Μάρτυρες του Ιεχωβά (8)

Τι λένε οι ΜΤΙ για τον Άδη;

Χρησιμοποιούν το

Εκκλ.θ:5-10 Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ' οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών και το μίσος αυτών και ο φθόνος αυτών ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.  Ύπαγε, φάγε τον άρτον σου εν ευφροσύνη και πίε τον οίνον σου εν ευθύμω καρδία· διότι ήδη ο Θεός ευαρεστείται εις τα έργα σου. Εν παντί καιρώ ας ήναι λευκά τα ιμάτιά σου· και έλαιον ας μη εκλείψη από της κεφαλής σου. Χαίρου ζωήν μετά της γυναικός, την οποίαν ηγάπησας, πάσας τας ημέρας της ζωής της ματαιότητός σου, αίτινες σοι εδόθησαν υπό τον ήλιον, πάσας τας ημέρας της ματαιότητός σου· διότι τούτο είναι η μερίς σου εν τη ζωή και εν τω μόχθω σου, τον οποίον μοχθείς υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.

Εδώ στηρίζονται και λένε ότι η ψυχή, όταν πεθάνει ο άνθρωπος, χάνεται μέσα στον τάφο.

Δεν βλέπουν την άλλη έννοια που μας είπε ο Χριστός, την κόλαση, αλλά βλέπουν μόνο τον τάφο. Όταν οι ΜΤΙ λένε Άδη, εννοούν τον τάφο. Δεν βλέπουν ότι ο Άδης ήταν τόπος των πνευμάτων και των ψυχών όλων των δικαίων αλλά και των αμαρτωλών της Π.Δ. και των σημερινών (αμαρτωλών).

Δεν είναι όμως πλέον τόπος για τις ψυχές και τα πνεύματα των αγίων, γιατί ο Χριστός όταν πέθανε και αναστήθηκε, κατέβηκε, κήρυξε και πήρε μαζί Του τους δίκαιους και από τότε τα πνεύματα των δικαίων όταν πεθάνουν πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στην παρουσία του Θεού. (αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσε αιχμαλωσία).

Δεν βλέπουν οι ΜΤΙ την αιώνια κόλαση. Στην παραβολή του Χριστού για τον Λάζαρο και τον πλούσιο δεν παραδέχονται τίποτε, ότι ο πλούσιος βασανιζόταν, αλλά λένε ότι είναι μεταφορικές έννοιες. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αιώνια κρίση και ότι οι ψυχές θα βασανίζονται ημέρα και νύκτα. Πιστεύουν ότι όταν ο Θεός κρίνει ένα αμαρτωλό, μετά θα τον εξαφανίσει.

Χρησιμοποιούν ακόμα τον

Ψαλμ.ρμς:3,4 Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.

Λένε ότι να, το πνεύμα εξέρχεται, επιστρέφει αυτός στη γη και οι διαλογισμοί του σταματούν.

Ψαλμ.λα:17 Κύριε, ας μη καταισχυνθώ, διότι σε επεκαλέσθην· ας καταισχυνθώσιν οι ασεβείς, ας σιωπήσωσιν εν τω άδη.

Λένε ότι άρα στον Άδη υπάρχει σιωπή, ησυχία, δεν υπάρχει τίποτα.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε εδώ είναι το εξής:

Ο Σολομώντας, αυτό που θέλει να μας δείξει στον Εκκλησιαστή, δεν είναι το τι συμβαίνει στον Άδη, αλλά τι συμβαίνει σ’ αυτήν την γη, όπως λέει: υπό τον ήλιο. Εκκλησιαστής σημαίνει κήρυκας. Αυτός που συνάγει και κηρύττει.

Ο Σολομώντας που ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος της εποχής εκείνης, κάθισε με τον λογικό νου και με το σαρκικό μάτι και είδε και κατέγραφε τα γεγονότα που γίνονται πάνω στη γη. Χωρίς να έχει το βάθος, την αποκάλυψη, την πίστη και την ομορφιά του Πνεύματος του Θεού. Έτσι, καταλήγει να λέει ...ματαιότης ματαιοτήτων... φόβου τον Θεό. Γιατί κάποια μέρα θα αποδώσεις λόγο σ’ Αυτόν.

Ο Θεός τώρα επέτρεψε να γραφτεί αυτό το βιβλίο όπως γράφτηκε, για να δούμε την διαφορά, πώς βλέπει ο άνθρωπος τα πράγματα και πώς ο Θεός. Βλέπουμε ότι μιλάει συνέχεια για σαρκικά πράγματα και απολαύσεις της σάρκας (Εκκλ.α:12,17, β:1).

Το βιβλίο του Ιώβ είναι θεόπνευστο. Αλλά δεν μιλάει μόνο ο Ιώβ και ο Θεός, αλλά και οι παρηγορητές, οι οποίοι λένε πράγματα που δεν είναι σωστά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον εκκλησιαστή.

Εκκλ.θ:9,10 Χαίρου ζωήν μετά της γυναικός, την οποίαν ηγάπησας, πάσας τας ημέρας της ζωής της ματαιότητός σου, αίτινες σοι εδόθησαν υπό τον ήλιον, πάσας τας ημέρας της ματαιότητός σου· διότι τούτο είναι η μερίς σου εν τη ζωή και εν τω μόχθω σου, τον οποίον μοχθείς υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.

Μιλάει ο Σολομών πάντοτε ως προς τα γήινα και λέει ότι για τους ζωντανούς, οι νεκροί δεν υπάρχουν. Λέει παρακάτω, ότι δεν θα έχουν μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιο. Δεν μας λέει τι γίνεται κάτω στην κόλαση, στον Άδη, αλλά τι γίνεται πάνω στην γη. Και πώς ο άνθρωπος βλέπει τους νεκρούς. Το μνημόσυνο τους που λέει ότι λησμονήθηκε, λησμονήθηκε από τους ζωντανούς. Δεν σημαίνει ότι αυτοί δεν θυμούνται εμάς.

Αποκ.ς:9-11 Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν, την οποίαν είχον. Και έκραξαν μετά φωνής μεγάλης, λέγοντες· Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης; Και εδόθησαν εις έκαστον στολαί λευκαί, και ερρέθη προς αυτούς να αναπαυθώσιν έτι ολίγον καιρόν, εωσού συμπληρωθώσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες να φονευθώσιν ως και αυτοί.

Εδώ είναι οι ψυχές κάτω από το θυσιαστήριο και μας λέει τι κάνουν οι εσφαγμένοι. Αν δεχτούμε αυτό που πιστεύουν οι ΜΤΙ, θα έπρεπε αυτοί που εσφάγησαν να έχουν εξαφανιστεί και να υπάρχουν μόνο τα πνεύματά τους στην παρουσία του Θεού. Εδώ όμως ο Ιωάννης δεν μας λέει ότι βλέπει πνεύματα, αλλά ψυχές που κράζουν με μεγάλη φωνή. Θυμόντουσαν τι έγινε κάτω στη γη και ξέρανε ότι ο Θεός θα κάνει κρίση.

Λουκ.ις:19 Ήτο δε άνθρωπός τις πλούσιος και ενεδύετο πορφύραν και στολήν βυσσίνην, ευφραινόμενος καθ' ημέραν μεγαλοπρεπώς.

Εκκλ.θ:5 Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ' οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη.

Συγκρίνοντας αυτά τα δύο κομμάτια του λόγου του Θεού, βλέπουμε καθαρά, ότι το πρώτο είναι αυτό που ασχολείται με την μετά θάνατο ζωή. Άρα εδώ πρέπει να στηριχθούμε.

Στο Λουκ.ις:23 λέει ... Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού... Οι ΜΤΙ λένε ότι Άδης είναι ο τάφος. Από κει και πέρα, τίποτα.

Ο Χριστός εδώ μας λέει ότι ο πλούσιος ήταν μέσα στον Άδη, και βασανιζόταν. Το τι βασανισμός ήταν, δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα, γιατί δεν ξέρουμε. Οπωσδήποτε δεν υπάρχουν φλόγες, γιατί η φλόγα μπορεί να κάψει μόνο ύλη, η ύλη όμως μένει στον τάφο. Αυτό όμως που θέλει να μας δείξει ο Χριστός είναι ότι υπάρχει βασανισμός. Υπάρχει χωρισμός, οι δίκαιοι από τη μια, και οι άδικοι από την άλλη.

Λένε οι ΜΤΙ εδώ: Καλά, πιστεύεις ότι ο Αβραάμ και όλοι οι δίκαιοι, θα κάθονται και θα βλέπουν τους άλλους να βασανίζονται; Ή πιστεύεις ότι αν του έβαζε λίγο νεράκι στη γλώσσα θα δροσίζονταν;

Η έκφραση «να βάψη το άκρο του δακτύλου» είναι Εβραϊσμός. Κι είναι το ίδιο με το «να μου φέρει ένα ποτήρι νερό». Άλλωστε εκεί δεν υπάρχει νερό, γιατί η ψυχή δεν διψάει. Το σώμα διψάει. Δείχνει όμως εδώ, ότι είναι σε μια ταλαιπωρία.

Όλα αυτά τώρα οι ΜΤΙ λένε ότι είναι παραβολικά. Αλλά και αν είναι παραβολικά, τι θέλει να μας πει; Ότι μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα. Βλέπουμε ότι αυτοί που πεθαίνουν εν πίστη έχουν παρηγοριά. Ενώ αυτοί που παθαίνουν σε απιστία βασανίζονται.

Μάρκ.θ:43-45 Και εάν σε σκανδαλίζη η χειρ σου, απόκοψον αυτήν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν κουλλός, παρά έχων τας δύο χείρας να απέλθης εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβύνεται. Και εάν ο πους σου σε σκανδαλίζη, απόκοψον αυτόν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν χωλός, παρά έχων τους δύο πόδας να ριφθής εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον,

Έξω από την Ιερουσαλήμ ήταν ένας τόπος που καίγανε τα σκουπίδια. Και όλη την μέρα καιγόταν σκουπίδια που κάπνιζαν μέρα και νύκτα. Ένα παιδί από την στιγμή που μεγάλωνε έβλεπε εκεί να καπνίζει, να καπνίζει συνέχεια. Αυτή ήταν η γέεννα.

Λένε τώρα οι ΜΤΙ ότι όπως όταν ρίχνεις κάτι μέσα στη φωτιά καίγεται, το ίδιο θα συμβεί και στις ψυχές που θα ριχθούν στη λίμνη του πυρός. Θα καούν και θα εξαφανιστούν.

Στο εδ.44 όμως λέει, ότι σκώληξ δεν τελευτά και το πυρ δεν σβήνεται. Όταν ο Θεός ρίξει τους άδικους μέσα στη φωτιά και καούν, η φωτιά μη έχοντας τίποτε άλλο να κάψει θα σβήσει. Όταν ένα σκουλήκι φάει-φάει μέχρι να τελείωση αυτό που τρώει, μετά μη έχοντας τίποτε άλλο να φάει θα ψοφήσει.

Εδώ όμως λέει ότι το πυρ δεν σβήνεται και ο σκώληξ δεν τελευτά.

Μας δείχνει μια συνεχή κατάσταση. Η λίμνη του πυρός ετοιμάστηκε για τον σατανά και τους αγγέλους του και όσους τους ακολουθούν. Αλλά ο σατανάς και οι άγγελοι του δεν είναι ύλη. Άρα δεν μιλάει για υλική φωτιά, αλλά για κάτι άλλο.

Εδώ βέβαια ο Χριστός χρησιμοποιεί μια υπερβολή, αλλά θέλει να δείξει, ότι αν και είναι οδυνηρό να κόψης το χέρι σου ή να βγάλεις το μάτι σου σε συμφέρει να το κάνεις παρά να πας στην κόλαση όπου θα είναι περισσότερη οδύνη.

Λένε ακόμα οι ΜΤΙ ότι ο αιώνας είναι ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, άρα και το «αιώνιος» έχει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.

Ο λόγος του Θεού όμως δεν παίζει κι όλα αυτά τα αντιμετωπίζει.

Ματθ.κε:46 Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

Η αιώνια ζωή που θέλουν να κληρονομήσουν είναι αιώνια ή ορισμένου χρόνου;

Ρωμ.ις:26 φανερωθέντος δε τώρα διά προφητικών γραφών κατ' επιταγήν του αιωνίου Θεού και γνωρισθέντος εις πάντα τα έθνη προς υπακοήν πίστεως,

Ο Θεός είναι αιώνιος χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Ιωάν.ε:29 και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.

Εδώ μας μιλά για τρομερή κρίση. Ο θάνατος δεν είναι τρομερή κρίσης ο αιώνιος θάνατος όμως είναι. Το ίδιο και ο αιώνιος βασανισμός.

Αποκ.κ:10 και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων.

Αποκ.ιθ:20 Και επιάσθη το θηρίον και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης, όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός, την καιομένην με το θείον.

Βλέπουμε να ρίχνεται το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης ζωντανοί (δηλ. με το σώμα τους) στη λίμνη του πυρός. Διαβάζουμε τώρα στο κ:10 ότι μετά από 1,000 χρόνια που ρίχνεται ο διάβολος στη λίμνη του πυρός, το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης είναι εκεί και να βασανίζονται εις τους αιώνας των αιώνων.

Ησ.ιδ:9 Ο άδης κάτωθεν εκινήθη διά σε, διά να απαντήση την έλευσίν σου· διά σε εξήγειρε τους νεκρούς, πάντας τους ηγεμόνας της γής· εσήκωσεν εκ των θρόνων αυτών πάντας τους βασιλείς των εθνών.

Μιλάει για τον σατανά εδώ. Αυτά συμβαίνουν στον τόπο της βασάνου. Και βλέπουμε ότι οι άδικοι καταλαβαίνουν ότι κατεβαίνει και ο σατανάς και του μιλάνε. Η λέξη τάφος είναι ο Άδης. Και αυτό γιατί η Εβραϊκά λέξη για τον τάφο και τον Άδη είναι ΣΙΩΛ. Είναι ταυτόσημες. Στην Κ.Δ. ποτέ ο Άδης δεν είναι τάφος.

Εκκλ.β:14 Του σοφού οι οφθαλμοί είναι εν τη κεφαλή αυτού, ο δε άφρων περιπατεί εν τω σκότει· πλην εγώ εγνώρισα έτι ότι εν συνάντημα θέλει συναντήσει εις πάντας τούτους.

Λένε οι ΜΤΙ ότι να, και ο σοφός και ο άφρων, όλοι στον τάφο πάνε. Και δεν υπάρχει Άδης κι όλα τ’ αλλά.

Εδώ ο Σολομών μας λέει ότι και οι δύο πεθαίνουν, όχι που πάει ο καθένας.

Αποκ.ιδ:9-11 Και τρίτος άγγελος ηκολούθησεν αυτούς, λέγων μετά φωνής μεγάλης· Όστις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή επί της χειρός αυτού, και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού, και θέλει βασανισθή με πυρ και θείον ενώπιον των αγίων αγγέλων και ενώπιον του Αρνίου. Και ο καπνός του βασανισμού αυτών αναβαίνει εις αιώνας αιώνων, και δεν έχουσιν ανάπαυσιν ημέραν και νύκτα όσοι προσκυνούσι το θηρίον και την εικόνα αυτού και όστις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού.

Οι γραφές εδώ είναι καθαρότατες: δεν έχει ανάπαυση ημέρα και νύκτα όποιος προσκυνήσει το θηρίο και πάει στη λίμνη του πυρός.

Ματθ.η:31,32 Και οι δαίμονες παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες· Εάν μας εκβάλης, επίτρεψον εις ημάς να απέλθωμεν εις την αγέλην των χοίρων. Και είπε προς αυτούς· Υπάγετε. Και εκείνοι εξελθόντες υπήγαν εις την αγέλην των χοίρων· και ιδού, ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν.

Αν είναι εξαφάνιση ή καταδίκη, που είναι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων;

Ματθ.ιγ:40-50 Καθώς λοιπόν συλλέγονται τα ζιζάνια και κατακαίονται εν πυρί, ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος τούτου. Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα και τους πράττοντας την ανομίαν, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα διά να ακούη ας ακούη. Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με θησαυρόν κεκρυμμένον εν τω αγρώ, τον οποίον ευρών άνθρωπος έκρυψε, και από της χαράς αυτού υπάγει και πωλεί πάντα όσα έχει και αγοράζει τον αγρόν εκείνον. Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον ζητούντα καλούς μαργαρίτας· όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν. Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους· το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.

Ματθ.κβ:13 Τότε είπεν ο βασιλεύς προς τους υπηρέτας· Δέσαντες αυτού πόδας και χείρας, σηκώσατε αυτόν και ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.

Β’ Πέτρ.β:17 Ούτοι είναι πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου ελαυνόμεναι, διά τους οποίους το ζοφερόν σκότος φυλάττεται εις τον αιώνα.

Ιούδ.α:13 κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας ιδίας αυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, δια τους οποίους το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα.

Ματθ.ι:28 Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.

Λένε εδώ οι ΜΤΙ, ότι και την ψυχή και το σώμα θα τα απολέσει στην γέενα. Η απάντηση είναι στη λέξη απόλλυμι ή απολλύω. Ας δούμε πως χρησιμοποιείται η λέξη αυτή μέσα στον λόγο του Θεού και μετά να βγάλουμε το συμπέρασμα.

Ματθ.θ:17 οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἱ δὲ μὴ γε, ῥήγνυνται οἱ ἀσκοὶ καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπόλλυνται· ἀλλὰ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται.

Οι ασκοί δεν χάθηκαν, δεν εξαφανίστηκαν απλά ήταν άχρηστοι.

Ματθ.ι:6 υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.

Το απολωλός πρόβατο δεν έπαψε να υπάρχει. Υπήρχε, αλλά όχι στη θέση που έπρεπε να είναι, μαζί με τ’ άλλα πρόβατα. Το απόλλυμι λοιπόν σημαίνει χάνω και όχι παύω να υπάρχω.

Ματθ.ι:39 Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι' εμέ θέλει ευρεί αυτήν.

Ματθ.ιβ:14 Οι δε Φαρισαίοι εξελθόντες συνεβουλεύθησαν κατ' αυτού, διά να απολέσωσιν αυτόν.

Οι Φαρισαίοι απώλεσαν τον Χριστό σταυρώνοντάς Τον...

Χάθηκε ο Χριστός από τους ζωντανούς, όχι όμως ότι έπαψε να υπάρχει.

Βλέπουμε ότι εκεί που λέει για τον δυνάμενο να απολέση και το σώμα και την ψυχή στην γέενα, σημαίνει να χάσεις την θέση σου από την παρουσία του Θεού.

Λουκ.ιζ:26,27 Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.

Αν εδώ το απώλεσεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν, γιατί τους βλέπουμε στην Α’ Πέτρ.γ:19,20

….διά του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή, τα οποία ηπείθησάν ποτέ, ότε η μακροθυμία του Θεού επρόσμενέ ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι, τουτέστιν οκτώ, ψυχαί διεσώθησαν δι' ύδατος.

Τα πνεύματα τα εν τη φυλακή είναι αυτοί που στον Λουκ.ιζ:27 λέει ότι απωλέσθησαν.

Ματθ.κε:45,46 Τότε θέλει αποκριθή προς αυτούς, λέγων· Αληθώς σας λέγω, καθ' όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε. Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

Αυτά τα εδάφια κατακεραυνώνουν όλη αυτή την διδασκαλία χωρίς πολλά λόγια.