Πολλοί ειλικρινείς Χριστιανοί δέχονται το νηπιοβάπτισμα. Αυτό ξεκίνησε από τη συνήθεια να αφιερώνουν τα παιδιά τους στο Χριστό. Αυτή η αφιέρωση των παιδιών από την αρχή της ζωής τους είναι μια αξιέπαινη πράξη, αλλά δεν έχει σχέση με το βάπτισμα.
Το βάπτισμα, γίνεται σε ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, μετανοούν από τις αμαρτίες τους και θέλουν να ζήσουν με το Χριστό.
Η Γραφή κάνει ξεκάθαρο ότι ένα πρόσωπο πρέπει να διδαχθεί την οδό της σωτηρίας πριν από το βάπτισμα (Ματθαίον [κη΄] 28:19), ότι πρέπει να πιστέψει στον Ιησού πριν βαπτισθεί (Πράξεις [η΄] 8:37) και ότι, πρέπει να μετανοήσει από τις αμαρτίες του και να συγχωρηθεί πριν βαπτισθεί (Πράξεις [β΄] 2:38). Ένα νήπιο δεν είναι ικανό να πιστέψει, να μετανοήσει και να ομολογήσει - αυτά που προηγούνται του βαπτίσματος.
Το βάπτισμα των νηπίων δεν τους εξασφαλίζει την είσοδο στη βασιλεία του Θεού, αλλά και το νήπιο που πεθαίνει αβάπτιστο δεν στερείται της βασιλείας. Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά θα σωθούν στη βασιλεία (Ησαΐας [ια΄] 11:6). Οπωσδήποτε μπορούμε να εμπιστευθούμε την τύχη των αποθανόντων παιδιών στο Σωτήρα ο οποίος είπε :
«Αφήσατε τα παιδία, και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ. διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.»
Πλην των νηπίων ο Ιησούς έδωσε μια μόνον εξαίρεση :Ο ληστής στο σταυρό που ήταν αδύνατο γι' αυτόν να κατεβεί από το σταυρό και να βαπτισθεί σε ένδειξη της αλλαγής της καρδιάς του. Ο Ιησούς του υποσχέθηκε ότι θα είναι με Αυτόν στη βασιλεία (Λουκά [κγ΄] 23:42,43). Για το ληστή το να "γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος" απεικονίζει την κάθαρση με το αίμα του Χριστού που εκείνη τη στιγμή χυνόταν για να καθαρίσει το ληστή από τις αμαρτίες του.
Το βάπτισμα "εν ύδατι" ήταν μια πολύ σοβαρή πράξη και συνοδευόταν με νηστεία και προσευχή. Νήπια και μωρά τα οποία δεν έχουν συνείδηση της πράξεως αυτής, δεν μπορούν να βαπτίζονται. Ο νηπιοβαπτισμός εισήχθη 500 χρόνια μετά Χριστό.
Στο Λεξικό ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ, τόμος 2, σελίδα 918 διαβάζουμε :
"Κατά τους πρώτους της Εκκλησίας χρόνoυς ο μέλλων να βαπτισθή κατηχείτο πρότερον εν τη χριστιανική διδασκαλία, εβαπτίζετο δ' ευθύς ως παρείχεν εγγυήσεις ότι εδραιώθη εν τη πίστει. Αλλ' επεκταθέντος του Χριστιανισμού εισήχθη ενωρίς υπό της Εκκλησίας της Καρχηδόνος το πρώτον ο βαπτισμός των νηπίων, επικρατήσας οριστικώς από του Ε΄ αιώνος, κυρωθείς δε υπό της πολιτείας" (ρις΄ Ιουστιν,Νεαρ.)
Εφόσον στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η βάπτιση γινόταν μόνο σε ενήλικες, κατά συνέπεια υπήρχαν και τα ανάλογα βαπτιστήρια :
" Εις τους αρχαίους χριστιανικούς ευκτήριους οίκους υπήρχε πάντοτε ίδιον διαμέρισμα διά την τελετήν του βαπτίσματος των κατηχουμένων (των δεχομένων εν μεγάλη ηλικία την νέαν πίστιν, διότι μόλις από των χρόνων του Ιουστινιανού ήρχισε να γενικεύεται ο νηπιοβαπτισμός) καλούμενον βαπτιστήριον. Βαπτιστήρια ως ίδια κτίσματα διεσώθησαν εν Ρώμη, Ραβέννη, Συρία και Αιγύπτω, ως ίδια δε διαμερίσματα εν Εφέσω, Εκατονταπυλιανή Πάρου, Ν. Αγχιάλω και αλλαχού."
Επίσης στην Κύπρο υπάρχουν βαπτιστήρια στη Σαλαμίνα, στη Μονή Ηρακλείδιου και στο Κούριο.
Η πραγματική καταγωγή του νηπιοβαπτισμού λοιπόν δεν είναι βιβλική , αλλά προέρχεται πρώτον από την επιθυμία του κράτους να έχει ομοιόμορφους θρησκευτικούς υπηκόους , και δεύτερον από την αναβίωση παγανιστικών συνηθειών όπως ο αγνισμός των νηπίων.
Τέτοιους αγνισμούς άνευ ονοματοδοσίας είτε προς αποτροπή κακού είτε προς απόκτηση τελετουργικής καθαριότητος βρίσκουμε και σήμερα ακόμη στην 'Ανω Αίγυπτο και στην Ανατολική Αφρική, όπου νήπια 3 ή 4 ημερών συνηθίζεται να λούονται με ευλογημένο νερό. Ακόμα αγνισμούς σε συνδυασμό με την ονοματοδοσία, η οποία πολλαχού εθεωρείτο και θεωρείται ως μεγάλης σημασίας κοινωνική τελετή, βρίσκουμε σε πολλούς λαούς και φυλές του παλαιού και του νέου κόσμου.
Το βρίσκουμε σε πολλές φυλές της Αφρικής, στη Σουμάτρα και στην Φιλιππίνες (παραπλήσια προς έθιμο της λατινικής εκκλησίας, γίνεται χρήση και άλατος τιθεμένου στο στόμα του νεογνού) και στην Πολυνησία και στους ινδιάνους στο Μεξικό στο Περού και αλλού. Αλλά και στις ασιατικές φυλές και θρησκεύματα βρίσκουμε και σήμερα αυτό το έθιμο, όπου στους Μογγόλους και τους Θιβετιανούς βουδιστές, μεταξύ της 3ης και της 10ης από της γεννήσεως ημέρας γίνεται βάπτιση του νεογνού εντός του ύδατος, αφού του δίνουν συγχρόνως και το όνομα, η δε τελετή επισφραγίζεται με συμπόσιο και με δώρο προς τον λάμα. Επίσης δε και στην Ιαπωνία και Κίνα και αλλού της 'Απω Ανατολής.
Παρεμφερή δ΄ έθιμα μνημονεύονται και στους αρχαίους Ινδούς, στους Ιρανούς και στους ειδωλολάτρες της παλαιάς Ευρώπης. Έτσι και στους Έλληνες, στους οποίους ο αγνισμός γενικά καταλάμβανε ευρεία θέση, το νήπιο βαπτίζονταν εντός νερού αναμεμειγμένου με οίνου και ελαίου, σε οικογενειακή εορτή τελετουργικού χαρακτήρα, ο πατέρας αναγνώριζε επίσημα το τέκνο του, και του δίνονταν το όνομα συνήθως των άμεσων προγόνων.
Στους Ρωμαίους κατά την λεγόμενη dies lustricus (9ην ημέρα μετά την γέννηση αρρένων και 8ην θηλέων) δίδονταν το όνομα στο νεογνό, θιγομένων των χειλέων και του μετώπου αυτού με σάλιο προς "αποτροπή" δαιμονικών και μαγικών επηρειών. Και στους ειδωλολάτρες Τεύτονες συνηθίζονταν ραντισμός των νηπίων δι΄ ύδατος υπό του πατρός σε συνδυασμό με ονοματοδοσία και ο πάπας Γρηγόριος ο Γ΄ αναγκάσθηκε να δώσει οδηγίες στον ιεραπόστολο Βονιφίτιο, πώς να μεταχειρίζεται τους εξ αυτών προσερχόμενους στην χριστιανική πίστη. Και οι παγανιστές Κέλτες Λάππωνες, Λιθουανοί κλπ είχαν παρεμφερή έθιμα, με τον ιερέα ως το πρόσωπο που δρούσε στην βαπτιστική τελετή.
Εφόσον θεωρούν τα νήπια μέλη της εκκλησίας χωρίς ακόμα να πιστέψουν να μετανοήσουν και να ομολογήσουν συνειδητά τον Χριστό , τα "κοινωνούν" όπως βλέπουμε και στην φωτογραφία (Η απορία στα μάτια των παιδιών είναι έκδηλη)
Πιο κάτω ραντισμός με το..λεκανάκι !
