Η Μετάνοια (ΒΔ)

O τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να μας απαλλάξει από την αμαρτία, είναι να παραδεχτούμε τα ελαττώματά μας, ότι είμαστε αμαρτωλοί, να μετανο­ήσουμε και τότε ο Θεός μας συγχωρεί.

Μετανοώ, σημαίνει αλλάζω γνώμη, σκοπό, τρόπο ζωής και σκέψης και αυτό βέ­βαια όχι για λίγο καιρό μόνο!

Μετάνοια είναι να αλλάξει τελείως η καρδιά μας, ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς μας και να στραφούμε 180 μοίρες προς το Θεό. Ένα λαμπρό παράδειγμα μετάνοιας είναι ο απόσ­τολος Παύλος που πήγαινε διώκτης των χριστιανών προς την Δαμασκό, και γύρισε μάρτυρας του Χριστού.

O Θεός θέλει να ξεχωρίσει και να ξεκολλήσει τα παιδιά Του από το πνεύμα του κόσμου. O κόσμος παρομοιάζεται με μια αγέλη νεκρών ψαριών, που το ρεύμα του ποταμού Τα παρασύρει, δίχως αυτά λόγω της νέκρωσής τους να μπορούν ν' αντισταθούν. Ανάμεσα όμως σ' αυτό το πλήθος που ακολουθεί το ρεύμα του κόσμου, δίχως να νοιάζεται τι θα πει ο Θεός, υπάρχουν και αρκετοί έμπρακτα μετανοημένοι πιστοί που έχουν ζωοποιηθεί από την χάρη του Θεού και κατορθώνουν κόντρα σ' όλο αυτό το ρεύμα του κόσμου, το τόσο ισχυρό για τον κόσμο, αλλά ανίσχυρο για τα παιδιά του Θεού που μπορούν και το ξεπερνούν γιατί είναι πνευματικά ζωντανοί οργανισ­μοί και όχι πνευματικά νεκροί.

Ο Κύριος μας βρίσκει μέσα στην μαυρίλα και την αμαρτία, βαδίζοντας με το κεφάλι σκυφτό, και είναι πλέον ζήτημα χρόνου το να πάμε στην αιώνια κόλαση. Αν μετανοήσουμε, ο Χριστός μας πλένει, μας καθαρίζει και μας λέει ότι μπορούμε και πάλι να κοιτάξουμε ψηλά, γιατί από κει έρχεται η σωτηρία μας.

Ενώ βαδίζαμε στον κατήφορο της αμαρτίας, τώρα πρέπει ν' ανέβουμε τον ανήφορο για τον ουρανό, και αυτό είναι πιο δύσκολο!

Το ψάρι, (Σολωμοί) για να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού χρειάζεται δύναμη, και κούρα­ση.

Η μετάνοια λοιπόν είναι κάτι ευλογημένο και πολύτιμο. Αν ο άνθρωπος δεν μετα­νοήσει, μένει ο ίδιος μέσα στις αμαρτίες του. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του κόσμου σήμερα, οι άνθρωποι δεν θέλουν να μετανοήσουν και αν κάποιος θέλει, δεν ξέρει πώς μπορεί να μετανοήσει, τι να κάνει!

Ματθ.δ:17 «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττει και να λέει, Μετανοείτε' διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών».

Αυτό φώναζε ο Χριστός στους Ισραηλίτες, ν’ αλλάξουν τρόπο σκέψης, τρόπο ζωής και να στραφούν σ' Αυτόν τον Οποίο ο Θεός απέστειλε κάνοντας έργα μετανοίας.

Ματθ.ια:20 «Τότε ήρχισε να ονειδίζει τας πόλεις, εν αίς έγειναν τα πλειότερα θαύματα αυτού, διότι δεν μετενόησαν».

Είδαν μπροστά στα μάτια τους να εκπληρώνονται τα λεγόμενα των προφητών, είδαν το Χριστό να θεραπεύει έτσι ώστε χωλοί περπάτησαν, τυφλοί είδαν, κουφοί άκουσαν, αλλά δεν μετανόησαν.

Ο Θεός περιμένει τη μετάνοια μέσα από κάθε καρδιά. Και δεν σημαίνει ότι μετα­νοούμε μόνο όταν δεχόμαστε τον Κύριο Ιησού στη ζωή μας, μετάνοια χρειάζεται κάθε μέρα, κάθε φορά που το Πνεύμα του Θεού θα ελέγξει τη ζωή μας.

Η ζωή μας πρέπει να έχει μια στάση μετάνοιας γιατί ο νους δεν αλλάζει μια κι έξω, κι αυτό γιατί η καρδιά είναι πονηρή και διεστραμμένη.

Μάρκ.α:14-15  «Αφού δε παρεδόθη ο Ιωάννης, ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού και λέγων ότι επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον».

Ο Χριστός άρχιζε το κήρυγμά Του με τη μετάνοια, γιατί αφού έφθασε η βα­σιλεία του Θεού οι άνθρωποι πρέπει να μετανοήσουν για να σωθούν και να εισέλ­θουν σ' αυτήν.

Αν δεν συντριφθεί η καρδιά κι αν δεν καταλάβουμε πόσο είχαμε λυπήσει το Πνεύ­μα του Θεού με τις πράξεις του παρελθόντος μας, και αν δεν πάμε ταπεινά μπροστά στο Θεό ζητώντας να μας συγχωρέσει αποφασίζοντας ν’ αλλάξει η ζωή μας απ' εδώ και στο εξής, δεν μπορούμε να μπούμε στη βασιλεία του Θεού.

Μάρκ.ς:12 «Και εξελθόντες εκήρυττον να μετανοήσωσι».

Είμαστε στις πρώτες μέρες της εκκλησίας και οι μαθητές βγήκαν για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας. Το πρώτο πράγμα που έλεγαν στους ανθρώπους ήταν ότι έπρεπε να μετανοήσουν για ότι είχαν κάνει. Το ίδιο πρέπει κι εμείς να λέ­με στους ανθρώπους για να μην μένουν με την εντύπωση ότι είναι κάτι που γίνεται αυτόματα, (η συγχώρεση της αμαρτίας) αλλά μόνο αφού μετανοήσουμε και ζητήσουμε συγχώρεση. Πολλοί έχουν χάσει τις επαγγελίες του Θεού γιατί ποτέ δεν μετανόησαν. Και δείχνει κανείς ότι έχει μετανοήσει από τις αμαρτίες του, μη πράττοντάς τις ξανά.

Λουκ.ιγ:1-5 «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν ήλθον τινές, απαγγέλλοντες προς αυτόν περί των Γαλιλαίων, των οποίων το αίμα ο Πιλάτος έμιξε με τας θυσίας αυτών. Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς· Νομίζετε ότι οι Γαλιλαίοι ούτοι ήσαν αμαρτωλοί υπέρ πάντας τους Γαλιλαίους, διότι έπαθον τοιαύτα; Ουχί, σας λέγω, αλλ' εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή. Η εκείνοι οι δεκαοκτώ, επί τους οποίους έπεσεν ο πύργος εν τω Σιλωάμ και εθανάτωσεν αυτούς, νομίζετε ότι ούτοι ήσαν αμαρτωλοί υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ; Ουχί, σας λέγω, αλλ' εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή».

Ίσως αυτοί οι Γαλιλαίοι να ήταν επαναστάτες, γιατί όπως λέει ο Ιώσηπος οι Γαλιλαίοι ήταν πολύ κακοί με μια συνεχή διάθεση για καυγάδες και ανταρσίες. Φαίνεται λοιπόν ότι καθώς ήταν στο ναό για να θυσιάσουν, θα διέγειραν κάποια οχλαγωγία, και έτσι ο Πιλάτος βρήκε αφορμή να τους σφάξει και να αναμείξει το αίμα τους με το αίμα των ζώων που είχαν σφάξει για να θυσιάσουν.

Αυτό ήταν βδέλυγμα γι’ αυτούς. Το φρόνημα του κόσμου τώρα ήταν, ότι για να συμ­βεί αυτό το πράγμα σ’ αυτούς, έπρεπε να ήταν πολύ αμαρτωλοί (Ιωάν.θ & θ:41). Όμως ο Κύριος τους λέει ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος γιατί κι εσείς αν δε «μετα­νοείτε» (όχι μετανοήσετε, δηλ. να βρισκόμαστε σε συνεχή κατάσταση μετάνοιας) το ίδιο θα χαθείτε.

Λουκ.ιε:7 «Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα, μάλλον παρά εννενηκονταεννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας».

Ας θυμηθούμε τον άσωτο γιό (Λουκ.ιε:11)! Ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας; Ο Χριστός δεν ήρθε για να καλέσει δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς!

Πράξ.β:38 «Και ο Πέτρος είπε πρός αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθη έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών»

Όποιος θέλει να απολαύσει τις χαρές και τις ευλογίες του Θεού πρέπει να μετανοήσει από τα νεκρά του έργα και την αυτοδικαίωση.

Αν δεν είσαι «νέα κτίση» εν Χριστώ Ιησού, ότι άλλο και να είσαι δεν μετράει για το Θεό. Πολλές φορές όμως συμβαίνει τα παιδιά του Θεού να μην αφήνουν τον παλιό εαυτό να φύγει. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Κύριος θέλει να μας κάνει νέους ανθρώπους που να μην έχουμε καμιά συγγένεια με τον παλιό σαρκικό εαυτό μας.

Όχι Ησαύ και Ισμαήλ, αλλά τέκνα των επαγγελιών του Θεού, Ιακώβ & Ισαάκ μετα­νοώντας συνέχεια ενώπιον του Θεού μας για να έχουμε περισσότερη χάρη.

Πράξ.γ:19-20 «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν».

Οι αμαρτίες εξαλείφονται με τη μετάνοια και την επιστροφή στο σπίτι του Πατέρα.

Πράξ.ιζ:30 «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι».

Πράξ.κς:20 «αλλ' εκήρυττον πρώτον εις τους εν Δαμασκώ και Ιεροσολύμοις και εις πάσαν την γην της Ιουδαίας, και έπειτα εις τα έθνη, να μετανοώσι και να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας».

Ο απόστολος Παύλος απολογείται στο βασιλιά Αγρίπα. Ο δείκτης ότι μια ψυχή έχει μετανοήσει και δεν είναι ένας επιπόλαιος λόγος – μετανοώ - είναι τα έργα. Αν πράγματι κάποιος έχει συντριφθεί γι' αυτό που έκανε, θα μείνει σταθερός στην στάση του απέναντι στο Θεό.

Η μετάνοια είναι ένα πάρα πολύ λεπτό θέμα, γιατί έχει να κάνει μ’ εμάς και το Θεό, και επειδή πολλές φορές μπαίνει η καρδιά μας στη μέση, νομίζουμε ότι έχου­με μετανοήσει ενώ στην ουσία η καρδιά μας παραμένει σκληρή και αμετανόητη και κάνουμε τα ίδια πράγματα. Έτσι, δεν υπάρχει πλέον εκείνο το μαλακό έδαφος στο οποίο μπορεί να εργαστεί σ Θεός.

Μετάνοια δεν σημαίνει απλά να αισθανθείς άσχημα για κάτι που έκανες, ή ακόμη να λυπηθείς για κάτι που έκανες, αλλά να αλλάξεις νου, δηλαδή να σταματήσεις να κάνεις αυτό για το οποίο μετάνιωσες!

Αν ο άνθρωπος νομίζει ότι μετανοεί και δεν μετανοεί, θα του χρειασθεί κάποια στιγμή αυτή η μετάνοια, όμως θα την ψάχνει και δεν θα τη βρίσκει!

Θα δούμε ανθρώπους που ζήτησαν την μετάνοια και δεν την βρήκαν.

Αποκ.β:5 «Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης».

Μιλάει εδώ ο Χριστός στην πρώτη εκκλησία, στην εκκλησία της Εφέσου. Είναι πραγματικά η εκκλησία που ευαρέστησε το Θεό. Όμως ο Κύριος έχει κάτι κατ’ αυτής και το λέει στο β:3-4.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έρθει η καρδιά μας σε μια τέτοια κατάσταση που να υποφέρουμε για τον Κύριο, να δουλεύουμε γι' Αυτόν, να γνωρίζουμε τη διδασκαλία, να μπορούμε να ελέγχουμε τους κακούς, και όμως να έχουμε χάσει την πρώτη αγάπη μας!!!

Αν συμβεί αυτό, ο Κύριος λέει ότι θα μετακινήσει τη λυχνία μας από του τό­που αυτής (α:12).

Τι πρέπει να γίνει; Μετάνοια και να γίνουν «τα πρώτα έργα», τα έργα που είχαν σαν κίνητρο την αγάπη για τον Κύριο! Όχι έργα για να φανείς στους ανθρώπους, για να πουν ότι είσαι καλός, γιατί τότε ο Θεός το έργο σου το σιχαίνεται!

Η μετάνοια λοιπόν είναι απαραίτητη στη ζωή μας όταν μας ελέγχει το Πνεύμα το Άγιο, μην πεις: δεν νομίζω.

Ο Δαβίδ προσπάθησε να κρύψει την αμαρτία του με την Βήθ-σαβεέ, τη γυναίκα του αξιωματικού του Ουρία (Β' Σαμ.ια,ιβ) από το περιβάλλον του. Όμως ο Θεός τη φα­νέρωσε με τον προφήτη Νάθαν και το έμαθε ο τότε κόσμος, αλλά και από τότε μέχρι σήμερα όλος ο χριστιανικός κόσμος. Αυτό ταπείνωσε το Δαβίδ και τον έσω­σε. Αν κρύβουμε την αμαρτία μας και δεν μετανοούμε, τότε ο Θεός έρχεται και την κάνει φανερή για να ταπεινωθούμε.

Αν δεν ταπεινωθούμε, τότε πλέον δεν υπάρχει τίποτε άλλο, και έχουμε παράδειγμα τον Σαούλ. Ο Θεός έκανε την αμαρτία του φα­νερή επιτρέποντας σ’ ένα πνεύμα πονηρό να τον παιδεύει γιατί είχε μπει μέσα του υπερηφάνεια, εγωισμός, πείσμα και απείθεια.

Αποκ.β:21 «Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήσει εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν».

Εδώ το Πνεύμα μας μιλά για την εκκλησία των Θυατείρων, των σκοτεινών αιώνων, της ιεράς εξέτασης, και μιλά ο Θεός στους αληθινά πιστούς (υπήρχαν και τότε πά­ρα πολλοί, μόνο που δεν τους γράφει η ιστορία, γιατί την ιστορία την έγραφε η άρχουσα τάξη και την γράψανε όπως αυτοί θέλανε. Μόνο ελάχιστα πράγματα τους έχουν ξεφύγει και από κει μπορούμε να ξέρουμε τί συνέβαινε).

Ο Θεός έδωσε καιρό μετανοίας σ' όλους αυτούς, τους μίλησε, τους πρότρεψε με τους δικούς Του ανθρώπους που όχι μόνο δεν τους άκουσαν αλλά τους φυλάκισαν, τους έκαψαν, τους σκότωσαν.

Βλέπουμε ότι ο Θεός δίνει τόπο μετανοίας στον καθένα από εμάς, όποιοι και να είμαστε, αρκεί να ζητήσουμε την συγχώρεσή Του.

Ματθ.γ:7,8 «Ιδών δε πολλούς εκ των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ερχομένους εις το βάπτισμα αυτού, είπε προς αυτούς· Γεννήματα εχιδνών, τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής; Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας,»

Ο Ιωάννης δεν μιλούσε έτσι (γ:3) στους φτωχούς και ταπεινούς, σ’ αυτούς που ερχόταν με ευλάβεια και σεβασμό, αλλά στους «θεολόγους» που τα ξέρανε όλα, που ήταν «δίκαιοι» επειδή κρατούσαν το Νόμο και δεν είχαν ανάγκη από σωτηρία.

Ο Ιωάννης είχε αυτή την εξουσία από το Θεό να τους ονομάζει έτσι, δεν είναι κάτι που το έχει ο καθένας, γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε.

Ο Θεός ζήτησε μετάνοια μέσα από το στόμα του Ιωάννη. Όμως πόσοι μετανόησαν; Πάρα πολύ λίγοι σε σχέση με το πλήθος του λαού Ισραήλ.

Οι υπόλοιποι έμειναν μακριά από το Θεό, και η κατάρα ήρθε αμέσως πάνω τους! Η ίδια γενιά που σταύρωσε το Χριστό, σταυρώθηκε γύρω από την Ιερουσαλήμ. Και το έκανε αυτό ο Θεός για να δείξει τι πρόκειται να κάνει στις τελευταίες μέρες! Αυτό είναι το μήνυμα, για όσους αντιτάσσονται στη δικαιοσύνη του Θεού! Αντίθετα καθένας που μετανοεί έχει δικαίωμα απέναντι στο Θεό.

Λουκ.ε:32 «Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν».

 Δεν μπορείς να απολαύσεις τη σωτηρία λέγοντας μόνο: «Δέχομαι τη θυσία του Ιησού Χριστού για μένα». Βασικό μέρος της σωτηρίας είναι η μετάνοια, η ενσυνεί­δητη μετάνοια. Αν δεν αναλογισθούμε το πόσο είχαμε λυπήσει το Θεό και να μετα­νοήσουμε για την πρότερη ζωή μας, δεν σωζόμαστε.

Πράξ.ια:18 «Ακούσαντες δε ταύτα, ησύχασαν, και εδόξασαν τον Θεόν, λέγοντες, Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν»

Ο απόστολος Πέτρος ενημερώνει τους αδελφούς στην Ιερουσαλήμ για τη βάπ­τιση με το Άγιο Πνεύμα στο σπίτι του Κορνήλιου που ήταν εθνικός, και οι εκ της περιτομής χάρηκαν που ο Θεός έδωσε και εις τα έθνη την μετάνοιαν εις ζωήν!

Ο Θεός είναι που δίνει την μετάνοια εις ζωήν, γιατί αν ο Θεός δεν την έδινε, όσο και αν εμείς μετανοούσαμε τίποτα δεν θα γινόταν.

Τώρα ο Θεός θέλει να αποδείξουμε την μετάνοιά μας με τα έργα τα αγαθά που θα κάνουμε, ζώντας σε μια κατάσταση συνεχούς μετανοίας.

Ο απόστολος Ιάκωβος λέει, δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου (β:18) για­τί η μετάνοια είναι μέρος της πίστης μας και χρειάζεται αυτά τα έργα στα οποία ευαρεστείται ο Θεός και θέλει να τα βλέπει στη ζωή μας.

Όταν μας τραβάει ο κόσμος, η αμαρτία, να ξέρουμε ότι είμαστε παραβάτες (Γαλ. β:18) και μόνο η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να μας σώσει.

Ας μην αφήνουμε το διάβολο να σκληραίνει την καρδιά μας και έτσι να μην μπορούμε να μετανοήσουμε, ή να μετανοούμε ψεύτικα.

Μπορεί να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, τους αδελφούς μας, αλλά ο Θεός δεν εμπαί­ζεται !

Ρωμ.β:4 Η καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;

Μήπως υπάρχει καταφρόνηση στον πλούτο της υπομονής, της χρηστότητας και της μακροθυμίας του Θεού; Η χρηστότητα και η αγαθότητα του Θεού, το ότι είναι σωτήρας, αυτό είναι που μας φέρνει σε μετάνοια γιατί κάλ­λιστα ο Θεός θα μπορούσε να μας είχε απορρίψει εφόσον αμαρτήσαμε. Όμως αντί να κάνει αυτό προείδε σχέδιο σωτηρίας και επιστροφής για τον κάθε αμαρτωλό, για όλο τον κόσμο. Το ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡ, αυτό είναι που μας φέρνει σε μετάνοια. Έτσι ο Θεός μας ανέχεται, μας υπομένει, μακροθυμεί για μας και περιμένει να Του παραδώσουμε όλα τα βάθη της καρδιάς μας.

Β'Κορ.ζ:9-10 «Τώρα χαίρω, ουχί ότι ελυπήθητε, αλλ' ότι ελυπήθητε προς μετάνοιαν· διότι ελυπήθητε κατά Θεόν, διά να μη ζημιωθήτε εξ ημών εις ουδέν. Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον· η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον».

Ο απόστολος Παύλος στην πρώτη του επιστολή «χτύπησε» τους Κορίνθιους, έγ­ραψε λόγια αυστηρά, τους λύπησε. Και λέει τώρα ότι χαίρεται, όχι επειδή λυπήθηκαν - κανείς δεν χαίρεται όταν λυπάται ο άλλος - αλλά επειδή λυπήθηκαν προς μετάνοια. Έτσι όταν το Πνεύμα μας ελέγχει είναι για να λυπηθούμε προς μετάνοια. Για να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε ώστε ο Θεός να μας συγχωρέσει.

Αν ο απόστολος Παύλος δεν τους έλεγε αυτά που τους είπε θα τους ζημίωνε; Και βέβαια, γιατί θα βάδιζαν με την υπερηφάνεια της καρδιάς τους νομίζοντας ότι πάνε καλά.

Η κατά Θεό λύπη λοιπόν γεννά μετάνοια αμεταμέλητο, δηλαδή που δεν αφήνει να ξαναγίνει το ίδιο πράγμα ώστε να χαθεί η σωτηρία, ενώ η μετάνοια του κόσμου γεννά θάνατο. Συνεπώς καθημερινά πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μετάνοια, για κάθε παράπτωμα μας, και με συντριβή να καταφεύγουμε στον Κύριό μας για να μας συγχωρέσει.

Λύπη του κόσμου είναι όταν πειραχθεί η υπερηφάνεια και ο εγωισμός, και λυπη­θεί κανείς γι’ αυτό, όχι για να μετανοήσει αλλά  επειδή θίχθηκε.

Β' Τιμ.β:25,26 «διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας, μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου».

Ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο, να διδάσκει με πραότητα και όχι με σκληρούς λόγους αυτούς που αντιτίθενται στο λόγο. Και ο λόγος είναι ότι ο εναντίος πρέπει να δει Τον Κύριο μέσα σου και να σταθεί αντιμέτωπος με την αγάπη του Κυρίου - και αυτό είναι που σκοτώνει το σαρκικό άνθρωπο.

Β' Πέτρ.γ:9 «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν».

Πολλοί αμφισβητούν ότι ο Κύριος θα επιστρέψει! Το ότι καθυστερεί, αυτό τους κάνει να εμπιστεύονται περισσότερο την άποψη τους. Όμως εδώ ο απόστολος Πέτρος εξηγεί ότι αυτό δεν είναι καθυστέρηση αλλά εκδήλωση αγάπης και μακροθυμίας του Θεού.

Λουκ.ιε:11 Η παραβολή του άσωτου γιου.

Εδώ ο Ιησούς ήθελε να θίξει δύο πράγματα: Ότι ο Θεός δέχεται τους αμαρτω­λούς που μετανοούν. Και η καρδιά που μετανοεί ταπεινώνεται και παίρνει την τελευταία θέση '...δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου' Το άλλο είναι η περίπτωση του άλλου γιου - που συμβολίζει τους Φαρισαίους, τους Ισραηλίτες, τους Σαδουκαίους-που θεωρούσε τον εαυτό του δίκαιο επειδή είναι κοντά στον Πατέρα.

Η μετάνοια του άσωτου υιού έχει 3 σκέλη: α) αναγνώρισε την αμαρτία του. Όταν κάποιος έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του είναι πολύ κοντά στη βασιλεία του Θεού. β) ξανασκέφθηκε σε βάθος και αναγνώρισε το βάρος της αμαρτίας μπροσ­τά στον πατέρα του (πάτερ, ήμαρτον), όχι επιπόλαια και επιφανειακά. γ) επιστροφή στον πατέρα, και αυτό είναι το έργο της μετάνοιας.

Για να σε δεχτεί ο Θεός πρέπει να αναγνωρίσεις την αμαρτία σου, να κοστολο­γήσεις σωστά τα σφάλματά σου - όπως θα κοστολογούσες και θα ανέλυες αυτό που κά­ποιος θα έκανε σ’ εσένα - και να επιστρέψεις στον Πατέρα σου.

Ματθ.κζ:3,4 «Τότε ιδών Ιούδας ο παραδόσας αυτόν ότι κατεδικάσθη, μεταμεληθείς επέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια εις τους πρεσβυτέρους, λέγων· Ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον. Οι δε είπον· Τι προς ημάς; συ όψει».

Μεταμελήθηκε εδώ ο Ιούδας που παρέδωσε τον αθώο, όπως μας λέει το ευαγγέ­λιο. Όμως αφού μετανόησε, πήγε και κρεμάστηκε, γιατί η μετάνοιά του δεν ήταν σωστή.

Ο Ιούδας μεταμελήθηκε γι' αυτό που έγινε, αλλά δεν στρά­φηκε μέσα στην καρδιά του να δει την αμαρτία του και μετά να στραφεί στο Θεό, αλλά στράφηκε σε ανθρώπους, στους πρεσβυτέρους για να τον συγχωρέσουν, όμως η μετάνοια του κόσμου γεννά θάνατο. Μπορεί να μετανόησε, να λυπήθηκε, να μεταμε­λήθηκε, αλλά αυτό έμεινε μέσα του (υπερηφάνεια) και αυτό γεννά θάνατο.

Μετάνοια που γεννά ζωή είναι όταν ο άνθρωπος πραγματικά συντριβεί, νοιώσει το κακό που έκανε και την αμαρτία του απέναντι στο Θεό και ζητήσει συγχώρεση!

Η μετάνοια του Ιούδα ήταν για τον εαυτό του, για το γόητρο του, για τον εαυτό του, και γι' αυτό πήγε και κρεμάστηκε και γι' αυτό δεν έχει καμιά θέση μέσα στη Βασιλεία του Θεού.

Ο άνθρωπος που αφαιρεί με το δικό του χέρι το μέγιστο δώρο που ο Θεός προσφέ­ρει και το οποίο λέγεται ζωή, προσβάλει το Θεό, έρχεται ενάντια στο Πνεύμα το Άγιο, δείχνει ότι δεν θέλει τίποτα από το Θεό και το αποτέλεσμα είναι η αιώνια καταδίκη.

Ένα άλλο παράδειγμα προδοσίας του Χριστού είναι στο πρόσωπο του Πέτρου, και μάλιστα 3 φορές (Ματθ.κς:69-74).

Αυτό που μπορούμε να δούμε εδώ είναι ότι ο Κύριος είχε δώσει το λόγο Του στον Πέτρο πριν συμβεί το γεγονός και ο λόγος του Θεού τον κράτησε.

Στο εδ.75 λέει ότι ο Πέτρος θυμήθηκε τα λόγια του Ιησού και εξελθών έκλαυσε πικρώς γιατί συναισθάνθηκε το ολίσθημά του, δεν παραπονέθηκε σ' ανθρώπους, αλλά με τον σπαραγμό της καρδιάς του, ζήτησε την συγχώρεση απ' τον Κύριο, μετανοώντας πλήρως γι' αυτή του την αδυναμία.

Το αν αυτό συνέβη ή όχι, το βλέπουμε από την συγχώρεση που του έδωσε ο Ιησούς όταν μετά την ανάσταση Του (Ιωάν.κα:15-19) του αναθέτει να ποιμάνει τα πρόβατά Του, και ο Πέτρος να του εκφράζει επανειλημμένα την αγάπη του.