Επαναλαμβανόμενη αμαρτία

Ιωάννης η:31-36, Ρωμαίους η:28-30

Γαλ.ε:17 Η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε.

Αυτά τα λόγια περιγράφουν τόσο παραστατικά την πραγματικότητα της πάλης που όλοι ζούμε. Η σάρκα μας με τις αμαρτωλές της επιθυμίες είναι σε πόλεμο με το Πνεύμα το Άγιο. Και το Πνεύμα το Άγιο εναντιώνεται στη σάρκα. Αυτά τα δύο αντιμάχονται το ένα το άλλο. Το αποτέλεσμα στη ζωή μας; Δεν κάνουμε αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε!!

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζήσει τον ίδιο κύκλο; Κάνουμε κάτι που ξέρουμε πως ο Θεός δεν θέλει, το απολαμβάνουμε εκείνη τη ώρα, μετά έρχεται η ενοχή, αποφασίζουμε να μην το ξανακάνουμε, ζητάμε συγνώμη από το Θεό, περηφανευόμαστε για τις σύντομες περιόδους εγκράτειας που έχουμε και μετά αποτυγχάνουμε πάλι. Και την επόμενη φορά το κόψιμο είναι πιο βαθύ, οι αλυσίδες πιο σφιχτές και ζούμε δύο ζωές. Τότε η συνείδησή μας δεν είναι πια καθαρή (δεν κρατούμε το μυστήριο της πίστης με καθαρή συνείδηση [Α΄ Τιμ.α:5]) και για να επιβιώσουμε λέμε, «τι να κάνουμε έτσι είμαστε, άνθρωποι είμαστε». 

Σιγά-σιγά γινόμαστε πεσιμιστές, και τελικά συνηθίζουμε τόσο πολύ, που δεν θέλουμε πια ν’ αλλάξουμε. Αισθανόμαστε άνετα με το θυμό μας και τις εκρήξεις του, με την πλεονεξία, με τη ζήλια, με την πικρία, με το άγχος, τη λαιμαργία, την τεμπελιά, τον εγωισμό, με τις πονηρές σκέψεις στο μυαλό μας, με τις λέξεις που λέμε και πληγώνουμε τους άλλους, και τόσα άλλα.

Λες, «δεν θα ξαναμιλήσω έτσι» και ξαναμιλάς. Αποφασίζεις να μην αντιδράσεις με αυτό τον τρόπο και το ξανακάνεις. Θες να μην ξανακοιτάξεις εκεί που δεν πρέπει, και βρίσκεις τον εαυτό σου να το κάνει. Αυτή είναι η δύναμη της αμαρτίας που επαναλαμβάνεται! Η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε.

Στην αρχή προσπαθούμε και αντιστεκόμαστε ειλικρινά. Στην πορεία απογοητευόμαστε, και μάλιστα τόσο πολύ που έρχεται η σκέψη από τον εχθρό, μια σκέψη που τη θεωρούμε «πνευματική» και λέει, «Ποιον κοροϊδεύεις, το Θεό; Πάλι θα ζητήσεις συγνώμη και πάλι τα ίδια θα κάνεις. Παίζεις με το Θεό. Μη ζητάς συγνώμη. Άλλαξε πρώτα και αυτή θα είναι η συγνώμη σου». Και με αυτή τη σκέψη φεύγουμε ένα βήμα πιο πέρα, καθώς δεν εξομολογούμαστε την αμαρτία μας ώστε η σχέση μας με το Θεό να αποκατασταθεί.

Αυτή είναι η ζωή μας; Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω; Έτσι θα είμαστε μέχρι να μας πάρει ο Κύριος; Πολλές φορές κοιτάζοντας τη δική μου ζωή έχω πει πως «αυτή είναι η ζωή μου. Δεν αλλάζει». «Αν υπάρχει κάτι άλλο γιατί δεν το ζω;» Μήπως δεν το θέλω αρκετά; Η εμπειρία μου, ο εαυτός μου, μου υπαγορεύουν να πω πως, «δυστυχώς έτσι θα είναι».

Από την άλλη πλευρά ο Χριστός έχει πει διαφορετικά πράγματα στο λόγο Του. Έδωσε καταπληκτικές υποσχέσεις!! Είπε για παράδειγμα στο Ιωάν.ι:10, Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή διά να κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.

Ποια είναι η άφθονη ζωή; Τι σημαίνει πρακτικά; Σημαίνει μόνο τη συγχώρεση των αμαρτιών μου; Είναι μόνο αυτό; Γι’ αυτό με έσωσε ο Χριστός; Ώστε όταν πεθάνω να ξέρω που θα πάω; Πιστεύω πως η άφθονη ζωή σημαίνει ελευθερία όχι μόνο από την κατάρα της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της.

Δύο κεφάλαια πιο πριν στο Ιωάν.η:31-36 διαβάζουμε: Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους τους πιστεύσαντας εις αυτόν· Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. Απεκρίθησαν προς αυτόν· Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα, και δεν εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε· πως συ λέγεις ότι θέλετε γείνει ελεύθεροι; Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι πας όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας.Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.

Όποιος πράττει την αμαρτία, είπε ο Χριστός, δεν είναι ελεύθερος, γίνεται δούλος της. Υποδουλώνεται γιατί δεν μπορεί να μην την πράξει. Αν όμως ο Υιός, μας ελευθερώσει, τότε θα είμαστε ελεύθεροι.

Ελευθερία είναι να μπορώ να μην πράττω την αμαρτία. Ελευθερία είναι να μπορώ να κάνω αυτόβουλα αυτό που ο Θεός θέλει.

Στη Β΄ Πέτρου β:19, μιλώντας για τους ψευδοδιδασκάλους, λέει την ίδια αλήθεια: επαγγελλόμενοι εις αυτούς ελευθερίαν, ενώ αυτοί είναι δούλοι της διαφθοράς· διότι από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται. Τους υπόσχονται αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι πως αν κάνουν ό,τι θέλουν θα είναι ελεύθεροι.

Στην πραγματικότητα οι ίδιοι είναι δούλοι στη διαφθορά. Μα πως είναι δούλοι, αφού κάνουν ό,τι θέλουν; Κάνουν ό,τι θέλουν; Έτσι το παρουσιάζουν οι ίδιοι. Αλλά εμείς οι άνθρωποι έχουμε απίθανα πολλές ικανότητες αυταπάτης, και ικανότητες να διαστρεβλώνουμε τα πιο απίθανα πράγματα υπέρ μας. Δεν κάνουν ό,τι θέλουν. Κάνουν αυτό που τους υπαγορεύει η σάρκα τους, χωρίς να μπορούν να αντισταθούν. Είναι δούλοι στη διαφθορά. Γιατί τους ξεφεύγει μια αλήθεια. Πως από όντινα νικάταί τις, τούτου και δούλος γίνεται.

Αν λοιπόν, ανοίγω το στόμα μου και λέω ό,τι «μου ‘ρθει», δεν είμαι ελεύθερος. Είμαι νικημένος από το πάθος μου, και γι’ αυτό είμαι δούλος. Αν είμαι δεσμευμένος με κάποια ουσία δεν είμαι ελεύθερος, είμαι δούλος σ’ αυτή.

Ο Χριστός όμως υποσχέθηκε: Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι. Αν ο Χριστός με ελευθερώσει, τότε θα είμαι πραγματικά ελεύθερος, αληθινά ελεύθερος. Αν δεν είμαι, δύο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν. Είτε ο Χριστός έλεγε ψέματα, είτε εγώ κάνω κάτι λάθος. Και το λάθος μπορεί να είναι (1) είτε σε αυτά που έχω μάθει, στη διδασκαλία που έχω δεχτεί στα θέματα αυτά, (2) είτε στη ζωή μου. Δηλαδή πως έχω κάνει επιλογές αμαρτωλής συμπεριφοράς στο παρελθόν και τώρα βρίσκω τον εαυτό μου αιχμάλωτο. Έχω δηλαδή ενδώσει σε αμαρτία που έγινε συνήθεια και τώρα δεν μπορώ να ξεφύγω.

Ο Χριστός υποσχέθηκε ελευθερία. Είτε ο Χριστός είπε ψέματα, είτε εγώ είμαι λάθος. Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Η ελευθερία, δεν είναι «αναμαρτησία». Δεν μιλάμε για αυτό. Ο λόγος του Θεού γράφει στην Α΄ Ιωάννου 1:8-10, Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας. Εάν είπωμεν ότι δεν ημαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αυτόν, και ο λόγος αυτού δεν υπάρχει εν ημίν. 

Ο Χριστιανός, όντως αμαρτάνει. Ταυτόχρονα όμως, ελευθερώνεται. Μιλάμε για αύξηση, για αλλαγή, για μεταμόρφωση, αγιασμό. Και ναι, δεν μπορεί η συμπεριφορά μας στη γυναίκα μας, στον άντρα μας, στα παιδιά μας, στη δουλειά, οι συνήθειές μας, να μην αγιάζονται. Δεν είναι δυνατόν το ηθικό επίπεδο των χριστιανών να είναι το ίδιο με του κόσμου.

Ναι, δεν είμαστε αναμάρτητοι. Ακριβώς όμως, επειδή μέσα μας κατοικεί το Πνεύμα του Θεού που μας ελέγχει, γινόμαστε ακόμη πιο ευαίσθητοι στην αμαρτία. Και αυτός ο έλεγχος που ποτέ δεν σταματάει στο χριστιανό (ο χριστιανός ζει σε διαρκή μετάνοια στη ζωή του) τον κάνει σε σύγκριση με τον κόσμο χωρίς Χριστό να ζει ζωή άγια, παρόλο που ο ίδιος συνεχίζει να βλέπει την αμαρτία μέσα του. Βλέπουμε πράγματα που δεν βλέπαμε πριν. Όταν ο Παύλος λέει «εγώ είμαι ο πρώτος των αμαρτωλών» (Α΄ Τιμ.α:15) δεν εννοεί ότι αμαρτάνει περισσότερο από όλους τους άλλους. Αλλά πως έχει προχωρήσει στον αγιασμό και αυτό το περπάτημα του έχει δείξει πράγματα που πριν δεν τα έβλεπε, στην ψυχή του βαθιά μέσα και στο χαρακτήρα αμαρτίες που ο κόσμος ίσως τις θεωρεί «ψιλά γράμματα», όμως ξέρει ο ίδιος ότι είναι αμαρτία. Και επειδή έχει δει την αγιότητα και την ομορφιά του Θεού, θαυμάζει τη χάρη του Θεού.

Γαλάτες ε:16, Λέγω λοιπόν, Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Υπάρχει δυνατότητα ελευθερίας. Μπορώ να έχω τη δύναμη να μην εκπληρώνω την επιθυμία της σάρκας.

Στη Ρωμ.η:12-13 γράφει, Άρα λοιπόν, αδελφοί, είμεθα χρεώσται ουχί εις την σάρκα, ώστε να ζώμεν κατά σάρκα· διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε· αλλ' εάν δια του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει. Δεν χρωστάμε τίποτα στη σάρκα. Μπορώ να θανατώνω τις πράξεις του σώματος και να ζω.

Παντού όπου και αν κοιτάξουμε, στα ευαγγέλια και στις επιστολές, ο Θεός υπόσχεται ελευθερία από την αμαρτία, νίκη πάνω στην αμαρτία. Και καθώς νικάμε και «γλυκαινόμαστε» περισσότερο, γυμναζόμαστε πνευματικά και προχωρούμε.

Ο Χριστός υπόσχεται ελευθερία. Ο λόγος του Θεού υπόσχεται νίκη στην αμαρτία και τον πειρασμό. Αν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί εγώ δεν είμαι ελεύθερος, θα πει κάποιος. Που κάνω λάθος; Είναι το λάθος στη διδασκαλία που έχω, ή στη ζωή μου; Πιστεύω πως κυρίως - τολμώ να πω - στη ζωή σου. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να αρνηθεί πως ο Θεός μας υπόσχεται δύναμη Αγίου Πνεύματος. Όλοι, όμως, μπορούμε να δούμε τη ζωή μας και να βάλουμε το δάχτυλο μας, στους δικούς μας καθημερινούς μικροσυμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τι λέει ο λόγος του Θεού. Και με προσευχή να τα εφαρμόσουμε. Ο Θεός θέλει να ελευθερώσει τη ζωή μας. Τότε θα ζήσουμε ζωή που θα είναι φως και αλάτι στον κόσμο. Τότε θα εκλύσουμε τους ανθρώπους στο Χριστό. Τότε η μαρτυρία θα είναι ξεχείλισμα. Η υπακοή δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι βάρος, είναι προνόμιο, ευλογία, απόλαυση.

Καθώς λοιπόν, προσπαθούμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους σειρά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας, κάτι ακόμη. Γιατί ο Θεός επιτρέπει να πειραζόμαστε; Γιατί να επιτρέπει να πέσουμε σε αυτό το φαύλο κύκλο της αμαρτίας, ενοχής, συγνώμης, και πάλι αμαρτία, ενοχή συγνώμη πάλι και πάλι και πάλι; Γιατί να επιτρέπει τον οποιοδήποτε πειρασμό; Την οποιαδήποτε δοκιμασία πίστης;

Σε όλους μας έχουν ανέβει ερωτήματα. Γιατί ο Θεός το επιτρέπει; Γιατί δεν περιορίζει το Σατανά; Γιατί δεν εξαφανίζει το κακό; Ή ακόμη γιατί δεν έρχεται σαν αναισθησιολόγος να κοιμίσει μέσα μας τα πάθη αυτά; Δεν μπορούσε ο Θεός να φυλάξει το Δαβίδ να μη δει τη Βηθσαβεέ; Δεν μπορούσε να μην επιτρέψει στον Άχαν να βρει την Βαβυλωνιακή στολή; Δεν μπορούσε να κάνει κάτι ώστε ο Ανανίας και η Σαπφείρα να μην μπουν στον πειρασμό; Με αυτές τις ερωτήσεις όμως, αποποιούμαστε εμείς των ευθυνών μας. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, αλλά όταν σκεφτόμαστε έτσι λέμε στο Θεό, γιατί με αφήνεις να έχω επιλογές;

Ο Θεός δεν υπόσχεται πως δεν θα έρθει ο πειρασμός. Από την άλλη ο Θεός δεν πειράζει κανέναν μας. Ιάκ.α:13-15 Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει.Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.

Η αιτία του πειρασμού είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Οι δικές μας επιθυμίες που μας οδηγούν να κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε γιατί δεν αντιστεκόμαστε. Μας παρασύρουν, μας δελεάζουν και όταν εκτελεστούν φέρνουν το θάνατο.

Η ερώτηση, όμως παραμένει: Γιατί τόσο σκληρή η μάχη; Γιατί τόσοι πολλοί πειρασμοί; Υπάρχουν εδάφια που μας δίνουν φως στις ερωτήσεις αυτές και θα ξεκινήσουμε από την επιστολή Ιακώβου α:2-3, Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς,γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.

Ένας λόγος λοιπόν για τον οποίο έρχονται οι πειρασμοί, και μάλιστα ο λόγος αυτός πρέπει να μας δίνει χαρά όταν πειραζόμαστε, είναι πως μέσα από τη δοκιμασία της πίστης αποκτάμε υπομονή και με την υπομονή γινόμαστε τέλειοι χωρίς να μας λείπει τίποτε. Με άλλα λόγια, μου λέει ο Θεός: Όλα αυτά που γίνονται και βάζουν σε δοκιμασία την πίστη σου, δεν γίνονται χωρίς λόγο. Δοκιμάζω την πίστη σου για να σε κάνω τέλειο. Σε κάνω άνθρωπο υπομονετικό από τον οποίο δεν θα λείπει κάτι.

Τι είναι αυτή η τελειότητα; Ο πειρασμός είναι ένας μεγεθυντικός φακός που δείχνει ποιοι είμαστε πραγματικά. Αν αυτά που λέμε ότι τα πιστεύουμε, τα πιστεύουμε αληθινά ή όχι. Είναι ένα τεστ χαρακτήρα.  Όταν ο λαός Ισραήλ γύριζε μέσα στην έρημο, ο Θεός επέτρεψε να πεινάσουν και να διψάσουν. Κάποια στιγμή έμειναν χωρίς νερό για 3 μέρες. Απογοητεύτηκαν από το ταξίδι τους. Έχασαν την υπομονή τους με το Μωυσή που αργούσε να κατέβει. Άρχισαν τη γκρίνια. Στο Δευτερονόμιο όμως, ο Μωυσής σχολίασε γιατί συνέβηκε αυτό. Διαβάζουμε στο η:2, Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί.

Ο Θεός επέτρεψε να έχουν αυτούς τους πειρασμούς για να δοκιμαστεί η πίστη τους. Ο πειρασμός βγάζει στην επιφάνεια τον καλύτερο ή το χειρότερο χαρακτήρα μας. Οι Ισραηλίτες δεν είχαν συναίσθηση της επαναστατικότητάς τους ωσότου πείνασαν.  Φέρνει ο πειρασμός την αμαρτωλή μας φύση και τάση στην επιφάνεια. Μας δείχνει την αλήθεια για μας. Και αν νικήσουμε, ή αν μετανοήσουμε ειλικρινά εφόσον έχουμε αμαρτήσει μπορούμε να προχωρήσουμε.

Ακόμη, όμως, η ερώτηση παραμένει στο μυαλό μας. Γιατί όλα αυτά; Αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος, γιατί δεν τα απομακρύνει; Η απάντηση σχετίζεται με κάτι μεγαλύτερο: Ποιο είναι το θέλημα του Θεού για τη ζωή μας; Τι περιμένει ο Θεός από εμάς εδώ στη γη, όσο καιρό ζήσουμε;

Φοβάμαι πως στο θέμα αυτό, η σκέψη μας είναι μπερδεμένη. Και όσο περνάνε οι γενιές, μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος χωρίς Θεό θέλει να περνάει «καλά». Το να περνάω καλά σημαίνει να ζω χωρίς προβλήματα, ή με όσο το δυνατό λιγότερα, να απολαμβάνω την κάθε μέρα, να ζω για το τώρα γιατί το αύριο δεν το έχω. Να ικανοποιώ τις ανάγκες μου. Να μην ενοχλώ και να μην με ενοχλούν. Να ζήσω τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω πιο καλά. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε ένα καλύτερο κόσμο. Και προσέξτε, όλα αυτά έχουν – είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι – τον εαυτό μας στον κέντρο: «Θέλω να περάσω καλά».

Ο Θεός βλέπει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Διαφορετικά και πολύ πιο ένδοξα. Ο Θεός δεν είναι απλά στη ζωή μας η καλή νεράιδα.  Ο Θεός δεν υπάρχει για να μας εξυπηρετεί. Εμείς υπάρχουμε για να Τον λατρεύουμε. Εμείς πλαστήκαμε για Εκείνον, για τη δική Του δόξα.

Το θέλημά Του λοιπόν, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να περνάμε καλά. Και αν το καταλάβουμε και το δεχτούμε στη ζωή μας, θα λυθούν πολλές απορίες, και ίσως πικρίες με το Θεό. Το θέλημα του Θεού για μας εδώ στη γη είναι: Να γίνουμε σαν το Χριστό. Να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας.

Γαλ.δ:19, Τεκνία μου, δια τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν.

Ρωμ.η:29, διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού.

Εφες.δ:13: εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

δ:15, αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός.

Το θέλημα του Θεού για τη ζωή μου, είναι να γίνομαι σαν το Χριστό. Να μάθω να σκέφτομαι όπως Εκείνος, να μιλάω, να ονειρεύομαι, να διαλέγω, να υπηρετώ, να «περνάω καλά» όπως Εκείνος περνούσε καλά: δίνοντας παρά παίρνοντας.

Και επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού, επειδή αυτό σημαίνει να είμαι τέλειος και να μην μου λείπει τίποτα, γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει, ό,τι επιτρέπει. Είναι στη δική Του δικαιοδοσία το πως θα χειριστεί τη ζωή μου. Εκείνος ξέρει πόσους πειρασμούς αντέχω και υπόσχεται πως δεν θα πειραχτώ πάνω από τη δύναμή μου.

Υπάρχει απελευθέρωση από τη δύναμη της επαναλαμβανόμενης αμαρτίας; 

Μπορώ να ελευθερωθώ από αυτές τις αμαρτωλές συνήθειες που με αιχμαλωτίζουν; Ο λόγος του Θεού λέει ΝΑΙ. Ο Χριστός ήρθε να με ελευθερώσει από την κατάρα της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της. Δεν με σώζει μόνο για τον ουρανό. Με σώζει για το «σήμερα». Με σώζει από τη σάρκα μου, από την περηφάνια, τον εγωισμό μου, την πλεονεξία μου, την τάση να υποτιμώ τους άλλους για να φαίνομαι εγώ, από τη ζήλια, την πικρία, τα νεύρα.

Θέλεις να είσαι ελεύθερος; Ο Χριστός λέει πως είναι δικαίωμά σου να είναι ελεύθερος! Εκείνος στο χάρισε πάνω στο σταυρό. Μας χαρίζει το δικαίωμα να ζούμε ελεύθεροι από τον εαυτό μας. Και θέλει να μας κάνει τόσο ελεύθερους όσο ήταν και ο ίδιος. Εσύ το θέλεις; Αυτό είναι το ερώτημα. Θέλεις αυτή την ελευθερία; Θέλεις την απόλαυση του μεγαλείου και της παρουσίας του Θεού; Χάσε τη ζωή σου για το Χριστό, γιατί τότε θα τη βρεις πραγματικά!

Η ευλογία είναι πάντα το αποτέλεσμα της υπακοής.

Ιακ.α:25, Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.

Ο Θανάσης ήταν ένας άνθρωπος με εκρηκτικό χαρακτήρα. Κοφτερά λόγια έβγαιναν από το στόμα του. Όταν το άνοιγε το στόμα του και φώναζε στη γυναίκα του, κάθε φορά της κατέστρεφε ένα κομμάτι της αυτοεκτίμησής της, αλλά και της τρυφερότητας που η ίδια έτρεφε προς τον Θανάση. Τα παιδιά του τα μάλωνε υπερβολικά αυστηρά. Ήταν χριστιανός, άνθρωπος αναγεννημένος και με προσφορά στην  Εκκλησία. Επειδή ήταν χριστιανός ήξερε πως η συμπεριφορά του ήταν άδικη στην οικογένειά του. Πολλές φορές είχε αποφασίσει να αλλάξει. Κάθε φορά όμως, η απόφασή του κρατούσε λίγες μέρες, και μετά έκανε πάλι τα ίδια. Μια μέρα μετά από ένα δυνατό καυγά με τη γυναίκα του, χτύπησε τη γροθιά του δυνατά στον τοίχο. Ταπεινωμένος και γεμάτος ενοχές ζήτησε από το Θεό να τον ελευθερώσει από τα νεύρα του. Η υπόσχεσή που έδωσε στον εαυτό του δεν τον βοήθησε. Ούτε και η προσευχή του. Λίγους μήνες μετά  παράτησε την προσπάθεια να αλλάξει λέγοντας, ‘δεν μπορώ άλλο, αυτός είμαι.’

Η Σταυρούλα, είχε πάρει πολλές φορές την απόφαση να συγχωρέσει τη μητέρα της. Η παραβολή του άδικου δούλου, όσες φορές τη διάβαζε... ελεγχόταν. Χρόνια δεν ήθελε να τη συγχωρέσει. Κάποιες φορές προσπάθησε. Μάλιστα είχε πειστεί κάνα δύο φορές ότι τα είχε καταφέρει. Ειδικά την τελευταία φορά που βρέθηκε με τα παιδιά στο σπίτι της μητέρας της, και η μητέρα της, της είχε πει μια φορά ακόμη, πόσο λυπόταν που την είχε πληγώσει. Κάθε φορά όμως, την ώρα που έπεφτε να κοιμηθεί, θυμόταν το περιστατικό εκείνο, φούντωνε μέσα της και χωρίς να μπορεί να το ελέγξει η πικρία γέμιζε την καρδιά της και δεν ήθελε ούτε να την ξαναδεί. Προσευχόταν για αυτό, αλλά τίποτα.

Ο Μιχάλης είχε πρόβλημα με το Ίντερνετ. Είχε εθιστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε να σταματήσει. Πήγαινε σε μέρη που δεν έπρεπε. Κάθε φορά ζητούσε συγνώμη και μετά από λίγες μέρες, πάλι τα ίδια. Δεν υ-υπήρχε περίπτωση να το πει σε κανέναν, φυσικά γιατί ...ντρέπονταν. Προσευχόταν όμως, και ήθελε να σταματήσει. Κάποιες φορές για διαστήματα τα κατάφερνε. Και μετά κάτι γινόταν και πισωγύριζε.

Τι πήγε λάθος με αυτούς τους ανθρώπους; Είναι χριστιανοί, και προσεύχονται για να ελευθερωθούν. Να ελευθερωθούν από την επαναλαμβανόμενη αμαρτία που τους βασανίζει. Και όλοι τους καταλήγουν στο να απογοητεύονται περισσότερο από ότι όταν ξεκίνησαν. Η εύκολη απάντηση είναι, «δεν ήταν ειλικρινείς. Αν εννοούσαν τα λόγια της προσευχής τους, αν υπήρχε πραγματική μετάνοια, ο Θεός θα τους είχε βοηθήσει». Προσωπικά πιστεύω πως είμαστε ειλικρινείς όταν προσευχόμαστε. Είμαστε ειλικρινείς όταν κλαίμε στο Θεό μπροστά και Του ζητάμε να μας αλλάξει. Προφανώς όμως, η ειλικρίνεια δεν είναι αρκετή ώστε να εγγυάται την απελευθέρωσή μας.

Ας θυμόμαστε δύο πράγματα: 

Πρώτο, ο λόγος του Θεού υπόσχεται ελευθερία. Ο Χριστός υποσχέθηκε άφθονη ζωή. Και αυτή η άφθονη ζωή περιλαμβάνει την απελευθέρωση από την κατάρα της αμαρτίας, από την ενοχή μας. Περιλαμβάνει την συγχώρεση των αμαρτιών μας και τη δικαίωσή μας. Αλλά περιλαμβάνει και την ελευθερία από τη δύναμη της αμαρτίας στη ζωή μας. Σαφώς και είναι αλήθεια πως όλοι μας βρίσκουμε τον εαυτό μας να παλεύει με την αμαρτία. Βρίσκουμε αληθινά τα λόγια που διαβάσαμε στη Γαλ.ε:17, Η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε. 

Ο λόγος του Θεού όμως δεν σταματάει εκεί. Περιγράφει την πάλη αυτή σαν ένα καθημερινό αγώνα. Υπόσχεται όμως δύναμη για ελευθερία. Στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο στη Γαλ.ε:16 γράφει, Λέγω λοιπόν, Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Δεν μας αφήνει ο λόγος του Θεού χωρίς υποσχέσεις για δύναμη και ελευθερία.

Ρωμ.ζ:15: εκείνο το οποίον θέλω τούτο δεν πράττω, αλλ' εκείνο το ο-ποίον μισώ τούτο πράττω. Πάλι δεν σταματάει στη διαπίστωση. Στο κε-φάλαιο η:2 συνεχίζει: Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.

Υπάρχει ελευθερία στο Χριστό. Υπάρχει ελευθερία από τη δύναμη της αμαρτίας που κάνει τα λόγια μας να τσακίζουν κόκαλα. Υπάρχει ελευθερία από τη δύναμη της αμαρτίας μας στα μάτια μας που πηγαίνουν όπου οι αμαρτωλές επιθυμίες τους λένε. Υπάρχει ελευθερία  από τις αμαρτωλές σκέψεις για το άλλο φύλο, για τον αδελφό μας, από τις αμαρτωλές σκέψεις της πλεονεξίας, και της ζήλιας και της απάθειας σε ότι συμβαίνει γύρω μας. Μπορείς και μπορώ με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να είμαστε ελεύθεροι και να γινόμαστε καθώς περνάει ο καιρός ακόμη πιο ελεύθεροι. Και με την ελευθερία μας αυτή να γινόμαστε φως και αλάτι στον κόσμο.

Το δεύτερο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως όλα αυτά γίνονται γιατί ο Θεός έχει ένα πραγματικά καταπληκτικό σχέδιο για τη ζωή μας: να μας κάνει σαν το Χριστό. Όχι απλά να περνάμε καλά, αλλά να γινόμαστε άγιοι σαν τον Κύριό μας. Ο σκοπός του Θεού είναι να μάθουμε να ζούμε όπως ο Χριστός, να σκεφτόμαστε, να μιλάμε να αντιδρούμε να σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους όπως Εκείνος. Αυτός είναι ο σκοπός του Θεού και αυτή είναι η δική μας δόξα.

Πρέπει όμως, ν’ αποφασίσουμε ο καθένας μας μέσα του, αν θέλουμε αυτό που θέλει ο Θεός. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Θέλεις να ζήσεις ελεύθερος από τον εαυτό σου; Ή μήπως είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου; Αν είσαι, τότε δεν έχεις ανάγκη γιατρού, το κήρυγμα αυτό δεν σε αφορά. Αν όμως, μέσα σου, το Άγιο Πνεύμα εργάζεται και θέλεις να προχωρήσεις πνευματικά και σε ελέγχει, τότε άκου τι λέει ο λόγος του Θεού.

Ο Θεός θέλει να ζήσεις τη ζωή που υποσχέθηκε ο Χριστός. Μια ζωή ένδοξη, ελεύθερη, μια ζωή πιο μπροστά από την εποχή της. Μια ζωή που δεν περιορίζεται στο σήμερα, αλλά απολαμβάνει το σήμερα όσο δεν φαντάζεσαι γιατί θα ζεις για το σκοπό που πλάστηκες: να έχεις κοινωνία με το Θεό. Μια ζωή που απολαμβάνει το σήμερα ελεύθερη, και ζει για το αύριο. Μια ζωή που είναι μεγαλύτερη από τον εαυτό μας, γιατί ζούμε για τους άλλους και για το Θεό. Μια ζωή που θα θησαυρίζεις όχι εδώ στη γη, αλλά στον ουρανό.

Μπορεί ο Θεός να αλλάξει τους ανθρώπους; Ναι μπορεί! Μπορεί να αλλάξει εμένα που έχω απογοητευτεί και πιστεύω πως δεν αλλάζω με τίποτα; Μπορεί! Μας αλλάζει όμως, με τους δικούς Του όρους, όχι με τους δικούς μας. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις αρχές που πρέπει να τις δεχτούμε, μέσα από το λόγο του Θεού, για να αρχίσουμε να κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Πρώτη προϋπόθεση: ο Θεός είναι αγαθός

Η πρώτη προϋπόθεση είναι πως πρέπει να πιστεύεις πως ο Θεός είναι αγαθός! Να είσαι πεπεισμένος πως ο Θεός είναι καλός. Τι θα πει αυτό, ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Εξαιτίας του κακού που υπάρχει στον κόσμο, αυτό το δόγμα της αγαθότητας του Θεού, είναι από τα πιο δύσκολα να δεχτεί κάποιος. Αν δεν αποδεχτούμε πως ο Θεός είναι καλός και δεν κάνει λάθη, τότε η αύξησή μας θα παραλύσει.

Σκεφτείτε τι έκανε ο Σατανάς στον κήπο της Εδέμ. Η κίνησή του ήταν να κάνει την Εύα να αμφισβητήσει το χαρακτήρα του Θεού. Και συγκεκριμένα να την κάνει να αμφιβάλει για την αγαθότητά του Θεού: Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν (Γέν.γ:4-5).

Ο Σατανάς είπε ψέματα για το χαρακτήρα του Θεού. Της είπε πως ο Θεός σε εμποδίζει γιατί δεν θέλει να ζήσεις όλα όσα μπορείς να ζήσεις και υπάρχουν γύρω σου. Σε κοροϊδεύει. Δεν θέλει να ανοίξουν τα μάτια σου. Η Εύα το πίστεψε. Το ίδιο το πιστεύουμε συχνά κι εμείς σήμερα. Γι’ αυτό άλλωστε και αμαρτάνουμε. Αν δεν το πιστεύαμε δεν θα αμαρτάναμε. Πιστεύουμε πως υπάρχουν πράγματα που αν τα χάσουμε θα είμαστε χαμένοι. Άρα λοιπόν, ο Θεός που μας περιορίζει και μας λέει όχι, δεν είναι και τόσο καλός.

Ο θυμός που αναπτύσσεται μέσα μας για αυτά που μας συμβαίνουν, για τις περιστάσεις μας, και η επανάστασή μας ενάντια στο θέλημα του Θεού πηγάζουν από την έλλειψη βεβαιότητας μέσα μας πως ο Θεός τον οποίο λατρεύουμε είναι πράγματι «Πανάγαθος».

Η κοπέλα ρωτάει: Πως μπορεί ο Θεός να είναι καλός και να μην βρίσκω κάποιον να παντρευτώ;

Ο νεαρός αναρωτιέται: γιατί ο Θεός να περιορίζει τις απολαύσεις μου; Όταν πεινάω τρώω, όταν διψάω πίνω. Γιατί να μην μπορώ να έχω και εγώ όποια θέλω, αφού αυτό το πράγμα υπάρχει μέσα μου;

Ο επαγγελματίας που είναι οικογενειάρχης ρωτάει: Γιατί ο Θεός, που ξέρει ότι έχω παιδιά και υποχρεώσεις, δεν μου δίνει μια καλύτερη δουλειά; Δεν ξέρει ότι το αφεντικό μου με αδικεί στα μεροκάματα; Να γιατί πίνω λοιπόν! Ο Θεός φταίει. Ή να γιατί και εγώ δεν κόβω πάντα αποδείξεις. Γιατί δεν έχω να ζήσω. Και σεις τι μου λέτε τώρα για αμαρτία επαναλαμβανόμενη. Αν ο Θεός είναι καλός και παντοδύναμος, δεν τα βλέπει αυτά;

Αμφιβάλουμε την καλοσύνη του Θεού. Γιατί να μην κάνω αυτό που εγώ αισθάνομαι ότι είναι σωστό; Αν αμφιβάλεις για την καλοσύνη του Θεού, για την αγαθότητα του Θεού, τότε θα φοβάσαι πως θα επιτρέψει περιστάσεις στη ζωή σου που δεν θα είναι οι καλύτερες για σένα. Αν αμφισβητείς αν ο Θεός σε αγαπάει και ξέρει το τέλειο για τη ζωή σου, τότε θα φοβάσαι για το τι θα φέρει στο μέλλον σου.

Αν κοιτάξουμε μέσα μας και ψάξουμε να βρούμε γιατί δεν εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες μας, θα βρούμε την αμφιβολία για το αν ο Θεός είναι πράγματι καλός δίκαιος, αγαθός μαζί μας. Δεν εμπιστευόμαστε ότι θα κάνει το καλύτερο για μας, πιστεύουμε ότι η δική μας επιλογή είναι η καλύτερη.

Ας επιστρέψουμε πίσω στην ιστορία του κήπου της Εδέμ. Ο Σατανάς χρησιμοποίησε έξυπνα τον ένα περιορισμό που ο Θεός είχε βάλει για να τυφλώσει την Εύα σε όλες τις άλλες ευλογίες του Θεού. Δεν πήγε να της πει, «Για κοίτα, όλος αυτός ο κήπος είναι δικός σας, είναι για σας! Από όλα αυτά μπορείτε και τρώτε. Απολαμβάνετε τη δημιουργία, χαίρεστε ο ένας τον άλλον. Ζείτε με το Θεό.» Δεν της είπε τίποτα τέτοιο. Αντίθετα της είπε, πως υπάρχει ένα δέντρο από το οποίο δεν μπορείς να φας. Και της μεγάλωσε τόσο αυτή την απαγόρευση, που την τύφλωσε ώστε να μη βλέπει τη γενναιοδωρία του Θεού στη ζωή τους.

Το ίδιο και σήμερα. Θα προσπαθήσει να μας πείσει πως αυτός ο πειρασμός, αυτή η δοκιμασία αποδεικνύει πως ο Θεός δεν είναι τόσο καλός. Και πρέπει εσύ να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και να ζήσεις!

Αν θέλεις ν’ αρχίσεις να ζεις τη ζωή της νίκης από την αμαρτία σου, πρέπει να είσαι 100%  πεπεισμένος πως ο Θεός είναι καλός και θέλει το καλύτερο για σένα. Γιατί αν δεν πειστείς γι’ αυτό δεν θα θέλεις να αλλάξεις. Θα είσαι πεπεισμένος ότι ο Θεός θέλει να σε κλέψει, όχι να σε πλουτίσει. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε, συχνά δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε αυτές τις αμαρτίες μας, γιατί τις αγαπάμε, μας αρέσουν, μας δίνουν ένα μέτρο ικανοποίησης και μας κάνουν να πιστέψουμε πως ο Θεός δεν ξέρει τόσο καλά που λέει όχι σε αυτό και σε κείνο και στο άλλο. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε γιατί αμφιβάλλουμε για την αγαθότητα του Θεού.

Αναρίθμητοι άνθρωποι που εκκλησιάζονται αντιστέκονται και δεν αφιερώνονται στο Θεό, επειδή φοβούνται το τι μπορεί να τους ζητήσει. Μπορεί, σκέφτονται, ο Θεός να τους ζητήσει αυτό που τρέμουν: να εγκαταλείψουν τη σχέση τους που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, να δώσουν από τα χρήματά τους, να βγουν από την ησυχία τους, να αλλάξουν τη ζωή τους. Όταν αμφιβάλλουμε για την καλοσύνη του Θεού αγκαλιάζουμε πιο σφιχτά την αμαρτία μας. Κάποιες φορές αισθανόμαστε πως ίσως πρέπει να την αφήσουμε αλλά και τότε καταλήγουμε πως το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός θέλει να μας κλέψει; Είναι αλήθεια ότι ο Θεός θέλει να χάσουμε τις χαρές της ζωής και να ζήσουμε στη μιζέρια με την μακρινή (ιδιαίτερα για τους νέους) ελπίδα της αιώνιας ζωής, για την οποία, ε, δεν ξέρουμε και πολλά, οπότε το τώρα μετράει; Είναι ο Θεός ο κακός και ο Σατανάς ο καλός; Ο Ιησούς διακήρυξε: Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία (Ιωάν.ι:10).

Αν πιστέψω ότι ο δικός μου δρόμος είναι καλύτερος από του Θεού, τότε ταυτίζομαι με την Εύα στον Κήπο της Εδέμ και διαλέγω να πιστεύω το ψέμα του Σατανά. Ανεξάρτητα από το πόσα υπόσχεται ο Σατανάς, και δίνει αρκετά από αυτά που υπόσχεται, το τέλος είναι η καταστροφή: Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση. Ο σκοπός του είναι η καταστροφή μας. Είναι ψεύτης και ανθρωποκτόνος από την αρχή.

Αν λοιπόν, πειστούμε ότι ο Θεός είναι πράγματι καλός και αγαθός, τότε δύο είναι τα αποτελέσματα. Πρώτο, θα Τον εμπιστευθώ χωρίς να φοβάμαι. Δεύτερο, θα αρχίσω να ξεδιψώ αληθινά.

Εμείς οι άνθρωποι, διαλέγουμε την αμαρτία και την απόλαυση που αυτή χαρίζει, γιατί χαρίζει απόλαυση, επειδή ικανοποιούμαστε πολύ εύκολα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ικανοποιούμαστε δύσκολα γι αυτό και δυσπιστούμε στο Θεό. Το αντίθετο, όμως, συμβαίνει. Ενώ ξέρουμε πως ο Θεός είναι άπειρος, ατελείωτος στη δόξα, στην ομορφιά, στη δύναμη, στο να γεμίσει τη ζωή μας, δεν πηγαίνουμε σ’ Αυτόν. Το περί-γραψε ο Ιερεμίας με τα εξής λόγια: Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ (Ιερ.β:13). Αντί να πάμε να ξεδιψάσουμε στην πηγή των ζωντανών νερών, σκάβουμε λάκκους, που έχουν χαλάσει και δεν μπορούν να κρατήσουν νερό και πάμε εκεί στα λασπόνερα να ξεδιψάσουμε.

Μη φοβάσαι το Θεό. Σε αγαπάει, πιο πολύ από ό,τι αγαπάς εσύ τον εαυτό Σου. Ξέρει πιο καλά από εσένα τι χρειάζεσαι. Μην αφήνεις το Σατανά να σου κρύβει το τέλος που ετοιμάζει για σένα: πόνο, καταστροφή, θάνατο. Ο Θεός είναι αγαθός. Πίστεψέ το.

Η δεύτερη αρχή την οποία πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι εμείς προσωπικά, ο καθένας μας φέρουμε την πλήρη ευθύνη για τις πράξεις μας, εμείς και κανένας άλλος. Τα παιδιά έχουν μια φοβερή ικανότητα να ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους. Το κάνουν σχεδόν αυτόματα. Εφευρίσκουν λόγους για τους οποίους δεν φταίνε γι’ αυτό που έκαναν με τέτοια ταχύτητα και ευρηματικότητα που σε αφήνει κατάπληκτο.

Και αυτό ξεκίνησε στον Κήπο της Εδέμ. Ρώτησε ο Θεός τον Αδάμ, Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε να μη φάγης; (Γέν.γ:11). Η ερώτηση τέθηκε ευθέως και θα περίμενε κάποιος μια απάντηση «ναι ή όχι». Ο Αδάμ όμως, απάντησε, Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ' εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον (Γέν.γ:12).

Αντί να αναλάβει την ευθύνη του, ο Θεός δεν τον ρώτησε γιατί έφαγε, τον ρώτησε αν έφαγε, αν το έκανε. Αντί λοιπόν, να αναλάβει την ευθύνη του είπε στο Θεό, «Εσύ φταις». Την ευθύνη λοιπόν, την είχαν ο Θεός και η Εύα για την επιλογή του Αδάμ.

Προσέξτε τη λογική. Ο Θεός έπλασε τη γυναίκα, η γυναίκα έφαγε τον καρπό και μετά του το έδωσε. Πίστευε πως αν ο Θεός δεν είχε πλάσει τη γυναίκα, ή αν η Εύα δεν είχε φάει, ο ίδιος δεν θα είχε αμαρτήσει. Επομένως ήταν αθώος.

Την ίδια λογική ακολούθησε και η Εύα με το φίδι. Το φίδι βέβαια δεν είχε δικαιολογία να προφέρει.

Τελικά ήταν ο Θεός υπεύθυνος ή όχι; Ο Κυρίαρχος Θεός θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει ένα κήπο χωρίς το φίδι. Θα μπορούσε να τα είχε κάνει όλα διαφορετικά. Η αλήθεια όμως επίσης είναι πως ο Αδάμ και η Εύα έκαναν συνειδητά τις επιλογές τους.

Την ίδια λογική ακολουθούμε κι εμείς. Οι γονείς μου φταίνε που είμαι έτσι. Αν μου είχαν δώσει καλύτερο παράδειγμα, θα είχα φερθεί και εγώ αλλιώς. Η κοινωνία φταίει και η ζωή σήμερα που δεν μπορώ να αγιάσω. Τα οικονομικά μου, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Όλοι φταίνε εκτός από εμένα. Εκείνος φταίει που εγώ συμπεριφέρομαι έτσι.

Εμείς φταίμε αδελφοί. Όλα είναι δικές μας επιλογές και αποφάσεις. Και μέχρι να το παραδεχτούμε αυτό, δεν θα έρθει κάθαρση στη ζωή μας γιατί δεν θα έρθει ποτέ μετάνοια, αφού εμείς «δεν φταίμε».

Πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη μας απέναντι στο Θεό, στον εαυτό μας και στους γύρω μας, για τις πράξεις και τη συμπεριφορά μας. Ας σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι της αυταπάτης. Τότε μόνο ανοίγει ο δρόμος για την γνήσια μετάνοια η οποία είναι προϋπόθεση για τη συγχώρεση του Θεού.

Α΄ Ιωάν.α:9, Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δί-καιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.

Ο Θεός είναι πιστός, δίκαιος και μας συγχωρεί. Το κάνει όμως, μόνο όταν ομολογήσουμε την αμαρτία μας. Μόνο όταν παραδεχτούμε πως υπάρχει κάτι που σκεφτήκαμε, είπαμε, κάναμε και μπορούσαμε να μην το έχουμε σκεφτεί, πει ή κάνει.

Τρίτη αρχή: Πρέπει να πιστέψεις την υπόσχεση της Αγίας Γραφής ότι η ελευθερία είναι δυνατή. Όταν ξεκίνησε το κακό της αμαρτίας, στον κή-πο της Εδέμ, ο Θεός υποσχέθηκε: και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρ-ματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κε-ντήσει την πτέρναν αυτού (Γέν.γ:15). Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Χριστός θα νικήσει. Και επειδή ο Χριστός νίκησε, όλοι μας έχουμε την ίδια δυνατότητα να νικούμε.

Α΄ Ιωάν.ε:3-5, Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι. Διότι παν ο, τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις είναι ο νικών τον κόσμον ειμή ο πιστεύων ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;

Και όταν αισθάνεσαι να σε κυριεύουν οι πειρασμοί να θυμάσαι ότι ο Θεός έχει υποσχεθεί:

Α΄ Κορ.ι:13, Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.

Σ’ αυτό το εδάφιο, υπάρχουν δύο πράγματα που μας σπρώχνουν προς τη νίκη. Πρώτο, κανένας μας δεν μπορεί να πει πως ο δικός του πειρασμός και πρόβλημα είναι μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι πειρασμοί μας, είναι ίδιοι με όλων των ανθρώπων. Είμαστε σαν όλους τους άλλους. Αυτό σημαίνει το «ειμή ανθρώπινος». Δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι. Και άλλοι χριστιανοί έχουν παλέψει με τη σάρκα, τον κόσμο και το Σατανά στη ζωή τους.

Και ο Ιωσήφ πάλεψε με την κακία των αδελφών του, αλλά ποτέ δεν τους κατηγόρησε. Ο Μωυσής πάλεψε με την υπερηφάνεια. Ο προφήτης Ηλίας με την κατάθλιψη. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν περάσει από τη δική σου κατάσταση και έχουν ζήσει τη ζωή της νίκης με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Δεν είμαστε μόνοι μας. Μπορεί αυτή η αλήθεια πως και άλλοι έχουν περάσει από το δικό μας μονοπάτι να μας παρηγορήσει.

Δεύτερο, ο Θεός δεν περιμένει να κάνουμε πράγματα που δεν μπορούμε. Δεν μας το ζητάει. Περιμένει όμως να αντισταθούμε σύμφωνα με τη δύναμή μας. Γιατί υπόσχεται πως δεν θα πειραχτούμε παραπάνω από όσο αντέχουμε. Δεν μπορούμε να πούμε, ξέρω τι πρέπει να κάνω, αλλά δεν μπορώ. Μπορείς!!  Δεν είσαι έρμαιο του Σατανά. Είσαι στα χέρια του Θεού. Πέσε στα γόνατα και ζήτησε βοήθεια και έλεος. Προσευχήσου μαζί με άλλους. Ίσως να χρειάζεσαι και εσύ σαν τον Μωυσή όταν πολεμούσαν με τους Αμαληκίτες δύο ανθρώπους να σου κρατάνε τα χέρια να προσεύχεσαι.  Πάντως δεν είσαι μόνος ή μόνη σου.

Αν επιμένεις να λες «δεν μπορώ» τότε θέτεις σε αμφιβολία το χαρακτήρα του Θεού, την αλήθεια της Βίβλου. Γιατί αν υπάρχουν πειρασμοί που δεν μπορούμε να αντισταθούμε, τότε η Γραφή και ο Θεός λένε ψέματα.

Κανείς που δεν πιστεύει ότι μπορεί να νικήσει, δεν θα βγει ποτέ νικητής. Αν ξεκινάς τη μέρα σου πιστεύοντας ότι θα χάσεις, τότε θα χάσεις. Ο Χριστός, όμως, έχει  νικήσει για μας. Και αυτή η νίκη είναι διαθέσιμη! Πάντα υπάρχει διαφυγή και νίκη.

Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου. Πλύνόν με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός (Ψαλμ.να:1-3).

Τα λόγια αυτά είναι γνωστά σε όλους μας. Είναι από τον γνωστό σαν Ψαλμό της μετάνοιας του Δαβίδ, όταν ο προφήτης Νάθαν τον έλεγξε για τη συνεχόμενη κατάσταση αμαρτίας στην οποία ζούσε με τη Βηθσαβεέ. Ακούστε τι ζητάει από το Θεό: Ελέησέ με, εξάλειψε τις ανομίες μου, πλύνε με, καθάρισέ με.

Ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν μέσα μας παραπάνω ενοχές. Δεν ερχόμαστε εδώ για να ξανακούσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Αυτό το ξέρουμε. Ο σκοπός είναι να πειστούμε από το λόγο του Θεού πως χάρη στο Χριστό, μπορούμε να ζούμε όλο και περισσότερο ελεύθεροι. Η ελευθερία από το να πράττουμε την αμαρτία είναι δικαίωμά μας. Ένα δικαίωμα που το κέρδισε για χάρη μας, ο Ιησούς στο σταυρό.

Χάρη στο Χριστό μπορώ να είμαι και να γίνομαι όλο και περισσότερο ελεύθερος από το θυμό μου, το άγχος μου, την πικρία μου, τον εγωισμό μου, την πλεονεξία μου, τις πονηρές μου επιθυμίες, τους φόβους μου. Ο Χριστός υπόσχεται άφθονη ζωή και η άφθονη αυτή ζωή είναι η συγχώρεση των αμαρτιών μου, η δικαίωση εν Χριστώ, αλλά και η δυνατότητα να ζω ελεύθερος από τη δύναμη της αμαρτίας.

Όλοι γύρω μας θέλουν να πάρουν από εμάς, γυρεύουν κάτι να τους δώσουμε. Οι εργοδότες, οι εργαζόμενοι, οι φίλοι, οι σύζυγοι. Αυτός που ξεκάθαρα απόλυτα, 100% θέλει να μας δώσει είναι ο Χριστός. Θέλει να μας δώσει αυτό που βαθιά μέσα μας επιθυμούμε όλοι μας.

Και πού ξέρει ο Θεός τι θέλω εγώ; Θα πει κάποιος. Ο Θεός ξέρει ότι θέλεις να «ζήσεις». Θέλεις να απολαύσεις τη ζωή. Δεν συγκρίνεται καν όμως αυτό που εμείς έχουμε στο νου μας όταν λέμε «ζωή» και «απόλαυση» με αυτό που ο Θεός θέλει και έχει να προσφέρει. Μ’ αυτή την έννοια, πρέπει να πούμε, «Κύριε, πες μου Εσύ, τι έχω ανάγκη».

Αλήθεια τι λέει ο Θεός πως έχουμε ανάγκη; Έχουμε ανάγκη πάνω από όλα για συγχώρεση. Έχουμε ανάγκη κάποιος να τακτοποιήσει το παρελθόν μας, να σηκώσει από πάνω μας το βάρος της ενοχής. Έχουμε ανάγκη να συμφιλιωθούμε με το Θεό. Αυτή η ανάγκη υπάρχει για όλους τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν το Θεό, που δεν έχουν αναγεννηθεί. Αλλά και για μας που λέμε ότι έχουμε ήδη κάνει αυτό το βήμα της πίστης.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος, από την ενοχή. Το να νοιώθω ένοχος για τις πράξεις μου, τις αμαρτίες μου, τις λάθος επιλογές μου και να μην μπορώ να πετάξω αυτή την ενοχή από πάνω μου. Με κάνει να νοιώθω μίζερος, ανάξιος, άχρηστος χριστιανός, ηττοπαθής, ανίκανος να κάνω και να προσφέρω οτιδήποτε.

Μαζί με την ελευθερία από την ενοχή του παρελθόντος, ο Θεός μας χαρίζει την ειρήνη Του, που ξεπερνάει το ανθρώπινο λογικό. Ας ακούσουμε μερικές από τις υποσχέσεις Του:

Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά (Ιωάν. ιδ:27).

Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη. Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού (Ιωάν. ζ:37β-38).

Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής όστις έρχεται προς εμέ, δεν θέλει πεινάσει, και όστις πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε (Ιωάν.ς:35).

Αν θέλεις να έχεις ειρήνη - όχι όπως τη δίνει ο κόσμος - αν θέλεις πραγματικά να ξεδιψάσει η ψυχή σου, να χορτάσεις από ζωή, ο Χριστός θέλει να σου τα προσφέρει. Θέλει να ζούμε ελεύθεροι, ακόμη και από αυτά που εμείς νομίζουμε ότι δεν είναι φυλακές, αν και είναι.

Θα ασχοληθούμε τώρα με την ανάληψη των ευθυνών μας. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Τι πρέπει να κάνω για να δείξω πως αναγνωρίζω την ευθύνη μου, πως δηλαδή εγώ τελικά φταίω, δική μου επιλογή είναι η αμαρτία μου.

Υπάρχει μία και μόνη λέξη, που δείχνει το δρόμο για την ανάληψη της ευθύνης. Δείχνει την αρχή για τον τρόπο που έχει ο Χριστός να μας αλλάξει.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Μετάνοια είναι η αναγνώριση, η παραδοχή της αμαρτίας μας.  Μετάνοια είναι να συμφωνήσω με το Θεό πως ό,τι Αυτός θεωρεί αμαρτία και εγώ το θεωρώ αμαρτία και το «ομολογώ».

Α΄ Ιωάν.α:9: Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.

Ομολογώ σημαίνει πως λέω μαζί με το Θεό ότι η αμαρτία είναι αμαρτία. Παραδέχομαι ότι αυτό που έκανα ήταν λάθος και το ονομάζω.

Γιατί αν ποτέ δεν το παραδεχτώ, αν ποτέ δεν το ομολογήσω, δεν έχω ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό και δεν έχω μετανοήσει. Δεν έχει αλλάξει ο νους μου. Δεν έχω αρχίσει να σκέφτομαι αλλιώς.

Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι λέξεις ξεχασμένες σήμερα. Και αυτό φαίνεται από πολλά πράγματα. Φαίνεται από το πόσο εύκολα και με τι ελαφρότητα ζητάμε συγνώμη, αν ζητάμε συγνώμη, ο ένας από τον άλλον. Δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε το πόσο έχουμε πληγώσει ο ένας τον άλλο και με μεγάλη ελαφρότητα λέμε «συγνώμη» χωρίς να το εννοούμε. Έχουμε πιστέψει πως η χάρη του Θεού μας συγχωράει ό,τι και να κάνουμε. Έχουμε πιστέψει πως σιγουρέψαμε το μέλλον μας με την αναγέννησή και τώρα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Γιατί ο Θεός συγχωράει...

Νομίζουμε πως αυτό μας δίνει την άδεια να φερόμαστε στο Θεό και στους ανθρώπους χωρίς φόβο.

Θέλεις ν’ αρχίσεις να ζεις τη ζωή της ελευθερίας; Πρέπει να ξεκινήσεις τακτοποιώντας το παρελθόν με τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Η μετάνοια μας ταπεινώνει μπροστά στο Θεό. Αυτός μπορεί να είναι πιστός και δίκαιος και να συγχωράει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίζει από κάθε αδικία, αλλά δεν το κάνει αν δεν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας. Αμαρτία που δεν έχει ομολογηθεί δεν συγχωρείται. Η υπόσχεση για συγχώρεση εκ μέρους του Θεού έχει προϋπόθεση την ομολογία.

Τι είναι όμως η αληθινή μετάνοια; Για να υπάρχει ειλικρινής μετάνοια στη ζωή μου και να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι ζήτησα τουλάχιστον συγνώμη, πρέπει να θυμάμαι το εξής.

Μετάνοια είναι τρία πράγματα: (1) συντριβή στην καρδιά, (2) εξομολόγηση στα χείλια, και (3) διόρθωση στη ζωή.

Συντριβή ήταν αυτό που ένοιωσαν οι άνθρωποι όταν άκουσαν τον κήρυγμα του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής:

Αφού δε ήκουσαν ταύτα, ήλθεν εις κατάνυξιν η καρδία αυτών, και είπον προς τον Πέτρον και τους λοιπούς αποστόλους Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί; (Πράξ.β:37).

Συντριβή είναι αυτό που περιγράφει ο Δαβίδ: Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι. Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει (Ψαλμ.να:16-17).

Πως αποκτά όμως κάποιος μια τέτοια συντριμμένη καρδιά; Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να το κάνει. Το πρόβλημα όμως είναι πως το Άγιο Πνεύμα ελέγχει, αλλά συνηθίζουμε τόσο πολύ τον έλεγχο που στο τέλος δεν μας ενοχλεί καθόλου. Σκληραίνουμε, πωρώνεται η καρδιά και πράγματα που θα έπρεπε να μας ενοχλούν, δεν μας ενοχλούν πια.

Διαβάζουμε για τα έργα της σάρκας και μπορούμε να τα δούμε μόνο στους άλλους και ποτέ σ’ εμάς. Ακούμε τα κηρύγματα και σκεφτόμαστε που είναι ο τάδε ή η τάδε να τα ακούσει. Μιλάμε ακόμη για μετάνοια και εξομολόγηση, ζητάμε από το Θεό να μας συγχωρήσει, αλλά ποτέ δεν παραδεχόμαστε κανένα συγκεκριμένο λάθος μας.

Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που ζητήσαμε συγνώμη από το Θεό για κάτι συγκεκριμένο, για μια συμπεριφορά, για κάποια συνήθεια στα λόγια μας ή στη σκέψη μας ακόμη. Ή πότε ήταν η τελευταία φορά που ειλικρινά ζητήσαμε συγνώμη από κάποιον αδελφό μας; Χρησιμοποιούμε το λεξιλόγιο της Αγίας Γραφής αλλά χωρίς περιεχόμενο. Μισούμε την αμαρτία στη ζωή των άλλων, αλλά την αγαπάμε στη δική μας.

Έχουμε ξεχάσει τη συντριβή για την αμαρτία μας. Έχουμε ξεχάσει την αληθινή μετάνοια. Οι καρδιές μας σκληραίνουν.

Τι μπορεί να γίνει; Άρχισε με τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Και ό,τι βλέπεις εκεί πως είναι αμαρτωλό στη ζωή σου, άρχισε να το λες στο Θεό. Ακόμη και αν δεν το αισθάνεσαι. Πες Του, Ιησού αυτό σε λυπεί, και το ξέρω. Συγνώμη για την αμαρτία μου, και συγνώμη που δεν με ενοχλεί. Άλλαξε με. Συγχώρησε με». Ζήτησε Του να σε βοηθήσει να δεις όλη την ασχήμια της αμαρτίας μέσα σου. Ζήτησέ Του συντριβή. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της προσβολής στο Θεό, δεν θα ζητήσουμε συγνώμη.

Θέλεις να σε γεμίσει ο Θεός; Θέλεις να ζήσεις μέρες πνευματικής χαράς και απόλαυσης; Ο Θεός υπόσχεται:

Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων (Ησ.νζ:15).

Ο Θεός που κατοικεί στον ουρανό, στον άγιο Του τόπο, κατοικεί επίσης σε συντριμμένες καρδιές. Γιατί; Για να δώσει ζωή στο πνεύμα, στην καρδιά των ταπεινών. Θέλεις να μπεις στο δρόμο της ελευθερίας; Ζήτησέ Του να σε οδηγήσει σε ειλικρινή μετάνοια. Η αληθινή μετάνοια είναι στην καρδιά συντριβή.

Επίσης είναι στα χείλια εξομολόγηση. Όταν συντριβώ στο Θεό μπροστά, τα χείλια μου λένε την αμαρτία μου.

Ψαλμ.λβ:3-5, Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν. Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν. Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου.

Πρέπει να αναλάβω την ευθύνη μου και να πάω να ζητήσω συγνώμη. Αυτό έκανε ο Δαβίδ. Αυτό ζητούσε και ο νόμος του Μωυσή! Καθώς περιγράφονται διάφορες αμαρτίες στο κεφάλαιο 5 του Λευιτικού γράφει: Όταν λοιπόν είναι τις ένοχος εις εν εκ τούτων, θέλει εξομολογηθή κατά τι ημάρτησε (Λευιτ.ε:5).

Ο Ωσηέ λέει προς τους ιερείς, τους Λευίτες και τους άρχοντες του Ισραήλ: Δεν αφίνουσιν αυτούς αι πράξεις αυτών να επιστρέψωσιν εις τον Θεόν αυτών διότι το πνεύμα της πορνείας είναι εν μέσω αυτών και δεν εγνώρισαν τον Κύριον (Ωσηέ ε:4).

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; «Θέλω υπάγει, θέλω επιστρέψει εις τον τόπον μου, εωσού γνωρίσωσι το έγκλημα αυτών και ζητήσωσι το πρόσωπόν μου εν τη θλίψει αυτών θέλουσιν ορθρίσει προς εμέ» (Ωσηέ ε:15).

Η γνήσια μετάνοια φανερώνεται με συντριβή στην καρδιά, και με εξομολόγηση στα χείλια.

Τέλος φανερώνεται και με κάτι ακόμη. Με διόρθωση στη ζωή!

Παρ.κη:13, Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή.

Ο Θεός θέλει όταν του ζητήσουμε συγνώμη, να έχουμε μέσα στην καρδιά μας, επιθυμία να μην το ξανακάνουμε. Δεν σημαίνει πως αν ξαναπέσουμε στην ίδια αμαρτία, ο Θεός δεν μας συγχωρεί, αλλά πρέπει η στάση της καρδιάς μας, να είναι «μίσος» προς την αμαρτία. Ο φόβος του Κυρίου λέει στις Παροιμίες είναι να μισεί κάποιος το κακό. 

Δεν μπορώ σαν παιδί του Θεού να ζω όπως ζούσα πριν. Ο Θεός με άλλαξε. Τώρα ζω στο φως. Δεν ανήκω πια στο σκοτάδι. Πρέπει να περπατώ σαν παιδί της μέρας.

Εφες.ε:8, Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω περιπατείτε ως τέκνα φωτός.

Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κήρυττε, τον πλησίαζαν διάφοροι άνθρωποι. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι. Άνθρωποι της θρησκείας. Θυμάστε τι τους έλεγε;

Ιδών δε πολλούς εκ των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ερχομένους εις το βάπτισμα αυτού, είπε προς αυτούς Γεννήματα εχιδνών, τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής; Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μη φαντασθήτε να λέγητε καθ' εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ διότι σας λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ Κάμετε καρπούς άξιους της μετάνοιας σας (Ματθ.γ:7-9).

Όταν συντριβώ και ομολογήσω την αμαρτία μου η ζωή μου αλλάζει. Η μετάνοια δεν είναι μια συναισθηματική έξαρση σε μια φορτισμένη στιγμή. Η μετάνοια είναι αλλαγή ζωής.

Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον (Β΄ Κορ.ζ:10).

Θέλεις να ζεις ελεύθερος; Τακτοποίησε το παρελθόν σου. Πήγαινε στο Θεό και μην παίζεις πια με τη συγνώμη. Ακόμη και αν η αμαρτία σε ευχαριστεί, πάλι ζήτησε συγνώμη από το Θεό και γιατί σε ευχαριστεί και γιατί την πράττεις, και ζήτησέ Του συντριβή. Ζήτησέ Του να σε αλλάξει. Να μαλακώσει πάλι την καρδιά σου στην αλήθεια Του.

Μη προσπαθείς να ξεδιψάσεις με αυτά που σου προσφέρει ο Σατανάς. Θυμάσαι με τι μοιάζει; Το διαβάσαμε στον Ιερεμία β:13, Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ. 

• Όταν ο Δαβίδ έβλεπε την Βηθσαβεέ να κάνει μπάνιο, και αποφάσισε να κοιμηθεί μαζί της, έσκαβε ένα λάκκο και αντί να πάει στο Θεό, αποφάσισε να ξεδιψάσει από εκείνο το λάκκο.
• Το ίδιο έκαναν ο Αδάμ και η Εύα όταν πίστεψαν πως θα ήταν καλύτερα να φάνε τον καρπό.
• Λάκκο που δεν ξεδιψάει έσκαβε όλη της τη ζωή η γυναίκα στη Σαμάρεια που είχε 5 άντρες.
• Λάκκο με λασπόνερα και ο Ζακχαίος που εκμεταλλεύονταν όλους τους συμπατριώτες του, για να βγάλει ο ίδιος λεφτά. Πίστευε πως με λίγα περισσότερα θα ήταν χαρούμενος.
• Λάκκο για να ξεδιψάσει έσκαβε και η γυναίκα που την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει και την πήγαν στο Χριστό. Πίστευε πως αληθινή ζωή είναι αυτό που προσφέρει μια εφήμερη σχέση.
• Το ίδιο έκανε και ο Νικόδημος με τη θρησκεία Του και ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, και ο Παύλος, που ήταν ζηλωτής περισσότερο από όλους τους συνομήλικους του.

Τέτοιους λάκκους σκάβουν και οι άνθρωποι γύρω μας, που προσπαθούν να ξεδιψάσουν τη δίψα τους για ζωή. Και ξέρετε τι είναι πιο τραγικό από αυτό; Το ότι τα παιδιά του Θεού κάνουν συχνά το ίδιο αντί να είναι φως. Αντί να είμαστε το αλάτι της γης και να κάνουμε τον κόσμο να διψάει για το Χριστό, αφήνουμε την πηγή με τα ζωντανά νερά και πάμε κι εμείς στα λασπόνερα. 

Εσύ σήμερα τι θέλεις; Θέλεις το Χριστό; Αυτός σε αγαπάει, δεν πρόκειται να σε αδικήσει. Υπέφερε στο Σταυρό γιατί με αγαπάει και σε αγαπάει. Και θέλει να μας δώσει τη ζωή Του να τη ζούμε καθημερινά. Σήμερα σε καλεί σε μετάνοια, είτε για πρώτη φορά, είτε για πολλοστή. Έλα στο Χριστό. Ζήτησέ Του να σε συγχωρέσει. Μόνο Αυτός σε αγαπάει τέλεια. Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού (Ιωάν.ιε:13).

Ο Χριστός όταν άρχισε να κηρύττει το ευαγγέλιο της Βασιλείας, έλεγε, «μετανοείτε και πιστεύετε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Το ίδιο μας καλεί και σήμερα:  

Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον αλλ' ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής (Ρωμ.ιγ:12-14).

Ο Χριστός σε καλεί σε ελευθερία. Μπορεί να σε ελευθερώσει. Η ελευθερία από τη δύναμη της αμαρτίας, ξεκινάει από την ειλικρινή μετάνοια. Τι είναι η μετάνοια; (1) Στην καρδιά συντριβή (2) στα χείλια εξομολόγηση (3) στη ζωή διόρθωση.

Πάλι όμως η ερώτηση είναι: «Θέλεις να γίνεις καλά»; Θυμάστε πότε έκανε την ερώτηση αυτή ο Χριστός; Στον παραλυτικό που έπασχε 38 χρόνια στην προβατική πύλη (Ιωάννης ε). Πλησιάζει και του λέει, «θέλεις να γίνεις καλά;» Τι ερώτηση και αυτή ε; Ήταν δυνατόν να μην θέλει να γίνει καλά;

Ο παραλυτικός δεν θα ήταν πια παραλυτικός, δεν θα ζούσε με τη λύπηση των άλλων. Δεν θα είχε άλλοθι για να κάθεται εκεί. Θα έπρεπε να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να ζήσει όπως όλοι οι άλλοι. Το ίδιο ρωτάει τον κάθε άνθρωπο ο Χριστός: Θέλεις να γίνεις καλά; Θέλεις να σταματήσεις να πέφτεις στα ίδια και στα ίδια; Θέλεις να προχωρήσεις να γνωρίσεις και άλλο την ομορφιά της δόξας του Χριστού;

Αν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι καλός, αν έχεις παραδεχτεί ότι εσύ έχεις την ευθύνη για τις επιλογές σου, τώρα προχώρα στη «μετάνοια». Εξέτασε τη ζωή σου, πήγαινε στο Χριστό ταπεινά και ζήτησέ Του έλεος. Όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, τότε και μόνο τότε συγχωράει. Τότε και μόνο τότε ανοίγει ο δρόμος για την ευλογία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.