Δευτ.ια:10-12
Ο λαός Ισραήλ ήταν κατασκηνωμένος στην πεδιάδα που εκτείνεται μέχρι την ανατολική όχθη του Ιορδάνη. Εκείνη η μεγάλη περιπέτεια των περιπλανήσεων στην έρημο έφτανε πια στο τέλος της. Μόνο ο ποταμός τους χώριζε απ’ τη χώρα,
γύρω απ’ την οποία είχαν πλάσει τα ωραιότερα όνειρα και σε σχέση με την οποία είχαν γνωρίσει τόσο σκληρές δοκιμασίες.
Ο Μωυσής συγκέντρωσε γύρω του το λαό για να τους πει μερικά τελευταία λόγια και να τους προετοιμάσει για το σπουδαίο αυτό γεγονός που σε λίγο θα πραγματοποιούταν. Ο Ααρών δεν υπάρχει πια ανάμεσά τους, έχει πεθάνει όπως κι άλλοι αγαπητοί ηγέτες. Σε λίγο θα έφευγε κι ο Μωυσής, θ’ ανέβαινε σε κάποιο βουνό και δεν θα κατέβαινε ξανά. Απ’ την κορυφή του βουνού θα έριχνε μια ματιά στη χώρα που του απαγορεύτηκε να μπει, αλλά ο Κύριος θα τον έπαιρνε σε μια άλλη χώρα, πολύ πιο ωραία.
Τα ήξερε όλα αυτά ο Μωυσής. Αισθανόταν λοιπόν την ανάγκη να επικοινωνήσει για μια τελευταία φορά με το λαό του. Πριν χωρίσουν, στην εξώπορτα του σπιτιού τους, να τους πει μερικά λόγια γι’ αυτό το σπίτι. Να τους δώσει μια περιγραφή, κάποιες πατρικές συμβουλές.
Σε μια μεθόρια γραμμή είχαν φτάσει οι Ισραηλίτες. Το υποπτευόταν ότι όταν διάβαιναν τον ποταμό, μια ριζική μεταβολή θα πραγματοποιούταν στη ζωή τους. Και θα αναρωτιόταν τί άραγε τους επιφύλασσε ο χώρος πέρα απ’ αυτή τη γραμμή. Έβλεπαν βουνά να υψώνονται μακριά στον ορίζοντα και θα σκεφτόταν: Άραγε τί είναι κρυμμένο για τον καθένα μας πίσω απ’ αυτά τα βουνά!
Κάπως έτσι δεν είμαστε κι εμείς σε πολλές περιπτώσεις της ζωής μας; Ακόμα κι όταν βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα καινούριο χρόνο. Πώς θα θέλαμε να ξέρουμε τί θα γίνει...
Πώς να τους μιλήσει ο Μωυσής και τί να τους πει; Προσπάθησε βέβαια να τους περιγράψει το σπίτι τους και τους είπε ότι είναι γη με βουνά και κοιλάδες, ότι δεν ποτίζεται από ποταμό όπως στην Αίγυπτο, αλλά με τη βροχή του ουρανού. Τώρα, τί άλλο να τους πει, πώς να τους την περιγράψει; Σταμάτησε λίγο, και μετά πρόσθεσε αυτό που ήταν αρκετό να διώξει κάθε φόβο απ’ την καρδιά τους. Είναι σαν να τους έλεγε, τί φοβάστε, γιατί αναρωτιέστε; Πίσω από κείνα τα βουνά είναι ο Θεός, απ’ την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος και δεν αφήνει κανένα κενό.
Αυτό καλύπτει και τη δική μας άγνωστη χώρα. Είναι περιγραφή που δεν αφήνει ούτε σπιθαμή γης ακάλυπτη. Είναι η τελειότερη δυνατή πληροφορία που θα μπορούσε να μας δοθεί για τα άγνωστα μονοπάτια που θ’ ακολουθήσει η ζωή μας μόλις περάσουμε τον ποταμό.
Τί μας περιμένει πίσω απ’ τα βουνά; Πολλά πράγματα μας περιμένουν: χαρά και δάκρυα, επιτυχίες και απογοητεύσεις, λιακάδα αλλά και συννεφιά. Πέρα όμως και πάνω απ’ όλα αυτά, τον χριστιανό, πίσω απ’ τα βουνά, τον περιμένει ο Θεός. Άγνωστη η χώρα, γεμάτα μυστήριο τα βουνά, αυτός όμως που είναι του Χριστού δεν είναι μόνος του.
Ο Μωυσής χρησιμοποίησε μια ωραία έκφραση: Τα μάτια του Κυρίου του Θεού σας είναι πάνω της, απ’ την αρχή του έτους ως το τέλος του έτους. Το βλέμμα του Κυρίου! Τι βλέπει στη ζωή μας ο Κύριος καθώς την αγκαλιάζει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου; Θα το μάθουμε αν παρακολουθήσουμε μέσα στη Γραφή τί τραβούσε την προσοχή Του.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, θα δει τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες μας. Οικογενειακά προβλήματα, καθημερινά, τα παιδιά μας για παράδειγμα. Ας θυμηθούμε εκείνη τη μητέρα, την Άγαρ (Γεν.κα:15), που βρέθηκε μαζί με το παιδί της στην έρημο, χωρίς νερό. Τρομερή δοκιμασία. Η δίψα απειλούσε τη ζωή του παιδιού της. Κάποια στιγμή το άφησε κι απομακρύνθηκε για να μην δει το θάνατό του. Όχι όμως κι ο Θεός. Αυτός προμήθευσε νερό κι έδωσε σωτηρία. Η Άγαρ σε μια άλλη περίπτωση είχε πει: Λαχαΐ - Ροΐ «Συ Θεός, όστις με είδες» (ις:13). Την ώρα της θλίψης μου, της τρομερής αμηχανίας μου, Εσύ με είδες! Εγώ απομακρύνθηκα απ’ το παιδί μου, όμως το δικό Σου το βλέμμα ποτέ.
Και τις δικές μας δοκιμασίες και τα δικά μας προβλήματα θα τα δει ο Κύριος. Θα δώσει τη λύση, θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, γιατί το έχει υποσχεθεί (Α’ Κορ.ι:13).
Ίσως να μην συμφωνούμε απόλυτα, ένα όμως πρέπει να ξέρουμε: τα χρονικά όρια των δοκιμασιών μας τα έχει χαράξει ο Κύριος, ξέρει Αυτός, και σ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας δεν θα αποσύρει το βλέμμα Του από πάνω μας.
Μια άλλη φορά, όταν ο Κύριος κατέβηκε απ’ το όρος της μεταμόρφωσης με τους τρεις μαθητές, τον περίμενε όχλος πολύς κι ανάμεσά τους ένας πατέρας που το παιδί του ήταν άρρωστο (Μαρκ.θ:14). Στην αρχή είδε όλο αυτό το πλήθος, αλλά μετά η ματιά Του σταμάτησε σ’ εκείνο τον πατέρα που τον πόνο του περιγράφει καλλίτερα ο Λουκάς (θ:38). Έτσι γίνεται πάντα. Ο Χριστός έχει συμπόνια για το πλήθος, το βλέπει σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα, αλλά όταν χρειαστεί ξεκολλάει το βλέμμα Του και το κατευθύνει στο άτομο. Στο ένα άρρωστο παιδί, στον ένα θλιμμένο πατέρα, στο ένα χαμένο αρνί. Το πρόβλημα και η ανάγκη ενός παιδιού θα τραβήξει τα μάτια του Ιησού και θα γίνει το αντικείμενο της ιδιαίτερης φροντίδας Του.
Σ’ εκείνη την παραβολή που είπε για να δείξει ποια σχέση Τον ενώνει με τους δικούς Του, είπε ότι ο Καλός Ποιμένας φωνάζει τα πρόβατά Του «κατ’ όνομα». Όσοι ανήκουμε στο Χριστό έχουμε ο καθένας το δικό του ξεχωριστό όνομα. Μην φοβάσαι ότι θα χαθείς μέσα στο πλήθος. Τα μάτια Του θα σε αναγνωρίσουν, το βλέμμα Του θα σε παρακολουθεί παντού, απ’ την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος.
Κάποτε ο Κύριος ήταν στην Ιερουσαλήμ, στο Ναό, στο σημείο εκείνο που πρόσφεραν οι άνθρωποι τα δώρα τους για την υπηρεσία του ναού (Λουκ.κα:1-4). Πλούσια και ηγεμονικά δώρα προσφερόταν εκείνη τη μέρα, κι ο καθένας δωρητής απομακρυνόταν με αρκετή φιλαρέσκεια. Φυσικά θα έβλεπαν περιφρονητικά εκείνη τη φτωχή γυναίκα που γλιστρούσε ανάμεσά τους για να προσφέρει κι αυτή το δώρο της. Τι θα μπορούσε, θα σκεφτόταν, μια τέτοια να προσφέρει; Και θα γελούσαν ειρωνικά...
Πράγματι δεν μπορούσε παρά δύο λεπτά! Ήταν όμως εκεί κοντά Κάποιος που την είδε! Ήταν ένα βλέμμα που την αγκάλιασε. Τα είδε εκείνα τα δύο λεπτά. Είδε και τη φτώχεια απ’ την οποία βγήκαν. Είδε και την αγάπη που τα πρόσφερε. Και είπε στους μαθητές Του, ότι αυτό ήταν το πλουσιότερο δώρο.
Πόσο ευτυχείς πρέπει να είμαστε όταν κατανοούμε ότι κριτής της ζωής μας, των πράξεών μας και όσων προσπαθούμε να προσφέρουμε θα είναι το βλέμμα Του κι όχι οι άνθρωποι. Δεν χρειάζονται μεγάλα πράγματα πολλές φορές. Ίσως δεν χρειάζεται να πας σ’ ένα συνέδριο για να σ’ ακούσει ο Χριστός. Δεν ακούει μόνο τους πολλούς, δεν ευλογεί μόνο τις μεγάλες εκκλησίες, μην αποθαρρύνεσαι, όσο λίγο κι αν έχεις δώσε το με αγάπη στον Κύριο, με καρδιά θέλουσα, Αυτός θα το εκτιμήσει. Πολλές φορές τα βλέμματα των ανθρώπων είναι επιπόλαια, άδικα, σκληρά.
Ήταν στην Ιεριχώ και πήγαινε προς την Ιερουσαλήμ ο Κύριος. Κάποιος πολίτης της Ιεριχώ, πλούσιος αλλά με αμαρτωλά μέσα, δεν ξέρουμε γιατί, αλλά ήθελε να δει το Χριστό κι ανέβηκε πάνω στη συκομουριά. Δεν ήταν όμως μόνο ο Ζακχαίος που ήθελε να δει το Χριστό. Κι ο Χριστός ήθελε να δει το Ζακχαίο, γι’ αυτό όταν περνούσε δίπλα από το δέντρο «ανέβλεψε» (Λουκ.ιθ:5) και τον είδε. Αυτό το βλέμμα του Χριστού, ήταν η αρχή της σωτηρίας του Ζακχαίου. Τί σημασία θα είχε αν ο Ζακχαίος έβλεπε το Χριστό, αλλά όχι ο Χριστός το Ζακχαίο! Θα έμενε μέσα στην αμαρτία του. Αλλά «αναβλέψας» τον είδε ο Χριστός.
Υπάρχει άραγε ανάμεσά μας κάποιος που βρίσκεται σε μια ανάλογη θέση; Ίσως να είσαι ικανοποιημένος μέχρι σήμερα να βλέπεις εσύ το Χριστό μέσα από τη φυλλωσιά μιας τυπικής θρησκευτικής ζωής, όμως κι Εκείνος ψάχνει να σε βρει.
Άφησε το βλέμμα της πίστης σου να συναντηθεί σήμερα με το δικό Του.
