Είναι κλάδος της αστρονομίας και ασχολείται με την προέλευση και εξέλιξη του σύμπαντος. Διαιρείται σε δύο μέρη: στη μικροκοσμογονία, που ασχολείται με την προέλευση και εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος, και τη μακροκοσμογονία, που ασχολείται με την προέλευση και εξέλιξη των αστέρων, γαλαξιών και ολόκληρου γενικά του σύμπαντος. Υπάρχουν διάφορες κοσμογονικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί μέχρι σήμερα:
α. Η πρωτοπλανητική θεωρία Δέχεται ότι αρχικά υπήρχε ένα νεφέλωμα (!). Στο κέντρο του νεφελώματος διαμορφώθηκε ένας πυρήνας, ο πρωτοήλιος. Γύρω από τον πρωτοήλιο υπήρχε ένα κέλυφος από αεριώδη ή νεφελώδη ύλη, υδρογόνο & ήλιο, σε πολύ μεγάλη έκταση, με μάζα το 0,1 της μάζας του πρωτοήλιου. Ο Weizsaecker έκανε την υπόθεση (!) πως η κεντρική μάζα (ο πρωτοήλιος) διαμορφώθηκε στο σημερινό μας ήλιο. Στο νεφελωτό κέλυφος δημιουργήθηκαν στρόβιλοι, εξ αιτίας εσωτερικών τριβών. Οι στρόβιλοι σχημάτισαν δακτυλίους και ο κάθε δακτύλιος αποτελούνταν από πέντε στροβίλους. Όλοι μαζί οι δακτύλιοι περιστρέφονταν γύρω από το κοινό κέντρο τους τον ήλιο. Οι τριβές μεταξύ δύο στροβίλων, που ανήκαν σε διαφορετικούς δακτυλίους, προκάλεσαν σχηματισμό συμπυκνώσεων, που αργότερα εξελίχτηκαν σε πλανήτες. Τη θεωρία αυτή συμπλήρωσε αργότερα κάποιος Kuiper με περισσότερες δικές του θεωρίες. Όλα αυτά βέβαια στηρίζονται σε υποθέσεις διότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν αποδεικνύετε-διαφορετικά δεν θα λεγόταν θεωρίες. Εκτός αυτού δημιουργούνται τρομερά προβλήματα όπως: 1) Δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα ότι θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν αυτά τα αέρια. 2) Η γωνιακή φορά του ήλιου (όπως γυρίζει) και των πλανητών είναι πολύ μικρή.
Το φαινόμενο που στηρίζεται αυτή η θεωρία-ότι με την περιστροφή αποσπώνται μάζες που φεύγουν στο διάστημα-χρειάζεται μεγάλες ταχύτητες, και ο ήλιος όπως και η γη γυρίζουν πολύ αργά. 3) Ένα μεγάλο πρόβλημα που παρουσιάζεται εδώ, είναι το εξής: Εφ' όσον το νεφέλωμα περιστρέφεται με μια φορά π.χ. αντίθετη των δεικτών του ρολογιού, θα πρέπει σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής και η μάζα που αποκολλιέται να συνεχίσει να περιστρέφεται με την ίδια φορά. Όμως δεν έχουν όλοι οι πλανήτες την ίδια φορά. Ο Ερμής και ο Πλούτων έχουν εκκεντρικές περιστροφές. Η Αφροδίτη και ο Ουρανός περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους αντίστροφα. Υπάρχουν δορυφόροι που ονομάζονται «οπισθοδρομικοί». Από τους 12 δορυφόρους του Δία οι 4 είναι τέτοιοι, που σημαίνει ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον Δία. Ο ένας από τους 9 εξωτερικούς δορυφόρους του Κρόνου γυρίζει ανάποδα. Του Ουρανού και οι 5 δορυφόροι γυρίζουν ανάποδα. Ένα άλλο αστέρι που ονομάζεται Νέτων έχει δύο δορυφόρους οι οποίοι γυρίζουν ανάποδα. Στους 31 συνολικά δορυφόρους που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα οι 11 είναι οπισθοδρομικοί.
Τα βαρέα στοιχεία σίδηρος, μαγνήσιο, αλουμίνιο και σιλικόνη υπάρχουν σε μικρούς πλανήτες. Μόνο το 1% της μάζας του ήλιου είναι βαρέα στοιχεία, και το άλλο είναι υδρογόνο και ήλιο. Η γη όμως έχει τόση ποσότητα υδρογόνου και ηλίου όσο και από τα βαρέα στοιχεία. Η σύστασή της λοιπόν είναι τελείως διαφορετική από τη σύσταση του ήλιου. Αυτό είναι άλλη μία απόδειξη ότι η γη δεν ξεκόλλησε από τον ήλιο, γιατί αν ήταν έτσι θα έπρεπε να είχαν την ίδια σύσταση.
• Ο Θεός δημιούργησε πρώτα τη γη και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Ο Kuiper συμπληρώνοντας τη θεωρία του Weizsaecker λέγει ότι οι δορυφόροι των πλανητών δημιουργήθηκαν από τους πρωτοπλανήτες, όπως δημιουργήθηκαν οι πλανήτες γύρω από τον πρωτοήλιο. Δηλαδή σε μερικούς πρωτοπλανήτες, από ορισμένα αίτια (!) σχηματίστηκε γύρω τους ένας περιστρεφόμενος δίσκος όπως αυτός που σχηματίστηκε γύρω από τον πρωτοήλιο, από τον οποίο δημιουργήθηκαν οι δορυφόροι.
β. Η θεωρία του Lemaitre λέγει ότι οι γαλαξίες προήλθαν από την έκρηξη ενός αρχικού «πυκνού»-ατόμου.(!)
Η κοσμογονία κατόρθωσε να εισδύσει στα βάθη του σύμπαντος, μέχρι την αρχή της διαστολής του, όταν σχηματίζονταν τα στοιχεία της ύλης. Δεν κατόρθωσε όμως ακόμα να δώσει απάντηση στο βασικό ερώτημα: Πώς δημιουργήθηκε το αρχικό και πολύ πυκνό σύμπαν-άτομο; Από πού πήρε την πρώτη κίνησή του; Το ζήτημα αυτό παύει να είναι αστρονομικό πρόβλημα. Ο ανθρώπινος νους είναι ανίσχυρος να το αντιμετωπίσει. Εδώ, ο σοβαρός μελετητής γονατίζει ταπεινά και δέχεται την ύπαρξη Δημιουργού Θεού που δεν αποδεικνύεται αλλά αποκαλύπτεται μέσα στο σύμπαν.
Ο σύγχρονος 'Αγγλος αστρονόμος καθηγητής W.Smart, γράφει: «Όταν εξετάζουμε το σύμπαν, μπορούμε να εκτιμήσουμε και το μέγεθος και τον ρυθμό, που επικρατεί σ' αυτό, ώστε να αναγνωρίζουμε μια Δημιουργική Δύναμη, ένα κοσμικό σκοπό, που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους....Για πολλούς από μας, είτε είμαστε επιστήμονες είτε όχι, η πίστη στο Θεό- Δημιουργό είναι περισσότερο αναγκαία τώρα από άλλοτε. Για ένα αστρονόμο μάλιστα ισχύει ο Ψαλμ.ιη:2».
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη όμως αν δεν αναφέραμε τι γίνεται και στην αντίθετη πλευρά αυτών των ασύλληπτων αποστάσεων, και αυτή η άλλη πλευρά είναι ο υποατομικός κόσμος όπως λέγεται στην επιστήμη. Είναι ο κόσμος του ατόμου. Τα άτομα έχουν τον πυρήνα και μέσα σ' αυτόν υπάρχουν τα πρωτόνια και τα νετρόνια που σαν σύνολα δυνάμεων εξουδετερώνουν το ένα το άλλο. Γύρω-γύρω από τον πυρήνα του ατόμου σε διάφορες στιβάδες βρίσκονται τα ηλεκτρόνια.
Η επιστήμη έχει εισχωρήσει μέσα στον πυρήνα και έχει βρει ότι: Η διάμετρος ενός πρωτονίου είναι 2,8-13. Αν πάρουμε μια γραμμή 2,5 cm μπορεί να χωρέσει 9,112 πρωτόνια. 'Η μπορούμε να πούμε ότι: μετρώντας 200 πρωτόνια το λεπτό, θα χρειαστούμε 86.600 χρόνια για να τα μετρήσουμε.
Η επιστήμη βρήκε ότι μέσα στον πυρήνα δεν υπάρχουν μόνο τα πρωτόνια και τα νετρόνια, αλλά και άλλα υποατομικά στοιχεία, περίπου 200. Υποθέτουν ότι υπάρχουν πολλά μικρότερα στοιχεία που συνθέτουν τα πρωτόνια και τα ονόμασαν Quarks.
Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο ακριβώς στο κέντρο των δύο εκφράσεων του απείρου. Στο μεγαλείο και το απειροελάχιστο για να μπορούμε να γευτούμε και το ένα και το άλλο. Βλέπουμε που είναι το κέντρο της καρδιάς του Θεού!
Όταν λοιπόν έχουμε ένα τέτοιο Θεό, που δημιούργησε όλα αυτά για εμάς, και που όλη Του η προσοχή είναι πάνω μας, μήπως Αυτός ο Θεός δεν θα εκπληρώσει τις ανάγκες μας, δεν θα κάνει αυτά που του ζητάμε; Δεν θα απαντήσει σε κάθε προσευχή που απευθύνεται σ' Αυτόν με πίστη; Δεν θα γεμίσει τη ζωή μας με τη χαρά του ουρανού; Οπωσδήποτε ναι!
Τώρα μπορούμε να δούμε τί μας κλέβει ο Σατανάς όταν μας κλείνει τα μάτια για να μην βλέπουμε, μας στριμώχνει σε μια γωνιά κάνοντας τα πάντα μαύρα, κι εδώ είναι που καμιά φορά μπορεί να πάρει και την ψυχή του ανθρώπου.
Ο άπιστος θέλει να μάθει: Πώς; Πού; Πότε; - Αλλά το Πνεύμα λέγει «διά πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων» (Εβρ.ια:3). Ίσως ορισμένοι να γελάνε ειρωνικά, αλλά αυτή η απάντηση ικανοποιεί εκείνον που είναι στο σχολείο του Θεού.
Ο Θεός δεν θέλει να μας κάνει αστρονόμους και γεωλόγους ούτε να μας μιλήσει για λεπτομέρειες που το μουσείο και το τηλεσκόπιο φανερώνουν. Ο σκοπός του Θεού είναι να μας φέρει μπροστά Του σαν λατρευτές, με την καρδιά και το νου διδασκόμενους και οδηγούμενους από το λόγο Του.
Ο σημερινός φιλόσοφος μπορεί να περιφρονεί όλα αυτά και να καυχάται και να κομπάζει στις ανακαλύψεις του - όμως όσον αφορά εμάς, δεν ασχολούμαστε με «τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως» (Α' Τιμ.ς:20). Αναγνωρίζουμε σαν τελείως βέβαιο ότι όλες οι αληθινές ανακαλύψεις είναι σε αρμονία με ότι είναι γραμμένο μέσα στο λόγο του Θεού, και κάθε άλλη δήθεν ανακάλυψη δεν είναι άξια προσοχής και την απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου.
Η καρδιά πρέπει να είναι τελείως πεπεισμένη για την επάρκεια του κύρους, του μεγαλείου και της τέλειας και πλήρους θεοπνευστίας των Αγίων Γραφών.
Αυτό θα είναι η μόνη αποτελεσματική εξασφάλιση από τον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία. Η ακριβής γνώση του λόγου του Θεού και η τέλεια υποταγή στο περιεχόμενό Του.
