια συνάθροιση όπου κινείται ο Θεός, διαφορετικά άτομα
αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιος μπορεί να κλαίει, άλλος να κραυγάζει,
να κουνιέται, να χορεύει ή να μιλάει σε γλώσσες. Αυτές οι εκδηλώσεις είναι οι
αντιδράσεις των διαφόρων ατόμων στην παρουσία του Κυρίου, το πνεύμα του Θεού.
Κάθε άτομο αντιδρά με το δικό του τρόπο στην κίνηση του Πνεύματος του Θεού.
Είναι σημαντικό να έχουμε πάντα κατά νου κάποιες βιβλικές
αρχές. Πρώτο, πρέπει να καταλάβουμε ότι οποιαδήποτε εξωτερική εκδήλωση, πρέπει
να είναι υπό τον έλεγχό μας, «τα πνεύματα
των προφητών υποτάσσονται εις τους προφήτας» (Α’ Κορ.ιδ:32). Το πνεύμα μας
δεν είναι ένα αφηνιασμένο άλογο. Αντίθετα, ο τρόπος που θα αντιδράσουμε στην
κίνηση του Πνεύματος υπόκειται πάντα στη δική μας βούληση, και μπορούμε να
σταματήσουμε όποτε θέλουμε.
Δεύτερο, ό, τι κάνουμε σε μια δημόσια συνάθροιση πρέπει να
καθοδηγείται από το αποτέλεσμα που έχει όχι μόνο σ’ εμάς τους ίδιους, αλλά και
στους άλλους «πάντα ας γίνωνται προς
οικοδομήν» (Α’ Κορ.ιδ:26). Οικοδομή σημαίνει προσπάθεια για το κοινό καλό.
Δεν θα πρέπει να κάνουμε κάτι μόνο και μόνο επειδή αισθανόμαστε να το κάνουμε.
Ό, τι κάνουμε πρέπει να είναι μια ευλογία όχι μόνο για μας, αλλά και για τους
άλλους.
Η αγάπη «δεν ζητεί τα
εαυτής» (Α' Κορ. 13:5). Κάνει τα πάντα προς οικοδομήν (Α’ Κορ.ιδ:26).
Τρίτον, η αγάπη «δεν
ασχημονεί» (Α’ Κορ.ιγ:5). Αυτό σημαίνει ότι οι εκδηλώσεις στη λατρεία μας δεν
πρέπει ποτέ να ξεπερνάνε κάποια όρια ώστε να γινόμαστε αγενείς ή άσεμνοι.
Ακόμα, θα πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός, μήπως αυτές οι εκδηλώσεις δεν
υποκινούνται από το Άγιο Πνεύμα αλλά από κάποιο άλλο πνεύμα!
Τέταρτο, πρέπει πάντα να εκφραζόμαστε με έναν τρόπο που δίνει
τιμή, δόξα και έπαινο στον Κύριό μας. Δεν θα πρέπει ποτέ να προβάλουμε τους
εαυτούς μας, αλλά να φανερώνουμε την ομορφιά και την αγιότητα του Θεού. Δεν
υπάρχει τίποτα λάθος όταν αντιδρούμε στην κίνηση του πνεύματος και τη χαρά του
Κυρίου με δοξολογία, χειροκροτώντας, ή με άλλους τρόπους, αλλά δεν πρέπει να
ενεργούμε με κίνητρο την επίδειξη ή προσπαθώντας να εντυπωσιάσουμε τους άλλους
με την πνευματικότητα μας. Όλες οι ενέργειές μας πρέπει να δίνουν τιμή και δόξα
στον Θεό.
Τέλος, θα πρέπει να προχωρήσουμε όπως ο Θεός κινείται, χωρίς
να αμελούμε να ενδίδουμε στο Πνεύμα Του, προσέχοντας να μην επιμένουμε σε κάτι
όταν είναι χρόνος να προχωρήσουμε με άλλο τρόπο. Η συνάθροιση που δεν υπάρχει το
κήρυγμα του λόγου, πρέπει να είναι η εξαίρεση, γιατί το κήρυγμα είναι υψίστης
σημασίας.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά στην εκκλησία σήμερα και παλαιότερα, είναι πιθανώς ότι κατά κάποιο τρόπο υπάρχουν λιγότερες
απαγορεύσεις σήμερα, που μπορεί να είναι καλό, αλλά μπορεί και να μην είναι.
Είναι επίσης πιθανό ότι οι αρχές που πρέπει να διέπουν την εκκλησία, παρέμεναν στα
μυαλά των πιστών γιατί διδασκόταν με περισσότερη έμφαση. Νομίζω ακόμα ότι
υπήρχε μεγαλύτερη ευλάβεια.
Φυσικά, τα μουσικά όργανα, όταν αυξάνει η ένταση, ενοχλούν και
αποσπούν την προσοχή από την αληθινή λατρεία, αλλά όταν χρησιμοποιούνται σωστά
και αρμονικά μπορούν να είναι μια ευλογία.
Οτιδήποτε μπορεί να φτάσει στα άκρα, ακόμα και καλά πράγματα.
Η γλωσσολαλιά είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Υπάρχουν φορές που δεν πρέπει να ενεργείται
στη συνάθροιση (Α’ Κορ.ιδ:28). Το ίδιο ισχύει και για όλα τα άλλα μέσα της
λατρείας. Η συνάθροιση δεν θα πρέπει να είναι μόνο υμνωδία, μουσική και
ανάλογες εκδηλώσεις. (Α’ Κορ.ιδ:26). Ούτε η μουσική πρέπει να είναι τόσο δυνατά
ώστε να ενοχλεί.
Πραγματικά, αυτό που χρειαζόμαστε μαζί με τον όμορφο
ενθουσιασμό, τη χαρά και τη δοξολογία εν Πνεύματι Αγίω, είναι μερικές λίγη σοφία,
λίγη αγάπη, λίγο κοινή λογική και κάποια παλιά, χρισμένα κηρύγματα του Ευαγγελίου.
Ο Θεός είναι ακριβώς ο ίδιος σήμερα.
