Η κλήση για αγιασμό έχει τη ρίζα της στην ίδια τη φύση του Θεού. Πρέπει να είμαστε άγιοι σε κάθε τι που κάνουμε, γιατί ο Θεός που υπηρετούμε είναι 'Αγιος (Α' Πέτρ.1:15-16). Αυτοί που απορρίπτουν τον ηθικό νόμο και τον πρακτικό αγιασμό δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η αγιότητα είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Θεού, από το οποίο όλες οι άλλες ιδιότητες Του εξαρτώνται.
Iδιαίτερα η αγιότητα είναι το θεμέλιο της αγάπης Του και κατευθύνει την αγάπη Του. Η αγιότητά Του καθορίζει την αγάπη Του, όχι το αντίστροφο. Επειδή είναι 'Αγιος, δεν αγαπά την αμαρτία και το κακό. Επειδή είναι 'Αγιος, η αγάπη Του είναι αμερόληπτη και αιώνια μάλλον, παρά αυθαίρετη, ιδιότροπη και άστατη. Η αγάπη του Θεού, δεν έρχεται σε αντίθεση, ούτε υπερισχύει της αγιότητάς Του.
Η αμαρτία είναι μία κατ' ευθείαν πρόκληση στην κυριαρχία του Θεού και παράβαση της Αγιότητάς Του. Η αγάπη του Θεού ποτέ δεν θα Τον κάνει να παραβλέψει την αμαρτία, γιατί η αμαρτία έρχεται σε αντίθεση με τη βασική Του ιδιότητα της Αγιότητας. Όταν ο Θεός συγχωρεί την αμαρτία, δεν την συγχωρεί απλώς, αλλά δέχεται το θάνατο του Χριστού σαν επαρκή τιμωρία για την αμαρτία αυτή. Κατ' αυτό τον τρόπο, η αγάπη του Θεού προσφέρει συγχώρηση χωρίς να παραβαίνει τη δικαιοσύνη Του.
Ρωμ.3:25 «Τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού, διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων, διά της μακροθυμίας του Θεού».
Ο Σταυρός δείχνει ότι ο Θεός απαιτεί τιμωρία για κάθε αμαρτία. Εάν θέσουμε την πίστη μας εν Χριστώ (αυτό περιλαμβάνει μετάνοια από την αμαρτία και υπακοή σ' Αυτόν), τότε εφαρμόζουμε το θάνατο του Χριστού στη δική μας ζωή και δεχόμαστε να μας καθαρίσει από την αμαρτία. Διαφορετικά, θα τιμωρηθούμε για την αμαρτία μας.
6. Η Πηγή της Διδασκαλίας περί Αγιασμού.
Η σπουδαιότερη πηγή για τη διδασκαλία του αγιασμού είναι η ίδια η Βίβλος, η οποία είναι ο θεόπνευστος Λόγος του Θεού. Περιέχει κάθε τι που έχουμε ανάγκη και πρέπει να γνωρίζουμε σχετικά με τη Σωτηρία και την άγια ζωή (Α' Τιμ.4:15-17 «Tαύτα μελέτα, εις αυτά μένε, διά να είναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου. Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και του ακούοντάς σε»).
Όλη η διδασκαλία περί αγιασμού πρέπει να βασίζεται στη Βίβλο. Σωστό κριτήριο αγιασμού μπορεί να είναι:
1. Μία Βιβλική ρήση.
2. Μία ισχύουσα εφαρμογή Βιβλικής αρχής.
Για παράδειγμα, η Βίβλος ειδικά διδάσκει ότι η μέθη είναι αμαρτία, και γι' αυτό πρέπει να αποδεχτούμε και να διδάξουμε την αλήθεια αυτή. Επί πλέον, η βασική Βιβλική αρχή είναι ότι κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες όπως μαριχουάνα και κοκαΐνη, ακόμη κι αν η Βίβλος δεν τα αναφέρει κατ' όνομα, πρέπει να αποφεύγουμε και να απέχουμε.
Η Βίβλος δεν είναι απλά μία συλλογή κανόνων. Δεν προσπαθεί να δώσει ειδικές απαντήσεις στις αμέτρητες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένα άτομο. Περιέχει μάλλον βασικές οδηγίες, οι οποίες έχουν εφαρμογή σε όλους τους ανθρώπους όλων των πολιτισμών, εποχών, και καταστάσεων.
Ο Θεός για να βοηθήσει το λαό Του να καταλάβει και να ζήσει με πνευματικές αρχές, έχει δώσει στην εκκλησία πνευματικούς ηγέτες. Καθήκον τους είναι να εργαστούν «προς την τελειοποίηση των αγίων, διά το έργο της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού», μέχρις ότου όλοι οι άγιοι «καταντήσουν εις άνδρα τέλειον» και να μην είναι πλέον νήπια αλλά ώριμοι πνευματικά, και να αυξάνουν εν αγάπη (Εφεσ.4:11-16).
Πλήρεις Πνεύματος Αγίου ποιμένες και διδάσκαλοι, διακηρύσσουν το λόγο του Θεού, τον εξηγούν και θέτουν σε εφαρμογή τις αρχές του στις διάφορες καταστάσεις της σύγχρονης ζωής.
Τελευταία, το Πνεύμα το 'Αγιο μας διδάσκει απ' ευθείας μέσω των εσωτερικών υποκινήσεων και πεποιθήσεων. Το Πνεύμα δόθηκε για να μας διδάσκει και να μας οδηγεί (Ιωάννης 14:26-16:13). Το Πνεύμα γράφει το νόμο του Θεού πάνω στις καρδιές μας (Ιερεμ.31:33). Έχουμε χρίσμα-ένα θεμελιώδες στοιχείο αγιασμού και αλήθειας που κατοικεί μέσα μας (Α' Ιωάν.2:27). Σε καιρούς που πρέπει να πάρουμε κάποια απόφαση, αγώνων, κρίσης, ή αβεβαιότητας, πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι στη σταθερή και ήσυχη φωνή του Αγίου Πνεύματος.
Μαζί με την πίστη στο Θεό, έχουμε ανάγκη από αγάπη για το Θεό, το λόγο Του και να ζούμε μία ζωή αγιασμού. Χωρίς αγάπη όλες μας οι προσπάθειες να ζήσουμε για το Θεό είναι μάταιες (Α' Κορ.13:1-13, Αποκ.2:1-7). Εάν αγαπούμε το Θεό, θα υπακούμε στις εντολές Του και θα ζητούμε να θέτουμε σε εφαρμογή τον αγιασμό στη ζωή μας (Ιωάν.14:15,23 Α' Ιωάν.2:3 -6). Όταν πραγματικά αγαπούμε το Θεό, θα μισούμε ενεργά το κακό (Ψαλμός 97:10) και θα επιζητούμε να γίνουμε όπως ο 'Αγιος Θεός μας. Όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη μας για το Θεό, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επιθυμία μας και ο ζήλος μας για αγιασμό.
Η αγάπη είναι πιο αυστηρή και πιο απαιτητική από το νόμο, γιατί η αγάπη προχωρεί μακρύτερα απ' ότι το καθήκον. Η αγάπη για το Θεό θα κάνει κάποιον να ελκυστεί πιο κοντά σ' Αυτόν παρά το τι λέγει ο νόμος, και στη στάση και συμπεριφορά του και στο να ζει μια πειθαρχημένη ζωή. Η αγάπη θα κάνει τον καθένα να αποφεύγει κάθε τι που δυσαρεστεί το Θεό ή εμποδίζει μία στενότερη σχέση και επικοινωνία μαζί Του.
Η αγάπη απορρίπτει κάθε τι που δεν συμβιβάζεται με την ευσέβεια, ή δεν συμβάλλει σε μια άγια κατά Χριστόν ζωή, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν ειδικοί κανόνες που να κατονομάζουν αυτά τα πράγματα σαν αμαρτία. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η αρχή της αγάπης οδηγεί σε μεγαλύτερο αγιασμό από το νόμο του Μωυσή ή μια κωδικοποίηση κανόνων.
Η αγάπη διέπει όλες τις πράξεις και σχέσεις. Όλος ο νόμος συμπεριλαμβάνεται στην αγάπη. Πρέπει να αγαπούμε το Θεό με όλο μας το είναι και να αγαπούμε τους συνανθρώπους μας όπως αγαπούμε τον εαυτό μας (Ματθ.22:36-40, Ρωμ.13:9-10).
Αντί το νόμο του Μωυσή, τώρα έχουμε «τον τέλειο νόμο της ελευθερίας», που είναι ο «βασιλικός νόμος» της αγάπης (Ιάκ.1:25, 2:8, 2:12).
Eφ' όσον η αγιότητα είναι η ίδια η φύση του Θεού, όταν λαμβάνουμε το 'Αγιο Πνεύμα, λαμβάνουμε αυτήν την άγια φύση. Δια της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να υπερνικούμε την αμαρτία και να ζούμε με δικαιοσύνη (Ρωμ.8:2-4, Γαλ.5:16, A' Θεσσ.4:7-8). Eχουμε την ελευθερία από την κυριαρχία της αμαρτίας, έχουμε τη δύναμη να εκλέξουμε να μην αμαρτάνουμε (Ιωάν.8:34-36, Ρωμαίους 6:1-25).
Δεν θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην αμαρτία, και πράγματι η νέα μας φύση δεν μπορεί να αμαρτήσει (Α'Ι ωάν.3:9). Ωστόσο, ακόμη έχουμε την ικανότητα να αμαρτήσουμε και ακόμη έχουμε την αμαρτωλή φύση υποταγμένη μέσα μας (Γαλάτ.5:16-17, Α'Ιωάν.1:8, 2:1), αλλά η αναγεννημένη φύση μας, μας εμποδίζει να πράττουμε την αμαρτία κατά συνήθεια. Όσο επιτρέπουμε στο Πνεύμα το 'Αγιο να μας οδηγεί και να μας διοικεί, δεν θα αμαρτήσουμε.
Ο Αγιασμός δεν είναι ένας εξωτερικός νόμος, αλλά αναπόσπαστο μέρος της νέας μας φύσης. Το Πνεύμα το 'Αγιο τοποθετεί τον ηθικό νόμο του Θεού μέσα μας, όχι γραμμένο σε λίθινες πλάκες, αλλά γραμμένο μέσα στην καρδιά μας (Ιερεμ. 31:33, Eβραίους 10:16 ).
Ζώντας για το Θεό δεν ακολουθούμε απλά μία εξωτερική λίστα κανόνων, αλλά ακολουθούμε τη φύση του Αγίου Πνεύματος μέσα μας. Ζούμε άγια γιατί άγιος είναι και θέλει να είναι ο καινούριος άνθρωπος μέσα μας. Απέχουμε από την αμαρτία και την κοσμική ζωή, γιατί αυτό αποτελεί ανάθεμα για τη νέα μας φύση. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε κατά των επιθυμιών μας και της σαρκικότητας της παλιάς φύσης μας, αλλά είναι ένας εσωτερικός αγώνας (κανένας δικτάτορας δεν μας επιβάλλει κανόνες). Εμείς επιβάλλουμε απαγορεύσεις στην αμαρτωλή μας φύση, γιατί δεν θέλουμε πλέον να ακολουθούμε τη σάρκα αλλά το Πνεύμα.
Ένας συγγραφέας έγραψε σχολιάζοντας τη Ρωμ.8:2-4: «Ο Χριστιανικός αγιασμός δεν είναι θέμα επίπονης συμμόρφωσης στις αντιλήψεις του κάθε ατόμου σχετικά με έναν εξωτερικό κώδικα νόμων, αλλά μάλλον είναι θέμα του να παράγεται ο καρπός του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας, και να αναπαράγονται οι χάρες που υπήρχαν στο τέλειο, στη ζωή του Χριστού. Ο νόμος καθόριζε μία ζωή αγιασμού, αλλά ήταν ανίσχυρος να προσφέρει μία τέτοια ζωή εξ' αιτίας της ανεπάρκειας του ανθρώπινου υλικού που έπρεπε να εργαστεί γι' αυτόν (αλλά, ότι ήταν ανίσχυρος ο νόμος να προσφέρει, έγινε από το Θεό).
Ότι απαιτούσε ο νόμος στον τρόπο συμμόρφωσης στο θέλημα του Θεού, τώρα γίνεται πραγματικότητα στη ζωή όσων ελέγχονται και διοικούνται από το Πνεύμα το 'Αγιο και ελευθερώνονται από τη δουλεία στον παλαιό νόμο. Οι εντολές του Θεού έχουν γίνει τώρα πνεύμα και ζωή. Στη συνέχεια, ο αγιασμός απαιτεί προσωπική προσπάθεια.
Δεν επιτυγχάνεται αυτόματα. Ορισμένοι διδάσκουν ότι κάθε προσπάθεια για να ζήσουμε άγια είναι «εκ της σαρκός», αλλά η γνήσια πίστη πάντα περικλείει υπακοή και πάντα παράγει καλά έργα. Πρέπει να έχουμε ανοιχτή τη ζωή μας στο έργο του Πνεύματος του Θεού μέσα μας και ενεργά να θέτουμε σε εφαρμογή τις πνευματικές αρχές.
Η Βίβλος μας παραγγέλλει να φρονούμε τους εαυτούς μας νεκρούς ως προς την αμαρτία, αλλά ζώντας στο Θεό, να παραστήσουμε τα μέλη του σώματός μας δούλα στο Θεό προς αγιασμό και όχι στην αμαρτία, να αντισταθούμε στο διάβολο, να ελκυστούμε πιο κοντά στο Θεό, να υποτάξουμε την αμαρτωλή φύση μας, να πειθαρχήσουμε τη σάρκα μας, να θανατώσουμε τις πράξεις του σώματός μας, να αγιάσουμε τους εαυτούς μας, να εργαστούμε πνευματικά για να εισέλθουμε στην ανάπαυση, να απορρίψουμε κάθε βάρος και κάθε αμαρτία και να τρέχουμε με υπομονή στον προκείμενο αγώνα.
Β' Πέτρ.3:14 «Διά τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθείτε άσπιλοι κι αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη».
Φιλιπ.2:12-13 «Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπακούσατε ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν, διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού».
Ο Θεός στην πραγματικότητα εκτελεί το έργο της σωτηρίας, βάζοντας την επιθυμία και δίνοντας τη δύναμη να ζήσουμε δίκαια, αλλά πρέπει να θέσουμε σε εφαρμογή τον αγιασμό στη ζωή μας με σεβασμό και προσοχή.
Eνας συγγραφέας εξηγεί: «Η επιδίωξη του αγιασμού είναι μία αμοιβαία συμφωνία μεταξύ του Θεού και του Χριστιανού. Κανείς δεν μπορεί να επιτύχει τον αγιασμό χωρίς το έργο του Πνεύματος του Θεού μέσα στη ζωή του, αλλά το ίδιο κανένας δεν μπορεί να επιτύχει τον αγιασμό χωρίς τη δική του προσπάθεια. Ο Θεός το έχει κάνει δυνατό για μας να βαδίζουμε εν αγιασμώ. Αλλά μας έχει καταστήσει υπεύθυνους αυτού του πνευματικού βαδίσματος. Αυτό δεν το κάνει ο Θεός για μας... Προσευχόμαστε για νίκη όταν γνωρίζουμε ότι πρέπει να πράττουμε εν υπακοή.
Κατ' αναλογία, ένας αγρότης εξαρτάται ολοκληρωτικά από το Θεό για ήλιο, βροχή και για το θαύμα της ζωής που συντελείται στον σπόρο. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν θα έχει συγκομιδή εάν δεν καλλιεργήσει, φυτεύσει, περιποιηθεί και θερίσει. Εν συντομία, δεν μπορούμε να κάνουμε εκείνο που ο Θεός πρέπει να κάνει, αλλά ο Θεός δεν θα κάνει εκείνο που μπορούμε εμείς να κάνουμε.
7. Νομικό πνεύμα.
Νομικό πνεύμα σημαίνει αυστηρή ή υπερβολική συμμόρφωση σε έναν κώδικα νόμων ή σύστημα κανόνων. Κατά τη Χριστιανική αντίληψη, η νομιμοφροσύνη έχει δυο αρνητικές σημασίες:
Βασίζει τη σωτηρία στα καλά έργα ή σε μία αυστηρή τήρηση του νόμου
Επιβάλλει μη Βιβλικούς κανόνες.
Η Βίβλος αυστηρά καταδικάζει το νομικό πνεύμα μ' αυτή την έννοια (Ματθ.κεφ.23, Ρωμ.κεφ.3-4, Γαλάτ.κεφ.3). Ο νόμος βοηθά σαν οροθετική γραμμή, ένα ελάχιστο κριτήριο, ή σαν ένα δίχτυ ασφαλείας, αλλά κυρίως είναι ανεπαρκής να παράγει αγιασμό. Όπως ήδη έχουμε δει, ο πραγματικός αγιασμός έρχεται με την πίστη, την αγάπη και το Πνεύμα. Είναι οι κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στο πνεύμα του νόμου και πραγματικά θα οδηγήσουν σε περισσότερη αυτοπειθαρχία και εγκράτεια απ' ότι μπορεί ο νόμος.
Για παράδειγμα, ο νόμος, ή ο φόβος του να συλληφθεί, μπορεί να κάνουν τον άνθρωπο να παραμείνει πιστός στη σύζυγό του και να τον εμποδίσουν σε ώρα πειρασμού, αλλά θα συνεχίσει να είναι πολύ άπιστος στις σκέψεις του, στη στάση του, στη συμπεριφορά του και στα φλερταρίσματα. Αντίθετα, η αληθινή αγάπη για τη σύζυγό του θα τον απομακρύνει από κάθε αντίθετη σκέψη και επιθυμία, και κατά τη μακρόχρονη διάρκεια του, μόνον η αγάπη θα κάνει το γάμο πραγματικά επιτυχημένο. Παρόμοια, ένα άτομο που ζητά να υπηρετήσει το Θεό απλά με κανόνες, οπωσδήποτε θα αποτύχει, γιατί θα αντιμετωπίσει καταστάσεις, τις οποίες οι κανόνες του δεν αναφέρουν πως θα αντιμετωπίσει και γιατί θα είναι ελλιπής από εσωτερικές αρχές και πεποιθήσεις οι οποίες χρειάζονται να τον καθοδηγούν.
Μερικές φορές πνευματικοί ηγέτες παρουσιάζουν Βιβλικά κριτήρια αγιασμού σαν σύστημα κανόνων και διατάξεων, και τα δικαιολογούν μόνον με την παράδοση και την ανθρώπινη εξουσία. Επαναστατώντας κατά της νομιμόφρονος αυτής προσέγγισης, ορισμένοι απορρίπτουν τις αρχές του πραγματικού αγιασμού και αποδέχονται πρακτικές λύσεις. Το πρόβλημα και για τις δύο πλευρές είναι η αποτυχία να ζήσουν μία ηθικά ποιοτική ζωή με σοβαρή και γεμάτη προσευχή μελέτη του Λόγου του Θεού.
Πολλοί κακώς υποθέτουν ότι η σωστή εναλλακτική λύση στη νομιμοφροσύνη είναι ενάντια στη νομιμότητα (όχι νόμοι), ασυδοσία (ελευθερία χωρίς καμία ευθύνη), ή ακολασία (όχι ηθικοί φραγμοί).Ο πραγματικός αγιασμός δεν είναι «ελευθερία» να πράττουμε και να κοιτάζουμε όπως ο κόσμος, αλλά ελευθερία από την τάση να συμμορφωνόμαστε με τον κόσμο. Γνήσια πνευματική ελευθερία δεν είναι «ελευθερία» να πράττουμε την αμαρτία, αλλά ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία έξω από την αλήθεια (Ιωάν.8:32). Πνευματική ελευθερία δεν είναι ελευθερία από την αλήθεια, αλλά ελευθερία να γνωρίζουμε και να υποτασσόμαστε στην αλήθεια. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος ο οποίος αγνοεί το νόμο της βαρύτητας και βαδίζει στην άκρη του γκρεμού απρόσεκτα δεν είναι ελεύθερος. Μάλλον είναι ελεύθερος όταν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να βαδίζει στην άκρη του γκρεμού και έχει την ικανότητα να αποφύγει να το κάνει αυτό και έτσι να διαφυλάξει τη ζωή του και την ελευθερία του. Ένας Χριστιανός είναι ελεύθερος γιατί γνωρίζει τι είναι αμαρτία και πόσο είναι θανατηφόρα και έχει τη δύναμη να την υπερνικήσει.
Σαν Χριστιανοί έχουμε ακόμη εντολές στις οποίες οφείλουμε να υπακούμε (Ματθ.28:20, Ιωάν.14:15,23). Ο τελετουργικός νόμος έχει καταργηθεί, αλλά δεν πρέπει και σήμερα να συμμετέχουμε σε πνευματικά ακάθαρτα πράγματα (Β' Κορ.6:17).
Η Χριστιανική ζωή είναι όπως ένας αγώνας με πνευματικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε. Β' Τιμ.2:5 «Eαν δε και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή».
Ο ηθικός νόμος είναι μία ανασχετική δύναμη, αλλά η αμαρτωλή φύση χρειάζεται μία δύναμη πάνω από τις επιθυμίες της, ενώ ο πνευματικός άνθρωπος χρειάζεται προστασία από το κακό. Όπως ο φράκτης γύρω από τον κήπο, έτσι και η διδασκαλία του αγιασμού δεν χαλιναγωγεί την ελευθερία μας εν Χριστώ, αλλά τη διαφυλάσσει.
Όπως η βαρύτητα κρατά τη γη σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, έτσι και ο αγιασμός μας κρατά κοντά στον 'Αγιο Θεό μας, ο Οποίος είναι η πηγή της ζωής και της δύναμης. Όπως το τρένο κινείται πάνω στις ράγες ή όπως οι όχθες του ποταμού ορίζουν τη ροή του, έτσι και η διδασκαλία του αγιασμού μας κρατά σε μία σταθερή πορεία, διαφυλάσσει την ταυτότητά μας και διοχετεύει την πνευματική μας ενέργεια.
8. Χριστιανική ελευθερία.
Ο Βιβλικός Χριστιανισμός δεν είναι μία ζωή με δεσμά, αλλά μία ζωή ελευθερίας. Η ελευθερία αυτή δεν αποκλείει όμως την κλήση για αγιασμό. Μπορούμε να παρουσιάσουμε τρεις όψεις της Χριστιανικής ελευθερίας:
1. Ελευθερία από την αμαρτία. Η αμαρτία και το θέλημα του Θεού αποκλείουν το ένα το άλλο, έτσι εξ ορισμού, το να είναι κάποιος ελεύθερος από κάτι, αυτό σημαίνει ότι είναι υποταγμένος στο άλλο. Το να ζει κάποιος τη Χριστιανική ελευθερία, αυτό σημαίνει να διασπάσει τα δεσμά και να ελευθερωθεί από τη δουλεία της αμαρτίας, πράγμα το οποίο σημαίνει να υπακούσουμε και να υπηρετήσουμε το Θεό, και αυτό θα πει να «παραστήσουμε τα μέλη μας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν» και να «έχουμε τον καρπό μας εις αγιασμόν» (Ρωμ.6:15-23).
2. Ελευθερία από το νόμο. Ο Θεός δεν έχει καταργήσει τον ηθικό νόμο, αλλά οι Χριστιανοί σήμερα είναι ελεύθεροι από το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης κατά πολλούς τρόπους:
Ελευθερία από την ποινή του νόμου-το θάνατο. Ο Χριστός πέθανε στη δική μας θέση, έτσι ο νόμος δεν έχει πλέον καμία εξουσία να μας καταδικάσει.
Ελευθερία από την προσπάθεια να εκπληρώσουμε το νόμο με τις δικές μας μόνον προσπάθειες. Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης ήταν δεσμευμένοι από το νόμο, όπως τα παιδιά είναι κάτω από επιτρόπους και οικονόμους (Γαλ.κεφ.4). Δεν μπορούσαν πλήρως να υπερνικήσουν τη σάρκα και να τηρήσουν τον ηθικό νόμο του Θεού, αλλά το Πνεύμα τώρα μας δίνει τη δύναμη να το κάνουμε (Ρωμ.8:2-4).
Ελευθερία από την καταστρεπτική δύναμη του νόμου που προξενούνταν με την παραβίασή του. Ο νόμος, ενώ ήταν καλός καθ' εαυτός, στην πραγματικότητα έγινε επιβλαβής, γιατί οι άνθρωποι κακώς βασίστηκαν σ' αυτόν για τη δικαίωση τους και έτσι απέρριπταν την πίστη εν Χριστώ (Ρωμ.9:31-10:3).
Ελευθερία από τον τελετουργικό νόμο (Μάρκ.7:15, Πράξεις κεφ.15, Γαλάτ.κεφ.4, Κολ.2:16-17).
Ελευθερία σε μη ηθικά ζητήματα. Μπορούμε να συμμετέχουμε με οιαδήποτε δραστηριότητα, η οποία δεν παραβαίνει Βιβλική διδασκαλία. Έχουμε ελευθερία να ακολουθούμε την ατομική μας κρίση, επιθυμία και συνείδηση σε ουδέτερες ηθικά περιοχές, όπως το να τρώμε κρέας και να τηρούμε ορισμένες ημέρες (Ρωμ.κεφ.14). Σ' αυτά τα ζητήματα, δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά πρέπει να είμαστε πιστοί στις πεποιθήσεις μας.
Η Χριστιανική ελευθερία δεν καταργεί την ευθύνη να υπακούμε στη Γραφική διδασκαλία του αγιασμού (Ρωμ.6:15, Γαλάτ.5:13). Ούτε αποκλείει την ευθύνη να ακολουθούμε ευσεβείς ηγέτες όταν εφαρμόζουν Βιβλικές αρχές περί αγιασμού σε διάφορα ζητήματα σήμερα (Πράξ.15:28-29, Εβρ.13:17).
Η Βίβλος μας δίδει τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για την σωστή άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας σε μη ηθικά ζητήματα. Συγκεκριμένα πρέπει:
Να πράττουμε τα πάντα «προς δόξαν Θεού» (Α' Κορ.10:31, Κολοσσαείς 3:17).
Να αποφεύγουμε κάθε τι που δεν είναι προς οικοδομή μας (Α' Κορ.6:12, 10:23). Πρέπει να απέχουμε από πράγματα επιβλαβή σε μας, φυσικά, διανοητικά ή πνευματικά. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε «βάρος», ή εμπόδιο, και «την ευκόλως εμπεριπλέκουσα αμαρτία» (Εβραίους 12:1).
Να αποφεύγουμε οτιδήποτε θα έβλαπτε τους άλλους (Ρωμ.14:13-21, Α' Κορ.8:9-13, κεφ.10:32-33). Πρέπει να αποφεύγουμε πράγματα τα οποία μπορούν να κάνουν τους άλλους να προσκόψουν.
Να αποφεύγουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να κυριαρχήσει πάνω μας (Α' Κορ.6:12). Δεν πρέπει ν' αφήσουμε τίποτα να μας γίνει συνήθεια, να μας κλέψει αρκετή ενέργεια, χρόνο, χρήμα, ή να μπει ανάμεσα σε μας και στη σχέση μας με το Θεό.
Εάν η Βίβλος καταδικάζει μία συνήθεια, είτε ειδικά ή σαν αρχή, η υπακοή είναι αναγκαία. Εάν οι τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για τη σωστή άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας δείχνουν μία ορισμένη πορεία ενέργειας, τότε πάλι η υπακοή είναι αναγκαία.
Για παράδειγμα, το να τρώει κάποιος ειδολώθυτα, δηλαδή κρέας που είχε προσφερθεί στα είδωλα, είχε ξεφύγει απ' το σκοπό της Χριστιανικής ελευθερίας, και η αποστολική εκκλησία απαγόρευσε απόλυτα τη συνήθεια αυτή, γιατί είχε γίνει λίθος προσκόμματος. Εάν κάποιο ζήτημα είναι ηθικά ουδέτερο, και οι τέσσερις παραπάνω κατευθυντήριες οδηγίες δεν καθορίζουν μια σίγουρη λύση, τότε η διδασκαλία του κεφ. 14 της Επιστολής προς Ρωμαίους θα εφαρμοστεί.
9. Η πρακτική εφαρμογή του αγιασμού.
Μπορούμε να κατατάξουμε τα κριτήρια του αγιασμού σε δύο κατηγορίες:
-Κάνε σαφείς τις διδασκαλίες της Βίβλου. Παραδείγματα είναι η διδασκαλία κατά της πορνείας, του ψεύδους και της μέθης. Οι πιστοί της Βίβλου πρέπει να συμφωνήσουν μ' αυτά τα κριτήρια και οι καινούριοι πιστοί πρέπει να αρχίσουν αμέσως να τα εφαρμόζουν. Ο ποιμένας πρέπει να αρνηθεί να βαπτίσει κάποιον, ο οποίος δεν εκδηλώνει επιθυμία και προθυμία να υπακούσει στις Βιβλικές αυτές προσταγές.
-Πρακτική εφαρμογή των Βιβλικών αρχών στις σύγχρονες καταστάσεις. Παραδείγματα είναι οι συνήθειες σχετικά με το στολισμό, την ενδυμασία, τις διασκεδάσεις. Οι νέοι πιστοί συνήθως καταλαβαίνουν και θέτουν σε εφαρμογή τις διδασκαλίες αυτές βαθμηδόν καθώς αυξάνουν σε χάρη και σε γνώση. Οι Χριστιανοί μπορεί να έχουν εύλογες διαφορές απόψεων, όχι όμως πάνω σε βασικές αρχές, αλλά σχετικά με την ακριβή εφαρμογή τους σε μία ορισμένη κατάσταση. Για χάρη της ενότητας και της καλής μαρτυρίας της εκκλησίας όμως, πρέπει να ακολουθούν τη διδασκαλία του ποιμένα τους πάνω σ' αυτά τα ζητήματα, γιατί ο Θεός του έχει εμπιστευτεί την εποπτεία και τη φροντίδα της τοπικής εκκλησίας. Οι καινούριοι πιστοί μπορεί να μην συμμορφωθούν αμέσως, ιδιαίτερα εάν δεν έχουν δυνατή Βιβλική κατάρτιση. Ο ποιμένας, πρέπει να τους οδηγήσει υπομονετικά σε περισσότερες αλήθειες, βασιζόμενος στη διδασκαλία της Βίβλου, στο Χριστιανικό παράδειγμα, και στο έργο του Πνεύματος. Ο Θεός τους έχει δικαιώσει δια της πίστεως, αλλά πρέπει να υποταχθούν στο προοδευτικό έργο του καθαρισμού. Ο ποιμένας δεν πρέπει να τους χρησιμοποιήσει για να οδηγήσουν ή να εκπροσωπήσουν την τοπική εκκλησία μέχρι να εφαρμόσουν αυτές τις διδασκαλίες.
Θα αναφέρουμε σημαντικούς τομείς στους οποίους πρέπει να εφαρμόζονται οι Βιβλικές, και κατά συνέπεια παγκόσμιες και ανάλλαχτες αρχές του αγιασμού.
Στάση και συμπεριφορά. (Γαλάτ.5:19-23, Εφεσ.4:23-32). Πρέπει να απορρίψουμε κάθε κακή στάση και διαγωγή μας όπως μίσος, οργή, πικρία, φθόνος, ζήλια, απληστία πλεονεξία, (αρπακτικότητα), έχθρα, μνησικακία, υπερηφάνεια, προκατάληψη, εκδίκηση, και κάθε διχόνοια και λογομαχία (έριδες κραυγές, εγωιστικές φιλοδοξίες, φιλονικίες, διαπληκτισμούς, μεμψιμοιρίες, γογγυσμούς, επαναστατικότητα, συγκρούσεις, διαμάχες και κριτικό πνεύμα ). Η ουσία του αγιασμού είναι να παράγουμε τον καρπό του Πνεύματος - αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία (υπομονή), χρηστότητα (καλοσύνη), αγαθοσύνη, πίστη (πιστότης), πραότητα (ευγένεια), και εγκράτεια (αυτοέλεγχο). Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε, να είμαστε υπάκουοι στην εξουσία, να είμαστε ευγνώμονες, να μην αφήνουμε κανένα να μας περιφρονεί, και να μην περιεργαζόμαστε τα αλλότρια.
Σκέψεις. (Ματθ.5:18-20, Β'Κορ.10:5, Φιλιπ.4:8). (Ένα άτομο είναι ότι σκέφτεται, και γίνεται ότι επιτρέπει να κατοικήσει στο νου του). Πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όσα είναι αληθή, σεμνά (έντιμα), δίκαια (σωστά), αγνά, προσφιλή, εύφημα, αρετές (τα άριστα), και επαίνους. Πρέπει ν' απορρίψουμε κάθε κακή σκέψη, «να αιχμαλωτίζουμε παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού». (Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία, αλλά το να δεχθεί κανείς και να φιλοξενήσει κακές σκέψεις, είναι αμαρτία).
H γλώσσα. (Ιάκωβος 1:26, 3:1-12, 4:1, 5:12). Πρέπει να αποφεύγουμε το κουτσομπολιό, την κακολογία, τη συκοφαντία, τη δυσφήμιση, να σπέρνουμε διχόνοιες και έριδες, να χρησιμοποιούμε το όνομα του Κυρίου επί ματαίω, να προφέρουμε κατάρες, να βλασφημούμε, να ψευδόμαστε, να εξυβρίζουμε, ματαιολογίες και λόγια με υπαινιγμούς, λόγια απρεπή και αισχρολογίες.
Ο οφθαλμός. (Ψαλμός 101:3, 119:37, Ματθ.6:22 -23). Ο οφθαλμός είναι η πύλη της ψυχής και η πρωταρχική πηγή εισόδου για το νου. Δεν πρέπει να διαβάζουμε βιβλία και περιοδικά εμποτισμένα με χυδαιότητα και αισθησιασμό. Γιατί η βία, το παράνομο σεξ, η σαρκικότητα, κακολογία, αισχρολογία, ηδονισμός και ματαιότητα κυριαρχούν στην τηλεόραση, και τον κινηματογράφο (στο θέατρο ή στο βίντεο). Αυτά τα μέσα με πονηριά υποσκάπτουν πνευματικές αξίες και προτεραιότητες και τρέφουν σαρκικές επιθυμίες.
Εμφάνιση (στολισμός, ενδυμασία, μαλλιά). (Δευτ.22:5, Α' Κορ.11:1-16, Α' Τιμ.2:8-10, A' Πέτρ.3:1-5). H εμφάνιση αντανακλά το εσωτερικό του ανθρώπου και προς το Θεό και προς τους άλλους. Μία κοσμική εμφάνιση προάγει τη σαρκική επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου, την προσποίηση, ψεύτικες αξίες, και διαπλάθει το άτομο σύμφωνα με τις αρχές της ασεβούς κοινωνίας.
Σημαντικές βιβλικές αρχές στον τομέα αυτό είναι:
-σεμνότητα,
-απόρριψη του στολισμού,
-μετριότητα στις σπατάλες,
-διαχωρισμός μεταξύ αρσενικού και θηλυκού
-αποχωρισμός από την κοσμική ζωή.
Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αποφεύγουμε κάθε ενδυμασία που κατά τρόπο άσεμνο εκθέτει το σώμα, κοσμήματα, καλλυντικά και βάψιμο μαλλιών, πολύ δαπανηρή, υπερβολική ή επιδεικτική ενδυμασία, φορέματα ή φούστες στους άνδρες, παντελόνια στις γυναίκες, μακριά μαλλιά στους άνδρες, και τη μόδα με επίδειξη σαρκικότητας. Είναι ζωτικής σημασίας να διδάξουμε αρχές, όχι μόνον κανόνες, για να αποφύγουμε αντιφάσεις πάνω στα θέματα αυτά. Οι άνδρες πρέπει να είναι προσεκτικοί να αποφεύγουν το θηλυπρεπές στυλ και οι γυναίκες το αρρενοπρεπές στυλ. Εφόσον ο Θεός ζητά από τη γυναίκα να έχει μακριά μαλλιά, δεν πρέπει να θέλει να τα κόψει.
Το ίδιο αντιφατικό είναι να αντιστεκόμαστε στα ενώτια ή στα δαχτυλίδια που βάζουν στη μύτη, αλλά να φορούν δαχτυλίδια στα χέρια για στολισμό.
Παραβαίνουμε βασικές βιβλικές αρχές όταν είμαστε σπάταλοι, υπερβολικοί, επιδεικτικοί, ή φανταχτεροί όσον αφορά τα μαλλιά, την ενδυμασία, ή τα κοσμήματα που χρειάζονται και είναι αναγκαία όπως το ρολόι χειρός και όχι αυτά που φοριούνται μόνο για στολισμό. Τέσσερις ερωτήσεις θα μας βοηθήσουν να καθορίσουμε πότε αυτά τα πράγματα είναι υπερβολικά:
1.Ποιο είναι το κίνητρο που θέλουμε να τα φοράμε;
2.Είναι σοφή διαχείριση και απόφαση;
3.Πώς το βλέπουν αυτό οι άλλοι;
4.Τι θα έκανε ο Ιησούς;
Καλή διαχείριση του σώματος. (Α' Κορ.3:16-17, κεφ.6:12, 19-20). Το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, και γι' αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε πράγματα τα οποία θα βλάψουν ή θα μολύνουν το σώμα, να προκαλούμε μέθη ή εθισμό σε κάτι. Οινοπνευματώδη, καπνός, και παράνομες φαρμακευτικές ουσίες και ναρκωτικά παραβαίνουν την αρχή αυτή. 'Αλλα προβλήματα στον τομέα αυτό είναι η λαιμαργία, η παχυσαρκία που οφείλεται σε υπερβολική κατάχρηση, χρήση νομίμων ουσιών, και ναρκωτικών και εθισμός στην καφεΐνη.
Αγιοσύνη στο γάμο. (Α' Κορ.6:9-10, Koλοσ.3:5, Εβρ.13:4). Η Βίβλος καταδικάζει κάθε σεξουαλική σχέση έξω από τη μόνιμη σχέση του γάμου, και είναι αντίθετη με κάθε σαρκική σκέψη και πράξη. Οι νέοι πρέπει να αποφεύγουν την πορνεία και τα ραντεβού. Εφ' όσον το σχέδιο του Θεού είναι ο γάμος εφ' όρου ζωής, δεν πρέπει να ακολουθούμε κοσμικά παραδείγματα και να ζητάμε διαζύγιο εξαιτίας κάποιου λάθους, ασυμφωνίας χαρακτήρων, ή μη ύπαρξης αγάπης.
Αγιοσύνη στην ανθρώπινη ζωή. (Εξοδ.20:13, Mατθ.5:39-44) Δεν πρέπει να συγχωρούμε τη βία και πρέπει προσωπικά ο καθ' ένας να απορρίψουμε κάθε φόνο ανθρώπινης ύπαρξης από πρόθεση, ακόμα και με την έκτρωση, πόλεμο ή αυτοκτονία.
Εντιμότητα και ακεραιότητα (Μάρκ.10:19). H Bίβλος απορρίπτει κάθε τύπο ατιμίας, ανειλικρίνειας και διαφθοράς, συμπεριλαμβανομένων και του ψεύδους, της κλοπής, απάτης, δόλου, άρνησης για πληρωμή χρεών, δωροδοκίας και εκβιασμού.
Κοινωνία. (Ματθ.18:15-18, Α' Κορ.5:9, 6:8 15:33, B' Koρ.6:14). Δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με αμαρτωλή στάση και συμπεριφορά και τρόπο ζωής. Δεν πρέπει να έχουμε κοινωνία με τους αυτοαποκαλούμενους Χριστιανούς οι οποίοι συνεχώς αναμειγνύονται σε αμαρτωλά έργα, ούτε να ομοζυγούμε με τους απίστους (όπως στο γάμο). Στην εκκλησία πρέπει να επιλύουμε όλες τις διαφορές σύμφωνα με τη διδασκαλία που μας έδωσε ο Κύριος, όχι να κρινόμαστε στα δικαστήρια, μηνύοντας ο ένας τον άλλον.
Κοσμικές δραστηριότητες. (Α' Θεσσαλ.5:22, Τίτος 3:3, Α' Ιωάν.2:15). Πρέπει με ωριμότητα να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της μουσικής, των σπορ, των παιχνιδιών και των διασκεδάσεων. Όσο μπορούμε, πρέπει να αποφεύγουμε χώρους ή γεγονότα και καταστάσεις με κοσμική ατμόσφαιρα, επιρροές ή σχέσεις που είναι υπερβολικά κοσμικές.
Για παράδειγμα, πολλές κατά τα άλλα αποδεκτές δραστηριότητες και διασκεδάσεις λαμβάνουν χώρα σε μία ατμόσφαιρα γεμάτη από βλασφημίες, οινοποσίες, ασέλγειες, είναι άσεμνες και αισχρές, κυριαρχεί η αντιζηλία και η βία, και οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται στο σωστό χώρο όταν είναι σε τέτοιο περιβάλλον. Ορισμένες διασκεδάσεις είναι εκ φύσεως κοσμικές, όπως το χαρτοπαίγνιο, ο χορός, η μουσική χαρντ ροκ, η αστρολογία και αποκρυφισμός.
10. Αγιασμός και Πολιτισμός.
Οι αρχές αυτές του αγιασμού έχουν αναφερθεί πολύ στο παρελθόν δια μέσου των αιώνων μέσα στην ιστορία. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν διδαχθεί από τους πατέρες του δεύτερου και τρίτου αιώνα, διάφορες ομάδες του Μεσαίωνα, Θρησκόληπτους, Αναβάτες, Καλβινιστές, Πουριτανούς, Μεθοδιστές, Εκκλησίες Αγιασμού, και Πεντηκοστιανούς. Η αλλαγή των πολιτισμών έχει κάνει αρκετούς από αυτούς τους πνευματικούς κληρονόμους αυτών των ομάδων να εγκαταλείψουν πολλές απ' αυτές τις διδασκαλίες. Πόσο όμως πρέπει ο πολιτισμός να επιδρά στα κριτήρια του αγιασμού; Πρέπει να αναφέρουμε αρκετές αλήθειες για να απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή.
1. Ο ηθικός νόμος του Θεού δεν αλλάζει.
Η φύση του Θεού δεν αλλάζει, και για αυτό το λόγο οι ηθικοί νόμοι που βασίζονται στην αγιότητα του Θεού παραμένουν ανάλλαχτοι σε όλους τους καιρούς, τόπους, πολιτισμούς, και περιστάσεις. Ο Θεός κατήργησε τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και τον τελετουργικό νόμο - όπως διαιτολογικούς νόμους, αιματηρές θυσίες, το Σάββατο, και τις εορτές - αλλά ποτέ δεν κατήργησε τον ηθικό νόμο.
2. Οι Βιβλικές αρχές είναι ανάλλαχτες.
Η Βίβλος είναι ο Θεόπνευστος, αλάνθαστος, αυθεντικός λόγος του Θεού. Είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι απόλυτη, αμετάβλητη και ακλόνητη.
3. Ο Θεός έχει αποκαλύψει προοδευτικά την αλήθεια από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη.
Η Καινή Διαθήκη δεν αντιφάσκει με την Παλαιά διαθήκη, αλλά ξεδιπλώνει το θέλημα του Θεού περισσότερο και καλεί τους πλήρεις Πνεύματος Αγίου πιστούς σε υψηλότερο επίπεδο τελειοποίησης σε πολλούς τομείς. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η Παλαιά Διαθήκη συνήθως περιέχει ενδείξεις του υψηλότερου σχεδίου του Θεού. Παραδείγματα είναι η αιμομιξία, η πολυγαμία, το διαζύγιο, ο πόλεμος, ο στολισμός και η χρήση οινοπνευματωδών.
4. Ο Θεός έδωσε το λόγο Του σε μία ειδική πολιτιστική περίοδο, αλλά δεν ανέφερε όλες τις συνήθειες του πολιτισμού αυτού.
Οι Χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον πολιτισμό των Βιβλικών χρόνων, εκτός εάν εκφράζει αιώνιες αλήθειες που αναφέρονται στο λόγο του Θεού. Για παράδειγμα, η Βίβλος περιγράφει, αλλά δεν απαιτεί να εξηγηθεί απλά ο διευθετημένος γάμος. Μερικές όψεις του πολιτισμού των Βιβλικών χρόνων είναι πράγματι αντιχριστιανικές, αλλά ο λόγος του Θεού έδωσε οδηγίες για τους πιστούς πως να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις αυτές. Παραδείγματα είναι η καταπιεστική εξουσία και δουλεία.
5. Για να εφαρμόσουμε μία Βιβλική αρχή σε μία σημερινή κατάσταση πρέπει να λάβουμε υπόψη τον πολιτισμό που επικρατούσε τότε, αλλά ο πολιτισμός ποτέ δεν καταργεί τη Βιβλική αρχή.
Για παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό η σεμνότητα είναι σχετική ανάλογα με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ήταν απρεπές για μία γυναίκα να εκθέτει τα πόδια της δημόσια και γι' αυτό και οι χριστιανές γυναίκες δεν έπρεπε να φορούν φορέματα που ήταν μέχρι το γόνατο. Για τη Βιβλική διδασκαλία περί σεμνότητας όμως, έπρεπε να υπάρχει κάποιο κριτήριο που θα ήταν απόλυτο, διαφορετικά εάν η κοινωνία ανεχόταν τον πλήρη γυμνισμό, έπρεπε να κάνουν το ίδιο και οι Χριστιανοί.
Πως μπορούμε να καθορίσουμε τι είναι σχετικό με κάποιο πολιτισμό και τι δεν είναι: Καταρχήν η Βιβλική αρχή θα καθορίσει το βασικό κριτήριο άσχετα με τον πολιτισμό. Δεύτερον, η Βίβλος αναφέρει κάτι επιδοκιμαστικά ή ουδέτερα, τότε δεν είναι λάθος κάτω από οποιοσδήποτε περιστάσεις. Εάν η Βίβλος μιλάει πάντα αποδοκιμαστικά για κάτι, τότε προφανώς παραβαίνει Βιβλικές αρχές.
Για παράδειγμα, τι αρχές εφαρμόζονται όσον αφορά τη σεμνότητα στην ενδυμασία: 'Ασεμνη ενδυμασία προάγει την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου. Το εκτεθειμένο σώμα έχει την τάση να παράγει απρεπείς σκέψεις και σε αυτόν που το εκθέτει, αλλά και σ' αυτόν που το κοιτάζει. Αυτό δείχνει ότι η ενδυμασία πρέπει να καλύπτει βασικά το σώμα-την πίσω πλευρά και τα άνω άκρα. Επί πλέον, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαία 47:2-3, ο Θεός θεωρεί ότι η γύμνωση των ποδών και η μη κάλυψη των πλοκάμων και των μηρών είναι αισχύνη και γυμνότητα.
Η Βίβλος μιλάει για τα γένια ευνοϊκά ή ουδέτερα, και βέβαια αποτελούν φυσικό μέρος της ανδρικής εμφάνισης. Δεν είναι εκ φύσεως κακό, αλλά είναι κακό όταν αυτό συνδέεται με κοσμική εμφάνιση, επαναστατικότητα ή υπερηφάνεια. Κατά την εποχή των χίπις γενικά υπήρχαν κοσμικές επιρροές αυτού του είδους, αλλά καθώς ο πολιτισμός αφαιρεί αυτή τη σύνδεση με την κοσμικότητα, δεν χρειάζεται να είμαστε αντίθετοι.
Ο πολιτισμός καθορίζει τη διαφορά στην ενδυμασία μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Για παράδειγμα, η φουστανέλα στην παραδοσιακή Σκωτία ήταν αποκλειστικά ανδρική και γι' αυτό το λόγο δεν παράβαινε την αρχή του διαχωρισμού ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Τα γυναικεία παντελόνια σήμερα παραβαίνουν την αρχή αυτή, αν και ορισμένα έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για γυναίκες. Συνεχίζουν να είναι «το ανήκον στον άνδρα» κατά το Δευτ.22:5. Και πράττουν αντίθετα με το εδάφιο αυτό όταν σχεδιάζουν στο ανδρικό στυλ ενδυμασίας, προάγουν σχέδια ανδρικής συμπεριφοράς, δεν διαχωρίζουν ξεκάθαρα το γένος αν είναι αρσενικό ή θηλυκό στην εξωτερική εμφάνιση (η σιλουέτα από απόσταση), και αφήνουν τους άνδρες χωρίς κάποιο διαχωριστικό στυλ ενδυμασίας. Συχνά είναι και άσεμνοι στην ενδυμασία τους.
Ο σημερινός πολιτισμός δέχεται το μέικ απ, και δεν το συνδέει πλέον με την πορνεία. Η Βίβλος πάντα συνδέει το μέικ απ με το κακό (Ιερεμ.4:30, Iεζεκ.23:40). Επίσης το μέικ απ, προάγει την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών, την αλαζονεία του βίου, την υποκρισία, δυσαρέσκεια το δημιουργικό έργο του Θεού, και ψεύτικες αξίες. Έρχεται σε αντίθεση με τη Βιβλική διδασκαλία περί σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης, αιδούς και απόρριψης του στολισμού.
Ο σημερινός πολιτισμός προωθεί το κούρεμα των γυναικείων μαλλιών, αλλά ο λόγος του Θεού λέγει ότι είναι αισχρό και αφύσικο. Επίσης στην Α' Κορ.11:5-6 και 13-14 σαφώς διδάσκει ότι ο Θεός θέλει όλες οι γυναίκες άσχετα από τα ήθη και έθιμα να έχουν μακριά μαλλιά.
11. Τομείς ενδιαφέροντος.
Με το φως των βιβλικών διδασκαλιών περί αγιασμού, η εκκλησία πρέπει να ανταποκριθεί θετικά και να υπερνικήσει τις ασυνέπειες ή αδυναμίες οι οποίες τυχόν θα αναδυθούν. Εδώ θα αναφέρουμε ορισμένους τομείς που χρειάζονται μεγάλη προσοχή.
Υποχρέωση προς το λόγο του Θεού.
Όταν οι Χριστιανοί δεν μελετούν τη Βίβλο και τη διδασκαλία της κατά τρόπο πειθαρχικό και συστηματικό, συχνά απορρίπτουν τον αγιασμό με την επιρροή των φίλων τους, συγγενών τους και διάφορων θρησκευτικών ομάδων. Χωρίς την υποστήριξη του Λόγου του Θεού, οι κήρυκες δεν μπορούν να σταθούν ενάντια στην αντιπαλότητα, τις διώξεις και την αντίδραση, αλλά θα συμβιβάσουν την αλήθεια για να τύχουν κοινωνικής και θρησκευτική αποδοχής, χάριν υλικού κέρδους, αριθμητικής αύξησης της εκκλησίας ή κοσμικής επιτυχίας.
Διδασκαλία Πρακτικού Αγιασμού.
Οι Χριστιανοί χρειάζονται να ακούσουν διδασκαλίες πάνω σε ειδικά θέματα, όπως ο καρπός του Πνεύματος, άγια διαγωγή, αμαρτίες της γλώσσας και επιθυμία των οφθαλμών. Η διδασκαλία περί αγιασμού είναι σημαντικό να γίνεται όχι μόνο σε καιρό φανερής αποτυχίας, αλλά σε κανονικά διαστήματα.
Διδασκαλία Εξωτερικού Αγιασμού.
Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι εάν είμαστε ειλικρινείς ή εάν τα κίνητρά μας είναι σωστά, τότε δεν πειράζει το τι φοράμε, που πηγαίνουμε, τι κάνουμε, ή τι βλέπουμε. Απροσεξία σ' αυτά τα θέματα μπορεί να οδηγήσει σε σαρκικότητα και αμαρτία.
Διδασκαλία Εσωτερικού Αγιασμού.
Είναι λάθος να εξισώσουμε τον αγιασμό με διατάξεις ενδυμασίας αντί του καρπού του Αγίου Πνεύματος και της διαγωγής μας όμοια του Χριστού. Η εξωτερική εμφάνιση του αγιασμού δεν μπορεί να καλύψει αμαρτίες του νου. Ο Αγιασμός του νου μας και του πνεύματός μας είναι θεμελιώδης.
Αποφυγή πνεύματος Νόμου.
Η ουσία του αγιασμού είναι η θετική μεταμόρφωση του χαρακτήρα, όχι μία λίστα αρνητικών κανόνων. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να βασίσουμε τη σωτηρία πάνω στα έργα με τη δική τους εξουσία χωρίς να έχουν βιβλική υποστήριξη, γιατί προωθούν μία κατάσταση κάτω από το πνεύμα του Νόμου. Αυτό, συχνά οδηγεί σε εξωτερικό αγιασμό που δεν αναπτύσσεται, οδηγεί σε λανθασμένη κατανόηση των βιβλικών αρχών, σε κακή εφαρμογή των αρχών αυτών, σε ζωή με ελάχιστες απαιτήσεις αγιασμού, στο ψάξιμο για παραθυράκια του Νόμου, σε υποκρισία, σε ασυνέπεια, σε επαναστατικότητα, σε αυταπάτη, σε κριτικό πνεύμα και σε καταδικαστική στάση.
Αποφυγή κριτικής, καταδικαστικής στάσης.
Οι άνθρωποι με κριτικό πνεύμα και συμπεριφορά συχνά πληγώνουν και απομακρύνουν τους επισκέπτες, νέους πιστούς, ακόμη και πιστούς που είναι πολύ καιρό στην εκκλησία.
Έμφαση για μια ζωή ευσέβειας καθώς και συναισθηματικών εμπειριών.
Τα πνευματικά χαρίσματα και οι εκφράσεις λατρείας (όπως οι ξένες γλώσσες και ο χορός εν Πνεύματι), δείχνουν τις θαυμάσιες ευλογίες της χάρης του Θεού και την παράδοση του ατόμου σ' αυτές τις πνευματικές εκδηλώσεις, αλλά ο καρπός του Πνεύματος είναι η απόδειξη της συνεχούς οδηγίας και διοίκησης του Αγίου Πνεύματος. Μία ζωή υπακοής, πίστεως και αγιασμού είναι η έκφραση και η απόδειξη αληθινής πνευματικότητας.
Υπάρχουν επαγγελματικοί ή κοινωνικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι απολαμβάνουν τη Χριστιανική Κοινωνία, μουσική, λατρεία και το κήρυγμα, αλλά δεν είναι αφιερωμένοι στον πραγματικό αγιασμό. (Μερικές φορές οικογενειακοί δεσμοί, κοινωνική θέση, ή τα ταλέντα τους, τους κάνουν να προαχθούν παρά την έλλειψη αφιέρωσής τους). Τότε πώς προάγονται δίχως αφιέρωση;
Υπερνίκηση της απληστίας και του υλισμού (Α' Τιμ.6:7-19)
Ορισμένοι άνθρωποι συσσωρεύουν με απληστία υλικά πλούτη και ζουν με πολυτέλεια σε βάρος των πραγμάτων που έχουν πνευματική προτεραιότητα. Όταν οι κήρυκες πάρουν πνευματικές αποφάσεις κύρια πάνω σε οικονομικά ζητήματα, απέτυχαν στην κλήση τους σαν κήρυκες του Ευαγγελίου. Εάν έλκονται στην διακονία γιατί φαίνεται οικονομικά προσοδοφόρα, η υπηρεσία τους θα κυβερνάται από τον υλισμό. Ο λαός του Θεού δεν πρέπει να ακολουθεί το «Ευαγγέλιο» της υλικής ευημερίας, αλλά πρέπει να ζουν με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη και να δίδουν με θυσία από το χρόνο τους και τα χρήματά τους.
Υπερνίκηση της προκατάληψης και της ευνοϊκής μεταχείρισης.
Ο Θεός δεν προσωποληπτεί. Δεν εξετάζει γένος, κοινωνική τάξη, φυλή, έθνος (Πράξ.10:34, Γαλάτ.3:28). Oι Χριστιανοί ηγέτες δεν πρέπει να προσωποληπτούν (Α' Τιμ.5:21). Φυλετική ή κοινωνική προκατάληψη είναι αμαρτία. (Ιάκ.2:7). Οι εκκλησίες δεν πρέπει να αγνοούν ή να απορρίπτουν τις μικρότερες ομάδες, ούτε πρέπει να ανέχονται φυλετικό μίσος. Γνωριμίες, φιλίες παλιές και άλλες μορφές ευνοϊκής μεταχείρισης δεν έχουν καμιά θέση στην εκκλησία.
Υπερνίκηση της υπερηφάνειας.
Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ενδίδουν σε πνεύμα ανταγωνισμού και να έχουν εγωισμό και υπερηφάνεια. Όταν οι κήρυκες ακολουθούν εγωιστικά σχέδια του κόσμου και οικοδομούν προσωπικά βασίλεια, θα προσκαλέσουν διαμάχες, έριδες και σύγχυση.
Συμπεριφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Η τάση του κόσμου είναι να ασχολείται με το χωρίς διάκριση άγγιγμα, αγκάλιασμα και τολμηρή συνομιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Όταν κάποιος περνά αυτά τα όρια της ευπρέπειας και οικειότητας, αν και φαινομενικά είναι αθώες καταστάσεις, μπορούν να δώσουν αφορμή να ενδώσει στον πειρασμό και να αμαρτήσει.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α
Το κλειδί για να διατηρούμε τον πνευματικό αγιασμό είναι να παράγουμε γνήσια αγάπη για το λόγο του Θεού. Πρέπει να τονίζουμε την εξουσία της Βίβλου, τις αρχές του Αγιασμού, τη θετική φύση του πνεύματος, τον καρπό του Πνεύματος και του λόγους για τα κριτήρια αγιασμού της Βίβλου. Πρέπει να διδάξουμε και να θέσουμε σε πρακτική εφαρμογή τον αγιασμό, συνειδητά να ζητήσουμε να καλλιεργήσουμε και να διατηρήσουμε τη Βιβλική άποψη για τον κόσμο και το Χριστιανικό τρόπο ζωής.
Ταυτόχρονα πρέπει να αποφεύγουμε το νομικό πνεύμα και τους κινδύνους που προέρχονται απ' αυτό. Πρέπει να συμμορφωθούμε με το Λόγο του Θεού, δίχως να κηρύττουμε κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Πρέπει να είμαστε εύκαμπτοι σε τομείς Χριστιανικής ελευθερίας, και να μην επιμένουμε στην παράδοση ή στην προσωπική μας αρέσκεια. Δεν πρέπει να είμαστε σκληροί και αδιάλλακτοι, αλλά σοφοί, υπομονετικοί και γεμάτοι αγάπη όταν παρουσιάζουμε τη διδασκαλία του αγιασμού στους άλλους.
Συμπερασματικά, ο αγιασμός καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της Χριστιανικής ζωής. Η βάση του αγιασμού είναι πίστη, αγάπη και περπάτημα εν Πνεύματι. Η δύναμη να ζούμε άγια είναι δώρο του Θεού, αλλά εμείς είμαστε υπεύθυνοι να θέτουμε καθημερινά σε εφαρμογή τον αγιασμό στη ζωή μας. Μπορούμε σίγουρα να ζούμε με αγιασμό και τιμή, αν θα διδάξουμε, κηρύξουμε, μελετήσουμε, πιστέψουμε, αγαπήσουμε, και υπακούσουμε στο Λόγο του Θεού.
Ο Αγιασμός είναι αναπόσπαστο μέρος της σωτηρίας ολόκληρου του ατόμου από τη δύναμη και την επίδραση της αμαρτίας. Είναι προνόμιο που δίνει χαρά, μέρος της άφθονης ζωής εν Χριστώ, θαυμαστή ευλογία της χάριτος του Θεού, ένδοξη ζωή ελευθερίας και δυνάμεων. Η ζωή του αγιασμού εκπληρώνει την αρχική πρόθεση και σχέδιο του Θεού για την ανθρωπότητα. Για τον πλήρη Πνεύματος Αγίου πιστό, ο οποίος αληθινά αγαπά το Θεό είναι ο κανονικός - και πραγματικά ο μόνος - τρόπος ζωής.
