Εν αρχή... Αυτές οι δύο λέξεις, απλά μας φέρνουν πίσω στο σημείο απ' όπου ο άνθρωπος μπορεί ν' αρχίσει να μετρά το χρόνο. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα που εξαρτάται απόλυτα απ' το χρόνο και τον μετρά με συγκεκριμένα μέτρα: ώρες, μέρες, χρόνια κτλ.
Ο Θεός φέρνει πίσω τον άνθρωπο, σ' ένα συγκεκριμένο σημείο από το οποίο μπορεί να μετρά το χρόνο του και να κρατάει ιστορικά στοιχεία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πάει πιο πολύ πίσω απ' αυτό το συγκεκριμένο σημείο που ο Θεός ονομάζει «εν αρχή». Εδώ ο Θεός αρχίζει ν' αποκαλύπτει τον Εαυτό Του στον άνθρωπο και να του δείχνει τα αιώνια σχέδιά Του και το σκοπό Του γι' αυτόν.
Ίσως να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το γεγονός αν καταλάβουμε ότι πριν αρχίσει να υπάρχει ο χρόνος υπήρχε η αιωνιότητα η οποία συνεχίζει να υπάρχει κι αφού ο χρόνος σταματήσει. Θα μπορούσαμε να το δούμε κάπως έτσι:
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΧΡΟΝΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Πριν αυτή την «αρχή» που βλέπουμε στο βιβλίο της Γένεσης - και η οποία αναφέρεται στην υλική δημιουργία - υπήρξε μια άλλη «αρχή» που μας τη δείχνει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του, και λέγει «Εν αρχή ήν ο λόγος...» (Ιωάν.α:1). Ο Θεός σαν σοφός αρχιτέκτων, πρώτα σχεδίασε τα πάντα μέσα στο λόγο Του, κι αφού τα πάντα έγιναν τέλεια, ο Θεός άρχισε να δημιουργεί.
Ο λόγος του Θεού μας λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός σαν αμνός άμωμος και άσπιλος ήταν «προεγνωσμένος πρό καταβολής κόσμου» (Α' Πετρ.α:20). Ακόμη στην επιστολή προς Εφεσ.α:4 διαβάζουμε ότι «εξελέξατο ημάς εν αυτώ (τω Ιησού) πρό καταβολής κόσμου....»
Αυτό σημαίνει ότι πριν δημιουργηθεί οτιδήποτε, ο Θεός είδε τον άνθρωπο Ιησού - τον αμνό τον εσφαγμένο - σαν το μέσο δια του οποίου θα μπορούσε ν' αποκτήσει τη νύμφη Του, τους αγίους Του, τους ανθρώπους που θα Τον αγαπούσαν και θα ζούσαν αιώνια μαζί Του. Ακριβώς αυτό το γεγονός έκανε το Θεό ν' αρχίσει να δημιουργεί και γι' αυτό διαβάζουμε ότι «εν αυτώ (τω Χριστώ) εκτίσθη τα πάντα εν τοις ουρανοίς και επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν έκτισται» (Κολ.α:16). Πρώτα λοιπόν ο Θεός είδε την πνευματική δημιουργία, και μετά είπε κι έγινε η υλική δημιουργία.
Στον Ησ.νε:11 βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού εξέρχεται εκ του στόματός Του, μέσα απ' το Θεό, κι έχει μια κατεύθυνση πάντοτε προς το Θεό. 'Αρχισε λοιπόν αυτός ο λόγος να βγαίνει μέσα απ' το Θεό προς τα έξω, και να δημιουργεί: «Και είπεν ο Θεός.....και έγεινε...» (Γέν.α:3,6,9,11,..... & Εβρ.ια:3).
Όταν τώρα ο Θεός ήθελε να πληρώσει την πνευματική δημιουργία, τότε «ο λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν.α:14). Ο λόγος ΑΠΟ τον Πατέρα κινήθηκε ΠΡΟΣ τη δημιουργία και τώρα ακόμη είμαστε κάτω από την ενέργεια του θείου ρήματος που ήρθε από τον Πατέρα και εργάζεται, και δημιουργεί την πνευματική κτίση, και δεν θα σταματήσει μέχρι να τελειώσει γιατί δεν μπορεί να επιστρέψει κενός. Έτσι τώρα εμείς που είμαστε ΕΝ Χριστώ έχουμε μια κατεύθυνση ΠΡΟΣ τον Πατέρα.
Βλέπουμε μια προοδευτική σειρά: Στην αρχή ο Θεός άρχισε με την ύλη, μετά άρχισε σιγά-σιγά να προπαρασκευάζει τον άνθρωπο με τις θυσίες (Νώε), μετά κάνει διαθήκη με τον Αβραάμ μετά δίνει το Νόμο σαν παιδαγωγό, και τελικά στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ο Θεός δίνει την τελική μορφή που απ' την αρχή ήθελε.
Ο Θεός: Η λέξη «Θεός» στα Εβραϊκά είναι «Ελοχίμ». Είναι ο πληθυντικός του «Ελ» ή «Ελόα» που όταν αναφέρεται στον αληθινό Θεό συντάσσεται πάντοτε με ενικού αριθμού κατηγορούμενο. Είναι πληθυντικός μεγαλειότητας ή εξοχότητας. Στον ενικό αριθμό η λέξη «Ελ» έχει την έννοια ισχυρός, δυνατός. Όταν λέμε Ελοχίμ και το χρησιμοποιούμε σαν πληθυντικό μεγαλειότητας, αναφερόμαστε στο σύνολο των δυνάμεων που περικλείονται στη Θεότητα. Η λέξη «Ελοχίμ» τον καιρό του Αδάμ ή του Νώε, ποτέ δεν σήμαινε θεοί, γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν άλλοι θεοί. Ελοχίμ σήμαινε ο μέγας Θεός! Αργότερα ο άνθρωπος αμαρτάνοντας έκανε είδωλα και τα λάτρεψε και τα ονόμασε Ελοχίμ (θεούς).
Εποίησεν: Το ρήμα ποιώ στα Εβραϊκά είναι «Μπαρά» που στην κυριολεξία σημαίνει: κόβω, χαράσσω, σχηματίζω με χάραγμα. Είναι σ' ένα ιδιαίτερο χρόνο που στα Εβραϊκά ονομάζεται «Πήλ» και είναι χρόνος έντασης. Όταν είναι στο χρόνο «Κάλ» (ενεστώς) πάντοτε σημαίνει δημιουργώ (Εβρ.ια:3). Αυτό το ρήμα χρησιμοποιείται στη Γέν.α:1 α:21 α:27.
Οι Κέιλ & Ντέλιτζ λένε ότι το «Μπαρά» αναφέρεται μόνο για τη θεία δημιουργία. Κάτι έρχεται σε ύπαρξη από το τίποτα! Δεν φανερώνει προϋπάρχουσα ύλη. Ενώ αντίθετα το «Ασά» που σημαίνει κάμνω, έχει την έννοια του μορφώνω κάτι που ήδη υπάρχει. Πολλές φορές μπορεί να σημαίνει και αποκατάσταση σε νέο σχήμα, αλλά πάντα έχει την έννοια του νέου και όχι αναζωογόνηση του παλιού. Το «Ασά» χρησιμοποιείται μέσα στο λόγο του Θεού ως επί το πλείστον για τα έργα των ανθρώπων που συνήθως παίρνουν μια ακατέργαστη ύλη και της δίνουν μορφή.
τον ουρανό και την γή: Για την έννοια των λέξεων ουρανός και γη υπάρχουν δύο ερμηνείες:
α) εννοεί όλη τη δημιουργία, τα πάντα.
β) όταν λέει ότι ο Θεός έφτιαξε πρώτα τον ουρανό, εννοεί το χώρο, το διάστημα χωρίς ακόμα να τοποθετήσει μέσα σ' αυτό τους πλανήτες. Και το κενό είναι δημιούργημα, όπως και ο χρόνος. Έκανε λοιπόν ένα χώρο ο Θεός, μέσα στον οποίο έβαλε τη γη και μετά τον στόλισε με όλα τα υπόλοιπα.
ουρανός: Στα Εβραϊκά είναι «Σαμάγιμ». Η κατάληξη -άγιμ στα Εβραϊκά είναι ο δυϊκός αριθμός που χρησιμοποιείται για πράγματα που υπάρχουν κατά ζεύγη (μάτια, αυτιά). Αν το δούμε έτσι, θα πρέπει να υπάρχουν δύο στοιχεία στα οποία να αναφέρεται (ουρανοί). Μπορεί να αναφέρεται στην ατμόσφαιρα της γης και το διάστημα (ο απόστολος Παύλος μιλάει για τρίτο ουρανό που μάλλον έχει να κάνει με πνευματικό χώρο). Όταν λέμε διάστημα εννοούμε το κενό γιατί τα άστρα έγιναν την 4η μέρα.
Ορισμένες φορές ο δυϊκός αριθμός χρησιμοποιείται σαν πληθυντικός μεγαλειότητας όπως λέμε: οι ουρανοί των ουρανών!
Όπως κάθε ποταμός έχει την πηγή του και κάθε ιστορία την αρχή της, έτσι τα λόγια του πρώτου εδαφίου της Γένεσης μας διδάσκουν πώς το σύμπαν έχει μια χρονικά προσδιορισμένη αρχή. Δεν προήλθε από το άπειρο όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.
· Τι έκανε ο Θεός πριν δημιουργήσει τον ουρανό και τη γη;
Δεν ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει (Δευτ.κθ:29). Ο,τι πρέπει να ξέρουμε για το Θεό, τι έκανε και τι σχεδιάζει να κάνει, είναι γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή.
· Πόσο παλιό είναι το σύμπαν;
Το παρακάτω σκεπτικό ίσως μας βοηθήσει να βρούμε τη σωστή απάντηση: Κάποιο βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι βρίσκεις τη μπανιέρα μισογεμάτη με νερό-ας πούμε 50 βαθμούς Κελσίου. Πόση ώρα είναι το νερό στη μπανιέρα;
1. Το νερό βγήκε από τη βρύση σε θερμοκρασία βρασμού και κρύωσε για πολλή ώρα.
2. Το νερό είχε θερμοκρασία 75 βαθμ.C και κρύωσε για λιγότερο από μία ώρα.
3. Το νερό βρίσκεται στη μπανιέρα εδώ και 5 λεπτά και μάλιστα στη σωστή θερμοκρασία, επειδή κάποιος ήξερε πότε ακριβώς θα γύριζες.
Ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να αποδείξει κάποια από αυτές τις θεωρίες με τα μαθηματικά. Η λογική απάντηση είναι: Ρώτησε αυτόν που γέμισε τη μπανιέρα!
Το ίδιο οι επιστήμονες υιοθετούν πολλές θεωρίες σχετικά με το πώς η γη έχει τη σωστή θερμοκρασία για τα φυτά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Κάποιοι απ' αυτούς πιστεύουν πως η γη προήλθε από τον ήλιο σε κατάσταση βρασμού και ψύχεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια. 'Αλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός έφτιαξε τη γη έτσι ακριβώς όπως την ξέρουμε σήμερα. Επιστημονικά είναι αδύνατον να αποδειχθεί ποια θεωρία είναι σωστή, κι αυτό γιατί κανείς δεν ήταν εκεί για να παρατηρήσει τί ακριβώς συνέβη. Έτσι η λογική απάντηση στην ερώτηση: Ποια είναι η ηλικία του σύμπαντος; είναι: Ρώτησε το Θεό!!!!! Που σημαίνει, μελέτησε τη Βίβλο!
1. Ο Dr. Henry Morris ένας μηχανικός που δαπάνησε 30 χρόνια μελετώντας τις διάφορες μεθόδους μέτρησης του χρόνου, στο βιβλίο του Scientific Creationism (1974) γράφει: «Σε αντίθεση με την αντίληψη που επικρατεί, τα πραγματικά γεγονότα της επιστήμης συμφωνούν περισσότερο με μια νεαρή ηλικία της γης, παρά με την παλιά εξελικτική θεώρηση. Τα 10.000 χρόνια φαίνεται ένα ακραίο όριο».
2. Ο Dr.David B.Gower καθηγητής Βιοχημείας στο νοσοκομείο Guy του Λονδίνου καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα στo βιβλίο του Radiometric Dating Methods (1975).
Γέν.α:2
άμορφος και έρημος: Στα Εβραϊκά είναι «τόχου και μπόχου». Τόχου σημαίνει άδειο, έρημο, άμορφο. Μπόχου σημαίνει κενό, άδειο.
Οι λέξεις λοιπόν αυτές δίνουν την έμφαση στο γεγονός ότι η γη ήταν χωρίς ζωή και ακατάλληλη για κατοικία μέχρι που ο Θεός τη μετέτρεψε σ' ένα κόσμο γεμάτο ζωή και ομορφιά. Υπάρχει η λεγόμενη »Θεωρία του κενού» η οποία υποστηρίζει ότι όταν ο λόγος του Θεού λέγει: Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανό και τη γη... αναφέρεται σε μια πρότερη δημιουργία του Θεού πάλι με ανθρώπους, που επειδή αμάρτησαν - απέτυχε- ο Θεός την κατέστρεψε, έγινε «τόχου & μπόχου» και τώρα ο Θεός αρχίζει πάλι να δημιουργεί. Στηρίζονται για όλα αυτά που λένε στον Ιερ.δ:23 και λένε ότι όπως τότε εξ αιτίας της αμαρτίας ο Θεός έκανε τη γη άμορφο και έρημο, έτσι κι εδώ στη Γένεση το ίδιο συνέβη!
Όμως το εδάφιο αυτό δεν μιλάει για δημιουργία, αλλά για κρίση που έκανε ο Θεός πάνω στην ήδη δημιουργημένη γη εξ αιτίας της αμαρτίας. Μιλάει για τη γη Ισραήλ που όταν οι Ισραηλίτες αμάρτησαν, ήρθαν οι Βαβυλώνιοι και αφού άδειασαν τη γη από τους κατοίκους της, η γη ερημώθηκε. 'Αλλωστε καταλαβαίνουμε ότι εδώ μιλάει παραβολικά, από το γεγονός που λέει ότι δεν υπήρχε το φως των ουρανών!
Στον Ιερεμία φανερώνεται μια αλλαγή, κάτι που ήταν σε τάξη γίνεται άμορφο και έρημο εξ αιτίας της αμαρτίας, ενώ στη Γένεση δεν υπάρχει τίποτα και δημιουργείται κάτι από το μηδέν.
...και η γή ήτο... Ένα άλλο σημείο που στηρίζονται είναι η λέξη «ήτο» που στα Εβραϊκά είναι «χαγιεθά» (τρίτο ενικό πρόσωπο). Προέρχεται από ρήμα που σημαίνει «είμαι, υπάρχω, γίνομαι». Παίρνουν τώρα εδώ τη λέξη «χαγιεθά» στον παρακείμενο χρόνο και την ερμηνεύουν «έγινε» λέγοντας ότι υπήρχε τάξη και μετά έγινε «τόχου και μπόχου».
Εδώ όμως βλέπουμε ότι το «χαγιεθά» δεν ερμηνεύεται «έγινε» αλλά «ήτο» γιατί γενικά η πιο συνηθισμένη έννοιά του είναι αυτή.
Αν κάτι τέτοιο ήταν σωστό, θα έπρεπε να υπάρχουν κι άλλα εδάφια που να το εδραιώνουν. Δεν μπορεί ένα τόσο σημαντικό γεγονός να είναι τόσο αόριστα τοποθετημένο μέσα στο λόγο του Θεού. Τί έγιναν, πού είναι αυτοί οι άνθρωποι! Τί έκανε ο Θεός για τη σωτηρία αυτών των ανθρώπων;
Κάτι άλλο που είναι αδύνατον να απαντηθεί απ' αυτή τη θεωρία είναι ότι εδώ που βλέπουμε τη γη να είναι «τόχου και μπόχου» ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμη! Πώς υπήρχε αυτή η προηγούμενη δημιουργία, δίχως ήλιο και άστρα; 'Η αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν, ο Θεός έκανε τη γη άμορφο και έρημο και κατέστρεψε τον ήλιο και τα άστρα; Όλα αυτά είναι λίγο παράξενα και δύσκολα να τα πιστέψει κανείς. Όταν ο Θεός καταστρέφει αυτή την υλική δημιουργία, καταστρέφει τα πάντα!
Αν ο Θεός απέτυχε την πρώτη φόρά, ποιος μας βεβαιώνει ότι δεν μπορεί να αποτύχει και τη δεύτερη! Αυτό είναι βλασφημία στο όνομα του Θεού.
Ένα άλλο σημείο στήριξης αυτής της θεωρίας είναι οι γεωλογικοί χρόνοι της θεωρίας της εξέλιξης. Όμως το να πάρουμε χρονολογικά στοιχεία από τη θεωρία του Δαρβίνου και να στηρίξουμε τη διδασκαλία του λόγου του Θεού είναι αντίθετο με το πνεύμα όλων των Γραφών.
και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου: Γιατί αφού το σκοτάδι σχετίζεται με την αμαρτία, βλέπουμε ο Θεός να μας δείχνει σκοτάδι πριν ακόμα αμαρτήσει ο άνθρωπος; Παντού υπήρχε σκοτάδι και χάος, ενώ ο Θεός είναι Θεός φωτός και τάξεως (Α' Ιωάν.α:5 & Α' Κορ.ιδ:33). Το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρχει στην παρουσία Του κάτω από οποιαδήποτε μορφή, φυσική, ηθική, διανοητική ή πνευματική.
Μάλλον για να μας δείξει τη διαδοχική αποκάλυψη από το τίποτα στο κάτι! Ο Θεός μέσα από την υλική δημιουργία θέλει να μας δείξει τί θέλει να κάνει - και κάνει- στην πνευματική δημιουργία! Ο Θεός μας παίρνει μέσα απ' το σκοτάδι που υπήρχε μέσα στη ζωή μας και μας φέρνει μέσα στο θαυμαστό Του φως, βάζει τάξη και ομορφιά στη ζωή μας και δημιουργεί τη Νέα κτίση.
Βλέπουμε ότι οι έννοιες των λέξεων και το κάθε τι που το Πνεύμα του Θεού έχει γράψει δεν είναι τυχαίο αλλά είναι τύποι και φανερώσεις της καρδιάς του Θεού μας. Το σκοτάδι αυτό καθ' αυτό δεν είναι τίποτα κακό αφού είναι κι αυτό δημιούργημα του Θεού. Όμως η συμβολική του έννοια είναι αυτή που έχει να κάνει με την αμαρτία.
και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων: Η λέξη «υδάτων» είναι στα Εβραϊκά «θεχόμ» και αναφέρεται σε νερά που στροβιλίζονται, ανακατεύονται-αναφέρεται δηλαδή σε μια ακατάστατη υγρή μάζα που κάλυπτε όλη τη γη.
Όλη η επιφάνεια της γης ήταν καλυμμένη με (πιθανόν αλμυρό) νερό. Μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι ανακάλυψαν την ηλικία των ωκεανών διαιρώντας την ποσότητα του αλατιού που διοχετεύεται κάθε χρόνο μέσα σ' αυτούς από τα ποτάμια με τη συνολική μάζα του νερού που είναι 300 εκατ. κυβικά μίλια. Όμως γιατί να μην έβαλε όλο αυτό το αλάτι ο Θεός μέσα στο νερό από την αρχή;
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν ωκεανό χωρίς ακτή, όπως περιγράφεται εδώ! Μόνο με την αποκάλυψη του Θεού μπορούσε ο Μωυσής (ή ο Αδάμ) να ξέρει πώς όλες οι ήπειροι ήταν κάποτε κάτω απ' το νερό.
εφέρετο: Χρησιμοποιείται στο Δευτ.λβ:11 αυτή η λέξη για ένα αετό που «περιίπταται» πάνω από τα μικρά του περιμένοντας να τα δει να πετάξουν. Ακόμη έχει την έννοια του «κλωσώ, επωάζω».
Έτσι το Πνεύμα του Θεού εφέρετο πάνω από την επιφάνεια των υδάτων, περιμένοντας την εμφάνιση του φωτός και της ζωής.
Μεταφέρει την εικόνα της αγάπης και του ενδιαφέροντος του Θεού (Ματθ.κγ:37) που βλέπει την αξία αυτού που εμείς μπορούμε να γίνουμε, και γι' αυτό μας αγαπάει ακόμη και μέσα στην αμαρτία μας!
Γέν.α:3
και είπεν: Ο Θεός δεν έχει ούτε στόμα, ούτε γλώσσα για να μιλήσει - είναι ανθρωπομορφισμός με μεταφορική έννοια. Αναφέρεται στο θείο ρήμα, την έκφραση αυτή του Θεού που αργότερα εκφράστηκε στη σάρκα, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Στο Εβραϊκό κείμενο λέγει: «Και λέγει ο Θεός, φως γίνε. Και φως είναι». Είναι ένα διάταγμα που εκτελέστηκε αμέσως. Η «μέθοδος» του Θεού για τη δημιουργία - αντίθετα με τον άνθρωπο - φαίνεται εδώ να είναι
1. από το τίποτα.
2. έξω από τον χρόνο.
3. στιγμιαία τελειότητα, χωρίς πειράματα.
4. απλά, με διαταγή.
Ο Θεός διέταξε να γίνει κάτι και πραγματοποίησε ό,τι Αυτός ήθελε να πραγματοποιηθεί (Ψαλμ.λγ:9). Σ' όλη τη Βίβλο ο Θεός παρουσιάζεται σαν ένα πραγματικό πρόσωπο, ένας βασιλιάς που δίνει διαταγές, σαν αφεντικό που πραγματοποιεί τα σχέδιά Του.
φως: Στα Εβραϊκά είναι «όρ» - αναφέρεται και στη φωτιά. Εφ' όσον ο ήλιος δημιουργήθηκε την 4η μέρα, το φως αυτό δεν πρέπει να ήταν το φως του ήλιου. Αναφέρεται λοιπόν σε κάποια άλλη πηγή φωτός και θέρμανσης - όχι απαραίτητα σε κάποιο άστρο. Είναι το πρώτο στοιχείο της δημιουργίας και αναφέρεται μάλλον στην ηλεκτρομαγνητική ενέργεια από την οποία ο Θεός άρχισε και έκανε τα πάντα. Μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα αν θυμηθούμε ότι το Βόρειο Σέλας είναι μια τεράστια κυματοειδής κουρτίνα που φέγγει εξ αιτίας των πολύ δυνατών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που δημιουργούνται στους πόλους.
Ίσως ο Θεός έκανε έτσι τα πράγματα για να δείξει ότι ΑΥΤΟΣ - όχι ο ήλιος - είναι η πηγή όλου του φωτός και όλης της ζωής. Τυπολογικά το φως αναφέρεται στο πνευματικό φως που φέρνει ζωή.
Β' Κορ.δ:6 στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού γνωρίζουμε τη δόξα του Θεού.
Ιωάν.α:9 μέσα στο λόγο του Θεού, το πρώτο στοιχείο της πνευματικής δημιουργίας σε αντιπαράθεση με την υλική δημιουργία εδώ, είναι ο Ιησούς Χριστός, ο αμνός του Θεού, ο μεσίτης, ο αρχιερέας. Θα πρέπει να προσέξουμε τη σειρά με την οποία ο Θεός άρχισε να εργάζεται στις 6 μέρες:
1. Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.
2. Ο Θεός μίλησε.
3. Εμφανίστηκε φως.
Αυτή είναι η ίδια σειρά που ο άνθρωπος έρχεται στην εμπειρία της σωτηρίας:
1. Το Πνεύμα το 'Αγιο συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο
2. Ακούει το λόγο του Θεού.
3. Φως έρχεται μέσα στην ψυχή του.
Δεν αναφέρεται ότι ο Θεός δημιούργησε το φως. Απλά μίλησε και διέταξε το φως, Είπε: Γενηθήτω φως (Β' Κορ.δ:6) .
Το φως δεν είναι μια υπόσταση, αλλά φανέρωση δύναμης. Το φως είναι ενέργεια. Το φως είναι σύμβολο του Θεού (Α' Ιωάν.α:5).
Γέν.α:4
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός αφού έκανε το φως μετά κάθισε και το περιεργάστηκε και κατέληξε ότι είναι καλό! Εδώ έχουμε τα δύο μεγάλα σύμβολα που τόσο συχνά χρησιμοποιούνται μέσα στο λόγο του Θεού. Η παρουσία του φωτός αποτελεί την ημέρα και η απουσία του τη νύχτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Υπάρχουν «τέκνα φωτός» και «τέκνα του σκότους» και η διαφορά είναι εμφαντική και σαφής.
Όλοι αυτοί που στη ζωή τους έλαμψε το φως της ζωής, που τους επισκέφθηκε προς σωτηρία «Ανατολή εξ ύψους», που δέχτηκαν το φως της γνώσης της δόξας του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και είναι «τέκνα φωτός & της ημέρας».
Από την άλλη μεριά, όλοι εκείνοι που βρίσκονται στο σκοτάδι, στη φυσική τύφλωση και απιστία, και των οποίων οι καρδιές δεν φωτίστηκαν, δια της πίστεως, με τις ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης, είναι ακόμη θαμμένοι στο σκοτάδι της πνευματικής νυκτός και είναι υιοί του σκότους (Α' Θεσ.ε:5). Ότι έχει ο Θεός για μας, είναι φως και είναι καλό γιατί ξεκινάει από την αγαθή καρδιά Του!
και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους: Από την αρχή ο Θεός θέτει τυπολογικές αλήθειες γνωρίζοντας την επικείμενη πτώση του ανθρώπου. Χωρίζει το φως από το σκοτάδι (Β' Κορ.ς:14).
Όταν ο λόγος του Θεού μας μιλάει για τον ουρανό, τον τόπο της κατοίκησης του Θεού, για το θρόνο Του, αναφέρεται σ' ένα απρόσιτο φως. Εξαιτίας αυτού του τέλειου ουρανίου φωτός, δεν υπάρχει ανάγκη ήλιου ή σελήνης στον ουρανό (Αποκ.κβ:5).
Όπου είναι η παρουσία του Θεού είναι φως, όπου δεν είναι η παρουσία του Θεού - δηλαδή στην κόλαση - είναι το σκότος το εξώτερον. «Ο Θεός είναι φως».
Έχουμε λοιπόν τον ουρανό που είναι φως, έχουμε και την κόλαση που είναι σκότος. Έχουμε και τη γη ανάμεσα σ' αυτές τις δύο καταστάσεις που συνέχεια έχει φως-σκοτάδι, φως - σκοτάδι, φως - σκοτάδι! Και το έκανε αυτό ο Θεός για να μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Κι αυτό δεν είναι κάτι απλό, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου! Ο άνθρωπος μπορεί να είναι φτωχός, περιφρονημένος, αμαθής. Αλλά αν δια του Πνεύματος έχει ενωθεί με τον Υιόν του Θεού που είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάν.η:12) τότε είναι τέκνο φωτός, προορισμένο να ακτινοβολεί στην ουράνια σφαίρα της οποίας το κέντρο και ο ήλιος θα είναι παντοτινά «το Αρνίο το εσφαγμένο».
Αυτό δεν προέρχεται από κάποια ανθρώπινη δύναμη, είναι το αποτέλεσμα της βουλής και της ενέργειας του Ίδιου του Θεού που δίνει φως, χαρά, ειρήνη, ζωή, εν τω Ιησού δια της θυσίας Του.
Αντίθετα αν ο άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει την αγιάζουσα ενέργεια και επίδραση του θείου αυτού φωτός, αν τα μάτια του δεν έχουν ανοιχθεί για να μπορεί να βλέπει την ωραιότητα του Ιησού, τότε, ακόμη κι αν έχει όλη τη γνώση και όλους τους θησαυρούς της ανθρώπινης φιλοσοφίας, παραμένει ένα τέκνο «της νυκτός και του σκότους».
Γέν.α:5
Αυτό είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εδάφιο γιατί δηλώνει καθαρά, ότι το φως και το σκοτάδι, Νύχτα και Ημέρα, είναι και τα δύο παρόντα την ίδια ώρα πάνω στην επιφάνεια της γης, αφ' ότου έλαβε χώρα ο διαχωρισμός πριν από την πρώτη βραδιά.
Για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει εξοικειωθεί στην ιδέα μιας γραμμής, που χωρίζει το φως απ' το σκοτάδι στην επιφάνεια της σελήνης, αλλά μέχρι την εποχή του Κοπέρνικου (1543 μ.Χ.) κανείς δεν ήξερε πως (για τον παρατηρητή που βρίσκεται στο διάστημα) μια παρόμοια γραμμή διαχωρίζει το φως απ' το σκοτάδι στην επιφάνεια της γης. Πράγματι εδώ και μερικά χρόνια οι αστροναύτες άρχισαν να φωτογραφίζουν τη γη «εκ των έξω» κι έτσι συνηθίσαμε στην ιδέα μιας σφαίρας, κατά μέρος φωτεινή και κατά μέρος σκοτεινή.
Ούτε ο Μωυσής, ούτε κάποιος άλλος πρό Χριστού μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο. Μόνο ο Θεός, κι Αυτός έδωσε στο συγγραφέα αυτή τη γνώση.
ημέρα: Στα Εβραϊκά είναι «Γιώμ» και αναφέρεται σ' ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Έχει γίνει πολλή συζήτηση σχετικά με τη σημασία της λέξης «ημέρα» στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης. Στο εδ.5α σημαίνει «το φως της ημέρας» προφανώς, και στο 5β το 24ωρο.
Αυτή η διπλή χρήση είναι ίδια στα Εβραϊκά, τα Ελληνικά και τα Αγγλικά. Λέμε για παράδειγμα: «οι τίγρεις κυνηγούν τη νύχτα και κοιμούνται την ημέρα» (όταν υπάρχει το φως της ημέρας) όπως επίσης λέμε: «Μισό εκατομμύριο παιδιά γεννιούνται κάθε μέρα» (το 24ωρο).
Ακόμη αν δούμε τις χρήσεις της λέξης «ημέρα» μέσα στο λόγο του Θεού, θα δούμε ότι:
Γέν.β:4 αναφέρεται σε πολλές μέρες.
Ζαχ.ιδ:7,9 η ημέρα του Κυρίου = 1000 χρόνια!
Λουκ.ιθ:42 1 ημέρα = 3,5 χρόνια
Εκκλ.ζ:14 μπορεί να κρατήσει μισή μέρα ή ένα χρόνο!
Στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή διαβάζουμε ότι για την ανάγκη μιας μάχης, ο Θεός σταμάτησε τη γη από το να κινείται κι έτσι η διάρκεια της ημέρας παρατάθηκε μέχρι να τελειώσει η μάχη! Κι αυτό δεν πήρε χρόνο στο Θεό για να το κάνει! Που σημαίνει ότι όταν ο Θεός δημιουργεί δεν έχει την ανάγκη του χρόνου! 'Αλλωστε γιατί ο Θεός να περιμένει τόσο πολύ όσο ορισμένοι πιστεύουν για να περάσει από την μια «μέρα» στην άλλη; Και οι 6 μέρες της δημιουργίας είναι πολλές γιατί ο Θεός θα μπορούσε εν μια στιγμή να κάνει τα πάντα! Όμως μας χωρίζει τη δημιουργία σε 6 μέρες για να μας διδάξει, γιατί αυτό έχει να κάνει με όλη την ανθρώπινη ιστορία, με τα αιώνια σχέδια του Θεού.
Πολλοί μπορεί να ρωτήσουν: Πώς μπορούσε να είναι μέρα πριν υπάρξει ο ήλιος; Η απάντηση είναι απλή επειδή το μήκος της ημέρας εξαρτάται όχι από τον ήλιο, αλλά από την περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της. Για μια ακόμα φορά η Βίβλος είναι επιστημονικά σωστή, 3000 χρόνια πριν απ' τον Κοπέρνικο.
Επτά χριστιανικές θεωρίες για τη δημιουργία
Η εξιστόρηση της Δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρεται στο Βιβλίο της Γένεσης, έχει δώσει αφορμή στους μελετητές των ιερών κειμένων και γενικά στους θεολογικούς κύκλους, να διατυπώσουν διάφορες ερμηνευτικές εκδοχές, ιδιαίτερα πάνω στο νόημα που έχουν οι χρονικές περίοδοι της Δημιουργίας.
1. Η θεωρία περί Ημέρας = Εποχή Η άποψη αυτή υποστηρίζει ότι πρέπει να καταλάβουμε τις 6 μέρες της δημιουργίας με τη μεταφορική έννοια, δηλαδή σαν μεγάλες χρονικές περιόδους και όχι σαν περιόδους 24 ωρών. Υπάρχει βιβλική αιτιολογία που στηρίζει την άποψη, ότι η 7η ημέρα δεν έχει ακόμα τελειώσει. Η άποψη Ημέρα = Εποχή, έχει για έρεισμά της την αρχαιότητα της γης. Mερικοί από τους υποστηριχτές αυτής της θεωρίας δέχονται μια εξελικτική προέλευση των ζωντανών οργανισμών ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός δημιούργησε τις μείζονες ομάδες των έμβιων όντων, και ότι η εξέλιξη έγινε μόνο μέσα σ' αυτές τις ομάδες.
Μερικοί επιμένουν να πιστεύουν στη θαυματουργική δημιουργία του Αδάμ. Γενικά υποστηρίζεται ότι ο κατακλυσμός είχε σχετικά περιορισμένα γεωλογικά αποτελέσματα.
2. Η θεωρία των μη συνεχόμενων ημερών. Αυτή η άποψη όπως και η θεωρία περί Ημέρας = Εποχής, υποστηρίζει ότι υπάρχουν διαδοχικές μακροχρόνιες περίοδοι, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. To εξαήμερο όμως αποτελείτο κυριολεκτικά από έξι ημέρες, που όμως διαχωρίζονται μεταξύ τους από μακροχρόνιες περιόδους. Η πρώτη ημέρα π.χ. αρχίζει μια περίοδο κατά την οποία έγινε ο διαχωρισμός των υδάτων. Η δεύτερη ημέρα αρχίζει μια χρονική περίοδο κατά την οποία εμφανίστηκε η ξηρά. Η έκτη ημέρα αρχίζει την παρούσα περίοδο, ενώ η έβδομη ημέρα είναι εντελώς στο μέλλον. Η θεωρία συμβαδίζει με την αρχαιότητα της γης, καθώς και με την εξέλιξη.
3. Το διάκενο, δηλ. η θεωρία της ανοικοδόμησης ή αποκατάστασης. Η άποψη αυτή λέει ότι η παράγραφος α/2 του βιβλίου της Γένεσης, θα έπρεπε ν' αποδοθεί: «η γη κατεστάθη άμορφος και έρημος». Το συμπέρασμα είναι η αρχική τέλεια δημιουργία, που διατηρήθηκε για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα, τελείωσε μέσα σε μια καταστρεπτική ερήμωση που κατέστησε τον πλανήτη άμορφο και έρημο. Οι 6 μέρες που η περιγραφή τους ακολουθεί τον στίχο 2, είναι συνηθισμένες ημέρες ανάπλασης της ήδη ερειπωμένης γης, παρά ημέρες αρχικής δημιουργίας. Η γη θεωρείται πολύ παλαιά, το δε ευρύ χρονικό διάστημα που απαιτούν οι γεωλογικές περίοδοι, διευθετείται με το ακαθόριστης διάρκειας «διάκενο» ανάμεσα στα εδάφια 1 και2. Η άποψη αυτή θα μπορούσε να συμβιβαστεί με κάποια θεωρία βιολογικής εξέλιξης, αν και πολλοί οπαδοί της «περί διακένου» θεωρίας, απορρίπτουν αυτή τη σκέψη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι προ-αδαμικές ανθρώπινες φυλές καταστράφηκαν στο γεγονός της ερήμωσης που προβάλλει στο δεύτερο στίχο. Σε μια τέτοια καταστροφή μπορεί να οφείλονται τα ανθρωπόμορφα οστά παλαιοντολογικών ευρημάτων.
4. Η θεωρία των πλαισίων. Η άποψη αυτή προτείνει ότι το κύριο ενδιαφέρον του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης είναι τα εννοιολογικά πλαίσια, μάλλον, παρά η πάροδος του χρόνου. Εφιστά την προσοχή στον παραλληλισμό ανάμεσα στην πρώτη ημέρα και την τέταρτη, στη δεύτερη και στην πέμπτη, καθώς και στην τρίτη ημέρα και στην έκτη, σαν ενδείξεις του εννοιολογικού πλαισίου. π.χ. η πρώτη ημέρα περιγράφει τη δημιουργία του φωτός, ενώ η τέταρτη περιγράφει τη δημιουργία των φωστήρων, δηλαδή των φορέων του φωτός. Η δεύτερη μέρα περιγράφει τη δημιουργία των ζωντανών οργανισμών που ζουν τόσο στον ουρανό όσο και στα νερά. Κατ' αυτή την άποψη οι ημέρες δεν είναι χρονικές περίοδοι αλλά πλαίσια εννοιών. Τούτο επειδή το μεγαλύτερο βάρος δεν δίδεται στο χρόνο αλλά στο ότι η αντίληψη αυτή συμβιβάζεται με την παραδοχή της ηλικίας της γης, καθώς και της βιολογικής εξέλιξης.
5. Η θεαματική θεωρία. Η άποψη αυτή, που μερικές φορές χαρακτηρίζεται σαν θεωρία των αποκαλυπτικών ημερών, προτείνει ότι οι 6 μέρες είναι μέρες κατά τις οποίες αποκαλύπτεται η εξιστόρηση της δημιουργίας. Π.χ. στην 1η ημέρα της δημιουργίας ένας που θα παρατηρούσε από τη γη, θα συνελάμβανε τη θέα του Κυρίου, καθώς θα έβλεπε την πρωταρχική δημιουργία του φωτός. Την 3η ημέρα ο παρατηρητής θα είχε μπροστά του το θέαμα του σχηματισμού της ξηράς κ.ο.κ. Η αντίληψη αυτή συμβιβάζεται με την ηλικία της γης και με την εξέλιξη, αν και όσοι την παραδέχονται, δεν υποστηρίζουν γενικά την εξέλιξη.
6. Η θεωρία της κυριολεκτικής ιστορικότητας. Οι έξι ημέρες είναι οι κοινές 24ωρες ηλιακές ημέρες, που η μια διαδέχεται άμεσα την άλλη. Έτσι η δημιουργία συντελέστηκε μέσα σε χρονικό διάστημα 144 ωρών, και χρειάστηκε πολλά από Θεού θαύματα. Τα δημιουργήματα εμφανίστηκαν σχεδόν ακαριαία, σε κατάσταση πλήρους ωριμότητας Η άποψη αυτή παραδέχεται ότι η γη έχει ηλικία μόλις λίγων χιλιετιών. Η εξέλιξη αποκλείεται. Πολλοί από τους οπαδούς της κυριολεκτικής ιστορικότητας δέχονται παγκόσμιο τον Κατακλυσμό συνοδευόμενο από αξιοσημείωτα γεωλογικά συμβάντα κατά την εποχή του Νώε.
7. Μια άλλη μερίδα χριστιανών ακολουθούν ένα μέσο δρόμο, παραμερίζοντας τόσο την άκρα αριστερά (δαρβίνεια εξέλιξη) όσο και την άκρα δεξιά (κυριολεκτικής ιστορικότητας). Τούτη λοιπόν, η τρίτη μερίδα, αποτελείται από οπαδούς της Βίβλου που πιστεύουν ότι οι χριστιανοί πρέπει να μάθουν να δέχονται μια πλατιά δημιουργιστική άποψη που να συμβαδίζει με όλα τα βιβλικά δεδομένα, και να αντιμετωπίζει σοβαρά όλα όσα περιέχονται στην από Θεού δημιουργία. Στο λόγο του Θεού δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ασυμβίβαστο με την παραδοχή ενός δυναμικού παλαιού κόσμου.
Γέν.α:6
Και είπεν ο Θεός: Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται 10 φορές για την υλική δημιουργία (α:3,6,9,11,14,20,24,26,29 & β:18) όπως δόθηκαν 10 εντολές για την πνευματική δημιουργία.
στερέωμα: Στα Εβραϊκά είναι «ρακιγιά» και αναφέρεται σε κάτι που εκτείνεται. Eδώ εννοεί τον αέρα ή την ατμόσφαιρα.
Σε καμιά άλλη εξωβιβλική εξιστόρηση της δημιουργίας δεν βρίσκουμε να δίδεται τόση έμφαση στον αέρα ή την ατμόσφαιρα. Ετσι για μια ακόμα φορά η Γένεση είναι επιστημονικά σωστή.
Η ατμόσφαιρα είναι ένα θαυμαστό αλλά και πολύ αναγκαίο δημιούργημα:
! · Περιέχει οξυγόνο που είναι απαραίτητο για τη ζωή. Χωρίς το άζωτο, το οξυγόνο, το αργό, το υδρογόνο, το ήλιο, το διοξείδιο του άνθρακα, το όζον και όλα τα άλλα στοιχεία στο γήινο ουρανό, ζωή όπως ξέρουμε δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Κανένας άλλος πλανήτης στο στερέωμα δεν έχει περιβάλλον τόσο πλούσιο και πολυτελές όπως ο δικός μας. Αυτό δεν είναι ατύχημα. Ο Θεός προγραμμάτισε θαυμάσια την επιβίωσή μας. Γιατί οι αστροναύτες χρειάζονται οξυγόνο στο φεγγάρι; Γιατί δεν υπάρχει ατμόσφαιρα επειδή ο Θεός ποτέ δεν είχε σκοπό να ζήσουν εκεί άνθρωποι.
· Αντανακλά και διασκορπίζει το φως του ήλιου και διαμοιράζει ίσα τη θερμότητα πάνω στον πλανήτη.
· Ενεργεί σαν θερμική κουβέρτα για να συγκρατεί τη θερμοκρασία τη νύχτα.
· Είναι ασπίδα εναντίον των υπέρυθρων ακτινών και άλλων μορφών κοσμικών ακτινοβολιών που καταστρέφουν τον άνθρωπο.
· Είναι ασπίδα για τους μετεωρίτες.
· Χρησιμεύει για την ύπαρξη διαφόρων καιρικών συνθηκών.
· Απαραίτητη και αναγκαία για τη ζωή: ατμοσφαιρική πίεση,
· Χωρίς την οποία δεν μπορούσαμε να υπάρξουμε.
Γέν.α:7
Αυτή η ατμόσφαιρα για την οποία μας μιλάει εδώ ο λόγος του Θεού είναι τελείως διαφορετική απ' αυτήν που έχουμε σήμερα. Πρέπει να το καταλάβουμε καλά αυτό, γιατί ανατρέπει τη θεωρία της εξέλιξης, δικαιολογεί τον κατακλυσμό, δικαιολογεί τη διαφορά ηλικίας των πρώτων ανθρώπων μ' εμάς σήμερα, είναι δηλαδή η απάντηση σε πολλά ερωτηματικά που μπορεί να προκύψουν στη μελέτη της Αγίας Γραφής.
διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος: Δεν αναφέρεται σε διαχωρισμό μαζών πάνω στη γη, αλλά στο ότι πήρε νερά από τον πλανήτη γη και τα ανέβασε επάνω και τα κράτησε εκεί βάζοντας στερέωμα ανάμεσα σ' αυτά κι εκείνα που έμειναν κάτω. Έτσι έχουμε νερά που ήταν πάνω, και νερά που ήταν κάτω.
Η καλύτερη ερμηνεία για τα ύδατα τα επάνωθεν του στερεώματος είναι ότι ο Θεός έκανε μια αιωρούμενη υδατοσκεπή από ατμό γύρω-γύρω από τη γη. Η σκεπή αυτή δεν ήταν νεφώδης -όπως βλέπουμε τα σύννεφα να έχουν ένα γκρι χρώμα, γιατί ο ατμός είναι διαφανής και μόνο όταν αρχίζουν να δημιουργούνται σταγονίδια παίρνει αυτό το χρώμα. Ο ατμός είναι κατά 62% ελαφρότερος από τον αέρα και γι' αυτό όταν υπάρχει άπνοια ανεβαίνει και καταλαμβάνει τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Αυτή η σκεπή που έκανε ο Θεός γύρω από τη γη είχε σαν αποτέλεσμα:
1. Να δημιουργεί μια ομοιόμορφη θερμοκρασία γύρω από τη γη. Ο ατμός έχει την ιδιότητα να απορροφά τη ζέστη του ήλιου και μετά να την αντανακλά.
2. Συμπεριφέρεται σαν μια κουβέρτα γύρω από τη γη και δεν αφήνει τη ζέστη να φύγει.
3. Ομοιόμορφη θερμοκρασία σ' όλη τη γη.
4. Μικρή διαφορά θερμοκρασίας από νύχτα σε μέρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η υγρή ατμόσφαιρα που υπήρχε στη γη τη νύχτα να υγροποιείται και να ποτίζει τη γη. Γι' αυτό δεν υπήρχε αλλά και ούτε χρειαζόταν βροχή.
Σε πολλά θρησκευτικά βιβλία υπάρχει μια εικόνα που θέλει να δείξει ότι οι Εβραίοι πίστευαν ότι ο γαλανός ουρανός ήταν ένα συμπαγές γυάλινο σπίτι ή μια μεταλλική επιφάνεια, που είχε παράθυρα, και όταν αυτά τα παράθυρα άνοιγαν, τα νερά πάνω από το στερέωμα χυνόταν στη γη. Αυτή η εικόνα είναι ένας μύθος. Δεν υπάρχει καμιά τέτοια ιδέα στη Βίβλο. Στη Γέν.α:20 λέγει ότι τα πουλιά πετούν «επάνωθεν της γής κατά το στερέωμα του ουρανού». Το ίδιο βλέπουμε στον Ιερ.η:7 & Δευτ.δ:17. Αν ο ουρανός ήταν μια συμπαγής μάζα, τα πουλιά δεν θα πετούσαν σ' αυτόν.
Ας δούμε τώρα πιο αναλυτικά τις συνθήκες που είχε δημιουργήσει ο Θεός πάνω στη γη με το στερέωμα:
- Το στρώμα του ατμού που όπως είδαμε ο Θεός εναποθήκευσε εκεί πάνω, επενεργούσε σαν μια κουβέρτα που κρατούσε τις ακτίνες του ήλιου που περνούσαν μέσα. Λειτουργούσε ακριβώς όπως τα νάιλον που βάζουν στα θερμοκήπια. Έτσι πάνω απ' όλη τη γη επικρατούσε ένα εύκρατο κλίμα. Κατακρατούσε τη ζέστη και τη διάχεε ομοιόμορφα πάνω σ' όλο τον πλανήτη. Υπάρχει η εκδοχή, ότι δεν υπήρχαν εποχές του χρόνου τότε και αυτό υποστηρίζεται και από το γεγονός ότι η τροχιά της γής γύρω από τον ήλιο δεν ήταν ελλειπτική αλλά τέλειος κύκλος!
- Έχουν βρει στο Βόρειο Πόλο, ζώα που σήμερα ζουν μόνο σε εύκρατα και τροπικά κλίματα όπως τίγρεις, ελέφαντες να είναι κατεψυγμένα, και μάλιστα στον οισοφάγο ενός ελέφαντα βρήκαν φρέσκα κουκιά!
- Ένα άλλο γεγονός είναι ότι τότε δεν υπήρχαν άνεμοι γιατί ο άνεμος δημιουργείται από τη διαφορά της θερμοκρασίας σε διαφορετικές περιοχές της γής. Επειδή όμως τότε όπως είπαμε η θερμοκρασία ήταν σταθερή σ' όλη τη γη, δεν υπήρχαν χαμηλά βαρομετρικά συστήματα όπως υπάρχουν σήμερα και κατά συνέπεια δεν υπήρχαν άνεμοι.
- Βλέπουμε σε τί όμορφο περιβάλλον έβαλε ο Θεός τον άνθρωπο να ζει! Επικρατούσε άπνοια, δεν υπήρχαν τρικυμίες, ο άνθρωπος δεν υπήρχε λόγος να φοβάται τα στοιχεία της φύσης, δεν έκανε ζέστη ούτε κρύο και δεν υπήρχε βροχή! Στη Γέν.β:5,6 λέγει ότι ανέβαινε ατμός από τη γη και την πότιζε.
- 'Αλλο αποτέλεσμα αυτού του σκέπαστρου, ήταν η μεγαλύτερη προστασία από τις υπεριώδεις ακτίνες Χ & Γ και το σχηματισμό λιγότερου όζοντος στην ατμόσφαιρα. Κι αυτό γιατί οι ακτίνες χτυπούσαν στον εξωτερικό φλοιό του στερεώματος και δημιουργούσαν εκεί το όζον το οποίο με τη σειρά του γινόταν εμπόδιο στις ακτινοβολίες να περάσουν στη γη. Σήμερα αυτές οι κοσμικές ακτίνες περνάνε και κτυπάνε το πρόσωπο της γής όπου και δημιουργείται το όζον το οποίο είναι αιτία γήρανσης-γι' αυτό τότε οι άνθρωποι δεν γερνούσαν και ζούσαν τόσα χρόνια (Μαθουσάλα 969 χρόνια).
Γέν.α:9
Παρ' όλο που ο Θεός είχε πάρει πολλά νερά πάνω από τη γη, είχαν μείνει ακόμα αρκετά. Η γη ήταν ακόμη καλυμμένη με νερά. Έκανε λοιπόν ο Θεός αποξηραντικά έργα, ανοίγοντας λεκάνες κι έτσι φάνηκε η ξηρά. Το ίδιο έργο ο Θεός έκανε άλλη μια φορά μετά τον κατακλυσμό, όταν βάθυνε αυτές τις λεκάνες για να χωρέσουν τα νερά του κατακλυσμού που έπεσαν από τον ουρανό. Τότε έγινε η ορογένεσης με όλες τις μεγάλες οροσειρές που σήμερα υπάρχουν. (Ψαλμ.ρδ:5-9). Επομένως η γη πριν τον κατακλυσμό ήταν πιο επίπεδη από τη σημερινή (αν και φυσικά στρογγυλή) και οι θάλασσες πιο ρηχές. Η έκφραση «εις τόπον ένα» σημαίνει διασυνδεόμενοι ωκεανοί στο ίδιο μέσο ύψος, και δείχνει πως δεν υπήρχαν τότε χωριστές θάλασσας όπως η λίμνη Αράλη που είναι 160 πόδια πάνω από το μέσο επίπεδο της θάλασσας ή η Νεκρά θάλασσα που είναι 1300 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Πολλοί επιστήμονες το βρίσκουν δύσκολο να πιστέψουν ότι οι ήπειροι αναφανήκανε σε μια μέρα από τα βάθη της θάλασσας.
